Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Όλα τα φταίει το μυαλό μας για αυτό και τ΄ αδιεξόδό μας


Την ημέρα που συζητούσαν όλοι με πάθος για το εξώφυλλο του Γερμανικού περιοδικού Φόκους και τους μοχθηρούς Ευρωπαίους που απεργάζονται το κακό μας, ο Παναθηναϊκός σταμάτησε την ευρωπαϊκή πορεία της Ιταλικής Ρόμα η οποία παρουσιαζόταν ως το φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Δεν ήταν η πρώτη φορά αυτή που κάτι καταφέραμε έξω από τα σύνορά μας. 

Γιατί όταν νικάμε δεν υπάρχει καχυποψία και θεωρίες συνωμοσίας; Γιατί δεν υπάρχουν αναλύσεις για το ότι μας άφησαν να νικήσουμε και άλλα τέτοια αλλά απολαμβάνουμε την εθνική επιτυχία;

Το σύνδρομο του κυνηγημένου, αυτού που όλοι τον έχουν βάλει στόχο και τον καρπαζώνουν είναι δικό μας εφεύρημα

Είναι δικαιολογία για τις δικές μας ανεπάρκειες. 

Πάντα κάποιος ξένος φταίει που εμείς δεν τα καταφέρνουμε. Για αυτό και διάλεξα για τίτλος της σημερινής ανάρτησης τον στίχο του Μάνου Ελευθερίου

Γιατί του μυαλού μας κατασκευάσματα είναι όλα τούτα και όσο πιο γρήγορα τα καταλάβουμε τόσο το καλύτερο για όλους μας. 

Ας βρισκόμαστε στην ονειρική διάσταση, αυτή που όμορφα αποτύπωσε η Ελένη Κάπρου, στις ιδιαίτερες στιγμές μας. Όταν πρόκειται για πολιτικές, οικονομικές και άλλες εκτιμήσεις, ας πατάμε στο χώμα της πραγματικότητας!

Εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας και προδιαγράφουμε το μέλλον μας. Ενίοτε το υποθηκεύουμε κιόλας.

"Και ποιοι είμαστε εμείς οι μικροί και ασήμαντοι πολίτες, που θα σκεφτούμε έτσι ρεαλιστικά;" θα ρωτήσετε και θα έχετε δίκιο.

 Η στάση αυτή δυστυχώς χαρακτηρίζει όλους τους πολιτικούς εκπροσώπους σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις



Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Αδαείς και ανασφαλείς υπερπατριώτες και οι "κακοί" Γερμανοί


Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το κείμενο του  Νίκου Σαραντάκου από το οποίο επιλέγω μερικά βασικά σημεία Με πλάγια γράμματα είναι τα αποσπάσματα τρίτων που αναφέρει ο Σαραντάκος. Μπορείτε να διαπιστώσετε το πως το μυαλό των ανθρώπων επηρεάζεται άμεσα από τις ιδεοληψίες τους,έστω και πατριωτικού χαρακτήρα και πως όλο αυτό οδηγεί σε επαγγελματικά (μεταφραστικά λάθη και παραλείψεις) και συνεπώς σε τραγέλαφους.


Σάλος έχει ξεσπάσει για το εξώφυλλο του περιοδικού Φόκους, με την Αφροδίτη της Μήλου που έχει υψωμένο το μεσαίο δάχτυλο. Κι αν στη μπλογκόσφαιρα είδα, πέρα από τις συνήθεις υστερίες, και κάμποσο ήρεμο και ψύχραιμο σχολιασμό, δεν μπορώ να πω το ίδιο για τις δηλώσεις του Προέδρου της Βουλής, ο οποίος έκανε διάβημα στον Γερμανό πρέσβη (!) κάτι που σε μένα προσωπικά θυμίζει μάλλον την αντίδραση αξιωματούχου ισλαμικής χώρας όταν βλέπει γελοιογραφία του Μωάμεθ σε ευρωπαϊκό έντυπο.(Σημείωση δική μου: στην σημερινή του συνάντηση με τον Γερμανό πρέσβη οι τόνοι ήταν σαφώς πεσμένοι, ίσως γιατί πρόλαβε ο Πρόεδρος της Βουλής να διαβάσει καλύτερα το άρθρο!

Φυσικά, το αποκορύφωμα των δηλώσεων Πετσάλνικου είναι το απόσπασμα για το ποιος έχει πιο μεγάλα τα πολιτιστικά επιτεύγματα:

Αυτή η μικρή Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων, με τις αδυναμίες της, τα λάθη μας, τα προηγούμενα 40 χρόνια για παράδειγμα τιμήθηκαν 2 συμπατριώτες με το βραβείο Νόμπελ. Μήπως αυτά τα 40 χρόνια, η τεράστια Γερμανία των 85 εκατομμυρίων γέννησε κανένα καινούριο Μπετόβεν και δεν το γνωρίζουμε;

Εδώ, ο ψείρας εαυτός μου θα είχε να παρατηρήσει ότι τα χρόνια δεν είναι 40 αλλά 46 (ο Σεφέρης πήρε Νόμπελ το 1963) και ότι, αν τα Νόμπελ Λογοτεχνίας είναι το μέτρο, τότε οι Γερμανοί, στο ίδιο διάστημα έχουν πάρει τουλάχιστον 2 κι εκείνοι, και μάλλον τρία ή τριάμισι: Χάινριχ Μπελ το 1972, Γκίντερ Γκρας το 1999, Χέρτα Μίλερ πέρσι (στα γερμανικά έγραψε και γερμανίδα είναι πια), για να μη μετρήσω και τη γερμανοεβραία Νέλι Ζαξ που πήρε μισό βραβείο το 1966 (είχε γεννηθεί στη Γερμανία, έγραφε στα γερμανικά αλλά είχε φύγει από το 1940 στη Σουηδία). Αν το πάρουμε κατά κεφαλήν, βέβαια, περισσότερα Νόμπελ λογοτεχνίας αναλογούν στην Ελλάδα, τότε όμως η Ισλανδία με τον Χάλντορ Λάξνερ μας περνάει (δεν μετράω τους Σουηδούς γιατί παίζουν εντός έδρας).

Όμως δεν θέλω να σταθώ τόσο πολύ σ’ αυτό, όσο στο άρθρο του περιοδικού Φόκους. Εγώ το διάβασα το άρθρο και δεν συμφωνώ ότι είναι ανθελληνικό,


Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας




Σκέφτομαι συχνά πόσο ίδια είναι τα πράγματα. Κλείνω τα μάτια και νομίζω ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ειδικά σε μικρές κοινωνίες σαν του χωριού μας αυτή η αίσθηση είναι μεριές φορές καταθλιπτική. Κάθε μέρα είναι εντελώς ίδια με την άλλη. Κάθε μέρα φαίνεται ίδια με την προηγούμενη.

Κι όμως όλα αλλάζουν. Όλα μεταβάλλονται. Δεν υπάρχει τίποτα αναλλοίωτο. Έχει ειπωθεί από του Προσωκρατικούς φιλόσοφους ήδη χιλιάδες χρόνια πριν κι ακόμα δεν έχει γίνει κατανοητό. Οι εποχές αλλάζουν, τα σπαρτά μεγαλώνουν, ωριμάζουν, συλλέγονται οι καρποί, πετιούνται αν δεν πουληθούν και ξανά μανά τα ίδια.

Δεν γερνάει μόνο η γυναίκα μου. Αλλά εγώ ωριμάζω. Δεν γερνάω. Βαραίνω αλλά δεν θέλω να το παραδεχτώ. Το κάνω όμως έμμεσα γιατί αλλιώς θα γελοιοποιηθώ. Βρίσκω παρόλα αυτά ευφυολογήματα για να μην το παραδεχτώ: δεν παραδέχομαι ότι πάχυνα, λέω είμαι κοντός για το βάρος μου και άλλα τέτοια. Θυμάμαι τον πατέρα ενός φίλου μου που του είπε μια μέρα "Πάει, γέρασα ρε γαμώτο" κι όταν αυτός τον ρώτησε για το πως το κατάλαβε, πήρε την απάντηση: "κάθε, μα κάθε γυναίκα που βλέπω μου φαίνεται όμορφη". 

Ναι, το ξέρω, εσείς δεν τα λέτε!

Ενώ τα άτομα μέσα σε μια σχέση αλλάζουν, οι ίδιοι δεν θέλουν η σχέση να αλλάξει. Αλλά εκείνη, η σχέση, αλλάζει και τους βγάζει την γλώσσα: πρέπει οι να συνειδητοποιήσουμε ότι αλλάζει μαζί μας.

Ο σφοδρός αρχικός έρωτας που οδηγεί στον γάμο γίνεται καθώς περνάνε τα χρόνια αγάπη και τρυφερότητα. Το πάθος που μετασχηματίστηκε σε αγάπη δεν πρέπει να το κλαίμε. Είναι απλώς φυσιολογικό να γίνει έτσι. Να ανησυχούμε εάν δεν έγινε έτσι. Μπορεί να φανταστεί κανείς οργασμό μιας ώρας συνεχόμενο;

Μόνον σε ακραίες καταστάσεις ελλείψεως εσωτερικής συγκρότησης εμφανίζονται τα μεγάλα καταστροφικά ή και αναγεννητικά πάθη αλλά αυτά είναι αφορμές για την Τέχνη να δημιουργήσει. Σε εμάς τους συνηθισμένους ανθρώπους, τα καλά, μεγάλα πάθη είναι σαν το λαχείο: άμα σου κάτσει το χαίρεσαι αλλιώς κάνει πλούσιο τον λαχειοπώλη ή δίνεις τροφή στο κουτσομπολιό του χωριού για μήνες. Το συνηθισμένο είναι το δεύτερο.

Η καθημερινή ζωή δεν είναι σινεμά. Αλλοίμονο αν ήταν. Αλλοίμονο σε αυτούς που θέλουν να παίξουν στην ζωή τους τον ρόλο του μεγάλου εραστή ή της τραγικής παντρεμένης ερωμένης. Μάλλον καρικατούρα θα βγει στο τέλος η παράσταση. Κλαυσίγελως.

Το ενδιαφέρον είναι να αξιοποιεί ο καθένας μας τα προσόντα του τις εμπειρίες του για να είναι σύγχρονος με το σώμα, το νου και την εποχή του. "Όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας", αν δεν τα αγαπάς. Γίνονται βραχνάς και βάρος ασήκωτο και σε οδηγούν με ακρίβεια στο φαρμακείο για αντικαταθλιπτικά.

Γιατί δυσκολευόμαστε να το παραδεχθούμε;

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Ο ΑΝΕΤΟΣ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΣΤΡΙΜΩΓΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ


Άκουσα και είδα απόψε τον Βγενόπουλο στην εκπομπή του Χατζηνικολάου στον ΑΛΤΕΡ και ανησύχησα και συγχύστηκα. Σε καιρούς κρίσης που το κάθε νοικοκυριό υποφέρει ο Βγενόπουλος μιλούσε άνετα και απλά για τα πράγματα του τόπου. Οικονομικά και πολιτικά.

Ανησύχησα διότι απέναντι στον λόγο ενός εκπρόσωπου της οικονομικής εξουσίας ο λόγος των εργαζομένων ακούγεται μίζερος. Ευτυχώς που δεν ήταν στην εκπομπή οι συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ διότι ο Βγενόπουλος λαϊκίζων, θα τους την έβγαινε από τα αριστερά.

Συγχύστηκα γιατί σκέφτηκα ότι απέναντι στα λογικοφανή επιχειρήματα του Βγενόπουλου, οι εκπρόσωποι της Αριστεράς έχουν να αντιτάξουν ένα πεισματικό αρνητικό ξύλινο λόγο (ΚΚΕ) ή ένα λόγο συγκαταβατικό και «λογικό» (ΣΥΡΙΖΑ). 

Λιανοντούφεκα ενάντια στο βαρύ πυροβολικό.

Διότι εδώ και πολλά χρόνια οι αλλαγές που έπρεπε να γίνουν στην Ελλάδα, σε όλους τους τομείς, δεν έγιναν και τώρα οι κυβερνήσεις μη ξέροντας τι να κάνουν άγονται και φέρονται από τις εταιρείες – τράπεζες διαχείρισης χρεών και κεφαλαίων. Αυτά όμως κινούνται στην σφαίρα της διανομής και όχι της παραγωγής πλούτου. Με άλλα λόγια αυτό που κάνουν οι κυβερνήσεις είναι να διαχειρίζονται την μιζέρια μιας παραπαίουσας οικονομίας χωρίς προοπτική. 

Τέτοια μίζερη κατ΄ αντιστοιχία είναι και η κριτική της Αριστεράς. Έτσι επιχειρηματίες σαν τον Βγενόπουλου με υψηλή ρευστότητα και τα πανιά τους φουσκωμένα, γίνονται τιμητές της ανεπαρκούς πολιτικού συστήματος για τα αναμενόμενα, τα της πάρτη τους!

Προσοχή! Το πρόβλημα δεν είναι ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας. Το πρόβλημα είναι ότι ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας λέει εκ του ασφαλούς τα αυτονόητα για μια οργανωμένη καπιταλιστική κοινωνία, τέτοια που δεν υπήρξε ποτέ στην χώρα μας. Στο Ελλαδιστάν πάντα είχαμε την κρατικοδίαιτη ιδιωτική πρωτοβουλία των κολλητών, έναν παραμορφωμένο καπιταλισμό.

Σε παλαιότερη ανάρτησή μου κάποιος φίλος είχε πει

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΙ ΓΙΑ ΤΗ . . . ΜΕΡΚΕΛ!









Δεν ξέρω γιατί αλλά δυσκολεύομαι να φανταστώ την κ. Μέρκελ σε ρόλο Σαλώμης με τον παγερό Ρομπάιν στο ρόλο του Ηρώδη και συνδαιτυμόνες όλους τους άλλους εταίρους, που μπροστά τους και μετά τον ονειρικό χορό της να την ρωτά όλο γλύκα τι θέλει να της κάνει κι αυτή ναζιάρικα να του λέει "έναν Έλληνα στην φυλακή". 

Για αυτό κι η Σαλώμη που διάλεξα να συνοδεύει την ανάρτηση, είναι έργο του Γάλλου ζωγράφου Γκουσταβ Μορώ (Gustave Moreau), του 1876. Ωραίο και καμιά σχέση με την κ. Καγκελάριο. Ακόμα κι αν είχα παρόμοια φωτογραφία της Μέρκελ, δεν θα τολμούσα να την παρουσιάσω γιατί θα τρομάζαμε όλοι μας! Δεύτερη φορά που αναφέρομαι στην Γερμανίδα κι ελπίζω να την γλιτώσω.

Κάπως έτσι μας τα είπε ο κ. Παπακωνσταντίνου και ανησυχώ. Σαν εσωστρέφεια της πολιτικής ζωής μου φαίνεται. Σα να γίνονται όλοι όπως στου ΣΥΡΙΖΑ το μαγαζί και θέλουμε και εμείς υποταγμένοι να ομφαλοσκοπούμε. 

Και καλά αυτοί που δεν κυβερνούν έχουν την πολυτέλεια να λένε και να κάνουν ότι θέλουν. 

Η κυβέρνηση όμως;

Με τέτοιου είδους απειλές και επιστροφή στο παρελθόν που είναι σαν μέλλον θα ασχολείται; Αυτή είναι η εφεδρεία της;

Και άιντε και βάλαμε κάποιον φυλακή, ας πούμε τον αλήστου μνήμης απίθανο κ. Κοντοπυράκη της Στατιστικής Υπηρεσίας. Ο μόνος Γιάννης που ταιριάζει να του κόψουμε το κεφάλι είναι ο Παπαθανασίου αλλά αυτός έχει άλλοθι. 

Θα ικανοποιηθεί η Μέρκελ και οι . . .

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Ο ΦΩΣΚΟΛΟΣ, ΟΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΚΑΙ Η ΜΕΡΚΕΛ



Απόψε , την ώρα που στα άλλα κανάλια άρχιζαν οι ειδήσεις, το κρατικό κανάλι της ΝΕΤ έδειχνε την παλιά ταινία του Φώσκολου ΟΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ

Θαύμασα το χιούμορ των ανθρώπων της ΝΕΤ και ενθουσιάστηκα. Επιτέλους κάτι κινείται! 

Διότι μόνο ως επίδειξη υψηλής στάθμης χιούμορ μπορώ να χαρακτηρίσω την επιλογή της προβολής αυτής  της ταινίας, ειδικά. 

Η τηλεόραση απόψε ήταν η αποκάλυψη της Ελλάδας μας.


Από την ανακοίνωση του προγράμματος διαβάζω:

Μετά την αποφυλάκισή του, ο Στάθης επισκέπτεται έναν ντετέκτιβ, τον Όθωνα, στον οποίο είχε προ πολλού αναθέσει την αναζήτηση της χαμένης, απ’ τα χρόνια της κατοχής, μητέρας του και καταλήγει να διαπληκτισθεί μαζί του επειδή δεν βλέπει να ασχολήθηκε αρκετά σοβαρά με το θέμα. Ακολούθως αναλαμβάνει και πάλι τα ηνία της συμμορίας του και στήνει μερικά γερά κόλπα, πουλώντας όνειρα και ελπίδες σε απλούς ανθρώπους. Γρήγορα καταλαβαίνει ότι έχει χάσει την παλιά του αγάπη Βάνα η οποία στο διάστημα που εκείνος ήταν στη φυλακή τα ’φτιαξε με τον υπαρχηγό του, τον Μιχάλη. Ωστόσο, . . .

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Ακλόνητοι και αυτάρεσκοι στην κρίση



Θεωρώ ενδιαφέρον το κείμενο του Δημοσθένη Κούρτοβικ στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, Σάββατο 13 Φεβ. 10 και σας το παραδίδω. Καλή ανάγνωση!

Η κρίση κατεβάζει τους δείκτες ευημερίας, αλλά ανεβάζει τα επίπεδα διανοητικής εγρήγορσης. Αναστατώνει την κοινωνία, αλλά οργανώνει καλύτερα τα μυαλά. Ανακόπτει την οικονομική ανάπτυξη, αλλά ευνοεί την πολιτισμική ανάπτυξη. Εξαπολύει το φάσμα της καταστροφής, αλλά θρέφει και το σπέρμα της δημιουργίας. Όλα αυτά είναι σωστά κι έχουν επισημανθεί από αρκετούς, με ποικίλες διατυπώσεις. Σπάνια όμως αναφέρεται, ακόμα και από αυτούς, μια προϋπόθεση, χωρίς την οποία όλα αυτά τα θετικά παράγωγα μιας κρίσης είναι ανέφικτα. Η προϋπόθεση αυτή είναι ότι η κρίση θα έχει εσωτερικευτεί, ότι θα έχει γίνει και κρίση των συνειδήσεων. Που σημαίνει ότι δεν βολευόμαστε πια στις παλιές πεποιθήσεις μας, αναζητούμε καινούργιες, πιο σύνθετες απαντήσεις, αισθανόμαστε την ανάγκη να δούμε τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά. Δεν περιμένουμε βέβαια μια τέτοια στάση από το σύνολο της κοινωνίας. Την περιμένουμε όμως από τα, κατά τεκμήριο, πιο ανήσυχα και δυναμικά τμήματά της ή από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. 

Αυτό δεν το βλέπω ως τώρα, τουλάχιστον όχι σε βαθμό που θα θεωρούσα ελπιδοφόρο. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων η πρόκληση που είναι η σημερινή κρίση αντιμετωπίζεται μ΄ έτοιμες απαντήσεις από το παρελθόν, «δεξιές» ή «αριστερές», που εκστομίζονται με αποκαρδιωτική ευκολία και στερεότυπη ρητορική. Ακούμε στεντόρειες φωνές που αναμασούν με ηδονή μουχλιασμένα προϊόντα της ιδεοληψίας τους, χωρίς να βρίσκουν κανέναν λόγο να ξανασκεφτούν κάτι, μόνιμα ασφαλείς στις γενικολογίες ή τις αερολογίες τους, μόνιμα βέβαιες ότι αυτές δείχνουν τον σωστό δρόμο, τον ίσιο και λείο δρόμο προς ένα σοσιαλιστικό μέλλον ή τον ακόμα πιο ίσιο και λείο δρόμο προς ένα εθνικά «αγνό» παρελθόν ή τον ελαφρώς δυσκολότερο, αλλά μόνον εξαιτίας των παλιών μπάζων που φράζουν την αφετηρία του, δρόμο της προσαρμογής στη «νεωτερικότητα». Τα λένε αυτά άνθρωποι που είναι μέρος της κρίσης, που έχουν βάλει το λιθαράκι ή την κοτρόνα τους στο σκάρτο, έτοιμο να καταρρεύσει με πάταγο οικοδόμημα, άλλοι με τις ιδέες τους και τις πολιτικές επιλογές (ή μη επιλογές) τους, άλλοι με τις μεθόδους πλουτισμού τους, άλλοι με τη νοοτροπία και τον τρόπο ζωής τους, πολλοί με όλα αυτά μαζί. 

Διαβάζουμε αναλύσεις και απόψεις γύρω από τα δημόσια πράγματά μας οι οποίες είναι σαν να γράφτηκαν τη δεκαετία του 1960, την εποχή των επαναστατικών πολέμων στον Τρίτο Κόσμο, του υπαρκτού σοσιαλισμού στον Δεύτερο και των εναλλακτικών κινημάτων στον Πρώτο, αλλά και του «πατρίς- θρησκεία- οικογένεια» σ΄ εμάς, που καλούμαστε εξάλλου να πιστέψουμε πως έχουμε κάτι και από τους τρεις κόσμους. Βλέπουμε βάναυσες, μελοδραματικές και εν τέλει υποκριτικές μανιχαϊστικές σχηματοποιήσεις του τύπου «καπιταλιστές/ ιμπεριαλιστές - λαουτζίκος», φανατική εμμονή σε απαρχαιωμένες ρομαντικές αντιλήψεις περί έθνους (προπαντός, εννοείται, του ελληνικού), όπως, από την άλλη, βλέπουμε μια απλοϊκή όσο και αποστεγνωμένη πίστη στον Διαφωτισμό και χαζοχαρούμενες θεωρητικοποιήσεις ενός μεταμοντέρνου κοσμοπολιτισμού. Μονότονα επαναλαμβάνονται γερασμένα συνθήματα και χρόνια, ολέθρια κατά συνθήκην ψεύδη, εκεί που χρειάζονται καινούργια εργαλεία της σκέψης και γενναίες προσπάθειες αυτογνωσίας, χωρίς προειλημμένα, ανακουφιστικά ευρήματα.

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Γράμμα στην εξουσία

Ο πίνακας είναι του Ρώσου ζωγράφου Ρέπιν και απεικονίζει τους εξεγερμένους  Κοζάκους να στέλνουν γράμμα στον σουλτάνο


Είδα απόψε τον Γιωργάκη, τον Πρωθυπουργό μας στην συνέντευξη του μετά την σύνοδ0 στην ΕΕ και μας λυπήθηκα. Θα έχουμε τριπλή επιτήρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση την Ευρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ένας οργανισμός μόνος του δεν μπορεί να μας κάνει ζάφτι. Ούτε με ορθοπεταλιές στην ανηφόρα δεν την βγάζουμε καθαρή.

Λυπήθηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι οι ηγέτες μας, Ο Γιωργάκης και οι άλλοι,  δεν πιστεύουν σε εμάς. Απλώς μας διαχειρίζονται. Καταντάω βαρετό αλλά αυτή είναι η άποψη μου και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο πιο καλά για όλους μας.


Στο μεταξύ ο Κάλβος περιπλανιέται κάπου στο σύμπαν τραγουδώντας οργισμένος το


«. . . . Καλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
'να τρέχωσι τον κόσμον,
με εξαπλωμένην χείρα
                ψωμοζητούντες·

    Παρά προστάτας 'νάχωμεν»


και το


«. . . Και αν ο θεός και τ' άρματα
μας λείψωσι, καλήτερα
πάλιν ' να χρεμετήσωσι
'ς τον Κιθαιρώνα Τούρκων
                άγριαι φοράδες,

    Παρά προστάτας 'νάχωμεν. . .»

Ο Γιωργάκης που ξανάγινε Γιωργάκης γιατί κάποια στιγμή έδειχνε πως πήγαινε να  γίνει Γιώργος, κατήγγειλε τους προηγούμενους κυβερνήτες μας ως ανεπαρκείς, Αυτοί, σιωπούν και ετοιμάζουν το μέγα καμ μπάκ και κάτι θα πούν για την τιμή των όπλων και την ικανοποίηση του δικού τους πόπολου που περιμένει.

Θυμήθηκα με όλα αυτά, μιαν ιστορία ανέκδοτο που λέγανε οι άνθρωποι σε κάποια χώρα του τότε υπαρκτού σοσιαλισμού. Τότε δηλαδή που ο αρχηγός του κράτους εκλεγόταν από κονκλάβια και ο λαός χειροκροτούσε και παρέλαυνε ενθουσιασμένος και πεινασμένος. 

Προφανώς μόνο κακόβουλοι σαν κι εμένα θα πίστευαν ότι αυτά ισχύουν στην χώρα μας. 

Α πα πα παπα!

Λοιπόν, όταν ο λαός στην χώρα αυτή είχε αρχίσει να γκρινιάζει και να γίνεται απειλητικός γιατί η οικονομική κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, ο ηγέτης της χώρας πιέστηκε από την Κεντρική Επιτροπή να αποχωρήσει και αυτός, τι να κάνει, συμφώνησε για λόγους υγείας, δήθεν, να το πράξει.

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Τράγοι ή Πνευματικοί ταγοί;



Από τους πιο ισχυρούς προπαγανδιστικούς μηχανισμούς στον κόσμο είναι αυτός της Εκκλησίας, Καθολικής είτε Ορθόδοξης. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι η δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία κατάφερε να έχει διαμορφώσει την εικόνα του θεσμού που κράτησε την ελληνικότητα ζωντανή, μόλις δέκα χρόνια μετά την έναρξη και αποκήρυξης από την επίσημη εκκλησία της επανάστασης του ΄21. Για το θέμα αυτό όπως και για γεγονότα όπως εκείνο που αναφέρει ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων στη προσωπική του ιστοσελίδα και αναδημοσιεύει το γειτονικό ΒΗΜΑ  ΤΟΥ ΑΛΙΑΡΤΟΥ, τον λόγο έχουν οι ιστορικοί.
Στα χρόνια της δικτατορίας είχαμε συνηθίσει τις εθνικιστικές κορώνες και το παραλήρημα  "Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια" όπου βέβαια ως Θρησκεία νοούνταν η Ορθόδοξη Χριστιανική. Μετά από χρόνια είχαμε επί των ημερών του μακαρίτη Χριστόδουλου (αυτό το "μακαριστός" δεν το κατάλαβα ποτέ) την κινητοποίηση της Χρυσοπηγής και των συν αυτή για την αναγραφή του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες. Γίναμε τότε ακροατές ευτράπελων  επιχειρημάτων και θεατές  παραστάσεων κραυγαζόντων ιερέων και μοναχών για το 666 και άλλα φρικτά κακά που απειλούν τον Ελληνισμό. Μια μίξη σύγχρονων θεωριών συνομωσίας με εκείνες της Αποκαλύψεως θα ήταν διασκεδαστική αν δεν ήταν επικίνδυνη ως πολιτική ιδεοληψία.
Ως συνέχεια αυτής της πορεία και ως απόπειρα εθνικιστικής προπαγάνδας, δεν προκαλεί συνεπώς έκπληξη το κείμενο του Μητροπολίτη Καλαβρύτων.
Προφανώς το θέμα της χορήγησης ιθαγένειας στους μετανάστες και της ένταξης τους στην κοινωνία μας δεν είναι εύκολο και καλώς το συζητάμε. Δεν είμαστε οι μόνοι. Όλες οι χώρες κατά καιρούς το αντιμετώπισαν και το αντιμετωπίζουν. Κατά την γνώμη μου πρόκειται για θέμα περισσότερο τεχνικό και οργανωτικό και καθόλου  για θέμα αλλοίωσης εθνικής ταυτότητας και άλλα τέτοια αλλόκοτα συνθήματα. Αλλά ο καθένας μπορεί να έχει την άποψη του. Η δημοκρατία οφείλει να είναι ανεκτική και να ενθαρρύνει τον διάλογο. Ειδικά για ένα θέμα σαν κι αυτό. 
Ο αχαλίνωτος φοβικός εθνικισμός που προβάλλει ο Αμβρόσιος και μάλιστα άκομψα, αν μη τι άλλο προσβάλλει τους σκεπτόμενους έλληνες αλλά φαντάζομαι πως προκαλεί σύγχυση σε εκείνους που αποτελούν το πλήρωμα της εκκλησίας.  Θα μπορούσε πολύ καλά να είναι ανακοίνωση πολιτευτή της άκρας δεξιάς και προφανώς σύμφωνα με την δική μου θεώρηση των πραγμάτων έχει το δικαίωμα ο ιεράρχης να το πράξει. Έχει το πολιτικό δικαίωμα ως πολίτης αυτής της χώρας.  
Ναι ,και οι προσκολλημένοι σε ένα παρελθόν αυτού του τόπου, που το έχουν περιγράψει όπως αυτοί θέλουν, μπορούν να διατυπώνουν την πρότασή τους. Είναι επικίνδυνο όμως να καλύπτουν την ημιμάθεια και την στενοκεφαλιά τους με το μανδύα της αγιοσύνης και το κύρος που για κάποιους πολίτες είναι περιβεβλημένη η θέση τους. 
Η προσπάθεια της κατ΄ αποκλειστικότητα χρήσης της ιστορίας από τους ορθόδοξους ιερωμένους  και τους άλλους υπερπατριώτες πείθει ότι η φράση για τον λύκο που άλλαξε γούνα αλλά δεν άλλαξε μυαλό και βίτσια ισχύει ακόμα. Για τον τράγο δεν υπάρχει αντίστοιχη φάση αλλά θα μπορούσε, όπως φαίνεται από τον Αμβρόσιο, τον Άνθιμο και τη συνοδεία τους. Όμως ας θυμηθούμε οτι χορός τράγων = τραγωδία,  μέρες που είναι!
Ως πνευματικός ταγός και κήρυκας ως όφειλε της πανανθρώπινης αγάπης και της ιεραποστολικής διακονίας, ο Αμβρόσιος, είμαι βέβαιος ότι έρχεται σε σύγκρουση με το κάλεσμα του Ιησού και του Απόστολου Παύλου προς όλα τα έθνη. Αντί για κήρυγμα αγάπης και συμφιλίωσης έχουμε πάλι μπροστά μας το κρώξιμο του φανατικού για διχασμό και πόλωση σε πατριώτες και μη, έγχρωμούς και καθαρούς έλληνες, για την καθαρότητα του αίματος και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά δρακουλοεπιχειρήματα
Για τον Δήμο μας συγκεκριμένα θα είχε ενδιαφέρον να είχαμε για το θέμα αυτό και την άποψη του τέως πνευματικού μας Εμμανουήλ, νυν επισκόπου Κιλκισίου.  Αν και με τον υπάρχοντα συσχετισμό στην Ιερά Σύνοδο και ως ευγνωμοσύνη προς τον φωτισμένου πατριώτη μας επίσκοπο Αθηνών, ίσως το μέτρο να κυριαρχούσε στις απόψεις του.
Διερωτώμαι τέλος:  σε ποιόν πνευματικό εξομολογείται ο Αμβρόσιος;
Πιθανόν μαζί με τον Άνθιμο της Θεσσαλονίκης να έχουν τον ίδιο πνευματικό τον οποίον θα έχουν φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Μαθαίνω ότι ψάχνει ο άγιος ούτος άνθρωπος, ο πνευματικός των δύο μητροπολιτών, να βρει στους ιερούς κανόνες το ανάλογο επιτίμιο για το αμάρτημα της αμβωνολαγνείας που είναι πολύ κοντά σε αυτό της μπαλκονολατρείας. 
Δεν γνωρίζω για τις επιπτώσεις στις ψυχές των αγίων ανδρών αλλά το βέβαιο είναι ότι και τα δύο αμαρτήματα και οι κρωγμοί των δύο ιερωμένων ζημιώνουν το μυαλό μας και ενοχλούν την αισθητική μας.



Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Οικονομικά ανοικονόμητα




Ο πίνακας που βλέπετε δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ της 1 Φεβ 10 και αφορά τις δηλώσεις εισοδήματος που έγιναν στην εφορία και αφορούν το  οικονομικό έτος 2008.

Προφανώς ο ελεύθερος επαγγελματίας (γιατρός, μηχανικός) δεν μπορεί να δηλώνει €11.000 ετήσιο εισόδημα. Αν ήταν έτσι θα είχε γίνει προ πολλού η εισβολή στα Χειμερινά Ανάκτορα και θα είχε ερημώσει η πλατεία που πριν λίγο καιρό κατέλαβε για λίγο ο συναγωνιστής Μπούτας υπό τα περίεργα όμματα των κυριών που ψώνιζαν στις παρακείμενες μπουτίκ.

Οι ασχολούμενοι με τα οικοδομικά, εργολάβοι οικοδομών και οικοδόμοι να δηλώνουν € 5.000. Μην τρελαθούμε! Ο κουμπάρος μου έφτιαξε πρόσφατα το σπίτι του και μόνο στον μπετατζή έδωσε μαύρα € 70.000!

Δηλαδή τι άλλη απόδειξη χρειάζεσαι ω! αθώε και ανύποπτε ψηφοφόρε για να καταλάβεις ότι οι κατά καιρούς ανακοινώσεις και καταγγελίες για τους γιατρούς του Κολωνακίου που φοροδιαφεύγουν αισχρώς και μονίμως είναι φούμαρα. Είναι προφανές, από την άλλη, ότι το κράτος γνωρίζει και που είναι η φορολογητέα ύλη και πώς να την συλλέξει. Αλλά ποιεί την νήσσα.

Κατά καιρούς αλλά και προσεχώς, υλοποιώντας μέτρα για τους σίγουρους μισθωτούς θα ανακοινώσει και μέτρα για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους επιχειρηματίες με τυμπανοκρουσίες και ειδικά αφιερώματα.

Ω της ξευτίλας το απαύγασμα!

Παρόλα αυτά όμως εξακολουθούμε να τους θεωρούμε σοβαρούς και ικανούς να διαχειριστούν το μέλλον των παιδιών μας. Τους θεωρούμε δηλαδή πιο ικανούς από τον εαυτό μας να ασχοληθούν με την πολιτική διαχείριση της οικονομίας της χώρας την στιγμή που ελάχιστοι από αυτούς έχουν εργαστεί στην ζωή τους και ακόμα πιο λίγοι ξέρουν να δηλώνουν τα οικονομικά του οίκου τους.

Στον πίνακα που προαναφέραμε απεικονίζεται και η αφεντιά μας, οι ασχολούμενοι με αγροτικές εκμεταλλεύσεις,  όχι όμως η ουσιαστική. Προφανώς και εκεί μέσα είναι οι γιαγιάδες και οι παππούδες αλλά και πολλοί ιδιοκτήτες μεγάλων εκτάσεων γης που δεν δηλώνουν εισόδημα αλλά τις προορίζουν για άλλες χρήσεις. Δεν είμαι σίγουρος ότι και το τέλος της ακίνητης περιουσίας του πιάνει. Ίσως ένας λογιστής μπορεί να μας φωτίσει καλύτερα.

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

ΘΕΣΠΙΑΚΑΡΑ ολέ!






Παλιότερα πήγαινα πιο συχνά αλλά τα τελευταία χρόνια πάω πολύ σπάνια στο γήπεδο, σχεδόν καθόλου. Δυστυχώς δεν μπόρεσα ποτέ να παίξω μπάλα. Ήμουν άμπαλος, ας πούμε, εκ του μακρόθεν θεατής και σχολιαστής.

Ο ΘΕΣΠΙΑΚΟΣ είναι πάντα η ομάδα μου. Ακόμα κι όταν μιλούσα με ανθρώπους από άλλες περιοχές, στο στρατό αλλά και τώρα,  και με ρωτάνε τι ομάδα είμαι, απαντάω ΘΕΣΠΙΑΚΟΣ και τους βλέπω να με κοιτάνε περίεργα: τι είναι πάλι τούτο, σκέφτονται; Ομάδα με ρωτήσατε κι αυτό απαντώ, τους λέω,  δεν με ρωτήσατε για μικρές, ασήμαντες ομάδες όπως Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και οι όμοιες. Καμιά από αυτές δεν έχει τολμήσει να έρθει να παίξει μαζί μας. 

Θα ήθελα να είναι έτσι τα πράγματα και στον άλλο κόσμο, έξω από τον δικό μου, αλλά και πάλι ευχαριστημένος ήμουν. 

Άρα είμαι και θα είμαι ΘΕΣΠΙΑΚΟΣ. Τελεία και παύλα.

Μπορούσαν και μπορώ να καταλάβω και ζηλεύω τους Άγγλους φίλαθλους (και όχι μόνο οπαδούς) των αγγλικών ομάδων που μπορεί η ομάδα τους να μην πηγαίνει καλά, ακόμα και να υποβιβάζεται σε κατηγορία αλλά αυτοί εκεί, κάθε Σάββατο, με τα κασκόλ όλη η οικογένεια στο γήπεδο, να τραγουδήσει να είναι μαζί στο γήπεδο και να είναι το πόδι του παίκτη τους προέκταση του δικού τους ποδιού και η αγωνία το ίδιο όταν χάθηκε η ευκαιρία και η απογοήτευση το ίδιο όταν η ήττα είναι βέβαιη.

Εγώ τέτοιος οπαδός θέλω να είμαι: ΘΕΣΠΙΑΚΟΣ με τα όλα μου. 

Και τώρα που δεν πάμε καλά, και θλίβομαι, ανατρέχω στις παλιές καλές ήμερες όχι για να μείνω σε αυτές αλλά για να πάρω κουράγιο, να κτίσω εκείνες τις νίκες που θα έρθουν.

Διαβάζω τα σχετικά σημειώματα στην σελίδα μας και πρέπει να πω ότι ειδικά τον τελευταίο χρόνο θλίβομαι. Όσα περιγράφει ο Γιάννης Λάντζας αλλά και η διακοπή της ενημέρωσης της σχετικής δικτυακής σελίδας δεν είναι ότι το καλύτερο. Είναι προφανές ότι η ήττα έχει ξεκινήσει από τα αποδυτήρια και η απλή επιβεβαίωση έρχεται στο γήπεδο. Η ομάδα δεν είναι ομάδα αλλά συνύπαρξη ατόμων. Είναι περιγραφές ενός οργανισμού σε κατάθλιψη και η συνταγή σίγουρα δεν είναι τα χάπια αλλά η αυτογνωσία και το πείσμα για τις νίκες που θα έρθουν.

Γιατί θα έρθουν.

Λοιπόν, τι κάνει μια ομάδα να πηγαίνει καλά.;

Η λέξη ομάδα από μόνη της είναι θετική. Όλοι μαζί με κοινό στόχο αγωνιζόμαστε προσπαθούμε και σε αυτή την πορεία ερχόμαστε πιο κοντά μαθαίνουμε ο ένας για τον άλλον, γινόμαστε ένα.

Ένα παιχνίδι είναι το ποδόσφαιρο και τίποτα άλλο. Ούτε συμβολισμοί περίεργοι ούτε τυφλοί πατριωτισμοί έστω και σε επίπεδο χωριού του στιλ εμείς είμαστε και όλοι οι άλλοι είναι υπάνθρωποι και σκουλήκια.

Εκάς οι ηλίθιοι.

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Επιτροπές προάγγελοι κακών μαντάτων


Όταν δεν θέλεις να λύσεις ένα πρόβλημα κάνε μια επιτροπή να ασχοληθεί με αυτό για να ‘βρει λύση. Η συνταγή είναι απλή και δοκιμασμένη. Μα είναι και τόσο παλιά που όταν παρουσιάζεται ως καινοτομία και πρωτοποριακή σύλληψη στην διακυβέρνηση της χώρας, προκαλεί την λογική μου και θέλω να πιστεύω και την δική σας λογική.

Ε, δεν είμαστε και βλάκες!

Πίστευα ότι υπάρχει ένα πρόβλημα με την γλώσσα του Πρωθυπουργού. Εντάξει έλεγα, ο άνθρωπος έχει ως μητρική του γλώσσα τα Αγγλικά (Αμερικάνικα;) ή τα Σουηδικά αλλά διάολε, ας μην είμαι ρατσιστής και εθνικιστής. Εάν ο άνθρωπος είναι καλός στην δουλειά του θα πρέπει να έχει την στήριξη όλων μας.

Χθες ήταν το απεγνωσμένο διάγγελμα τώρα αυτό το σημερινό με αποτέλειωσε.

Δηλαδή η «σύσταση Επιτροπής, υπό τον Χάρη Παμπούκη για τον εκσυγχρονισμό της λειτουργίας της κυβέρνησης» μας έλειπε;  Σε μια περίοδο που πρέπει να γίνει τεράστια προσπάθεια εξοικονόμησης πόρων, εμείς θα πληρώσουμε τέως και νυν ειδικούς της Εσπερίας για να μας βελτιώσουν; Δεν αποτελεί αυτό προσβολή για το δικό μας επιστημονικό δυναμικό; Η μεγαλύτερη σπατάλη πόρων είναι η μη αξιοποίηση του ελληνικού επιστημονικού –με τα όποια ελαττώματα και τις ελλείψεις του- δυναμικού.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Ο ηρωϊκός μου θάνατος



για την Δήμητρα


Ο γιός μου νοικιάζει στην Αθήνα κοντά σε ένα αστυνομικό Τμήμα.  Ωραία, θα έχει κι ασφάλεια, είχα σκεφτεί όταν νοικιάσαμε το διαμέρισμα.

Είχα κατέβει να τον δω πριν από λίγο καιρό και φεύγοντας για το χωριό, είδα τον δρόμο που συνήθως περνούσα να είναι κλειστός με ταινία της αστυνομίας και ένα μεγάλο λαδί σκουπιδοτενεκέ, του Δήμου. Παραξενεύτηκα, έβρισα γιατί χάλασε η ρουτίνα μου και έστριψα για τον επόμενο δρόμο.

Ρώτησα την άλλη μέρα τον γιό μου γιατί συνέβη αυτό και μου είπε πως από τότε που έγινε η επίθεση στον αστυνομικό Τμήμα της Αγ. Παρασκευής, κάθε βράδυ στις δέκα ακριβώς ο δρόμος μπροστά στο Τμήμα απομονώνεται –μέχρι τις πέντε το πρωί- γιατί φοβόνται επίθεση. Είναι χεσμένοι από το φόβο τους οι μπάτσοι. Μόνο να δέρνουν τα πιτσιρίκια στις διαδηλώσεις ξέρουν, συμπλήρωσε.

Την επόμενη φορά που ξαναήρθα στην Αθήνα, βγήκα να περπατήσω και  πέρασα μπροστά από το Τμήμα κατά τις μία τη νύχτα. Έκανε κρύο, είχα σφιχτεί στο δερμάτινο και πήγαινα γρήγορα. Εκείνη την ώρα δεν ήταν άλλοι μπάτσοι μαζεμένοι παρά μόνον ο φρουρός. Πλησίαζα γρήγορα και σκυφτός με σηκωμένο τον γιακά προς και έβλεπα τον νεαρό αστυφύλακα – φρουρό να αγριεύεται. Όσο πλησίαζα, τον έβλεπα να σηκώνει το αυτόματο προς το μέρος μου σιγά σιγά. Πουλάκι μου!

Άλλαξα πεζοδρόμιο, πέρασα γρήγορα μπροστά του, τον  παρατηρούσα που με παρατηρούσε κι έφυγα.

Εκείνο το βράδυ σκέφτηκα πάλι τον θάνατο. Στην ηλικία μου συχνά έχω αρχίσει να το σκέφτομαι το πως θα είναι να πεθάνεις.  Πως θα είναι να είσαι νεκρός; Όχι, άλλες μεταφυσικές ανησυχίες δεν έχω ούτε πιστεύω σε Θεό και μεταθανάτιες ζωές. Μάλλον δεν φοβάμαι αλλά πάλι δεν ορκίζομαι.  Μόνο τον θάνατο, την στιγμή που πεθαίνεις, αυτό σκεφτόμουν.

Το μόνο που θέλω είναι να μην πονέσω. Θυμάμαι την θεία μου που πέθανε από τον ξορκισμένο – στα κόκκαλα τον είχε- και ούρλιαζε από τους πόνους. Δεν προλάβαινε η νοσοκόμα να κάνει τις μορφίνες. Ακόμα ανατριχιάζω όταν θυμάμαι αυτές τις κραυγές. Τέτοιο θάνατο δεν θέλω!

Σκέφτηκα ότι το πιο καλό είναι να είναι ο θάνατος ηρωικός, σαν αυτόν το οπλίτη των Δημοκρατικών στον εμφύλιο της Ισπανίας στα 1936, στην γνωστή φωτογραφία. Να πέσεις όρθιος με το ντουφέκι στο χέρι μαχόμενος για ιδανικά και τις αλήθειες σου. Ή να σε εκτελέσουν έτσι όπως έστηναν στον τοίχο τις δωδεκάδες των παιδιών της αντίστασης και του εμφυλίου, σαν Μπελογιάννης  και λίγο πριν ακούσεις τον κρότο από τα μυδράλια να φωνάξεις μια ηρωική φράση, ένα ζήτω, κάτι που θα μείνει και θα το ψιθυρίσουν  οι φαντάροι του αποσπάσματος στους άλλους κρυφά και θα γίνει σύνθημα και έμπνευση στους επερχόμενους και θα γίνεις θρύλος. Αλλά εσύ θα έχει φύγει ήδη και δεν θα μπορείς να τα χαρείς όλα αυτά.




Διάφορα