Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Μεγάλη Τρίτη θλίψης και απογοήτευσης



Άνοιξε ο καιρός, γλύκανε και με τις δουλειές της εποχής δεν είχα διάθεση να πατώ τα πλήκτρα. Αυτό το Σαββατοκύριακο κλάδεψα τις ελιές είδα που θέλουν ένα πέρασμα με τον καλλιεργητή για τα χόρτα που δεν κρατιούνται και άρχισαν να φουντώνουν. Τώρα που το χώμα κρατάει υγρασία και είναι αφράτο πρέπει να τις περάσω μια φορά

Τι να γράψω άλλωστε; Άσε που παρατηρώ ότι η συμμετοχή των αναγνωστών περιορίζεται: δεν βλέπω σχόλια και άλλες απόψεις, όχι πάντα αρνητικές. Σαν να βαρέθηκε ο κόσμος και δεν έχει άδικο. Με τις ομιλίες και τις κουβέντες μόνο δεν γίνεται προκοπή.  Προσυπογράφω την σχετική ανάρτηση στα ΘΕΣΠΙΑΚΑ και την αγωνία από το ΒΗΜΑ ΑΛΙΑΡΤΟΥ.

Θρήσκος δεν είμαι αλλά από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, η Μεγάλη εβδομάδα πάντα ήταν μια εβδομάδα θλίψης και κατάνυξης Υπήρχε μια ησυχία και μια ηρεμία παντού. Οι κουβέντες στα καφενεία επίσης σιγανές. Οι δουλειές γίνονταν γαλήνια: ασπρίσματα στις αυλές, προετοιμασίες. Οι γυναίκες πρωταγωνιστούν ίσως γιατί εκείνες έχουν πιο καλή σχέση με τον θάνατο αφού είναι οι ίδιες που δημιουργούν και την ζωή.

Μέσα στην αναγέννηση της άνοιξης, η μυρωδιά από τις πασχαλιές, μου θύμιζε την γλυκιά αναμονή για τη γιορτή της Κυριακής με το ψήσιμο του αρνιού και το γλέντι.

Την Κυριακή το βράδυ άκουσα την είδηση για την έκρηξη στα Πατήσια. Η οικογένεια αυτή (πατέρας, μητέρα, γιός και κόρη) άφησαν μια χώρα –Αφγανιστάν- που για χρόνια τώρα μαίνεται εμφύλιος πόλεμος με παρεμβάσεις ξένων και η πείνα και η ανασφάλεια τους έφερε στην Ελλάδα. Κλεισμένοι, κρυμμένοι σε φορτηγά, σε ψυγεία, σε αμπάρια λαθρεμπορικών πλοίων κατάφεραν να φτάσουν και να πεινάνε εδώ. Για να επιβιώσουν, έψαχναν στα σκουπίδια να βρουν κάτι να φάνε ή κάτι για να πουλήσουν στην αγορά στα παλιατζίδικα. Το κοριτσάκι βρήκε παρατημένο ένα σακίδιο.

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ: άγνωστος και διχαστής



Η στάση μας απέναντι στο κράτος και τους οργανισμούς διοίκησης είναι απότοκος μιας παραδοσιακής άποψης για το κράτος-υπάλληλο της κάθε κοινωνικής κατηγορίας και γιατί όχι, κάθε πολίτη χωριστά. Ο καθένας μας θα ήθελε να εξυπηρετηθεί η βόλεψή του άριστα, αδιαφορώντας για το «κοινό καλό».
Προφανώς δεν είναι έτσι και δεν μπορεί να είναι έτσι, διότι κράτος σημαίνει εξουσία άρα ο κρατικός μηχανισμός υπάρχει για να εξυπηρετείται η ελίτ που κυβερνάει αυτόν τον τόπο και οι ομάδες των πολιτών που συντάσσονται μαζί της σε σχέση πελατειακή: σε ψηφίζω - με διορίζεις.
Οι κρατούντες με την σειρά τους, όλα αυτά τα χρόνια με το ιδιοκτησιακό και πελατειακό καθεστώς που δημιούργησαν ώθησαν εκείνους που έμεναν «στην απέξω», στην αντίδραση, στο παράπονο, σε έναν αυθόρμητο αντικρατισμό. Κι επειδή όλοι μας την μία ή την άλλη περίοδο μέναμε με το παράπονο, ο αντικρατισμός αυτός χαρακτηρίζει την στάση όλων μας απέναντι σε κάθε απόφαση χωρίς πολλές φορές να μπαίνουμε στην ουσία της πρότασης.
Ακόμα κι όταν η απόφαση είναι εκδήλωση καθυστερημένου και δικαιολογημένου εκσυγχρονισμού, πάλι είναι επιφυλακτική η στάση των πολιτών. Δηλαδή ίσως να λέμε με την στάση μας αυτή προς το κράτος και τις υπηρεσίες του ότι «είστε αναξιόπιστοι και αντιπαραγωγικοί» και θα έχουμε δίκιο.
Οι αποφάσεις της κεντρικής κυβέρνησης δεν μας αρέσουν όχι μόνο γιατί δεν τις έχουμε καταλάβει αλλά γιατί μπορεί να απαιτούν αλλαγές σε συνήθειες και αντιλήψεις (θυμίζω τον πολιτικό γάμο για παράδειγμα. 
Για αυτό ακριβώς και η επιχειρηματολογία μας είναι στον αέρα ακόμα και σε εμάς τους ίδιους. Είναι γκρίνια και όχι πολιτική θέση.
Φαίνεται πως οι πολίτες αντιδρούν κυρίως για λόγους που εν τη αγνοία τους θεωρούν σημαντικούς. Θεωρούν δευτερεύοντα τα σημαντικά θέματα που θίγει ή αποκρύβει η κυβέρνηση με την πρότασή της, επειδή τα αγνοούν. Διότι δεν φρόντισε κανείς να τους τα εξηγήσει.
Από την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους υπάρχει η κατάσταση αυτή και φαίνεται και τώρα στην προοπτική της υλοποίησης του σχεδίου Καλλικράτης.
Βέβαια με τις αντιδράσεις για επιφανειακά ζητήματα που έχουν σχέση με την ιδεοληψία των κατοίκων των περιοχών τοπικού χαρακτήρα –που μπορεί να υποθάλπονται από φιλόδοξους τοπικούς παράγοντες- τελικά γίνονται συμβιβασμοί στα μικροσυμφέροντα και τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού και μετά διοικητικές πατέντες, πασαλείμματα και νομοθετικές ρυθμίσεις νυχτερινές επακολουθούν. Γνωστή συνταγή μιζέριας!
Παρακολουθώντας την συζήτηση που γίνεται αυτή την περίοδο, δυστυχώς διαπιστώνων ότι το έργο παίζεται ακριβώς το ίδιο. Τα επιχειρήματα , όπου υπάρχουν τέτοια,  είναι καλυμμένες κρυφές σκέψεις για την επόμενη ημέρα. Είναι περί την ονομασία και την έδρα του νέου Δήμου με αναφορά στο απώτερο παρελθόν και όχι σύμφωνα με την προοπτική ανάπτυξης της περιοχής και τις προοπτικές της.
Δηλαδή γιατί οι Πλαταιές είπαν «όχι στην συνένωση»; Γιατί εμείς είπαμε «όχι στην ένωση και με Αλίαρτο και Ακραίφνιο»;

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Ξανακυλήσαμε στα σκληρά


Ενώ θα έπρεπε οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση να μας απαλλάξουν δια του πολιτικού τους κύρους από το άχθος των εξοπλισμών, φαίνεται ότι δράττονται της ευκαιρίας να μας ξεζουμίσουν και να μας πνίξουν στα κροκοδύλια δάκρυά τους.

Ο Πρωθυπουργός γύρισε από τα ταξίδια του και οι μόνοι που κατάλαβαν τι έγινε σε αυτά είναι οι γελοιογράφοι:


Μετά άρχισαν να γράφονται και άρθρα όπως αυτό που ακολουθεί:


". . . Λίγοι μήνες στην εξουσία φάνηκαν αρκετοί για να προσυπογράψει η κυβέρνηση Παπανδρέου όλες τις απαράδεκτες επιλογές του κ. Τσοχατζόπουλου και να προχωρήσει σε νέες σκανδαλώδεις προμήθειες, παρά την προφανή αδυναμία χρηματοδότησής τους.
Από την εποχή Κοσκωτά επαναλαμβάνεται κατά περιόδους το κρίσιμο ερώτημα για τους πολιτικούς μας «ηλίθιοι ή απατεώνες;». 
Υπάρχει, βέβαια, και η εκδοχή ότι έχουμε να κάνουμε με απατεώνες που μας περνάνε για ηλίθιους."
Αυτό είναι το τέλος του άρθρου του Κύρτσου και η αρχή της ανησυχίας μου.
Ο όσιος Λουκάς του οποίου το μοναστήρι θα επισκεφτούν οι πιστοί συμπολίτες μας σήμερα να μας λυπηθεί. 
Τι άλλο να πω;

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Αυτοί που μας έφτασαν ως εδώ, μας λένε: πάτε καλά!


Έχω ένα φίλο λογιστή στην Θήβα και πηγαίνω καμιά φορά και τον βλέπω. Μου γνέφει να κάτσω. Κάθομαι και τον παρατηρώ. Πολυάσχολος, μιλάει στο τηλέφωνο και δίνει οδηγίες στις κοπέλες στο γραφείο. Έχει στοίβα τις οικονομικές εφημερίδες και δεν τις πετάει. Οι στοίβες των εφημερίδων είναι απαραίτητο ντεκόρ στα λογιστικά γραφεία. Είμαι σίγουρος ότι αν τις διαβάζει το κάνει βιαστικά γιατί από γενικές οικονομικές γνώσεις ξέρει πιο λίγα από εμένα.

Περιμένοντας να μιλήσουμε –όχι για τις επενδύσεις μου σε ομόλογα κρεμμυδιού πάντως, αλλά για τα νέα του Δήμου μας- διαβάζω την εφημερίδα της ημέρας. Το καλό με τις οικονομικές εφημερίδες είναι ότι δεν λένε πιο πολλά από όσα χρειάζεσαι για να καταλάβεις πόσο άσχημα είναι τα πράγματα. Οι άλλες, οι πολιτικές, χρησιμοποιούν ευφάνταστους τίτλους.  Οι οικονομικές σαν τον ανέκδοτο με τον Καραμήτρο: πέθανε ο γιός σας! Πέθανε η οικονομία! Κατευθείαν στο ψητό.

Σήμερα αντέγραψα από την ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ το σχετικό απόσπασμα
«Η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και άλλοι αντελήφθησαν ότι δεν φθάνει μόνον η επιβολή υψηλότερου ίδιου κεφαλαίου στις τράπεζες. Διαπιστώνουν επίσης ότι δεν επαρκεί ούτε η μείωση των μπόνους στις τράπεζες, όσο υπάρχει και λειτουργεί με τους ίδιους κανόνες το "καζίνο". Ακόμη και ο διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs (Γκόλνμαν Σακς) Λόιντ Μπλανκφάιν  παραδέχθηκε ότι πολλά από τα χρηματοπιστωτικά πακέτα-φούσκες δεν βοηθούν καθόλου τη γενική οικονομία, αντίθετα μερικά την ζημιώνουν σοβαρά.
Γιατί λοιπόν να επιτρέπονται τέτοια χρηματοπιστωτικά προϊόντα; Γιατί να μην απαγορευθούν;
To δράμα γύρω από την Ελλάδα και την οικονομία της έχει και τη θετική του πλευρά:

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Για την πατρίδα που γέρνει ρε γαμώτο!



Εκεί προς το τέλος της Χούντας, είχε δοθεί εντολή στους καθηγητές του Γυμνασίου Θεσπιών (εξατάξιο τότε, δεν είχαμε Λύκειο) να κάνουν ομιλίες για διάφορα θέματα επίκαιρα ή μη.

Ο φυσικός τότε είχε μιλήσει για την ενεργειακή κρίση που ήταν επίκαιρη.

Ο φιλόλογος Νικολακάκος, όταν ήρθε η σειρά του,  έκανε μια ομιλία για τον Κοσμά τον Αιτωλό. 

Ο Νικολακάκος είχε μόλις διοριστεί στο Γυμνάσιο του χωριού μας. Είχε έρθει με μια σπορ Οπελ Ασκόνα κιτρινωπή.  Είχε ολοκληρώσει το Διδακτορικό του στην Γερμανία. Πρόκειται για αυτόν που αργότερα άλλαξε το όνομά του σε «Λιαντίνης» από το όνομα του χωριού του Λιαντίνη Λακωνίας. Πριν μερικά χρόνια, είπαν ότι χάθηκε και τον αναζητούσε στην εκπομπή της η Νικολούλη για μέρες πριν βρεθεί το πτώμα του σε μια σπηλιά στον Ταΰγετο. Ευαίσθητος, φευγάτος άνθρωπος.

Τέλος πάντων. Στην αίθουσα μαζευτήκαμε πολλοί χωριανοί. Η διαφωτιστική αυτή εκδήλωση για εμάς προοριζόταν άλλωστε. Δεν ήταν μόνο για τους μαθητές. Μπροστά - μπροστά ο παππάς και ο αστυνόμος, ο Πρόεδρος της Κοινότητος τότε. Όσο και να το κάνεις η εκδήλωση ήταν εντολή της Εθνικής Κυβερνήσεως!

Σε κάποια στιγμή ο Νικολακάκος - Λιαντίνης διηγούνταν για το πώς στις περιπλανήσεις του ο Κοσμάς στα χωριά της Ηπείρου έφτασε σε ένα χωριό κάπου στα βουνά χαμένο και οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν τι έλεγε. Ήταν μαζεμένοι στην εκκλησία που είχε πάψει προ πολλού να λειτουργεί αφού το χωρίο δεν είχε παππά και τον κοιτούσαν που τους μιλούσε σαν από άλλο κόσμο. Κάτι τέτοιες καταστάσεις περιγράφει ο Πετσάλης Διομήδης στο βιβλίο «Οι Μαυρόλυκοι».

Βλέποντας λοιπόν ο Κοσμάς, συνέχισε ο Νικολακάκος, ότι τον κοιτάνε οι χωρικοί με απορία, οργίστηκε, ανέβηκε στην σκεπή της εκκλησίας και άρχισε να πετάει τα κεραμίδια κάτω. Κάποια στιγμή σταμάτησε και λαχανιασμένος ψέλλισε: «σχολειά μωρέ κακομοίρη, σχολειά χρειάζεσαι».

Εκείνη την στιγμή . . . 

Προς έναν Ελληνισμό τραβεστί: επίκαιρες διαπιστώσεις χωρίς απάντηση


Τα πράγματα αλλάζουν πολύ πιο γρήγορα μερικές φορές στο παγκόσμιο χωριό μας. Οι πολιτικές προβλέψεις και οι εκτιμήσεις περί το μέλλον διαψεύδονται τάχιστα. Κατανοητό. Αλλά τότε πρέπει να αλλάζει τάχιστα και η συνολική στάση των πολιτικών μας και η ενημέρωσή του πολίτη πρέπει να είναι άμεση και πλήρης.

Τον Νοέμβρη 2009 ψηφίστηκε καινούργια κυβέρνηση ή μάλλον, μεταβιβάστηκε η κυβερνητική διαχείριση στην καινούργια. Εκείνη την περίοδο όλοι μας είχαμε προσδοκίες από τους νέους κυβερνήτες και αυτοί δήλωσαν με παρρησία ότι δεν περιμένουν ανοχή από τους απογοητευμένους πολίτες. Έχουν γνώση και σχέδιο.

Παρέλαβαν τα Υπουργεία, έκαναν χαμογελαστοί δηλώσεις, σήκωσαν τα μανίκια και ρίχτηκαν στην δουλειά. Ξαναδήλωσαν ότι ξέρουν που μας πάνε

Πολύ καλά είπαμε αλλά όσο νάναι είχαμε μιαν ανησυχία.

Και μετά ήρθε η κρίση στην χώρα μας. Αυτή που ξεκίνησε από τις ανεπτυγμένες οικονομίες και ταξίδευε προς τα μέρη μας. Δηλαδή για να είμαστε ειλικρινείς, μας προέκυψε η συνειδητοποίηση της οικονομικής κρίσης που ακόμα δεν την έχουμε νοιώσει –σύμφωνα με τα όσα λένε οι ειδικοί,  τα παιχνίδια των υπερκρατικών κερδοσκόπων και οι πατερναλιστικές συμβουλές των Ευρωπαίων Εταίρων. 

Τότε ο υπουργός Οικονομικών μας απεκάλυψε ότι το καράβι που ταξιδεύουμε δεν είναι το ΑΓΩΝΙΑ 937 του Σεφέρη αλλά ο Τιτανικός και ψάχνοντας βλέπουμε ότι τα σωσίβια δεν φτάνουν.  Τότε μας προέκυψαν οι συστάσεις του άχρωμου Όλι Ρεν για εγκράτεια και προσαρμογή. Οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι ντύθηκαν άχρωμοι Ευρωπαίοι πατριώτες –ήταν και Απόκριες-  οι εφημερίδες ξεσπάθωσαν,  άλλοι μίλησαν για μποϋκοτάζ αγορών στα γερμανικά προϊόντα και τότε οι Γερμανοί, μόλις άκουσαν για πολεμικές αποζημιώσεις θυμήθηκαν το κατέβασμα της σημαίας τους στην Ακρόπολη τον Μάιο του 1941 και ζήτησαν να πλακώσουν τον Γλέζο στον ξύλο.

Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση –όπως και κάθε κυβέρνηση του σημερινού πολιτικού συστήματος-  ενδιαφέρεται μόνο για την επανεκλογή της, την διατήρησή της στην εξουσία.

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Σοσιαλιστής από . . . γονίδιο!


Για τον Μήτσο Παπανικολάου

Στην χώρα μας πάντα υπήρχε μια θετική στάση απέναντι στις σοσιαλιστικές ιδέες. Μπορεί οι πολίτες να μην εμπιστεύονταν τα αριστερά κόμματα για την διακυβέρνηση του τόπου, αλλά απέναντι στις ιδέες τους όλοι δήλωναν φίλοι και συμπαθούντες. Θυμάμαι προεκλογικά τον βουλευτή της ΝΔ Γιακουμάτο να δηλώνει "είμαι σοσιαλιστής" κι έτριξαν τα κόκκαλα του Μαρξ!


Για την πρακτική εφαρμογή του πολιτικού συστήματος σοσιαλισμός / κομμουνισμός υπήρχαν σοβαρές αντιρρήσεις, όχι άδικα, όπως αποδείχθηκε. Υπάρχουν ακόμα.


Στον χώρο της ιδεολογίας, του πολιτισμού, μάλλον οι αριστεροί κυριαρχούσαν με τις ιδέες της ισότητας, της αδελφοσύνης των λαών, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας. Σε αυτό ίσως συνέβαλλαν οι κοινές αναφορές με την κυρίαρχη στην Ελλάδα  χριστιανική θρησκεία και οι κυνηγημένοι κουμουνιστές και αριστεροί θεωρούσαν  τον εαυτό τους ως μάρτυρα μιας καινούργιας θρησκείας που διαδέχεται τον Χριστιανισμό και την παπαδοκρατία.

Είναι πάμπολλες οι αναφορές στην λογοτεχνία και οι συσχετισμοί των παθών των αριστερών με εκείνα τα πάθη του Ιησού έτσι όπως τα καταγράφει η καινή Διαθήκη. Μπορώ πρόχειρα να αναφέρω τον Βάρναλη, τον Ρίτσο, τον Καζαντζάκη.

Φαίνεται τελικά ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα στην θεώρηση της ζωής και στα πολιτικά πιστεύω των ανθρώπων. 


Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Σαρακοστιανός Καλλικράτης


Η ατμόσφαιρα έχει βαρύνει. Ενώ η αρχή της άνοιξης θα έπρεπε να συνοδεύεται από μι άνοιξη ψυχική με πολλές θετικές προσδοκίες για τις μέρες που έρχονται, φαίνεται ότι η Σαρακοστή θα κρατήσει για πολύ ακόμα. Η Ανάσταση θα περάσει απαρατήρητη. Ο ήλιος του Βικέντιου Βαν Γκόνγκ στους ελαιώνες δεν μας ζεσταίνει.

Δεν είναι μόνον ότι η οικονομική συγκυρία είναι δύσκολη και ζητάνε πάλι θυσίες και εισφορές στα ταμεία του Κράτους.

Είναι ότι με αφορμή αυτά σχεδιάζονται και υλοποιούνται σχέδια με μακροπρόθεσμες συνέπειες στην ζωή μας. Υπό το βάρος των έκτατων καταστάσεων δεν γίνεται καμία συζήτηση, καμία ενημέρωση ούτε παρακινείται ο κόσμος στο να πει την άποψη του.
Όλοι μας είμαστε μουδιασμένοι και παρακολουθούμε χωρίς να καταλαβαίνουμε τι διάολο παίζεται. Το πολύ  ανησυχητικό είναι ότι κι αυτοί που μας κυβερνούν δεν καταλαβαίνουν. Μακάρι να βγω ψεύτης!

Αν είναι αλήθεια ότι οι χώρες με σύγχρονη ανεπτυγμένη οικονομία είναι εικόνες του μέλλοντός μας τότε πρέπει να φοβόμαστε.  Στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 21 Φεβ 10,

Διάφορα