Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Η αυτογνωσία ως ζητούμενο και όχι ως τιμωρία!


Ευτυχώς άρχισε η δουλειά και θα ξεχαστώ. Αυτό σκεφτόμουν όλες αυτές τις ημέρες της αποχής από την μπλογκόσφιαρα. Διότι τι να γράψω; Για τι πράγμα να μιλήσω; Έφτασαν οι επίσημοι δημοσιογράφοι των καναλιών και ο Λαζόπουλος να κάνουν ουσιαστική πολιτική κριτική όταν οι πολιτικοί ηγέτες ψελλίζουν ή οι άλλοι μιλάνε και καταγγέλλουν ως εάν να μην έχει αλλάξει τίποτα από το 1974.

Με την ανακοίνωση των μέτρων "για την σωτηρία της πατρίδας", η εικόνα που βλέπω γύρω μου είναι γουρλωμένα μάτια, πρόσωπα κατηφή και σχόλια απόγνωσης για το τι μας περιμένει από ένα ζοφερό μέλλον. Προφανώς και η εικόνα αυτή δεν μας αξίζει.

Δεν μας αξίζει; Και τι ταιριάζει στην κατάστασή μας; Με τις πολιτικές ηγεσίες παντελώς ανεπαρκείς και κολλημένες σε κάθε λογής ιδεοληπτικά σχήματα δηλαδή τι περιμέναμε;

Ακούγονται φωνές δανεισμένες από την Ιστορία μας όπως "οι προδότες στο σκαμνί." Αυτοί που μας έφεραν ως εδώ δηλαδή, να καταδικαστούν και να πάνε φυλακή. Αλλά με περισσό θράσος οι προύχοντες μας κοιτούν και μας λένε τον στίχο από το γνωστό ποίημα που γράφτηκε για την πόρνη "εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω": Εμείς εκλέξαμε αυτούς που μας οδήγησαν ως εδώ.

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Ελληνικός Υπαρκτός Σοσιαλισμός


Η ελληνική πολιτική ζωή και τα έργα θρίλερ μοιάζουν όλο και πιο πολύ.

Στην αρχή και πριν αρχίσει η δράση, υπάρχει μια ωραία ειδυλλιακή περιγραφή των καταστάσεων σαν σε προεκλογική περίοδο. Τα πάντα είναι δυνατά και ρυθμίσιμα. Μετά εμφανίζεται η τρομακτική απειλή και όλοι σκύβουμε στο κάθισμα μας τσιρίζοντας για να μην δούμε την χρεωκοπία που έρχεται με σπρεντς και ΔΝΤ. Ο πρωταγωνιστής με πρόσωπο χαραγμένο από απόγνωση  κοιτάει εμάς και μας ζητάει βοήθεια αλλά εμείς δεν μπορούμε και δεν ξέρουμε πώς να τον βοηθήσουμε. Εμείς ένα εισιτήριο πληρώσαμε ενώ αυτός τώρα έχει περάσει ήδη  από την άλλη μεριά της οθόνης. Τότε, λίγο πριν το τέλος του ήρωα, κάτι γίνεται και αυτός βρίσκει το κουράγιο που του λείπει (κάποιας κωλοφαρδίας βοηθούσης) και όλοι αναστενάζουμε με ανακούφιση.

Όταν είχε αναλάβει ο κ. Ραγκούσης τα καθήκοντα του Υπουργού των Εσωτερικών, είχε πει ότι πρέπει να καταγραφούν οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί το κράτος δεν ξέρει πόσους έχει. Αλλόκοτο αλλά ούτε η ΝΔ είχε αντιδράσει αποδεχόμενη την καταγγελία αλλά ούτε και αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί για την κακή διαχείριση. Διότι όταν δεν ξέρεις τι κυβερνάς δεν κυβερνάς αλλά παρευρίσκεσαι σε πάρτι διαφθοράς και κραιπάλης δημοσίου χρήματος.

Τελικά, πριν από λίγες ημέρες, μάθαμε πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι: ένα εκατομμύριο εκατό χιλιάδες (1.100.000). Βλέποντας τις άλλες παρόμοιες με εμάς χώρες, θα έπρεπε να έχουμε το πολύ εκατόν πενήντα χιλιάδες (150.000)!

Δηλαδή κάθε οικογένεια έχει τουλάχιστον ένα μέλος της σε επιχείρηση ή οργανισμό του Δημόσιου Τομέα.

Επειδή εμείς δεν έχουμε κανένα, υποθέτω βάσιμα πως κάποιοι άλλοι έχουν πιο πολλούς.

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Έπιασαν τρομοκράτες και τώρα φοβάμαι πιο πολύ!


Σε μια κοινωνία πολιτών δεν χρειάζεται η τρομοκρατία ως αντίπαλο δέος της κρατικής τρομοκρατίας. Είναι αδιέξοδη και εκτός από θύματα κάθε λογής (ανθρώπινες ζωές, ανθρώπινη λογική, κινητά και ακίνητα αγαθά) δεν έχει άλλο αποτέλεσμα. 

Οι κρατούντες δεν τρομοκρατούνται. Αλλά άν τρομοκρατημένοι από τις βόμβες και κάποιες δολοφονίες αποφάσιζαν να τρέξουν μακριά έντρομοι, πάλι το κενό εξουσίας θα έπρεπε κάποιος να το καταλάβει. Εάν δεν υπάρχει η κοινωνία των ενεργών πολιτών και η αντίστοιχη συνείδηση της πολιτικής ευθύνης στον καθένα μας που θα γεννήσει την νέα εξουσία και τους μηχανισμούς ελέγχου, τότε θα δούμε και θα υποφέρουμε όλοι μας την ανοικτή τρομοκρατία της νέας εξουσίας που, εκ των πραγμάτων, θα επιβληθεί.
 
Οι ομάδες αυτές λοιπόν που κατά καιρούς εμφανίζονται και θα εμφανίζονται, το μόνο που ίσως καταφέρνουν είναι να ικανοποιούν για λίγο (και ανάλογα με τον εντυπωσιασμό που προκαλούν) την σκοτεινή αγανακτισμένη πλευρά του καθενός μας για όλα αυτά τα παράλογα που παθαίνουμε καθημερινά αλλά τίποτα παραπέρα.
 
Κάποιος φιλόσοφος (Γάλλος σίγουρα) που δεν θυμάμαι το όνομά του, είχε πει ότι κάθε φυσιολογικός άνθρωπος στην διάρκεια της ημέρας σκέφτεται να σκοτώσει κάποιον: που τον προσπέρασε επικίνδυνα με το αυτοκίνητο, που το προσέβαλε, που τον απέλυσε, που «του έφαγε» την θέση, που έγινε αιτία να ταλαιπωρηθεί η μάνα του στο νοσοκομείο, που δεν του έχει δώσει την επιδότηση, που το κεράτωσε και για άλλους χίλιους λόγους. Δεν το κάνει όμως και η ζωή συνεχίζεται. Η αγανάκτηση εκτονώνεται με εξομολόγηση στον πνευματικό ή με υπερωρία του συκωτιού στο καφενείο, ενώ θα έπρεπε να μετασχηματιστεί σε μαχητική πολιτική παρουσία.
 
Στην χώρα μας λοιπόν εκτός όλων των άλλων, ούτε η τρομοκρατία (ευτυχώς) είναι σοβαρή.

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Δίκτυα ανθρώπων για μιαν άλλη Πολιτική

Πρόσφατα, έμαθα για τον καθηγητή Νικόλα Χρηστάκη, καθηγητή ιατρικής, ιατρικής κοινωνιολογίας και κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, με καταγωγή από τις κρητικές Αρχάνες που φιγουράρει στη λίστα των είκοσι κορυφαίων επιστημόνων για τη χρονιά που πέρασε καθώς και στον περσινό κατάλογο των 100 ανθρώπων με την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο, του περιοδικού «Time»!

Αν και γεννήθηκε στις ΗΠΑ, πριν από 47 χρόνια, ο Χρηστάκης έζησε τα πρώτα έξι χρόνια του βίου του στην Ελλάδα (στην Κρήτη) και μιλάει καλά τα ελληνικά (τα Κρητικά δηλαδή). Τη θέση του στη λίστα τη χρωστά στην τεκμηρίωση της γνωστής θεωρίας του για τον «ιό της ευτυχίας». Την άποψη δηλαδή ότι η ευτυχία, όπως και η δυστυχία, η παχυσαρκία, «μεταδίδεται» από άνθρωπο σε άνθρωπο, περίπου όπως η... γρίπη. Την θεωρία του εκθέτει στο βιβλίο με τίτλο ΅Συνδεδεμένοι” με συγγραφείς τον ίδιο και τον James Fowler και που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα Ελληνικά.

«Όταν οι άνθρωποι γύρω μας, τόσο οι φίλοι και οι συγγενείς όσο και οι άνθρωποι που απλά βρίσκονται κοντά μας- όπως οι συνεργάτες και οι γείτονές μας- γίνονται πιο ευτυχείς, γινόμαστε κι εμείς πιο ευτυχείς» λέει ο καθηγητής. Στηρίζει μάλιστα αυτή τη θεωρία του στη μελέτη της συμπεριφοράς περίπου 5.000 ατόμων σε διάστημα μεγαλύτερο της εικοσαετίας. «Όταν δύο στενοί φίλοι ζουν σε απόσταση μικρότερη των δύο χιλιομέτρων μεταξύ τους, και ο ένας γίνει για κάποιον λόγο πιο ευτυχισμένος, οι πιθανότητες να ευτυχήσει και ο φίλος του αυξάνονται κατά 15%» λέει ο κ. Χρηστάκης.

«Ακόμη κι αν αυτός που θα ευτυχήσει είναι φίλος φίλων μας και δεν τον γνωρίζουμε καν προσωπικά, ο αντίκτυπος της ευτυχίας που εκπέμπει αυξάνει και τα δικά μας ποσοστά ευτυχίας: με άλλα λόγια, αρκεί να περιστοιχιστούμε με ευτυχή άτομα για να ευτυχήσουμε και εμείς.»

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Έλα τώρα στου Θωμά (του άπιστου)


Τις τελευταίες ημέρες με τις απανωτές αναρτήσεις για τις οικογενειακές ιστορίες, ξεχάσαμε τις μέρες που μόλις πέρασαν και καιρός είναι να θυμηθούμε μερικά πράγματα πριν τα ρουφήξει όλα η καθημερινότητα.

Στην διάρκεια της Μεγάλης εβδομάδας διερωτήθηκα: Μα που πήγαν όλοι;.

Αυτές τις τελευταίες ημέρες του μαρτυρίου Του, που χάθηκαν όλοι αυτοί που ευεργέτησε με την παρουσία Του; Ο τυφλός, ο παραλυτικός που ήρε την κρέβατον του κι έτρεξε χαρούμενος, οι χορτασμένοι στην έρημο με τα ψάρια και τους άρτους και οι άλλοι που μέθυσαν με τον οίνο Του στον γάμο της Κανά, ο λεπρός  και τέλος ο πιο όψιμος από όλους και με το πιο εντυπωσιακό θαύμα,  ο νεκραναστηθείς Λάζαρος, που ήταν και φίλος Του;

Πως είναι δυνατόν να χάθηκαν όλοι αυτοί; Πως έγινε και δεν αφιερώθηκαν σε Αυτόν, μαθητές και ακόλουθοί Του, αφού είχαν από πρώτο χέρι δει, γευτεί,  βιώσει τις θεϊκές Του ιδιότητες; Εδώ ένας γιατρός σε κάνει καλά και όχι μόνο τον γεμίζεις φακελάκια αλλά τον συστήνεις με πάθος και ανεπιφύλακτα σε όσους διηγείσαι την περιπέτεια τη υγείας σου. Όλοι αυτοί  θεραπεύτηκαν από αρρώστιες τόσο περίεργες και δύσκολες που εκείνες τις ημέρες ήταν τόσο θανατηφόρες όσο σήμερα είναι το Έιτζ ή ο καρκίνος –για την ανθρώπινη βλακεία δεν βρέθηκε και δεν θα υπάρξει ποτέ γιατρειά δυστυχώς- κι όμως παρόλα αυτά, τίποτα. Αγνώμονες χίλιες φορές.

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Οικογενειακές παραδόσεις Ερημοκαστραίων


Με το κρεμμύδι πάντα είχα την απορία που σταματάει το καθάρισμα του. Σε ποια φλούδα ακριβώς. Χρόνια καλλιεργητής κρεμμυδιού αλλά κακός μάγειρας ποτέ δεν το έμαθα. Θαυμάζω τη γυναίκα μου που ξέρει πότε να σταματήσει το ξεφλούδισμα και αποφασιστικά ρίχνει το κρεμμυδάκι στην λεκάνη με το νερό και πάντα βγαίνει τέλειο το στιφάδο.

Νομίζω ότι και η αναζήτηση της αλήθειας και μάλιστα από ερασιτέχνες ιστορικούς μοιάζει με ένα τέτοιο ξεφλούδισμα της προσωπικής μνήμης του καθενός: αφαιρείς διαρκώς στρώματα ξεχασμένων εμπειριών και στο τέλος μένουν τα δάκρυα στα μάτια, η συγκίνηση από τις αναμνήσεις και η αποφορά της ανθρώπινης μικρότητας. Ο Γκύντερ Γκρας στο «Ξεφλούδισμα του κρεμμυδιού» αυτό έκανε.

Την ώρα που ο Καλλικράτης έρχεται προς διαβούλευση και στις τοπικές μας κοινωνίες έχουν ανοίξει οι σουγιάδες, την ώρα που το πανηγύρι των κοράκων στην ασθενική δημοσιονομική εικόνα της χώρας μας συνεχίζεται,  την ώρα που εμείς δεν ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε στα χωράφια μας για να ζήσουμε σε αυτή την κόχη τη μικρή, εμείς ακόμα μιλάμε για το παρελθόν και για τις μικρές και μεγάλες ιστορίες.  

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Μνήμες και μοίρες Ερημοκαστραίων


Στο τελευταίο τεύχος της έκδοσης "ΘΕΣΠΙΕΣ Άλλοτε και τώρα" δημοσιεύτηκε το σημείωμα που ακολουθεί και που όταν το ζήτησα ο συντάκτης του μου το έστειλε και συμφώνησε για την δημοσίευσή του. Τον ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη του. Το σημείωμα είναι ενδιαφέρον και παρόλο που αναφέρεται σε προηγούμενο σχόλιο της προαναφερθείσας έκδοσης, έχει αυτοτελώς την σημασία του. Ο σχολιασμός μου θα γίνει αργότερα. Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να προτείνω και σε άλλους συντοπίτες μας που επιθυμούν, να μου στείλουν με ημεήλ τα σχετικά σημειώματα τα οποία και θα δημοσιεύσω, έτσι χωρίς κοψίματα και σχολιασμούς.

Είμαστε βουτηγμένοι στην ιστορία. Από παντού μας πλημμυρίζουν μνήμες και ιστορικές αναφορές. Η γη του χωριού μας βγάζει ιστορία με την μορφή αγαλμάτων.

Η περίοδος της Κατοχής και της Αντίστασης, η περίοδος του εμφυλίου που ακολούθησε, ακόμα κυριαρχεί στην ζωή μας.

Για την τελική κρίση εκείνης της περιόδου φαίνεται ότι ακόμα είναι νωρίς  γιατί ακόμα πολλοί από τους πρωταγωνιστές αλλά και από τους κομπάρσους ζουν ανάμεσά μας. Ενώ λοιπόν στο πεδίο της Μεγάλης Ιστορίας, της ιστορίας δηλαδή που αφορά την κεντρική  εξουσία και την μάχη για την κατάκτησή της , μαθαίνονται όλα και πιο πολλά, στο επίπεδο της μικρής Ιστορίας του χωριού μας έχουμε χάσει ήδη πολύτιμες πληροφορίες, πολύ φοβάμαι για πάντα.

Στο προηγούμενο φύλλο αυτής της έκδοσης (αναφέρεται στο "ΘΕΣΠΙΕΣ άλλοτε και τώρα"), έγινε αναφορά σε πρόσωπα του χωριού μας που στην διάρκεια της Κατοχής είχαν ενεργή συμμετοχή στην Αντίσταση ενάντια στους κατακτητές. Επίσης γινόταν αναφορά σε παράπλευρες εμφύλιες απώλειες ατόμων αλλά και στην πολιτική τους ένταξη ορισμένων (τροτσκιστές) για της οποίας είμαι σχεδόν βέβαιος ότι πολλοί από εμάς αγνοούμε παντελώς το πολιτικό περιεχόμενο εκείνης της ένταξης.

Θεωρώ και τις δύο αναφορές θετικές. Νομίζω όμως ότι . . . 

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Η Ανάσταση ξεκινάει από το Κασκαβέλι


Για τον Νίκο Ι. Δημητρίου



Οι Κασκαβελαίοι πάντα έκαναν πρώτοι Ανάσταση. Νομίζω φέτος τους προλάβαμε και αυτό κάπου χάλασε την παράδοση.

«Πάλι βιάστηκε ο παπά Τέλιος» λέγαμε και σε λίγο ξέραμε ότι θα κτυπήσει και η δική μας καμπάνα. Προφανώς και στα βαρελότα ξεκινούσαν πρώτοι και ο δικός μας ο παπάς δυσανασχετούσε γιατί οι κρότοι από απέναντι του χαλούσαν την λαμπερή σκηνοθεσία στην οποία πρωταγωνιστούσε.

Όμως, τώρα που το σκέφτομαι, είναι λογικό: το Κασκαβέλι είναι ανατολικά από το Ερημόκαστρο οπότε το φως για να έρθει σε εμάς από εκεί περνάει.

Σε πολλά θέματα οι Κασκαβελαίοι ήταν πάντα πιο μπροστά από εμάς και . . . 

Διάφορα