Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Κατσακούτσος το όνομα του νέου Δήμου μας!

Στις παραμονές των εθνικών εορτών, ο διευθυντής του Δημοτικού σχολείου μας έστελνε να φέρουμε από τον Κατσακούτσο δάφνες για τα στέφανα που θα κατέθεταν οι επίσημοι ανήμερα τις γιορτής στο Ηρώο, στο προαύλιο της εκκλησίας. Έστελνε πάντα τους κακούς μαθητές και όχι τους καλούς. Διάκριση μικρή μεν αλλά σημαντική από άποψη μελλοντικής εξέλιξης και επαγγελματικού προσανατολισμού. Εμείς δεν θα σπουδάζαμε έτσι κι αλλιώς και ως παιδιά του χωριού θα μέναμε εδώ να καλλιεργούμε τα χωράφια. Οπότε η σχέση μας με τον Κατσακούτσο έπρεπε να κτιστεί εξ απαλών ονύχων.

Ο Κατσακούτσος, για όσους δεν τον ξέρουν, είναι η ρεματιά ανάμεσα σε Ερημόκαστρο, Κασκαβέλι, Βάγια και Μαυρομάτι. Παραμελημένη, ενίοτε χώρος απόρριψης διαφόρων άχρηστων πραγμάτων και με άγρια βλάστηση. Το φθινόπωρο, όταν πηγαίναμε για τις δάφνες του ΟΧΙ χαιρόμουν τα απολαυστικά κούμαρα. Κάποιοι υποψιασμένοι έπαιρναν μαζί τους και λάστιχα (έτσι λέγαμε τις σφεντόνες) και σημάδευαν τα πουλιά ενώ οι υπόλοιποι τους βρίζαμε τους παλιολουφαδόρους. Πάντως όλοι μας απολαμβάναμε την κοπάνα και αφού φορτωνόμασταν δάφνες γυρνούσαμε αργά το μεσημέρι, αφού είχε σχολάσει το σχολείο και αφήναμε τις δάφνες έξω από το γραφείο του Διευθυντή. Τα στεφάνια θα τα έφτιαχναν οι συμμαθήτριες την επομένη. Σε εμάς έμεναν οι περιπέτειες της ημέρας που τις λέγαμε μεταξύ μας και ανέβαινε το ηθικό μας.

Ο Κατσακούτσος έμεινε από τότε στη μνήμη μου ως το απρόσιτο, άγριο σημείο ανάμεσα σε τόσα χωριά: τόσο πλησίον αλλά και τόσο μακράν!

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Απλά μαθήματα οικονομίας και ιστορίας


Όταν όλος ο κόσμος καίγεται υπάρχει τουλάχιστον μία γυναίκα που σκέφτεται το σπίτι της κι όταν το σπίτι του καίγεται υπάρχει τουλάχιστον ένας άνδρας που σκέφτεται τον κόσμο. 

Κάποιος το είπε αυτό για να εκφράσει την διαφορά ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα: Οι γυναίκες πρακτικές ενώ οι άντρες μεγάλες ιδέες και παχιά λόγια.

Η αρχή αυτή χαρακτηρίζει το πνεύμα των ημερών: οι άνδρες να συζητούν τα θέματα της πολιτικής, να βρίζουν και να μιλάνε θυμωμένα ενώ οι γυναίκες ανήσυχες να κάνουν το κουμάντο για την οικογένεια και κάνουν τους λογαριασμούς χωρίς κομπιουτεράκια αλλά με την απλή λογική της νοικοκυράς.

Αυτή την απλή γυναικεία λογική χρειαζόμαστε και εμείς όλοι και λίγη διάθεση συνεργασίας και επικοινωνίας.

Όπως ο Τολστόι στο χωρίο του μάθαινε στα παιδιά αριθμητική με τα κρεμμύδια έτσι κι εμείς με το κοκάρι να κάνουμε τους δικούς μας υπολογισμούς εισοδήματος. Τι λέω; Τώρα δεν περισσεύει τίποτα οπότε δεν θα χρειάζεται να κάνουμε και πράξεις. Τα τελευταία κοκάρια, όσα δεν πουλήσαμε κοψοχρονιά, μάλλον τα έχουμε πετάξει.

Κάθομαι τώρα και απορώ: 

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Πρωτομαγιάτικος θρήνος για το εισόδημα (και όχι μόνο) που χάθηκε!

Μια μέρα μετά τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις της εργατικής Πρωτομαγιάς, η κυβέρνηση των γενναίων και των αδιάφορων περί το πολιτικό κόστος, ανακοίνωσε σήμερα, ψυχρά και επιστημονικά, τα νέα μέτρα που είχαν ήδη διαρρεύσει τις προηγούμενες ημέρες τα στελέχη της.

Αν εξαιρέσω το σπυρί στο χείλι του Πρωθυπουργού, καμία ανησυχία δεν είδα για το τις εξελίξεις.

Μετά την αντιβασιλεία των Βαυαρών επί Όθωνος, τον ΔΟΕ του 1893, τώρα έχουμε την τρόικα των εθνικών πιστωτών μας, για την σωτηρία των χρωστούμενων σε αυτούς ρε γαμώτο! Μια ιστορία στην κηδεμονία, σαν μικρά ατίθασα και ανώριμα παιδάκια. Είμαι βέβαιος όμως ότι όταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ιερείς είχαν πει στον Πλάτωνα σε κάποιο από τα ταξίδια του ότι "οι Έλληνες αεί παίδες εισίν" δεν εννοούσαν αυτό!

Οι προύχοντες, εντός κι εκτός Ελλάδος, δηλώνουν σίγουροι για το μέλλον μας και μόνο εγώ αισθάνομαι έναν κόμπο στο στομάχι διότι δεν βλέπω πως θα μπει φως στο τούνελ.

Στις κουβέντες που κάναμε μεταξύ μας, το ερώτημα ήταν συνεχώς παρόν: Ο κόσμος τι κάνει; Γιατί δεν αντιδρά; Κοινή απάντηση το: διότι δεν ξέρει τι πρέπει να γίνει και διότι δεν εμπιστεύεται κανέναν από τους πολιτικούς εκπροσώπους που εμφανίζονται ως δικοί του, του λαού άνθρωποι. Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται την Αριστερά διότι δεν ξέρει ούτε κι εκείνη τι θέλει. πέρα από την υποχρέωση της συμβατικής πολιτικής αντίδρασης γιατί είναι το μόνο που της έχει μείνει να κάνει και διότι πρέπει κάποιος να αντιδράσει βρε αδελφέ!

Για να καταλάβουμε τι γίνεται στην υπόλοιπη Ελλάδα, αρκεί να δούμε τον δικό μας Δήμο σήμερα και τον τρόπο που εμείς προσεγγίζουμε τα προβλήματα:

Στο Ερημόκαστρο ηρεμία βαρεμάρας. Μερικοί πήγαμε και στη διαδήλωση στην Λειβαδιά και μετά βουρ, στις ταβέρνες για παϊδάκια ή στο Σαράντι και την Αλυκή για καμιά κουτσομούρα.

Στο Χαρμάτι 

Διάφορα