Καίμε τους Ιούδες για να μην αλλάξει τίποτα;

Οι έρευνες της κοινής γνώμης δεν έλειψαν ποτέ από την ζωή μας. Με αφορμή διάφορα γεγονότα εμφανίζονται οι αναλυτές στα κανάλια και στις εφημερίδες. Παρουσιάζουν με βαθυστόχαστο ύφος τα στοιχεία τους που σήμερα, για παράδειγμα, δείχνουν ότι οι πολίτες δεν συμφωνούν με τις ηγεσίες των κομμάτων, δεν τους αρέσουν όσα γίνονται αλλά και δεν ξέρουν τι θέλουν. Οι πολίτες αυτής της χώρας είναι  ανήσυχοι αλλά όχι απελπισμένοι ακόμα.

Προφανώς αυτοί που πληρώνουν τις εταιρείες ερευνών, δεν περιμένουν τα μαντάτα τους, που τα βιώνουμε όλοι βέβαια, αλλά επιδιώκουν να διαμορφώσουν κάπως το πολιτικό σκηνικό. Λέω "κάπως" διότι στην χώρα μας ακόμα και στα πιο ψηλά κλιμάκια των εξουσιών ο όρος "σχεδιασμός" ακούγεται ως αστείο.

Υπάρχουν δημοσιεύματα και γράφονται αναλύσεις για το πώς κάποιοι επιχειρηματικοί κύκλοι κάνουν σχέδια για το πολιτικό σκηνικό του άμεσου μέλλοντος. Ότι η αρχή έγινε με την Μπακογιάννη που έδιωξε η ΝΔ, με τους τρεις που έδιωξε το ΠΑΣΟΚ και συνεχίστηκε με την ευρωπαϊζουσα Αριστερά που έφυγε από τον ΣΥΝ και έπεται συνέχεια. Το ότι μάλιστα όλοι αυτοί θα συστεγαστούν τώρα στο ίδιο γραφείο στην Βουλή, ίσως είναι σημείο του χάους των ημερών. Σχόλια και κείμενα γράφονται για νέα κόμματα που πρέπει να δημιουργηθούν κλπ.

Ίσως αν είχαμε τέτοιους "κύκλους", που να ήσαν ικανοί να κάνουν και να υλοποιήσουν τέτοια μακρόπνοα σχέδια, να μην είχαμε φτάσει ως εδώ. Να μην είχαμε φτάσει στο σημείο να απειλείται με γενική απορρύθμιση η πολιτική ζωή διότι η οικονομική και κοινωνική ήδη έχει αρχίσει να ξεχαρβαλώνεται βάναυσα.

Μέχρι σήμερα, στην χώρα μας, τα σχέδια που γίνονται είναι αυτά που κρατάει κάνα μήνα το πολύ, μέχρι να εισπραχτούν τα "υπησχεμένα" ή να σβήσει η ηχώ της διακήρυξης του στις πλατείες. Κανένας σχεδιασμός δεν είναι και δεν μπορεί να είναι μακροπρόθεσμος γιατί ακριβώς δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για αυτόν. Οι ηγεσίες μας είναι ανίκανες ή μάλλον κάτι χειρότερο: ημιμαθείς και αδιάφορες!

Διάλογοι κουφών και συμπεριφορές ανηλίκων

Δυο κουφοί κάθονταν στο καφενείο και ο πρώτος ξάφνου ρωτάει τον δεύτερο: «πόσο κάνει δύο κι ένα;». « Πέντε», απαντάει ο δεύτερος και τότε ο πρώτος, πριν καλά καλά ακουστεί η απάντηση του δεύτερου, φωνάζει «να τη φας και να ΄ναι κρύα» και ξεσπάει σε χάχανα και κάνει την χειρονομία της νίκης και της επικράτησης νομίζοντας ότι τον νίκησε, τον κορόιδεψε τον άλλον δηλαδή εντελώς. Ο δεύτερος δεν κατάλαβε γιατί ο άλλος χάρηκε ενώ σε εμάς που βλέπαμε την σκηνή έμεινε η ξινίλα από ένα θέαμα κακόγουστο.

Κάπως έτσι αισθάνομαι με τα όσα γίνονται αυτόν τον καιρό στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας όπου ένα πιο μεγάλο σκάνδαλο, αυτό του συνολικού συμψηφισμού, δεσπόζει όλων των άλλων που εξετάζουν και προσπαθούν να αποκαλύψουν δήθεν οι εξεταστικές επιτροπές ενώ τελικά εκείνο που κάνουν είναι να μας κάνουν να φύγουμε μακριά από τη βρώμα που ξεχύνεται από όλες τις μεριές. Στα στιγμιότυπα που δείχνουν τα κανάλια από τις συνεδριάσεις των επιτροπών αυτών, βλέπω τους αντιπροσώπους μας να κάνουν πλακίτσες και να χαριεντίζονται μεταξύ τους σαν τους κουφούς της ιστορίας μας και νομίζουν ότι έτσι μας διασκεδάζουν ενώ εμάς μας πνίγει η τσαντίλα για το θέαμα αλλά και η απελπισία για το πόσο πιο βαθιά θα μπούμε στον οχετό της εξουσίας όπου χωρίς να μαθαίνουμε κάτι πιο συγκεκριμένο δεν βλέπουμε και διέξοδο στο βάθος.

Στην Αμερική της δεκαετίας του εβδομήντα, ένας φίλος μου σπούδαζε στο Σικάγο των ΗΠΑ και παράλληλα εργαζόταν πλένοντας (τι άλλο;) πιάτα σε πιτσαρία κάποιου συμπατριώτη του. Κάποτε αγόρασε ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο και ξεκίνησε να επισκεφτεί έναν φίλο του σε άλλη πολιτεία. Στην διαδρομή θα διέσχιζε κάμποσες από τις πολιτείες των ΗΠΑ. Κάποια στιγμή ενώ οδηγούσε αμέριμνος, άκουσε πίσω του την σειρήνα του αστυνομικού αυτοκινήτου και συνειδητοποίησε, κάπως αργά βέβαια,  ότι έτρεχε με ταχύτητα μεγαλύτερη από το όριο για τον συγκεκριμένο δρόμο. Ο αστυνομικός, αφού εξέτασε τα χαρτιά του,  τον οδήγησε αμέσως στο τοπικό Δικαστήριο. Εκεί ένας δικαστής καταλόγισε αμέσως την ποινή και του πρότεινε δύο τρόπους εφαρμογής της: (1) να κάνει κάποια κοινωνική εργασία για δεκαπέντε ημέρες (που για αυτόν ήταν να εργαστεί στην αποκομιδή των απορριμμάτων της πόλης) και (2) να παρακολουθήσει ένα 8ωρο σεμινάριο κοινωνικής συμπεριφοράς και αυτογνωσίας. Ο κάθε Έλληνας προφανώς θα διάλεγε το ευκολότερο και τα γρηγορότερο κι αυτό έκανε ο φίλος μου: