Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Προεκλογικά διλήμματα και τροφή για σκέψη προεκλογικώς



Λένε όλοι, και το επιβεβαίωσε και ο Πρωθυπουργός στην διακαναλική συνέντευξη, ότι το γενικό πολιτικό περιεχόμενο αυτών των περιφερειακών εκλογών είναι δεδομένο, πολύ περισσότερο απο τις άλλες φορές.

"Μνημόνιο και δυσάρεστα μέτρα" ή "αντιΜνημόνιο και χάος" είναι το δίλημμα, είπε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και εξήγησε πως αν το αποτέλεσμα δεν είναι καλό για τις ΠΑΣΟΚικές δυνάμεις, τότε θα προκαλέσει εκλογές διότι θέλει να έχει ακόμα πιο νωπή την εντολή προφανώς για νέα μέτρα.

Ψηφοδέλτιο Αυτοδιοικητικού Κινήματος


Έλαβα κι ευχαρίστως δημοσιεύω το ψηφοδέλτιο του "Αυτοδιοικητικού Κινήματος Περιφέρειας Στερεάς" (υποψήφια Περιφερειάρχης η Δέσποινα Σπανούδη) για το νομό Βοιωτίας.

Θεωρώ την παρουσίαση πολύ καλή: απλή και ενημερωτική. Ελπίζω και των άλλων συνδυασμών (αν μου στείλουν) να είναι παρόμοια. Εύχομαι "καλό βόλι" στους ψηφοφόρους και καλή επιτυχία στους υποψήφιους. 

Εκφράζω την φιλία μου (τουλάχιστον από συν-μπλογκική διαπλοκή) προς τον Δημήτρη Λαγό (του δικτυότοπου ΣΤΕΙΡΙΔΑ - EL STEIRI - ΣΤΕΙΡΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ), με την προσδοκία να συνομιλήσουμε εκ του σύνεγγυς κάποτε), διότι πολίτης που συγγράφει ηλεκτρονικώς έχει πολλά αντισώματα ενάντια στην διαφθορά και πολλές ευαισθησίες που απαιτούν ενθάρρυνση και υποστήριξη.




Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Όταν καλές επιλογές δεν έχω, απέχω;



Στις δημοτικές εκλογές μέχρι σήμερα, έπρεπε να επιλέξω τους ανθρώπους που θα διοικούσαν τον Δήμο και ταυτόχρονα έπρεπε να στείλω ένα μήνυμα προς την κάθε φορά Κυβέρνηση για τις επιλογές της. Συνήθως μέχρι σήμερα σε τοπικό επίπεδο υπήρχαν οι ‘περίπου κομματικοί’ συνδυασμοί και σε επίπεδο Νομού οι ‘καθαρόαιμοι κομματικοί’ συνδυασμοί. Έτσι μπορούσα να επιλέξω και να στείλω ότι μήνυμα ήθελα.

Μεταξύ μας όμως, έχω βαρεθεί να στέλνω μηνύματα που κανείς δεν λαμβάνει υπόψη του.

Στις πολύ τοπικές, τις δημοτικές εκλογές, υπήρχε πάντα μια εγγενής αντίφαση. Διότι πράγματι υπήρχαν (και υπάρχουν!) άνθρωποι που κρινόμενοι για την δυνατότητα προσφοράς τους στην μικρή κοινωνία μας είναι άψογοι, είναι φιλότιμοι, είναι τίμιοι αλλά έχουν διαφορετικές πεποιθήσεις από τις δικές μου σε ότι αφορά τα ζητήματα της Μεγάλης Πολιτικής σε εθνικό ή σε διεθνικό επίπεδο.

Με απασχολούσε πάντα το ‘τι να κάνω’, ειδικά όταν επρόκειτο για ανθρώπους συγγενείς η και φίλους και κυρίως με βασάνιζε το ερώτημα για το ποιό κριτήριο είναι το πιο σημαντικό: το γενικό πολιτικό ή το τοπικό και προσωπικό;

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Η θυμωμένη δημοτική υπάλληλος επανέρχεται



Η γνωστή μας πια δημοτική υπάλληλος ήταν ήδη θυμωμένη αλλά διαβάζοντας την δήλωση του δημοτικού άρχοντα εξοργίστηκε και μου έστειλε και νέο σημείωμα το οποίο παραθέτω.

Ξανατονίζω ότι όλα όσα αναφέρει, δεν έχουν καμία σχέση με τους Δήμους της περιοχής μας. Αυτό μας έλειπε!


Θα σε παρακαλούσα θερμά να το δημοσιεύσεις . Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο, για να μάθουν ότι δεν έχουν να κάνουν με βλάκες.


Στο προηγούμενο σημείωμα είπα για τα Έξοδα ενός Δήμου τώρα θα πω για τα Έσοδα που είναι ένα σημαντικό κομμάτι για την λειτουργία ενός Δήμου . 


Πριν απ' αυτό όμως θα εξηγήσω πρακτικά και εμπειρικά πως κατάλαβα τι σημαίνει διαπλοκή .

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Αποκλειστική δήλωση νυν δημοτικού παράγοντα που είναι και πάλι υποψήφιος




Πάμε προς τις εκλογές κι ακόμα είναι πολλά αυτά που δεν ξέρουμε από τους υποψήφιους. Σκέφτηκα πάντως ότι αν κάποιος από τους νυν διοικούντες που είναι και πάλι υποψήφιος ήθελε να μας μιλήσει με ειλικρίνεια στα όρια του θράσους θα μας έλεγε τα ακόλουθα:

Έπειτα από πολλές παροτρύνσεις γνωστών και φίλων αποφάσισα να είμαι υποψήφιος για μια ακόμα φορά.  Αφορμή για αυτά που θα σας πω, στάθηκε η απάντηση που έδωσε συνδυασμός σε αιτήματα των δημοτών της Αλιάρτου. Τόλμησαν οι Αλιαρτινοί να θέσουν ερωτήματα και με τον τρόπο που τα διατύπωναν έκαναν κριτική στην προηγούμενη δημοτική αρχή. Αίσχος! Δεν μπορείς να κρίνεις εάν δεν έχεις διοικήσει. Τελεία και παύλα (.-).

Επίσης η δήθεν δημοτική υπάλληλος, σε τούτο εδώ το μπλογκ, με τσάντισε. Όλο γενικά σχόλια και υπονοούμενα. Συγκεκριμένες καταγγελίες κυρά μου έχεις να κάνεις; Δεν σε παίρνει άλλωστε, γιατί ο λαός είναι με το μέρος μου  και θα στο αποδείξω ευθύς.

Ευτυχώς δεν τόλμησαν οι συμπατριώτες μου οι Θεσπιείς, να θέσουν σε εμένα ερωτήματα για το τι θα κάνω αφού βγω -διότι σίγουρα θα βγω- κι έτσι αποφασίζω εγώ να τους διευκολύνω και να απαντήσω εγώ στις ερωτήσεις που δεν τόλμησαν να μου κάνουν.

Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.

Τόσα χρόνια τώρα είμαι υποψήφιος και μετά εκλέγομαι δημοτικός σύμβουλος και δήμαρχος και παράγων και ευχαρίστως αναλαμβάνω τις ευθύνες που εκείνοι, οι ψηφοφόροι, δεν τολμούν να αναλάβουν!

Τους λέω λοιπόν:

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Είμαστε ο μοναδικός λαός στον κόσμο που έχει εθνική γιορτή την απόλυτη άρνηση: το ΟΧΙ




Την ώρα που ο Ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι συνομιλούσε με τον Μεταξά εκείνη την νύχτα της 27ης προς 28η Οκτωβρίου 1940, ένα άλλο δράμα παιζόταν στο κέντρο της Αθήνας. Ο 28 ετών άνεργος Φίλιππος Μαρκάκης εισέβαλε στην κλινική όπου εργαζόταν η νοσοκόμα Αναστασία Χατζή και την πυροβόλησε κατ’ επανάληψη με αποτέλεσμα να την τραυματίσει στο κεφάλι σοβαρά αλλά μάλλον η Χατζή επέζησε τελικά. Από τους πυροβολισμούς ξύπνησαν όλοι και όρμησαν προς τον κακούργο. Αυτός προσπάθησε να διαφύγει και αφού ανέβηκε στην ταράτσα του κτιρίου έπεσε από εκεί και σκοτώθηκε. Όπως αποδείχθηκε από την σχετική έρευνα, ο Μαρκάκης είχε νοσηλευτεί πριν από λίγο καιρό στην συγκεκριμένη κλινική και συνεδεθη ερωτικώς με την Χατζή η οποία όμως στην συνέχεια απέρριψε τα επανειλημμένα διαβήματα του Μαρκάκη να συνεχίσουν τον δεσμό τους και έτσι τα πράγματα οδηγήθηκαν στην τραγική τους εξέλιξη.

Επίσης εκείνη τη νύχτα, αναφέρεται και δεύτερη αυτοκτονία: του 40ετούς Κανέλλου Κίκιζα, χωρίς να αναφέρεται η αιτία.

Ο ελληνικός λαός λοιπόν εκείνο το πρωί ξεκίνησε για τα ελληνοαλβανικά σύνορα ήδη με τουλάχιστον δύο απώλειες νέων ανθρώπων που σίγουρα θα επιστρατεύονταν -ο ένας βέβαια αποδεδειγμένα κακός σκοπευτής- αλλά παρόλα αυτά νίκησε και κατατρόπωσε τον εισβολέα.

Οι ειδήσεις για αυτά τα τραγικά γεγονότα είναι αληθινές και αν δεν με πιστεύετε δείτε στην ανατυπωμένη έκδοση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ 29 Οκτωβρίου 1940 που κυκλοφόρησε με το φύλλο της εφημερίδας την Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010.

Στην ίδια ανατυπωμένη έκδοση είναι ενδιαφέρουσες κι άλλες πληροφορίες για την καθημερινότητα της εποχής όπου ενώ γίνεται χαμός με τις διαταγές για επιστράτευση, για επιτάξεις οχημάτων και κτηνών, τις αυστηρές οδηγίες συσκότισης, για την απαγόρευση εξόδου από την χώρα όλων, υπάρχουν επίσης ανακοινώσεις για τις τιμές των μακαρονιών και των παξιμαδιών.

Ότι και να λέμε και να πιστεύουμε για τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας, υπάρχει πάντα η καθημερινότητα της ανθρώπινης φύσης που μας κλείνει το μάτι περιπαικτικά!

88 χρόνια για μιαν περιττή (;) δικαστική ετυμηγορία!




Η εβδομάδα αυτή με ωθεί προς την ιστορία και την σχέση ιστορικών γεγονότων με το σήμερα.
Το σημερινό κείμενο αφορά την γνωστή υπόθεση της "Δίκης των Έξι" ενώ το επόμενο θα αφορά την 28η Οκτωβρίου 1940.

Η περιοχή Γουδή (που έγινε γνωστή ως ‘Γουδί’) ήταν για πολλά χρόνια πεδία ασκήσεων για τον στρατό. Ολόκληρη αυτή η περιοχή από τον σημερινό Δήμο Παπάγου μέχρι τον Δήμο Ζωγράφου, ήταν ένας άδενδρος τόπος με λίγα πουρνάρια και πολλές θυμαριές και ποτιζόταν συχνά από το αίμα των εκτελεσμένων. Οι εκτελέσεις γίνονταν κυρίως για πολιτικούς λόγους αλλά και οι άλλες των εγκληματιών του κοινού ποινικού κώδικα, δεν ήταν λίγες.

Η σημαδιακή για την χώρα μας εκτέλεση ήταν αυτή των έξι (6) πολιτικών ηγετών, στις 15 Νοεμβρίου του 1922. Οι καταδικασθέντες από έκτακτο δικαστήριο (υπόθεση γνωστότερη ως «η δίκη των Έξι»), κατηγορηθέντες ως υπαίτιοι της Μικρασιατική καταστροφής ήταν οι πολιτικοί Δημήτριος Γούναρης, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, Νικόλαος Στράτος, Νικόλαος Θεοτόκης και Γεώργιος Μπαλτατζής καθώς και ο τότε αρχιστράτηγος Γεώργιος Χατζηανέστης. Πριν την εκτέλεση, στον ίδιο χώρο προηγήθηκε δημόσια ατιμωτική καθαίρεση στρατιωτικών από νεώτερους στρατιωτικούς.

Μην περιμένετε να σας παρουσιάσω την ιστορία της περιόδου. Μπορείτε να την βρείτε και να την διαβάσετε παντού. Είναι ενδιαφέρον μάλιστα το ότι όλοι οι ιστορικοί περιγράφουν χωρίς πολλά σχόλια (καταδικαστικά ή επιδοκιμαστικά) αυτή την πράξη. Σιωπηλά όλοι δέχτηκαν το γεγονός αυτό ως Νέμεση για την Μικρασιατική καταστροφή. Αλλά μάλλον και ως εθνικό στίγμα θεωρούμενο απέφευγαν όλοι να το συζητούν και να το αναλύουν.

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Το ξέσπασμα της δημοτικής υπαλλήλου


Μου έστειλε την σκέψη της ηλεκτρονικά. Δεν την ξέρω. Κι άλλοι το κάνουν αλλά με αυτήν είναι σαν κάτι από μέσα μου να βγαίνει ασθμαίνοντας στην επιφάνεια. Μιλάει γρήγορα, αγχωτικά, σαν να θέλει να βγάλει ένα βάρος, ένα σίχαμα από μέσα της. Σαν να θέλει να με βρίσει αλλά αυτό που λέει θαρρώ πως έχει σημασία για όλους μας ενόψει τον εκλογών και σας το παραδίδω:

Κατά τύχη  διορίστηκα και στο δημόσιο  - δεν έχω να ξεπληρώσω γραμμάτια με το σπαθί μου μπήκα. Δήμος ούτε ήξερα και τι είναι. Έμαθα όμως και το έμαθα καλά . Κατά αρχάς θα ξεκινήσω από τους αιρετούς . Το πρώτο που πρέπει να ξέρεις – θα χρησιμοποιήσω μια ατάκα του Σπύρου Καλογήρου από την ταινία ΛΟΛΑ που λέει στον Νίκο Κουρκουλο ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΑΡΗ . Δεν υπάρχει έλεγχος των δαπανών. Θα σου πω μόνο ότι

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Αλονζανφάν ντε λα συνταξή, κουφάλες!



Αφορμή για το κείμενο αυτό είναι οι συνεχιζόμενες μαζικές απεργίες στην Γαλλία με αφορμή την πρόθεση της κυβέρνησης Σαρκοζί να επιμηκύνει το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62. Θυμίζω ότι σε εμάς το όριο αυτό είναι 60 για τους πολλούς και 65 για τους ασφαλισμένους στον ΟΓΑ. Η εξέγερση των Γάλλων, λένε τα δημοσιεύματα είναι εντυπωσιακή ως προς την μαζικότητα αλλά όχι και τόσο ως προς την αποτελεσματικότητα της.

Οι Γάλλοι, οπαδοί της καλής ζωής, φροντίζουν τις ημέρες της απεργίας να παίρνουν την άδειά τους διότι έχουν πολλές ημέρες άδεια, περίπου τριάντα ετησίως, ενώ με το προσωπικό ασφαλείας στους οργανισμούς όπου το προσωπικό απεργεί -και οι Γάλλοι το τηρούν αυτό- κάπως απαλύνονται οι επιπτώσεις. Βέβαια, καθώς τα πρατήρια αδειάζουν από βενζίνη, δεν ξέρω πόσο θα συνεχίσει αυτή η ειδυλλιακή εικόνα των διαδηλώσεων.

Πολλές από τις μέριμνες των νοικοκυριών την περίοδο της βιομηχανικής ανάπτυξης και της σύνολης κοινωνικής εξέλιξης πέρασαν στο λεγόμενο ‘κοινωνικό κράτος’. Δηλαδή οι εργαζόμενοι το ζήτησαν και οι εξουσίες, ως συμβιβασμό, το δέχτηκαν. Μάλιστα όσο πιο αναπτυγμένη η κοινωνία τόσο πιο πολύ ο παραδοσιακός λεγόμενος οικογενειακός ιστός έχει διαρραγεί (αυτό απαιτεί η αγορά) και οι πολίτες αναμένουν τις υπηρεσίες αυτές από το κράτος. Αυτός είναι κυρίως ο λόγος που οι Γάλλοι αλλά και οι άλλοι Ευρωπαίοι είναι τόσο μαχητικοί. Διότι για αυτούς δεν υπάρχει νοικοκυριό να τους αναλάβει αν τυχόν το σύστημα δεν έχει λεφτά.

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Βουβή, ανιαρή και "πολιτισμένη" προεκλογική περίοδος προς δόξαν των "μουλωχτών"



Πάμε προς την τελική φάση των Δημοτικών εκλογών. Μερικές ημέρες ακόμα μένουν και ακόμα δεν έχουμε ακούσει ή διαβάσει τα προγράμματα και τις διακηρύξεις των υποψήφιων δημάρχων.

Εδώ που τα λέμε, τα προγράμματα θα είναι ίδια διότι είναι απολύτως κοινά και γνωστά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Ας πούμε το θέμα της δημιουργίας αποχετευτικού δικτύου στο Ερημόκαστρο και του βιολογικού καθαρισμού. Δεν υπάρχει κάποιος που να μην συμφωνεί. Τότε γιατί τόσοι υποψήφιοι; Ποιές είναι οι διαφορές τους;

Μια σημαντική διαφορά θα ήταν να μας πούνε το πως ιεραρχούν (χρονικά κυρίως) τα προβλήματα ή την μέθοδο με την οποία θα τα υλοποιήσουν. Αλλά για αυτά πολλά ζητάω. Ρώτησα κάποιον υποψήφιο και η απάντηση που εισέπραξα είναι ότι όλα αυτά ‘θα τα εξετάσουν μετά τη νίκη τους’.

Τι μένει; Μωροφιλοδοξίες αυτών που γευτήκαν την τοπική εξουσία και των άλλων, μια φυσική τάση αντίδρασης στην κακοδιοίκηση, ένα πείσμα ‘να αλλάξει κάτι ρε γαμώτο’ και μια κούφια ελπίδα για νέον αέρα στους οικισμούς μας.

Ένα νέο έργο θέλουμε αλλά οι πρωταγωνιστές που είναι οι ίδιοι θα μετατρέψουν την απόπειρα νέας δημιουργίας σε σούπα και στο αέρα που θα μπαίνει από τα ανοικτό παράθυρο της νέας δημοτικής αρχής θα έρχεται μαζί με τη μπόχα από την σήψη του ντοματόζουμου ή των λυμάτων που χύνονται στους δρόμους μας, η αποφορά των προηγούμενων διοικήσεων που θα είναι πάλι παρούσες και θα χαμογελάνε για την νίκη τους.

Μετά την αποτύπωση των φυλών των υποψηφίων σε προηγούμενο κείμενο, θέλω να δούμε τώρα τους συνδυασμούς υποψηφίων που μας προτείνονται.

Ο ένας συνδυασμός είναι ξεκάθαρα ένας κομματικός συνδυασμός αφού εκπορεύεται από το ΚΚΕ και διαφοροποιείται από γεννησιμιού του, σαφώς, από τους άλλους. Ακούστηκε ότι κάποιος Κοντογιάννης είναι ο υποψήφιος δήμαρχος αλλά αυτό μικρή σχέση έχει.

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Αναζητείται κυρίως λογική (. . . με ολίγη ευαισθησία)



Η Κυριακή ήταν μια μεγάλη αναμονή για τα έντονα καιρικά φαινόμενα που δεν ήρθαν. Η μέρα ήταν τελικά πολύ καλή για περπάτημα και αυτό έκανα. Παράτησα το καφενείο και πήρα τον δρόμο για τον Ελικώνα.

Έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνω πλέον πολλά πράγματα από τα όσα γίνονται ενόψει των δημοτικών εκλογών. Ακούω διάφορες φήμες αλλά επίσημες απόψεις απουσιάζουν. Ακόμα πιο χειρότερο, απουσιάζει η ουσιαστική συζήτηση για τα συγκεκριμένα θέματα που μας απασχολούν. Μάλλον έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν κοινά προβλήματα. Έχει γίνει κυρίαρχο γι το ποιός θα είναι σε ποιόν συνδυασμό και με το τι θα κάνει ο νικητής Δήμαρχος και οι συν αυτώ ουδείς ασχολείται.

Είτε έχουμε αντιληφθεί όλοι ότι έτσι κι αλλιώς δεν θα γίνει τίποτα και έχουμε παραδοθεί μοιρολατρικά στην μιζέρια μας είτε δεν έχουμε καταλάβει τίποτα και περιμένουμε να δούμε το θέαμα των ανακοινώσεων και του ξεκατινιάσματος των υποψηφίων. Αμφότερα μίζερα και απορριπτέα.

Με εξέπληξε η φήμη ότι πολίτες από το Ερημόκαστρο -μια γυναίκα μάλιστα με ενδιαφέρουσα κοινωνική δράση- που  πρωτοστάτησαν στην διεκδίκηση της αναφοράς του ονόματος Θεσπιές ως όνομα του νέου Δήμου, συντάσσονται με το ψηφοδέλτιο του Βίτση. Αγνοώ την πραγματική επιδίωξη τους και ταυτόχρονα βαρέθηκα να ακούω, το ξαναλέω, ότι όλα είναι για τα λεφτά, για τις έμμισθες θέσεις της νέας Δημοτικής διοίκησης. Μπορεί να είναι αλήθεια. Αλλά αυτό είναι το ζητούμενο;

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Οι φυλές των πολιτικών (και των υποψηφίων μας) και η δημοσιότητα


Όλοι δικαιούνται δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας, είχε παρατηρήσει ο Αμερικανός Άντι Γουόρχολ, αλλά δεν μας είπε κάθε πότε. Εάν η φράση λέγεται για όλη την ανθρώπινη θνητή ζωή του καθενός μας τότε μου φαίνεται δίκαιο και ορθό ο καθένας μας να έχει αυτή την πολυτέλεια.

Μερικοί όμως επιθυμούν και επιδιώκουν την δημοσιότητα για περισσότερο χρόνο. Κι όπως κλέβουν όνειρα, ιδέες, χρόνο, έτσι κλέβουν και δημοσιότητα από τους υπόλοιπους, αδιαφορώντας για το περιεχόμενο αυτής τους της εμφάνισης: να ακούγονται, να φαίνονται, να σχολιάζονται κι ας είναι και κοροϊδίες! Είναι η πιο απλή εξήγηση για την επιτυχία του Λαζοπούλειου Τσαντιριού.

Δημοσιότητα είναι να σε βλέπουν, να σε ακούν και να σε αναγνωρίζουν πιο πολλοί από τα μέλη της κοινωνίας στην οποία ανήκεις. Δηλαδή να πιστεύεις εσύ ότι οι άλλοι, οι πολλοί σε βλέπουν και σε ακούν και σε αναγνωρίζουν. Δεν σε νοιάζει και δεν μπορείς να ξέρεις τι σιγοψιθυρίζουν καθώς σε κοιτάζουν. Αλλά κι εκείνοι ίσως δεν καταλαβαίνουν αυτά που λες.

Η καλή δημοσιότητα είναι όταν λες πράγματα που όσοι σε ακούν τα θεωρούν σωστά. Τότε υπάρχει ταύτιση κοινού και προβαλλόμενου και ο ψυχικός συντονισμός δημιουργεί ανάταση.

Στο Δημοτικό σχολείο, στο τέλος της σχολικής χρονιά ή στις εθνικές επετείους, παίζαμε θέατρο και το χωριό από κάτω μας κοίταζε και μας καμάρωνε αλλά κι εμείς με όλο το τρακ και την συγκίνηση το απολαμβάναμε. Ήταν μια καλή δημοσιότητα.

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Για τον γιατρό κ. Καμούτση.

Αγαπητέ μου γιατρέ,

Έχεις φωτογένεια, συμπαθητικό βιογραφικό αλλά στην περίπτωση σου ισχύει το "η σιωπή είναι χρυσός". Ο πατέρας σου μπορεί να μου έχει κάνει μάθημα, αν και νομίζω ότι πιο πολύ στο Κασκαβέλι ήταν.

Εν πάση περιπτώσει , τι τις θέλεις τις διακηρύξεις; Διότι να τώρα με αναγκάζεις να σχολιάσω στρέφοντας τις ίδιες σου τις προτάσεις εναντίον σου. "Συ είπας" θα λέω και δεν θα νίπτω τα χείρας μου αλλά θα ψηφίσω εναντίον σου.

Εκτός εάν με πείσεις για τα λάθη μου. Ιδού εγώ!

Είχα διαβάσει και σχολιάσει κάποιο κείμενό σου και είχα από τότε υποψιαστεί ότι ήταν προσπάθεια για πολιτική παρουσία. Ουδείς ψόγος επ’ αυτής της επικοινωνιακής σου στρατηγικής αλλά τώρα θα πρέπει να με ακούσεις και να αποδείξεις ότι αξίζεις την σημασία που σου δείχνω.

Η συζήτησή μας μάλιστα ίσως είναι μια ευκαιρία για να καταλάβω κάποιες λεπτομέρειες των περιφερειακών εκλογών που παρόλες τις προσπάθειές μου δεν κατάφερα να διευκρινίσω. Σου υπόσχομαι να σου διαθέσω εδώ σε αυτό το δικτυότοπο του ΕΡΜΟΥ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗ όσο χώρο θες για να προβάλλεις εσύ και οι σύντροφοι σου τις απόψεις σου.

Τις απόψεις σου και όχι αναμασήματα κομματικής προπαγάνδας, έτσι;

12 Οκτωβρίου 1944: η επίσημη απελευθέρωση της Ελλάδας


Λίγο καθυστερημένα την θυμήθηκα την ημερομηνία αυτή αλλά πρέπει να την μνημονεύσω.

Στις 12 Οκτωβρίου 1944 αποχωρούσαν οι Γερμανοί κατακτητές από την Αθήνα. Ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους τρελαμένος από την χαρά και την προσδοκία. Οι φωτογραφίες της ημέρας δείχνει τους πολίτες της Αθήνας με ενθουσιασμό να κρατάνε πανό με συνθήματα και με τις σημαίες των κρατών που μετείχαν στην αντιναζιστική συμμαχία: Ρωσική, Αγγλική, Αμερικάνικη και πολλές Ελληνικές βεβαίως.

Πρακτικά για τις επόμενες τέσσερις ημέρες η Αθήνα ήταν στα χέρια του ΕΑΜ και του ΚΚΕ που ήταν η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη στον πολιτικό συνασπισμό. Η τήρηση της τάξης ήταν υποδειγματική από την ΕΠΟΝ και τον ΕΛΑΣ.Δεν έγιναν λεηλασίες, δεν έγιναν βιαιοπραγίες, δεν έγιναν δολοφονίες.

Κι όμως την ημέρα αυτή δεν την γιορτάζουμε.

Την αφήνουμε να περνάει στα μουλωχτά και προσμένουμε την αργία της 28ης σε λίγες ημέρες για να πάμε εκδρομή! Αν θυμάστε σε μία από τις πρώτες αναρτήσεις είχα πει για αυτή μας τη μανία να γιορτάζουμε ενάρξεις αγώνων και θυσίες (ήττες δηλαδή) και ποτέ χαρμόσυνες νίκες!

Οι Έλληνες πρακτικά και ουσιαστικά απελευθερώθηκαν μόνοι τους.

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2010 : ΟΙ ΔΗΜΟΤΕΣ ΡΩΤΟΥΝ



Απο το ΒΗΜΑ ΑΛΙΑΡΤΟΥ πήρα το παρακάτω μήνυμα:

Από σήμερα και μέχρι την ερχόμενη Κυριακή στις 22:00 το βράδυ, έχουν οι αναγνώστες μας την ευκαιρία να θέσουν τα ερωτήματά τους στους συνδυασμούς του κ. Βίτση και της Ανεξάρτητης Κίνησης Πολιτών.

Τα ερωτήματα μπορείτε να τα στείλετε στο Βήμα Αλιάρτου με τρεις τρόπους:

1.  Μέσω του προγράμματος αλληλογραφίας που χρησιμοποιείται πατώντας στον   παρακάτω σύνδεσμο:

2.  Συμπληρώνοντας την ειδική φόρμα που έχουμε δημιουργήσει και θα βρείτε  εδώ:
(Στη συγκεκριμένη φόρμα δεν φαίνεται ο αποστολέας(όπως ακριβώς συμβαίνει με τα σχόλια), αν δεν έχει συμπληρώσει στο συγκεκριμένο πεδίο το email του. Η συμπλήρωση του ονόματος και του email είναι προαιρετικά)

3.   Γράφοντας το σχόλιο-ερώτημα σε αυτή την ανάρτηση
(Σχόλιο που απαντά σε άλλο σχόλιο θα διαγράφεται αυτομάτως)


Ενδιαφέρουσα και αξιέπαινη πρωτοβουλία που δείχνει για τις δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία στην επικοινωνία.

Επί της ουσίας όμως είμαι πολύ απαισιόδοξος διότι, στην καλύτερη περίπτωση, τι να πρωτορωτήσει κανείς και από πού να αρχίσει.

Θα βοηθούσε πολύ το αν . . .

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Η τοξική λάσπη της Ουγγαρίας έφτασε στην Αλυκή!


Το αλουμίνιο είναι καταπληκτικό υλικό. Η κατανάλωσή του αυξάνεται συνεχώς σε όλο τον κόσμο. Δεν υπάρχει τομέας της ζωής μας που να μην έχει αλουμίνιο: από τα χάπια για το στομάχι μέχρι και αυτοκίνητα, κουφώματα για τα κτίρια, δοχεία και σκεύη κάθε είδους. Είναι ελαφρύ μέταλλο, εύκολα επεξεργάσιμο και ανακυκλώσιμο αλλά η παραγωγή του απαιτεί πολλή ενέργεια.

Τον παλιό καλό καιρό, η ύπαρξη πετρωμάτων που περιέχουν αλουμίνιο (ο βωξίτης είναι το πιο γνωστό) σε αξιοποιήσιμο μέγεθος, θεωρούνταν θείο δώρο και τρομερή φυσική εύνοια για την χώρα μας. Κανείς δεν είχε φανταστεί πως θα μπορούσαν να γίνουν κατάρα.

Στο υπέδαφος μας, υπάρχουν σχεδόν όλα τα μέταλλα και μάλιστα, όπως συμβαίνει με τον βωξίτη των βουνών μας, σε εξαιρετικά καλή ποιότητα. Έτσι η μεταλλευτική βιομηχανία, οι επιχειρήσεις που βγάζουν το μετάλλευμα από τα έγκατα της γης,  είναι από τις ισχυρές βιομηχανίες της εθνικής μας οικονομίας.

Οι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες αλλά και οι προοδευτικοί διανοούμενοι και μηχανικοί της χώρας μας από παλιά επίσης είχαν ασχοληθεί με το θέμα της προστιθέμενης αξίας στα μεταλλεύματα: δηλαδή είχαν προτείνει και επιδιώξει την βιομηχανική τους επεξεργασία και την εξαγωγή έτοιμων προϊόντων. Επιδίωξαν την παραγωγή και διάθεση του μετάλλου αλουμινίου και όχι του τριμμένου χώματος.

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Πολιτικός αμοραλισμός και η "κακή μοίρα" μας




Προφανώς και βαδίζοντας προς τις δημοτικές εκλογές δεν πρόκειται να γίνει καμία ουσιαστική συζήτηση για το τι πραγματικά χρειάζεται να γίνει στα δημοτικά διαμερίσματα του Δήμου.

Μέχρι στιγμής εκείνο που έχουμε είναι μια έκφραση οράματος μιας "άλλης πολιτικής" από μέρους μιας ομάδας υποψηφίων με την επωνυμία Ανεξάρτητη Κίνηση Πολιτών. Σε πρόσφατο κείμενο οι Αλιαρτινοί παρουσίασαν κάποιες ιδέες οραματικού χαρακτήρα που αξίζουν την προσοχή μας. Μου προκαλεί εντύπωση πάντως η φτωχή αντίδραση των αναγνωστών του ενδιαφέροντος κειμένου: διαβάζοντας τα διάφορα σχόλια, είδα ότι περιορίστηκαν οι πολλοί σε ένα δοξαστικό προς τον συγγραφέα κ. Ντασιώτη και μερικοί σε μια επιφανειακή μηδενιστική κριτική. Προφανώς και αξίζει καλύτερης τύχης το κείμενο αυτό.

Στο ίδιο κείμενο δια του αρνητικού αλλά γόνιμου συλλογισμού (τι δηλαδή θα μπορούσε να κάνει και δεν έκανε ο νυν δήμαρχος κ. Βίτσης) αποδεικνύεται η ανεπάρκεια και η ανικανότητα του νυν Δημάρχου Αλιάρτου.

Η Δημοκρατική Αριστερά δήλωσε την υποστήριξη της προς τον νυν Δήμαρχο Θεσπιών κ. Πελώνη αλλά σε ελάχιστο χρόνο διαπίστωσε ότι έκανε λάθος και το ξεδήλωσε. Ο κ. Πελώνης αποφάσισε να καταφέρει ύπουλο πλήγμα στην φιλόδοξη Ανεξάρτητη Κίνηση Πολιτών και για αυτό τους έπεισε και συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο της. Η επιλογή αυτή της Ανεξάρτητης Κίνησης Πολιτών είναι σχεδόν αυτοκτονική και ίσως θα έπρεπε κάποιος να μας την εξηγήσει.

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Θα αγόραζες αυτοκίνητο απο τον Δήμαρχο που ετοιμάζεσαι να ψηφίσεις;


Το αυτοκίνητο για τους Αμερικανούς του 1960 είναι όπως στους σημερινούς Έλληνες: υπέρτατη αξία!
Ας μην ασχοληθούμε σήμερα με την ψυχαναλυτική προσέγγιση του θέματος και την συναφή του εγκληματικού τρόπου οδήγησης. Το θέμα είναι άλλο.

Κοιτάξτε τι έγινε λοιπόν στην διάρκεια της προεκλογικής περιόδου για τις προεδρικές εκλογές του 1960.

Αντίπαλοι ήταν ο Τ. Κένεντι για του Δημοκρατικούς και ο Ρ. Νίξον για τους Ρεπουμπλικάνους.

Αμφότεροι  γνωστότατοι. Ο μεν Κένεντι νέος ωραίος, εκλεκτός, μοντέλο σχεδόν του πολιτικού σκηνικού με σκοτεινές σχέσεις με την Μαφία, οργάνωσε την αποτυχημένη απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα του νεαρού επαναστάτη Φιντέλ Κάστρο και άφησε, έπειτα από λίγα χρόνια, σωρό τα ερωτήματα για την δολοφονία του και την όμορφη Τζάκι χήρα να γίνει κυρία Ωνάση αργότερα. Ο δε Νίξον όταν καμιά δεκαετία αργότερα έγινε Πρόεδρος, αφού έκανε το εντυπωσιακό άνοιγμα προς την Κίνα, γνώριζε μια ντροπιαστική παραίτηση έπειτα από την αποκάλυψη του γνωστού σκανδάλου Γουώτεργκεητ από "κακούς" δημοσιογράφους.

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Ο παπάς που πολεμάει για πράσινη ανάπτυξη και όχι "πράσινα άλογα"



Μου τηλεφώνησε ένας παλιός φίλος από τον στρατό για να μου πει ότι στο σούπερ μάρκετ που πηγαίνει κάθε Σάββατο, άκουσε πελάτες να σχολιάζουν τα κρεμμύδια Θηβών και τα καρότα πως δεν είναι καλά, έχουν χρώμιο και είδε τους ίδιους πελάτες να προσπερνάνε τον πάγκο. "Τι κάνετε;", με ρώτησε. "Έτσι που πάτε θα πεινάσετε". Δεν του είπα ότι υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για να την φέρνουμε δύσκολα, διότι το θέμα της μόλυνσης του περιβάλλοντος δεν μπορείς να το ξεπεράσεις με ευφυολογήματα και πλακίτσες.

Ο φίλος μου είπε πως αυτή η ιστορία με το την δολοφονία του Ασωπού και των κατοίκων των Οινοφύτων, επηρεάζει και την υπόλοιπη Βοιωτία. Του απάντησα ότι πρέπει να επηρεάζει, να θορυβήσει -τι λέω!- να εξοργίσει όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Η ίδρυση βιομηχανικών εγκαταστάσεων στην περιοχή Οινοφύτων Σχηματαρίου Θηβών έγινε με τον γνωστό τρόπο της προχειρότητας και της ελλιπούς υποδομής. Τα εργοστάσια από την δεκαετία του ΄70, κτίζονταν σε αγροτεμάχια και όπως και με τα αυθαίρετα, αργότερα όλα αυτά βαφτίστηκαν βιομηχανική περιοχή. Καμία πρόβλεψη για διαχείριση αποβλήτων (υγρών και αερίων) και κανένας έλεγχος της δραστηριότητας συνολικά των επιχειρήσεων.

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Λαθη, πάθη και παθήματα που δεν γίνονται μαθήματα


Η νεώτερη ιστορία της χώρας μας ξεκινάει με την Κατοχή. Στην διάρκεια της Κατοχής και με το φούντωμα του αντάρτικου αλλά και της αυτοδιάθεσης των πολιτών από τα προπολεμικά κόμματα, προέκυψε ένα τρομερό δυναμικό που κατά πως φαίνεται τώρα σε μελέτες για την περίοδο αυτή, οι ηγεσίες μας (Αριστερές και Δεξιές) δεν μπόρεσαν να το αντιληφθούν. Αποδείχθηκαν ανίκανες στο να το αξιοποιήσουν για την εθνική αναγέννηση αλλά προτίμησαν να το καταστρέψουν.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι πολίτες αφέθηκαν να γίνουν θύματα  των σχεδίων εκείνων που ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν και που ήταν οι Άγγλοι στην αρχή και οι Αμερικανοί αργότερα.

Οι δικοί μας οι ντόπιοι Δεξιοί, χαϊβάνια έμειναν και περιορίστηκαν στην βρώμικη δουλειά: να δέρνουν τους αριστερούς και να γλύφουν απροκάλυπτα και χυδαία τους εφοπλιστές και τους επιχειρηματίες που τότε άρχισαν να ξεπετάγονται. Η Δεξιά παράταξη λοιπόν κυβερνούσε και κανοναρχούσε.

O λόγος που η Δεξιά στην χώρα μας ποτέ δεν αποδέχθηκε τον όρο "Δεξιός" είναι ακριβώς διότι σε όλη την περίοδο μέχρι το 1981, η Δεξιά ελάχιστα προοδευτικά εκσυγχρονιστικά είχε πράξει. Ο όρος "Δεξιός" έχει φορτιστεί επικοινωνιακά αρνητικά και για αυτό σήμερα ακόμη όλη η προσπάθεια των καλοπληρωμένων συμβούλων της ηγεσίας την ΝΔ περιορίζεται στο να βρει όρους που να την περιγράφουν. Μέχρι να καταλήξουν σε κάτι είναι πιθανόν πως θα έχουν ξεχάσει το τι θέλουν να κάνουν.

Οι Αριστεροί από την άλλη, παραδόθηκαν σε κάθε λογής δήμιο και πήραν την θέση του μάρτυρα.

Διάφορα