Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

'Αντικειμενικές' αλήθειες και ψέματα



Είχα υποσχεθεί να διατυπώσω κάποιες σκέψεις μου για τον τρόπο των ειδήσεων και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω στο κείμενο που ακολουθεί.

Σε πολύ γνωστή ιταλική εφημερίδα, στην στήλη αυτοκινήτου, υπήρξε η ακόλουθη είδηση:

Χθες το απόγευμα, στην πίστα αγώνων αυτοκινήτου της πόλης μας, έγινε μεγάλος διεθνής αγώνας αυτοκινήτων. Το πλήθος των φίλων της αυτοκίνησης περίμενε με αγωνία την εξέλιξη και φυσικά το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα. Βασικά εμάς τους Ιταλούς μας ενδιέφερε

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

και πως θα περάσει η ωρα στο χωριό ρε φίλε;


. . . αυτό ρωτάει ένας φίλος στη συζήτηση εδώ, οπότε ενώ ξεκίνησα να του απαντήσω το κείμενο βγήκε μεγάλο και το δημοσιεύω εδώ. Δεν πρόκειται για πραγματεία αλλά για σκέψεις ατάκτως ερριμμένες στο χαρτί.

Το ερώτημα του φίλου έχει σχέση με τον χρόνο. Συχνά  για την ίδια έννοια 'χρόνος', χρησιμοποιούμε την μονάδα μέτρησης του χρόνου, την ώρα ή τον αιώνα- στα αρχαία και στα πατερικά ορθόδοξα κείμενα.

Ο χρόνος, η ώρα λοιπόν, κυλάει, περνάει, τρέχει, φεύγει. Είναι κάτι σαν ρευστό, σαν το νερό στο αυλάκι και δεν είναι τυχαίο που με την ροή του νερού στην κλεψύδρα οι αρχαίοι μετρούσαν τον χρόνο ομιλίας ενός ρήτορα στην Εκκλησία του Δήμου.

Τον χρόνο τον μετράμε για να υπολογίσουμε την διάρκεια της ανθρώπινης πράξης. Οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Δύσης ήθελαν να μετράνε την ώρα που περνάει μέχρι την επόμενη προσευχή τους κι έτσι ανακάλυψαν τα ρολόγια. Τώρα το ρολόι μας κάνει να τρέχουμε για να κτυπήσουμε κάρτα στο εργοστάσιο, για να πάρουμε το παιδί από το σχολείο. Το ρολόι μας βασανίζει και για αυτό ο μάγκας που δεν άντεχε να περιμένει την γκόμενα που τον έστηνε στα ραντεβού της δήλωσε τραγουδιστά πως ‘θα το πουλήσει το ρολόι και θα πάρει κομπολόι’ -κομπολόι, άλλο εργαλείο βοηθητικό για την προσευχή και τούτο.

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Όταν κλείνουν τα σχολεία, "πήζουν" οι φυλακές


Πήρα και δημοσιέυω την ακόλουθη υπηρεσιακή επιστολή του Δήμαρχου Αλιάρτου Θεσπιών προς την Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκαπίδευσης του τέως νομού Βοιωτίας. Αλλά επειδή ο ΕΡΜΟΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ δεν είναι ενημερωτικό δικτυότοπος αλλά χώρος σκέψης δεν θα το αφήσω ασχολίαστο
.
Η επιστολή είναι η ακόλουθη:

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Προστατεύω το περιβάλλον για να πάρει αξία η περιουσία μου


Οι εκπρόσωποι των δανειστών μας και ελεγκτές των κυβερνητικών αποφάσεων εντελώς άγαρμπα την Κυριακή δήλωσαν κάτι που και το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχει προτείνει: να πουλήσει η Κυβέρνηση γεωτεμάχια που ανήκουν στο Δημόσιο για να καλύψει τα χρέη της. Κατά τα άλλα δεν έχουμε χρεοκοπήσει!

Ορισμένοι βουλευτές και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ αντέδρασαν διότι θεώρησαν εαυτούς θιγμένους ως προς το ‘εθνικοανεξαρτησιακό’ μέρος και αφού διάφορα εξαπτέρυγα του Πρωθυπουργού καταδίκασαν το γεγονός αυτό, μας είπαν ότι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει δώσει εντολή να ετοιμαστεί ειδικός νόμος που να απαγορεύει τέτοιο πούλημα. Προφανώς αυτοί έχουν σαλέψει κι εμείς έχουμε χαζέψει.

Χρειάζεται νόμος για να μην πουλήσεις αν δεν θέλεις να πουλήσεις; Θυμίζει αυτούς που θέλουν να κάνουν την αμαρτία και δένονται σε κάποιο κατάρτι μόνο που εδώ μάλλον θα μας πάρουν όλο το καράβι.

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Η κάθοδος των 6 + 2


Αυτοί που αποφασίζουν να ασχοληθούν με τις κοινές μας υποθέσεις και μας ζητάνε την ψήφο μας για να μας εκπροσωπούν, συνήθως παρουσιάζουν κάποιες ιδέες ή και απόψεις για τον τρόπο που θα πολιτευθούν. Μας λένε το σχέδιο τους για την δράση τους στους οργανισμούς στους οποίους θα μας αντιπροσωπεύσουν και μάλιστα δεσμεύονται για αυτό. Στην κυριολεξία του όρου είναι ‘ηθοποιοί’: με την συνολική στάση τους, την κίνηση και τον λόγο τους, δείχνουν σε όλους μας έναν τρόπο συμπεριφοράς κατά την συμμετοχή μας στις πολιτικές διαδικασίες της δημοκρατίας μας.

Το ότι συνήθως όμως οι πιο επιτυχημένοι από τους πολιτικούς μας αποδεικνύονται και ηθοποιοί -κάτοχοι της τέχνης του ‘προσποιείσθαι’- και της με όχι πάντα κομψό τρόπο αθέτησης υποσχέσεων  είναι γεγονός και μάλιστα για πολλούς από εμάς θεωρείται βασική αιτία -μαζί με την έλλειψη αυτοσεβασμού- της κρίσης του πολιτικού μας συστήματος. Δυστυχώς ‘η κοροϊδία είναι μαγκιά’ για πολλούς από εμάς κι αυτός είναι ο λόγος που οι καταφερτζήδες, οι ρουσφετολόγοι, οι μεγαλόστομοι και όλο το σινάφι τους δεν χάνεται από το πολιτικό σκηνικό.

Ο αυθόρμητος σεβασμός στις δημοκρατικές διαδικασίες, δεν επιτρέπει στους συμπολίτες μου να δουν το πραγματικό πρόσωπο πολλών από τους πολιτικούς μας αντιπροσώπους, στην Βουλή για παράδειγμα, κι όσο κι αν φωνάζω μαζί με άλλους ότι πρόκειται για φερέφωνα και κενούς πολιτικώς εγκεφάλους, εισπράττω ως αντίλογο συγκρατημένη αμφιβολία: ‘μα δεν μπορεί να είναι έτσι, τόσο άχρηστοι, σπουδαγμένοι άνθρωποι!’. Φαίνεται λοιπόν ακόμα δεν έχουμε μαζέψει αρκετό σάλιο για να τους φτύσουμε .

Πριν πάμε όμως στην κεντρική πολιτική σκηνή, εδώ στην κόχη τη μικρή μας, τον Δήμο μας, μπορούμε να μάθουμε από τους δικούς μας πολιτικούς ηγέτες και σας διαβεβαιώνω ότι η σημασία αυτών των μαθημάτων είναι τεραστία για όλους μας και για την Δημοκρατία μας συνολικά.

Πρόσφατα με αφορμή την υλοποίηση της προεκλογικής δέσμευσης του Γιώργου Ντασιώτη γίναμε θεατές ενός θεατρικού έργου γραμμένου από πολιτικώς καθυστερημένους εγκεφάλους.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Ανοικτή επιστολή και κλειστά μυαλά


Η κατάληξη ‘-ογλου’ στα επίθετα των νεοελλήνων παραπέμπει σε προσφυγική (μικρασιατική) καταγωγή. Είναι σαφώς τουρκογενής και σημαίνει ‘τον γιό’ αυτού που είναι το πρώτο συνθετικό του επιθέτου. Για παράδειγμα ‘Κουγιουμτζόγλου’ είναι ο ‘γιός του χρυσοχόου’ διότι ‘kuyumcu = κουγιουμτσή’ είναι ο ‘χρυσοχόος’ κι έτσι θυμήθηκα τον συνθέτη μας Κουγιουμτζή.

Πολλές φορές τα οικογενειακά επίθετα έχουν ένα ‘φορτίο’ που μας συνοδεύει και πολλές φορές μας επηρεάζει. Μπορεί να είναι υποτιμητικά (Κώστας Μουλαράς για παράδειγμα) και οι απόγονοι θέλουν να τα αλλάξουν. Μπορεί να είναι αστεία (Μαρία Πίπα, για παράδειγμα) και οι κάτοχοί τους ντρέπονται ή το ξεπερνούν με χιούμορ. Μπορεί να εκφράζουν άσχημη συμπεριφορά (Ντίνα Σαχλή, για παράδειγμα) και η σημερινή απόγονος και κάτοχος του επιθέτου φροντίζει με την συμπεριφορά της να βρίσκεται μονίμως στο άλλο άκρο για να μην επιβεβαιώνει τα χαρακτηριστικά του επιθέτου της.

Να, στα πιο δικά μας ας πούμε, στα τουρκικά η λέξη şon (τσον) σημαίνει ‘τελευταίος’ και η λέξη oglu (ογλού) σημαίνει ‘γιός’. Η σύνθεση των δύο μας κάνει ‘τσόνογλου’ που σημαίνει ‘ο γιός του τελευταίου’. Επειδή τα γλωσσολογικά δεν είναι το ισχυρό μου σημείο πάντως, είμαι ετοιμος να δεχτώ κάθε διόρθωση. Αλλά ‘δράττομαι της ευκαιρίας’ που λένε και έρχομαι στην ουσία του κειμένου που είναι η επιστολογραφία της κ. Τσόνογλου.

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Άνεμος στα βουνά μας και αέρας στα μυαλά ορισμένων


Μπορεί η επικαιρότητα να με ξεπέρασε (ας ‘όψονται’ οι γονικές υποχρεώσεις) αλλά θεωρώ ότι είναι χρήσιμο να ολοκληρώσω το θέμα της οικολογικής μας στάσης, πριν φύγω για Αίγυπτο.

Ο τρόπος λοιπόν, με τον οποίο μέχρι σήμερα αντιμετωπίζουμε το θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος, είναι στην καλύτερη περίπτωση αντιγραφή μεθόδων και τάσεων άλλων χωρών που όμως δεν είναι Ελλάδα. Σε εμάς, η κληρονομιά της Ιστορίας, είναι ριζωμένη και σημαδεύει τον χώρο Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει, χωρίς σοβαρό κόστος, τα σημάδια του παρελθόντος. Πρέπει να μάθουμε να συμβιώσουμε μαζί τους διότι αλλιώς θα χαθούμε.

Εμείς πάντως, προς το παρόν, δεν έχουμε καταφέρει να συμβιώσουμε με τα έργα του παρελθόντος. Όχι διότι δεν έχουμε προσπαθήσει, αλλά διότι δεν έχουμε εκτιμήσει τον πλούτο που υπάρχει στην ελληνική γη. Για αυτό ακριβώς είτε έχουμε θεσμικό πλαίσιο αυστηρότατο που προκαλεί γραφειοκρατικές εμπλοκές και καθυστερήσεις στην λήψη αποφάσεων είτε δεν έχουμε τίποτα, οπότε αδιαφορούμε παντελώς.

Διάφορα