Τον Μάρτιο του 1972, δύο άτομα μπήκαν να ληστέψουν μια τράπεζα στην πρωτεύουσα της Σουηδίας Στοκχόλμη. Κάπως μπερδεύτηκαν τα πράγματα και όταν δεν μπόρεσαν να διαφύγουν, κράτησαν ομήρους τους εργαζόμενους στο συγκεκριμένο υποκατάστημα για αρκετές ώρες. Κάποτε παραδόθηκαν κι ενώ όλοι περίμεναν οι όμηροι τους να τους καταγγείλουν και να ζητήσουν την τιμωρία τους, οι Σουηδοί είδαν αντίθετα τους υπάλληλους της τράπεζας να υποστηρίζουν τους ληστές! Μάλιστα, έφτασαν μέχρι του σημείου να μαζέψουν χρήματα για τον δικαστικό τους αγώνα –των ληστών- ενώ μια υπάλληλος παντρεύτηκε έναν από τους ληστές. Από τότε το φαινόμενο αυτό που το θύμα γίνεται οπαδός και λάτρης του θύτη ονομάζεται σύνδρομοΣτοκχόλμης.
Ε, ένα παρόμοιο σύνδρομο πλανιέται στην κοινωνίας μας: τόσα μεταπολιτευτικά χρόνια, όμηροι όλοι μας των δύο μεγάλων κομμάτων που ασκούν την εξουσία με σχεδόν παρόμοιο καταστροφικό τρόπο, επιμένουμε να τους εγκρίνουμε και να θέλουμε εναλλακτικά να τους δίνουμε την κυβέρνηση. Κι εκείνοι, με σαδιστικό μένος, χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής για τα προεκλογικά τους ψεύδη που όλο και πιο προκλητικά διαψεύδονται μετεκλογικώς, απαιτούν σχεδόν την επανεκλογή τους με την βεβαιότητα του αναντικατάστατου, του ικανότερου και του “καλυτερότερου”.
Και όλοι εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας που τους κατακεραυνώνουμε στα καφενεία και τους βρίζουμε με ιερή αγανάκτηση στις πλατείες, δίνουμε την έγκρισή μας.
.jpg)
