Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Απολογισμός



Κάθε Πρωτοχρονιά, τα τελευταία χρόνια, ένας πόνος με πιάνει στη πλάτη. Είναι σα να μου φορτώνεται ένας ακόμα χρόνος πραγματικά στη πλάτη και να μου το θυμίζει.
Όλοι έφυγαν. Οι πολιτικοί αρχηγοί έκαναν τα διαγγέλματα κι αποσύρθηκαν, οι καλλιτέχνες τραγούδησαν στα γυαλιστερά τηλεοπτικά στούντιο, τα παιδιά βγήκαν έξω, η κυρά πήγε για ύπνο κι εγώ έμεινα μόνος εδώ στο παλιό μας χειμωνιάτικο. Έβαλα ένα ακόμα κούτσουρο στη φωτιά και βλέπω τις φλόγες να τριζοβολούν. Τις βλέπω να χορεύουν και κάπως ζαλίζομαι ευχάριστα. Έχει ησυχία και η ρακή που μου έστειλε ο Αντώνης από τα Χανιά εξαιρετική. Ρίχνει ψιλόβροχο αλλά το τζάκι τραβάει. Χειμέρια τα πράγματα.
Πριν από λίγο, όταν ήμασταν πολλοί εδώ, έδειξα στον μικρό ανιψιό μου πώς να φτιάχνει χάρτινες βαρκούλες. Σκίζαμε σελίδες από το ημερολόγιο του χρόνου που πέρασε και κάναμε βάρκες. Ο μικρός μετά από λίγο, βαρέθηκε κι άρχισε να ασχολείται με ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι που του έφερε ο νουνός του.
Νομίζω ότι κάθε αρχή του χρόνου, φτιάχνουμε ο καθένας με τις προσδοκίες του -που ίσως δεν τις λέμε ούτε στον εαυτό μας- μια βαρκούλα και την αφήνουμε να τη πάρει το ρέμα της ζωής. Την παίρνει δηλαδή το ρέμα χωρίς να μας ρωτήσει. Μερικές λειώνουν, διαλύονται και μαζί τους οι άνθρωποι χάνονται περνώντας στο βασίλειο της μνήμης. Οι πιο πολλές τσαλακωμένες και μουσκεμένες φτάνουν σε κάποια όχθη, την επόμενη χρονιά. Και η δική μου, στραπατσαρισμένη κρυώνει και προσπαθεί να ζεσταθεί.
Κάνω τον απολογισμό της χρονιάς και προσπαθώ να κλείσω τα βιβλία μου με όσο το δυνατόν μικρότερα ελλείμματα. Αλλά, εκείνα όλο και μεγαλώνουν. Και τα πραγματικά, τα οικονομικά αλλά και τα άλλα, τα «ιδεολογικά». Διαπιστώνω ότι οι βεβαιότητες μου λιγοστεύουν και είμαι έτοιμος να συζητήσω όλες τις απόψεις, ακόμα κι εκείνες που παλιότερα απαξιούσα να ασχοληθώ.
Εκείνο που μου λείπει είναι η ήρεμη συζήτηση αναζήτηση. Όσο περνάνε τα χρόνια χάνω φίλους – συνομιλητές και καινούργιοι δεν φαίνονται. Μπορεί να παραξενεύω κιόλας, αλλά νομίζω ότι όλο και πιο λίγα έχω να λέω και ακόμα πιο λίγα να ακούω με ενδιαφέρον. Νομίζω ότι η διάθεση για κουβέντα λείπει και ο θόρυβος μεγαλώνει.
Μια χάρτινη βαρκούλα έμεινε να με κοιτάζει στο τραπέζι. Έγραψα στη πλώρη της «Ελλάδα» από τη μια κι «Έρμος» από την άλλη και την άφησα να με κοιτάζει. Αν είχε καλό καιρό θα την έριχνα στο νερό που κυλάει έξω στο δρόμο. Τώρα κάνει κρύο όμως και τη θέλω την «Ελλάδα» και τον «Έρμο», εδώ κοντά μου. Όσο έχω ακόμα ξύλα για το τζάκι θα τους ζεσταίνω και θα τους φορτώνω με τα δικά μου όνειρα. Γιατί θα συνεχίζω να κάνω όνειρα και να φαντάζομαι τη ζωή μου καλύτερη και να αγωνίζομαι για να γίνουν τα όνειρα πραγματικότητα. Γιατί είναι τα όνειρα μας που θα πάρουν εκδίκηση για όλη αυτή τη μιζέρια που μας έχουν μέσα χώσει.
Καλή χρονιά!


Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Φανταζόμαστε και σχεδιάζουμε το μέλλον του οικισμού μας

 

Ένα ιστολόγιο είναι σα σπίτι. Το δημιουργείς και μετά πρέπει να το συντηρήσεις και να το προσέχεις. Αλλά κυρίως είναι ένας τόπος -κυριολεκτικά- όπου οι γνωστοί σου σε περιμένουν να φανείς στη πόρτα, να ανοίξεις τα παράθυρα και φρέσκος αέρας να μπει και να αερίσει τα δωμάτια. Ειδικά στα χωριά μας, το άνοιγμα των παράθυρων, είναι που δίνει το σύνθημα ότι ο νοικοκύρης είναι εδώ κι εγώ άνοιξα τα δικά μου διάπλατα και περιμένω μουσαφίρηδες.

Κοιτάζοντας προς τα πίσω, όλες αυτές τις ημέρες της απουσίας και της σιωπής, δεν βλέπω κάτι που να άξιζε να σχολιαστεί περισσότερο από όσο ήδη έγινε αναφορά σε άλλους δικτυότοπους και ιστολόγια της περιοχής μας. Δηλαδή μια έκφραση δυσαρέσκειας για κυβερνητικές αποφάσεις που θέλουν να στριμώξουν το μέλλον μας στην ασφυκτική πραγματικότητα του ενός ή του άλλου μνημονίου ξεχνώντας το μέγιστο μνημόνιο -εκείνο των εκλογών- που οι κυβερνώντες υπέγραψαν με τους πολίτες και που για μια ακόμα φορά αγνοούν.

Έχουμε μπει σε μια περίοδο αμηχανίας. Είμαστε στριμωγμένοι στα σχοινιά και οι γροθιές πέφτουν βροχή. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε και να φανταζόμαστε το μέλλον μας.

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Η απώλεια του μέτρου




Βλέπουμε και διαβάζουμε όσα γίνονται αυτές τις ημέρες στον μουσουλμανικό κόσμο με αφορμή την κυκλοφορία σκηνών από μια ταινία που δήθεν γυρίζεται για τη ζωή του Μωάμεθ. Η συγκεκριμένη κινηματογραφική ταινία είναι γελοία από κάθε άποψη κι όποιος είδε τις σκηνές που υπάρχουν στο γιουτιούμπ θα θυμήθηκε τις ταινίες του δικού μας Τζέημς Πάρις με τους Έλληνες να νικάνε τους Κομιτατζήδες ή και εκείνες με τον Γκουσγκούνη να σαλιώνει χυδαία κι άτσαλα το σελιλόιντ. Μια γελοία παραγωγή οπωσδήποτε που για λόγους που δεν γνωρίζω, πυροδότησε λυσσώδεις αντιδράσεις κι έκανε τον όχλο για αυτές τις σκηνές να δολοφονήσει τον Αμερικανό πρέσβη στη Βεγγάζη και να σκυλέψει το σώμα του (η παραπάνω φωτογραφία) κι ένα Πακιστανό υπουργό να επικηρύξει τους συντελεστές της ταινίας.

Πριν μερικά χρόνια κάτι αντίστοιχο είχε γίνει με μια Δανέζικη εφημερίδα που είχε επίσης δημοσιεύσει σκίτσα με τον Μωάμεθ κι ακόμα πιο παλιά ο Σαλμάν Ρουσντί για το βιβλίο του «Σατανικοί στίχοι» είχε αναγκαστεί να ζήσει κρυπτόμενος για πολλά χρόνια -=κι ίσως ακόμα να συνεχίζει να ζει έτσι- επειδή έτσι έκριναν οι Ιρανοί μουλάδες.

«Όλα αυτά καμία σχέση δεν έχουν με την δική μου Ελλάδα» λέω, αλλά μετά το ξανασκέφτομαι και βάζω ερωτηματικό στο τέλος.

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Οι γύφτοι στο Πυρί





Έλαβα και δημοσιεύω, αλλά σχολιασμένο, το ακόλουθο ψήφισμα από τους κατοίκους του Πυριού, στη Θήβα. Τα σχόλια μου είναι με χαρακτήρες όπως αυτοί εδώ και είναι όσα θα τους έλεγα, εάν να ήμουν παρών στην συνέλευσή τους. Η ανακοίνωση των Πυριωτών με τους άλλους χαρακτήρες.

Με το παρακάτω υπογεγραμμένο από εμάς, τους κατοίκους του Πυρίου αλλά και κατοίκους από διάφορες περιοχές της Θήβας, δηλώνουμε την αγανάκτηση και την εξάντληση της υπομονής μας γύρω από την ανοχή διενέργειας εγκληματικών πράξεων, που διαπράττονται καθημερινά από τσιγγάνους, οι οποίοι διαβιούν στον καταυλισμό των τσιγγάνων στο Πυρί (θέση Καζί).
Η φύση της εγκληματικής πράξης επιβεβαιώνεται από την Αστυνομία και τον Εισαγγελέα. Υποθέτω ότι έχουν γίνει οι σχετικές μηνύσεις στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Την ανοχή στην διάπραξη των εγκληματικών πράξεων δεν την καταλαβαίνω και οι Πυριώτες έπρεπε να σκεφτούν τι γράφουν. Ανοχή στο έγκλημα θεωρείται συνενοχή! Εάν οι Πυριώτες γνωρίζουν τον παραβάτη οφείλουν να τον καταγγείλουν επωνύμως. Εάν οι αστυνομικοί ολιγωρούν ή αδιαφορούν οφείλουν οι Πυριώτες επίσης να τους καταγγείλουν αντίστοιχα.  Αλλιώς τέτοιες δηλώσεις είναι λόγια του αέρα και απλή προειδοποίηση προς διάπραξη του αδικήματος της αντιποίησης αρχής.

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Δασκάλων Αγώνας Άγονος




Την Τετάρτη, 12 Σεπτεμβρίου 2012 ήμουν στο κέντρο της Αθήνας και παρακολουθούσα την πορεία της δασκάλων και των καθηγητών. Ως κρεμυδοπαραγωγός ήθελα να διδαχτώ από τον αγώνα των πρωτευουσιάνων. Ήταν περίπου χίλια έως δυό χιλιάδες άτομα. Στις ομιλίες τους οι συνδικαλιστές έξω από τα Προπύλαια είχαν ένα στόμφο λες και το ακροατήριο ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ομιλίες κόπι πέιστ από άλλες κινητοποιήσεις των τελευταίων δύο χρόνων.  Ο κόσμος άκουγε βαριεστημένος και μια αίσθηση καθήκοντος «αφού ήρθαμε ας το υπομείνουμε κι αυτό». Διότι οι Αριστεροί το έχουμε αυτό: όπου αγώνας και χαρά, εκείνοι πρώτοι! Αλλά καιρός είναι να αρχίσουμε να ρωτάμε το γιατί και το μετά. Θα επανέλθω όμως για αυτό πιο κάτω.

Μετά άρχισε η πορεία. Συμμετείχαν άνθρωποι με πορτοκαλί σημαίες της ΟΛΜΕ, διάφορες ομάδες από τις ΕΛΜΕ, οι τροτσκιστές όπως πάντα και στο τέλος –αυτό ήταν η για εμένα έκπληξη- ήταν καμιά εικοσαριά με σημαίες του . . . ΠΑΜΕ. Μπροστά πήγαινε η ντουντούκα και φώναζε συνθήματα με το γνωστό στιλ και από πίσω ο κόσμος ακολουθούσε συζητώντας για τα θέματα της δουλειάς, τις μεταθέσεις, τα παιδιά, «που πήγατε το καλοκαίρι». Αν έλειπαν τα πανό, θα ήταν μια κοινωνική εκδήλωση  μια συνάθροιση ιδιόμορφων περιπατητών. Διότι όλοι ήσαν με αθλητικά παπούτσια και σπορ ρούχα κατάλληλα για περπάτημα.  Στο μεταξύ η ντουντούκα φώναζε όλα τα πολιτικά συνθήματα της Αριστεράς! Είμαι βέβαιος ότι οι συνδικαλιστές δάσκαλοι και καθηγητές ήσαν περήφανοι για το επίτευγμα αυτό: ένας συνδικαλιστικός φορές να θέτει τόσο φωναχτά τόσο βαθειά πολιτικά αιτήματα! Τα δικά τους κομματικά συνθήματα!

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Βία





Η βία δεν είναι κάτι καινούργιο στη κοινωνία μας. Πάντα υπήρχε και μάλλον θα συνεχίσει να υπάρχει και να εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως στο σπίτι, στο σχολείο, στο δρόμο, στο γήπεδο, στον εργασιακό χώρο –κυρίως εδώ. Για αυτό οι ψυχολόγοι, οι ψυχαναλυτές, οι κοινωνιολόγοι ίσως μπορούν να πουν περισσότερα. Η βία ανάμεσα σε παιδιά και νέους είναι επίσης υπαρκτή και για το θέμα αυτό θα μπορούσε να πει κανείς πολλά και για πολλές ώρες.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι η βία αλλά ο τρόπος που την αντιμετωπίζει ή την διαχειρίζεται η κοινωνία. Προφανώς σε περιόδους γενικής ηθικής και οικονομικής κατάπτωσης όπως αυτή που ζούμε, τα φαινόμενα αυτοδικίας, χειροδικίας, διαπληκτισμών, θα αυξάνονται και θα καταλαμβάνουν τον χώρο που αφήνει η αξιοπρέπεια που απομειώνεται.

Η καθημερινότητα του πολίτη είναι ένα γλέντι βίας που ασκείται πάνω του από τις εξουσίες κάθε λογής και ακριβώς σε αυτό «πατάνε» διάφοροι περιθωριακοί αλλά και οι φασίστες. Τους χρυσαλήτες κυρίως, δεν τους ενδιαφέρει να «εκπαιδεύσουν» τον πολίτη να αντιστέκεται στην κάθε εξουσία και να διεκδικεί μιαν άλλη που θα ελέγχεται από αυτόν, τον πολίτη. Δεν είναι αντι-εξουσιαστές οι άνθρωποι. Φασίστες είναι.  Οπαδοί του πιο αυταρχικού τρόπου διακυβέρνησης και της κυριαρχίας της μυστικής αστυνομίας και των χαφιέδων. Εκείνο που επιδιώκουν είναι να κάνουν τον πολίτη καταρχήν να αποδεχθεί τη βία –παρεχόμενη ως υπηρεσία από αυτούς ως μπράβους- ως τη μοναδική λύση στο άμεσο πρόβλημα του ή ως κάτι που ο καθένας θα έκανε ευχαρίστως αν μπορούσε να ξεπεράσει τους ενδοιασμούς που η εναπομείνασα αξιοπρέπεια του επιβάλλει. Μια ψευδανάγνωση του Νίτσε οδηγεί τους φασίστες σε βίαιες και ακραίες ενέργειες που ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν κάνει επειδή είναι αδύναμος, κακόμοιρος, διότι ακόμα σκέφτεται ενώ αυτοί, οι «ήρωες», οι υπεράνθρωποι του φιδέ, μπορούν να κάνουν.

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Γύφτοι




Θα μιλήσω για τους γύφτους με αφορμή μια συζήτηση με φίλους πριν από λίγο καιρό, όταν είχαν γίνει τα γεγονότα στο Αγρίνιο. Ελπίζω να μην θελήσει κάποιος να με διορθώσει προς το πιο πολιτικώς κορέκτ τσιγγάνοι, αθίγγανοι ή ρομά. Στο χωριό γύφτους τους λέγαμε και δουλεύαμε μαζί τους. Τους λέγαμε γύφτους όπως και τους σιδεράδες και ποτέ κανείς δεν μας διόρθωσε. Αυτό το «ρομά» δεν το κατάλαβα ποτέ. Ελπίζω επίσης να μην θελήσουμε να διορθώσουμε την «Γυφτοπούλα» του Παπαδιαμάντη ή τον «Δωδεκάλογο του γύφτου», του Παλαμά. Δεν είναι οι όροι που δημιουργούν τον ρατσισμό συνήθως. Το ανάποδο συμβαίνει. Οι ανώριμες και φοβικές συνειδήσεις επιλέγουν όρους και τους νοηματοδοτούν κατά τους φόβους και τις ανασφάλειες τους.

Οι γύφτοι λοιπόν, έρχονταν στο χωριό συνήθως μόλις θερίζαμε το στάρι, τον Ιούνιο και στήνανε τα τσαντίρια στις καλαμιές, στα θερισμένα χωράφια δηλαδή,  έξω από το χωριό. Γυρίζανε οι γυναίκες στο χωριό και ζητιάνευαν κι εμείς, τα παιδιά, πηγαίναμε και τους κατασκοπεύαμε και ακούγαμε τις ακατάληπτη γλώσσα τους. Στις τρομακτικές παραδόσεις των γερόντων προς εμάς, τα παιδιά, μαζί με τους Εβραίους οι γύφτοι κλέβανε τα μικρά παιδιά, οπότε εμείς τους φοβόμασταν. Οι μανάδες μας όμως ήταν άνετες κι όταν οι γύφτισσες «διάβαζαν το χέρι τους», εκείνες αστειευόντουσαν μαζί τους και τις ρωτούσαν για τα ερωτικά τους. Ήταν διαφορετικοί από εμάς αλλά δεν τους κυνηγούσαμε, δεν έγιναν πογκρόμ ούτε και ξεσηκώθηκε το χωριό για να τους δείρει. Ακόμα και οι μικρές κλοπές που γίνονταν μάλλον από τους γύφτους, θεωρούνταν σχεδόν φυσιολογικές κι ως μια άρρητη μέθοδος αναδιανομής εισοδήματος υπέρ των γύφτων.

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Σπύρος Λεμπέσης




Στον τέως Δήμο Θεσπιών, το Μαυρομμάτι έβγαζε πάντα ωραίους άνδρες και γυναίκες, με όμορφο λεβέντικο παράστημα και καθαρό λαμπερό βλέμμα. Στο Γυμνάσιο μας, θυμάμαι ότι πολλοί από αυτούς ήταν καλοί στην γυμναστική και στον στίβο.  Μου φαίνεται απολύτως φυσικό ο Σπύρος Λεμπέσης να είναι τέκνο εκείνου του τόπου. Μου φαίνεται απολύτως φυσικό να «κλέβω» κι εγώ κάτι από τη νίκη του και να κοκορεύομαι για τον συμπατριώτη μου που δυστυχώς δεν γνωρίζω προσωπικώς.

Βλέπω την φωτογραφία του και θαυμάζω μια γνήσια αντρική ομορφιά, με μπράτσα γυμνασμένα, χωρίς φλεβίτσες και κάλπικα «ποντίκια»  αλλά κι ένα χαμόγελο παιδικό, όλο μετριοφροσύνη κι αυτοπεποίθηση.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο, ο Σπύρος ήταν χωρίς τον προπονητή του και μάλλον χωρίς όλο εκείνο το επιτελείο από βοηθητικό προσωπικό (μασέρ, διαιτολόγους, κλπ.) που ο σύγχρονος πρωταθλητισμός απαιτεί. Ήταν όμως «φορτωμένος» πείσμα και θυμό και αυτό ήταν το αναβολικό του.

Το ξέουμε όλοι καλά πως η ηθική του σύγχρονου παγκόσμιου πρωταθλητισμού είναι η κακή χημεία των αναβολικών και της ντόπας. Συνήθως όταν ανακοινώνεται ένα ρεκόρ, όλοι σκεφτόμαστε για το ποια ουσία είχε πάρει ο αθλητής που ακόμα δεν εντοπίστηκε από το Γουάντα (Παγκόσμιος Οργανισμός Αντιντόπινγκ) . Νομίζω ότι ο Σπύρος ακόμα αντιστέκεται κι εύχομαι να μπορέσει να μείνει έτσι, υγιής και λεβέντης κι ας μην ανεβαίνει στο βάθρο των δικών τους πρωταθλητών αλλά θα είναι πάντα νικητής στις καρδιές μας. Εντάξει, το βάθρο των νικητών έχει τα λεφτά -κι είναι πολλά- και την δόξα αλλά η υγεία μετράει τελικά. Δείτε και μάθετε για όλους εκείνους τους σούπερ σταρ αθλητές που τώρα είναι ανάπηροι.

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Μαθήματα αγώνα από τον Ασπρόπυργο (2)




Παρακολούθησα τον αγώνα των εργαζόμενων στην Χαλυβουργία Ελλάδος, από την πρώτη στιγμή, διότι εκτίμησα ότι είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση για τις δυνατότητες και τον τρόπο δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος στην χώρα μας στην βιομηχανία, στην καρδιά της ούτως ειπείν ταξικής πάλης. Το θέμα είναι αρκετά μεγάλο αλλά για εμένα τον κρεμμυδοπαραγωγό, μάλλον καιρός είναι να κλείσει προς το παρόν εδώ.

Διαπιστώνω απλώς ότι όπως και στην πολιτική έτσι και στον συνδικαλισμό, πορευόμαστε εγκλωβισμένοι στην εμπειρία του χθες. Μας λείπει το θάρρος να δούμε τα πράγματα έτσι όπως είναι και επιμένουμε να τα εξετάζουμε σύμφωνα με τα δεδομένα περασμένων καιρών, κολλημένοι σε αντιλήψεις και θεωρίες που ίσως δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Αν δεν αλλάξουμε, η πραγματικότητα θα μας εκδικηθεί. Κάτι σαν το ποδόσφαιρο που ο κανόνας λέει πως αν χάσεις μια και δύο ευκαιρίες θα το φας το γκολ και θα μείνεις με την απορία και το παράπονο πως ήσουν και ο καλύτερος στο αγώνα.

Όμως, ας πάμε πάλι στην συγκέντρωση αλληλεγγύης προς τους απεργούς στην Ομόνοια, της 19ης Ιανουαρίου 2012 κι ας ακούσουμε τον Πρόεδρο του σωματείου:

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Μαθήματα αγώνα από τον Ασπρόπυργο (1)



Ο αγώνας των απεργών στην Χαλυβουργία Ελλάδος στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου είναι μεγάλος από πολλές απόψεις κι ακόμα δεν έχει τελειώσει. Αλλά τελειώνουν ποτέ οι αγώνες; Όμως σε συνέχεια του προηγούμενου σημειώματος, θα σχολιάσω σήμερα μέρος της πορείας αυτού του αγώνα μήπως και καταλάβουμε όλοι μας κάτι παραπάνω. Θα χρησιμοποιήσω αυτούσια τμήματα λόγων και δηλώσεων των πρωταγωνιστών έτσι όπως δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, την μόνη που κάλυψε με πληρότητα (αλλά με κάποιες εξαιρέσεις) την πορεία αυτού του αγώνα.

Στην απεργιακή συγκέντρωση στις 19 Ιαν 12 ο πρόεδρος του σωματείου των απεργών εργαζομένων στην Χαλυβουργία Ελλάδος, όπως είναι η επίσημη επωνυμία της επιχείρησης, είπε:

«από την πρώτη στιγμή βγάλαμε τον αγώνα μας έξω από την πύλη της "Χαλυβουργίας", κάναμε τις αποφάσεις που παίρναμε υπόθεση όλης της εργατικής τάξης. Μέσα από τις 8 συνελεύσεις που έχουμε κάνει καλέσαμε τους εργαζόμενους να μετατρέψουνε και αυτοί τους χώρους τους σε "Χαλυβουργίες"», αλλά αυτό είναι που απαιτούσε η στρατηγική του αγώνα τους; Μπορεί αυτό να είναι ο στρατηγικός στόχος για την επιτυχία της προσπάθειας τους; Διότι είναι προφανές ότι οι συνθήκες στο εργατικό κίνημα αλλά και στην κοινωνία, δεν ήταν αντίστοιχες με αυτό τον πόθο τους κι αυτό το είχαν δει ήδη, όπως θα δούμε πιο κάτω.

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Η σύγκρουση στην Ελληνική Χαλυβουργία κι εμείς



Πολλοί συγχωριανοί μας εργάζονται σε εργοστάσια στην περιοχή των Οινοφύτων ή στην Θίσβη, οπότε η «εργατική συνείδηση» είναι παρούσα στα καφενεία μας. Εμείς, οι αγρότες, είμαστε πιο «χύμα» στις κινητοποιήσεις μας συγκρινόμενοι με τους εργαζόμενους στις βιομηχανίες αλλά επειδή μπορούμε να κλείνουμε πιο αποτελεσματικά τους δρόμους, ακουγόμαστε καλύτερα.

Οι αγώνες των εργατών ξεχωρίζουν από τους δικούς μας διότι εκείνοι είναι  πιο πειθαρχημένοι και καλύτερα οργανωμένοι σε όλα τα επίπεδα, από το πρωτοβάθμιο εργοστασιακό σωματείο μέχρι την ΓΣΕΕ, για αυτό και κρατάνε πιο πολύ. Βέβαια με την δημιουργία του ΠΑΜΕ κάπως «έσπασε» αυτή η τυπική (που θα έπρεπε να είναι ουσιαστική) οργανωτική πειθαρχία αλλά το πάθος μένει.

Οι συγχωριανοί μου εργάτες, νομίζω ότι η τελευταία φορά που ήσαν συνδικαλισμένοι ήταν στην ένδοξη περίοδο των πάλαι ποτέ μεγάλων επιχειρήσεων  ΙΖΟΛΑ, Μιχαηλίδη, ΠΕΤΖΕΤΑΚΗ κ.α. Χωρίς να είμαι ειδικός, έχω την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια ο συνδικαλισμός στην περιοχή μας είναι σε κάμψη. Έχει ενδιαφέρον να συζητήσουμε το θέμα αυτό διότι ο συνδικαλισμός είναι στοιχείο κι ένδειξη μερικές φορές της πολιτικής συνείδησης των εργαζομένων και σε καιρούς κρίσης προφανώς κι ενδιαφέρει πάρα πολύ. Ενώ οι συνθήκες από πολλές απόψεις είναι πιο ευνοϊκές από την εποχή που εγώ τουλάχιστον μοίραζα προκηρύξεις σε εργοστασιακές πύλες για να «βοηθήσουμε το εργατικό κίνημα», παρόλα αυτά η συμμετοχή των εργατών στους αγώνες σήμερα είναι μικρή.

Η πιο σημαντική απεργία των τελευταίων δεκαετιών σχεδόν είναι αυτή στην επιχείρηση Ελληνική Χαλυβουργία, στον Ασπρόπυργο.

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Ένα «ξεπούλημα» που πέρασε στα μουγκά!



Τώρα που τα πράγματα δεν πάνε καλά και η φτώχεια αυξάνει, μεγαλώνει και η γκρίνια. Η γκρίνια παίρνει διάφορες μορφές και η πιο συνηθισμένη είναι οι ισχυρισμοί περί αφελληνισμού μας, περί καταστροφής της γλώσσας μας και φουντώνει η κινδυνολογία για την απώλεια της «εθνικής ταυτότητας». Είναι καταπληκτικό πόσο γρήγορα μεταδίδεται στο διαδίκτυο και στα «έγκυρα» ιστολόγια κάθε απίθανη άποψη και είδηση για κινδύνους και απειλές ενώ η ψύχραιμη και τεκμηριωμένη ανταπάντηση δεν γίνεται γνωστή.

Εν πάση περιπτώσει, κανένας λαός δεν έχασε ποτέ την συνείδησή του οπότε και δεν χάθηκε απο μια τέτοια απώλεια. Η καταστροφή του επήλθε από μη ορθολογικές επιλογές και εντελώς παράλογες συλλογικές αποφάσεις. Αν θα χαθούμε δε θα φταίνε οι μοχθηροί ξένοι και οι «σκοτεινοί κύκλοι», αλλά η ανοχή μας στην βλακεία και στην σοβαροφάνεια των γελοίων. Τα έθνη και οι λαοί υφίστανται καταστροφές πρωτίστως επειδή τα ίδια δεν αντέδρασαν όπως όφειλαν, όπως μπορούσαν και όπως μερικές φωνές πρότειναν. Η δική μας ιστορία τουλάχιστον αυτό δείχνει αλλά αντί να μελετάμε και να σκεφτόμαστε προτιμούμε να ακούμε τραγικοποιημένες απόψεις περί του ζοφερού μέλλοντος της φυλής.

Μια τέτοια περίπτωση καταστροφικής διαχείρισης όχι μόνο από άτομα αλλά από το «σύστημα»: δημόσιες υπηρεσίες – εργαζόμενοι- τύπος, αναφέρω σήμερα εδώ.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Η εποχή που οι γέροι πέφτουν από τα μπαλκόνια



 για τον Ρ.Ρ. που έφυγε

Οι γέροι κι οι γριές άρχισαν να πηδάνε από τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών και τις ταράτσες. Το φαινόμενο άρχισε σιγά-σιγά και οι πρώτες περιπτώσεις είχαν κάνει αίσθηση. Οι δημοσιογράφοι έκαναν ρεπορτάζ και οι γείτονες μιλούσαν με καλοσύνη για τους νεκρούς που βουτηγμένοι στην διακριτικότητα είχαν ξεχαστεί από όλους. Με τον καιρό όμως το φαινόμενο αφομοιώθηκε από το κοινό και θεωρήθηκε ακόμα ένα χαρακτηριστικό της εποχής, σχεδόν μόδα.

Οι γέροι στα χωριά δεν είχαν μπαλκόνια να πέσουν αλλά και δεν ήθελαν να πεθάνουν κι αυτό αποτελούσε ακόμα μια διαφορά ηθών ανάμεσα στη πόλη και στο χωριό. Πήγαιναν οι άντρες στο καφενείο και οι γριές ξεκούφαιναν με την γλωσσοκοπάνα τους την γιατρό κάθε που ερχόταν στο ιατρείο. Όταν αρρώσταιναν επέλεγαν να ταλαιπωρούν τις θυγατέρες και τις νύφες τους. Μερικοί προσπάθησαν να φέρουν τη μόδα των πτώσεων στο χωριό αλλά οι γέροι γελούσαν και βάθαιναν οι ρυτίδες στα μάτια και γύρω από το στόμα τους κι οι γριές έλεγαν «τι είμαι, τρελή;» και έφευγαν πέρα φτύνοντας στον κόρφο τους.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Σκέψεις απ΄το υπόγειο


  
Αυτές τις ημέρες έχουμε ολοκληρωτικό πόλεμο με τον ήλιο ο οποίος με τρομερές θερμοβόμβες βάλθηκε να μας εξοντώσει. Ποτίζω τα κηπευτικά το πρωί και έπειτα από λίγα λεπτά το χώμα είναι κατάξερο και τα ξαναποτίζω! Για να ξεφύγω από τον δικαιολογημένο θυμό του ήλιου με όλα αυτά που βλέπει να μας συμβαίνουν, εδώ και μέρες έχω χωθεί στο δροσερό υπόγειο. 

Μετά τις εκλογές, εδώ κι ένα μήνα τώρα, παρακολουθώ και προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται και άκρη δεν βρίσκω. Ποτέ οι μετεκλογικές εκτιμήσεις των κομμάτων δεν ήταν πιο φτωχές πολιτικά, παρόλο που ποτέ οι φωνές των ψηφοφόρων δεν υπήρξαν πιο δυνατές και πιο απεγνωσμένες. Ποτέ ο ορθολογισμός δεν ήταν τόσο μακριά από την πολιτική αν και τόσο απαραίτητος. Τα πολιτικά κόμματα, όλα σχεδόν, θεωρούν πολιτική ανάλυση το να επαναλαμβάνουν τις προεκλογικές διαπιστώσεις αλλά το ζητούμενο είναι η διατύπωση προτάσεων για το πώς θα πορευτούμε.

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Σκέψεις περί των χθεσινών εκλογικών αποτελεσμάτων




Ο τρόπος που εξετάζει κάποιος ένα κοινωνικό ή πολιτικό φαινόμενο. Σχετίζεται άμεσα με τον συνολικό τρόπο σκέψεις του και τις αξίες του. Τα αποτελέσματα των χθεσινών βουλευτικών εκλογών είναι ένα τέτοιο φαινόμενο και θα προσπαθήσω να συζητήσω το θέμα αντικειμενικά. Θα αναλύσω τα αποτελέσματα εδώ, στο Δήμο μας και τους οικισμούς μας και δεν θα επαναλάβω τα γενικά «πολιτικά» συμπεράσματα που ήδη ανακοίνωσαν οι ηγέτες των κομμάτων. Θεωρώ ότι τα κόμματα που σέβονται τον πολιτικό τους ρόλο έτσι, από τη βάση εκκινώντας, πρέπει να αναλύσουν τα αποτελέσματα. Αρχίζοντας αντίστροφα, «από τα πάνω» από την άποψη της ηγεσίας δηλαδή, κινδυνεύουν να δημιουργήσουν στα μέλη τους προκαταλήψεις διαστρέφοντας έτσι την κριτική τους άποψη και την αυθεντικότητά της. Αλλά μάλλον αυτό επιθυμούν οι ηγεσίες για αυτό εμείς ας το κάνουμε αλλιώς.

Χωρίς να ξεκινήσω από πολύ παλιά, διαπιστώνω ότι από τις εκλογές του 2004, ο πληθυσμός των ψηφοφόρων στον νομό μας, μειώθηκε ελάχιστα, κατά 1.200 εγγεγραμμένους ενώ αυξήθηκε ο αριθμός εκείνων που δεν ψηφίζουν κατά 20.000 άτομα περίπου! Έτσι, το ποσοστό της αποχής που ήταν το 2004 περίπου 16% στις χθεσινές εκλογές έφτασε το 33%. Παρόλο που οι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους ήταν πιο πολλοί κατά 500 περίπου, τελικά ψήφισαν 3.500 λιγότεροι από όσους είχαν ψηφίσει τον Μάιο 2012! Όλο και πιο πολλοί συμπολίτες μας, τα τελευταία χρόνια, δεν βρίσκουν ενδιαφέρον στην εκλογική διαδικασία. Μάλιστα στις χθεσινές εκλογές, η αποχή αυξήθηκε παρόλη την «διαφήμιση» περί της κρισιμότητας των συγκεκριμένων εκλογών. Το ακόμα πιο άσχημο είναι ότι οι συμπολίτες μας αυτοί, θεωρούν ως κύριο πολιτικό ρόλο τους, εκείνον του ψηφοφόρου.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Ούτε Χρυσή ούτε Αυγή



Ανάμεσα σε δύο διαφημιστικά διαλείμματα λοιπόν, έγινε η γνωστή σκηνή με τον Κασιδιάρη, την Κανέλλη και την Δούρου στην πρωινή εκπομπή του ΑΝΤΕΝΝΑ. Λίγο πριν, η συζήτηση απλώς δεν είχε νόημα. Επρόκειτο για ακόμα μια επίδειξη της μεθόδου όπου η δυνατή φωνή, η αγένεια και το θράσος γίνονται «πολιτικά επιχειρήματα». Το σκηνικό αυτό είναι ο κανόνας στην ελληνική τηλεόραση. Οι συζητήσεις δεν γίνονται για αναζήτηση κοινού τόπου αλλά για να ακουστούν οι «θέσεις» του ενός και του άλλου. Το ζήτημα όλων, δεν είναι να γίνουν κατανοητές οι αντιφάσεις ή τα κενά στις απόψεις του συνομιλητή αλλά πως θα «κυριαρχήσει» στην συζήτηση ο εκπρόσωπος τους κάθε κόμματος και θα «αποστομώσει» τον εκπρόσωπο του άλλου. Ο κάθε κομματικός εκπρόσωπος, πηγαίνει «δασκαλεμένος» να «ξεφεύγει» κουτοπόνηρα και να λέει εκείνα που του είπανε ότι πρέπει να πει, αδιαφορώντας για συνομιλητές και τηλεθεατές.

Το ότι υπήρχε στο συγκεκριμένο τραπέζι ο φασίστας Κασιδιάρης, ελάχιστα τροποποιεί την όλη εικόνα. Μπορώ μάλιστα να πω με ασφάλεια ότι εκείνον ειδικά, τον βόλευε το μπάχαλο και το αξιοποίησε δεόντως.

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Κωπαΐδα κι Ελλάδα: βουτηγμένες στον λαϊκισμό και στην αδράνεια



Πριν από λίγο καιρό, ένας φίλος και συντοπίτης μας, ο Γιώργος Λάντζας (ΓΛ),  παρουσίασε την ιδέα του για την Κωπαΐδα. Η επιστολή του δημοσιεύτηκε σε όλα σχεδόν τα ιστολόγια της περιοχής και μπορεί όποιος θέλει να την βρεί και να την διαβάσει. Ενδιαφέρουσα, αλλά όπως διαπιστώσαμε όλοι μας, την κατάπιε η καταβόθρα της προεκλογικής κίνησης. Ούτε σχόλιο ούτε ανταπόκριση.
Είχαμε συζητήσει το θέμα με τον συντάκτη της πρότασης και τού είχαμε εκφράσει τις επιφυλάξεις μας με κίνδυνο να μας χαρακτηρίσει δειλούς κι αδιάφορους. Ευτυχώς γλυτώσαμε τον χαρακτηρισμό αλλά στα άλλα μάλλον δυστυχώς επιβεβαιωθήκαμε
Το ζήτημα είναι να γίνουν πράγματα στην περιοχή μας αλλά αυτό είναι κάτι που ξεπερνά την διάθεση προσφοράς ενός ατόμου. Απαιτεί θεσμική υποστήριξη από πολιτικούς και παραγωγικούς φορείς της περιοχής. Προς το παρόν όμως, οι μεν δημοτικοί άρχοντες στην περιοχή μας κατατρίβονται με την ικανοποίηση πολύ καθημερινών προβλημάτων των κατοίκων των οικισμών. Οι δε λοιποί παραγωγικοί φορείς, μάλλον περιμένουν τις εκλογές για να δουν προς ποιόν θα στραφούν να «απαιτήσουν» τα δίκια τους και ποιος θα είναι ο νέος ιθύνων της περιοχής για να «τα βρουν» μαζί του. Βλέπετε το πελατειακό σύστημα δεν έχει μόνο τον εξυπηρετητή (που είναι ο πολιτικός της εξουσίας) αλλά και τον εξυπηρετούμενο, που είμαστε όλοι εμείς οι «αγανακτισμένοι».

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Προτάσεις προς διαπραγματευτές



Κάθε διαπραγμάτευση θέλει προετοιμασία ανάλογη με τη σημασία της έτσι όπως την αντιλαμβάνονται οι διαπραγματευόμενοι καθένας από την μεριά του. Όσοι έκαναν κατά καιρούς διαπραγματεύσεις με Γερμανούς (αλλά το ίδιο ισχύει και για τα μέλη της τρόϊκας) διαπίστωσαν ότι προσέρχονται στην συζήτηση πολύ καλά προετοιμασμένοι και κυρίως έχουν μελετήσει καλά τις δυνατότητες και τα όρια του αντίπαλου, της Ελληνικής πλευράς εν προκειμένω. Είναι πολύ πιθανόν ότι ξέρουν πολύ καλύτερα από τους δικούς μας τα αριθμητικά δεδομένα και τώρα μας περιμένουν.
Εάν η διαπραγμάτευση γίνει μόνον επί των αριθμών –κι εκεί θέλουν να το πάμε οι τροίκανοι και για αυτό επικαλούνται την «λογική» και το «συγκεκριμένο»- τότε είναι προφανές ότι τα περιθώρια ελιγμών είναι ελάχιστα για τον πιο αδύναμο παίκτη, την Ελληνική πλευρά δηλαδή. Εκείνο που έχει συμβεί μέχρι σήμερα στις συζητήσεις –διαπραγματεύσεις δεν τις λέω με τίποτα- των ελλήνων αντιπροσώπων με τους ξένους, είναι ότι οι έλληνες προσέρχονταν σε αυτές έχοντας εκ προοιμίου αποδεχθεί το πολιτικό σκεπτικό των άλλων. Δηλαδή αποδέχτηκαν ότι «οι Έλληνες είναι ένα διεφθαρμένο τεμπέλικο έθνος και πρέπει να μάθει να εργάζεται και να τηρεί τις δεσμεύσεις του με το ζόρι» και τα τοιαύτα. Έτσι από την αρχή, βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο απολογούμενοι ή κατηγορώντας τους προηγούμενους –που ήταν παρόμοιοι- κι  έκαναν έτσι την δουλειά εύκολη για τους πιστωτές μας που περιορίστηκαν στο να ετοιμάσουν τα έγγραφα που οι δικοί μας θα υπέγραφαν.

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Στέλιος Ράμφος: «Μας νοιάζει το πρώτο βήμα αδιαφορούμε για το δεύτερο»


Δεκαπέντε ημέρες πριν από τις κρίσιμες επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου, μια συνομιλία με τον φιλόσοφο - στοχαστή, Στέλιο Ράμφο, φωτίζει άγνωστα σημεία της ελληνικής πραγματικότητας και ανοίγει νέους δρόμους, ώστε να φθάσουμε χωρίς απώλειες στη λύση του προβλήματος της κρίσης.
- Οι παππούδες μας έζησαν το 1922, οι πατεράδες μας το '40, εμείς το '12. Μήπως ζούμε την «Ιστορία στην κόψη του χρόνου»;
- Εδώ πέρα έχουμε πολλαπλές κόψεις. Εχουμε πολλές κόψεις και δεν ξέρουμε ποια είναι εκείνη που θα μας κόψει για τα καλά. Γιατί όλα αυτά τα γλιτώσαμε, τα μέχρι τώρα. Το '12 δεν ξέρουμε τι θα γίνει κι αν είναι θα είναι το πιο μοιραίο. Και θα ’ναι το πιο μοιραίο, υπό την έννοια ότι για πρώτη φορά ο προσανατολισμός μιας κοινωνίας που θα της επέτρεπε να βγει από τρομακτικά εμπόδια παραδόσεων και καθυστερήσεων ιστορικού χαρακτήρα, είχε τη δυνατότητα να οδηγήσει κάπου παραπέρα, να οδηγήσει σε έναν πιο σύγχρονο κόσμο, σε μια πιο σύγχρονη πραγματικότητα. Εάν αυτό αποτραπεί, τώρα θα 'ναι μοιραίο, γιατί θα μείνουμε με το χειρότερό μας εαυτό, με τον πιο παλιό μας εαυτό.

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Καρότο και μαστίγιο από Γαλλία




Ένας φίλος μου έστειλε το λυρικό άρθρο που ακολουθεί. «Για να μας ανέβει το ηθικό μας» μου είπε. Δημοσιεύτηκε την Τρίτη, 15 Μαΐου 2012, στην γαλλική εφημερίδα Liberation (Ελευθερία) αλλά εγώ δεν το βρήκα. Η φράση στην φωτογραφία που βλέπετε και που συνοδεύει την ανακοίνωση, χρεώνεται στον γνωστό μας Ζισκάρ Ντεσταίν, φίλο του Κωνσταντίνου Καραμανλή και σημαίνει  «Η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα είναι σαν ένα παιδί χωρις πιστοποιητικό γέννησης».

Αμέσως μετά το άρθρο αυτό, επισυνάπτω μικρή περίληψη από μεγάλο σημερινό άρθρο στην ίδια Γαλλική εφημερίδα, έτσι για να ξέρουμε πως παίζεται το παιχνίδι. Ας σκεφτούμε και τα δύο άρθρα μαζί ως ένα μήνυμα από τας Ευρώπας. Δεν θέλω να μειώσω τον ενθουσιασμό του φίλου μου αλλά πρέπει να πω ότι ο ενθουσιασμός στην διεθνή πολιτική κάνει τόσο καλό όσο και το να πίνεις παγωμένο νερό όταν έχεις φλεγμονή στις αμυγδαλές: ούτε η ομοιοπαθητική σε γλυτώνει!

Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Ευχάριστες ψευδαισθήσεις, δυσάρεστη πραγματικότητα


Ένας φίλος από τα παλιά μου έστειλε κι ευχαρίστως δημοσιεύω το κείμενο που ακολουθεί, χωρίς διορθώσεις. Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι από αγγείο και απεικονίζει την στιγμή που ο Αιάς αρπαζει την ικέτισα Κασσάνδρα. Την Κασσάνδρα που προέλεγε όσες καταστροφές θα συνέβαιναν στη πόλη της. Το φώναζε μα δεν έπειθε κι οι καταστροφές συνέβαιναν! Το κείμενο τούτο καλό είναι να συζητηθεί χωρίς προκαταλήψεις. Ιδού η άποψη κι εν αναμονή οι απόψεις σας!

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε έναν δρόμο που ορίζεται από φαντασιώσεις και μύθους και μια πορεία που χαρακτηρίζει ο κριτικός ρεαλισμός. Η Ελλάδα χρειάζεται ανάπτυξη για να βγει από την κρίση. Η ανάπτυξη απαιτεί την εμπιστοσύνη της κοινωνίας στο μέλλον της χώρας και πόρους για επενδύσεις. Ούτε η εμπιστοσύνη ούτε τα κεφάλαια εξασφαλίζονται όταν υπάρχει συνεχής αβεβαιότητα για τις οικονομικές εξελίξεις. Η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής πολιτικής στο σύνολό της αλλά και η μη εφαρμογή των αποφάσεων της Ένωσης αποτελούν επίσης μόνιμα εμπόδια για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης.

Το πιθανό «αναπτυξιακό σύμφωνο» που συζητείται τώρα στην Ένωση θα προβλέπει πόρους και για τη χώρα μας. Θα προϋποθέτει όμως για την καταβολή τους την εφαρμογή των περιορισμών του δημοσιονομικού συμφώνου, καθώς και την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της Ελλάδας από τις δανειακές συμβάσεις.

Στη χώρα πολλοί ελπίζουν ότι ο κ. Ολάντ και οι άλλοι ηγέτες που επεσήμαναν τις αρνητικές πλευρές της λιτότητας θα απαλλάξουν την Ελλάδα από τις δεσμεύσεις της. Ούτε όμως ο Γάλλος πρόεδρος ούτε οι άλλοι ηγέτες της Ένωσης θα δεχθούν να χορηγήσουν χρήματα χωρίς όρους και χωρίς να εφαρμοστεί η δημοσιονομική πειθαρχία.

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Η Αριστερά που χρειαζόμαστε



Κανονικά θα έπρεπε τώρα προεκλογικά να αναλύσουμε τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο μας και αφού συσκεφτούμε με τον εαυτό μας να αποφασίσουμε το τι θα ψηφίσουμε. Όμως σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο που όλο τελειώνει, εκπαιδευτήκαμε όλοι μας να μη πιστεύουμε τα προεκλογικά λόγια. Έχουμε γίνει εντελώς «εμπειριστές» και αφηνόμαστε στην επήρεια του περιρρέοντος λόγου των τηλε-ειδικών και μεγαλοπαραγόντων για να γίνουμε συχνά αγανακτισμένοι κοψοχέρηδες. 

Τα τελευταία χρόνια, από το 2004 και μετά, ζήσαμε μια πορεία ολικής κατάπτωσης. Από το κλέος της Ολυμπιάδας του 2004 στο παγκόσμιο ρεζιλίκι του 2011. Διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα και καταστροφή του εθνικού μας «κούτελου» από το να μιλάνε όλοι παγκοσμίως για το πόση ζημιά προκαλεί η Ελλάδα στους δανειστές ανά τον κόσμο. Ας μη μπούμε τώρα στις λεπτομέρειες στο ποίος δηλαδή φταίει αλλά ας συμφωνήσουμε ότι για τους ξένους, το όνομα «Ελλάδα» κι «Έλληνας» έχει χάσει την αίγλη του.

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Η Αριστερά, το ΚΚΕ και οι δράκοι



Η απλότητα έχει την χάρη της. Όσο πιο απλή μια δομή τόσο πιο οικονομική είναι και στην δημιουργία αλλά και στην διαχείριση της. Το ίδιο ισχύει και για την σκέψη. Η απλή σκέψη γίνεται εύκολα κατανοητή και δεν αφήνει περιθώρια για παρεξηγήσεις.

Κανονικά, στην απλή αλλά τραγική πραγματικότητα που όλοι μας βιώνουμε, το αίτημα των ερχόμενων εκλογών θα έπρεπε να είναι η αναζήτηση της απλότητας των πολιτικών εναλλακτικών προτάσεων, έτσι όπως απεικονίζονται στα εκλογικά προγράμματα εκείνων των κόμματων που φαίνεται ότι μπορούν να κυβερνήσουν: της  ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Οι ηγέτες που είναι ανασφαλείς κι ανίκανοι θέλουν την πόλωση!



Στην κοινωνία μας υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, ιδιοκτήτες και ανέστιοι, αφεντικά διευθυντές και εργαζόμενοι. Οι εισοδηματικές ή ιδιοκτησιακές ομάδες που σχηματίζονται, έχουν συμφέροντα τα οποία συχνά είναι αντιτιθέμενα και αυτό προκαλεί συγκρούσεις. Για τους μαρξιστές, η πάλη αυτή των τάξεων κινεί την ιστορία. Μπορεί, αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης.

Στην ελληνική κοινωνία, ασχέτως των ερμηνειών που δίνει καθένας για το πώς και το γιατί φτάσαμε ως εδώ, η μαρξιστική εξήγηση ίσως δεν είναι αρκετή. Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας σήμερα δεν είναι πρωτίστως ταξικό. Είναι θεσμικό και οργανωσιακό. Μιά σύντομη αλλά ενδιαφέρουσα ιστορική αναφορά μπορείτε να δείτε εδώ

Η εύκολη λύση που βρήκε το συστήμα εξουσίας για να αντιμετωπίσει την  οικονομική κρίση, είναι να επιμερίσει «ταξικά» και άρα άνισα το κόστος, κατατάσσοντας σε μιά τάξη εργαζομένους και  συνταξιούχους αφού αυτοί είναι διαθέσιμοι για έλεγχο και οικονομικό άρμεγμα. Το ότι συνέπεια μια τέτοιας απόφασης από τους κρατούντες είναι η αφαίμαξη της αγοράς και η εξόντωση της λεγόμενης «μεσαίας τάξης» αλλά και η εξώθησή της πλειοψηφίας του λαού προς την εξαθλίωση και το κοινωνικό περιθώριο απλώς συμφωνεί με τις διαπιστώσεις του Μαρξ και του Έγκελς για τις Ευρωπαϊκές χώρες του 19ου αιώνα.

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Αφελή μετεκλογικά προεκλογικά ερωτήματα



Καθώς πάμε για εκλογές τα ερωτήματα μου πληθαίνουν και θέλω να βοηθήσετε να βρούμε απαντήσεις:
  • Εάν έχουμε εισέλθει σε εποχή όπου η έλλειψη αυτοδυναμίας είναι πλέον παρελθόν, τότε η κουλτούρα συναίνεσης κι αναζήτησης κοινού τόπου θα είναι ο κανόνας της πολιτικής ζωής. Πόσο νερό χωράει το κρασί ενός εκλογικού προγράμματος όπως του ΣΥΡΙΖΑ; Πως πρέπει κάποιο κόμμα να συνεργαστεί με ένα άλλο χωρίς να θεωρηθεί ότι προδίδει τους ψηφοφόρους του; Ποιοί είναι οι όροι και οι συνθήκες με τι οποίες θα δεχτεί να συνεργαστεί με άλλους πολιτικούς σχηματισμούς;
  • Εάν οι μέχρι πρότινος σύντροφοι συναγωνιστές και φίλοι όπως οι Νεοδημοκράτες που πήγαν στους Ανεξάρτητους Έλληνες και οι άνθρωποι της ΔΗΜΑΡ με εκείνους του ΣΥΡΙΖΑ είναι φιλικοί και συνεργάσιμοι, πως είναι οι αντίπαλοι κι εχθροί;
  • Ποιος είναι ο στόχος για ένα αριστερό ή κομμουνιστικό κόμμα σε ένα δημοκρατικό καθεστώς; Ποιες αλλαγές θέλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στον κρατικό μηχανισμό έτσι ώστε αυτός να γίνει παραγωγικός προς όφελος του λαού; Που σταματάει ο «ρεφορμισμός» και που αρχίζει η «επανάσταση» στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα;
  • Εάν το ΠΑΣΟΚ με την ταύτιση κόμματος κράτους έγινε παράδειγμα προς αποφυγήν πως θα αποφύγει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την παγίδα; Πως είναι ένα «κόμμα νέου τύπου» έναν αιώνα μετά τον Λένιν;
Αντιγράφω από τα πρακτικά της Προεδρίας της Δημοκρατίας:
Σαμαράς: Είπαμε, λοιπόν, εάν δεν γίνεται όλοι μαζί να συνεννοηθούμε τότε να δοθεί η ανοχή μας στους υπόλοιπους για να κάνουν τη δική τους κυβέρνηση, πάντα βέβαια με την προϋπόθεση του ευρώ.
Βενιζέλος: Αν θέλει ο κ. Τσίπρας να επανεξετάσει την ιδέα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜ.ΑΡ. με όσες άλλες δυνάμεις θέλουν και με τη δική μας ανοχή ή και στήριξη, εμείς τη δίνουμε.
  • Λοιπόν, γιατί τα δύο βασικά κόμματα του κατεστημένου (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) που ως τώρα επιδίωκαν την αυτοδυναμία, κυβερνούσαν εναλλακτικά αυτοδύναμα επιθυμούν σφόδρα την συμμετοχή ενός αριστερού κόμματος στην κυβέρνηση; Γιατί προσφέρουν την διακυβέρνηση της χώρας στο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ που λίγους μήνες πριν –σύμφωνα με τους ίδιους- είχε «κάψει» την Αθήνα κι υπέθαλπε τους «μπαχαλάκηδες»;
  • Εάν δεν είναι καλές τώρα οι περιστάσεις για να αναλάβει κανείς την κυβερνητική (αλλά και την συνολική) εξουσία, πότε είναι; Τι θα λένε άραγε οι Μπολσεβίκοι του 1917 ή οι Γερμανοί του Σπάρτακου το 1918 αν κοιτάνε από τις κλειδαρότρυπες του ουρανού την προσφορά εξουσίας στο ΣΥΡΙΖΑ;
  • Με ποιο τρόπο το ΚΚΕ θα κυβερνήσει; Πότε θα διεκδικήσει την εξουσία; Με ποιο εκλογικό ποσοστό; Ποιες είναι ώριμες συνθήκες για να αναλάβει την εξουσία;

 Παρακαλώ κάθε απάντηση ευπρόσδεκτη!

Διάφορα