Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Μαθήματα αγώνα από τον Ασπρόπυργο (2)




Παρακολούθησα τον αγώνα των εργαζόμενων στην Χαλυβουργία Ελλάδος, από την πρώτη στιγμή, διότι εκτίμησα ότι είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση για τις δυνατότητες και τον τρόπο δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος στην χώρα μας στην βιομηχανία, στην καρδιά της ούτως ειπείν ταξικής πάλης. Το θέμα είναι αρκετά μεγάλο αλλά για εμένα τον κρεμμυδοπαραγωγό, μάλλον καιρός είναι να κλείσει προς το παρόν εδώ.

Διαπιστώνω απλώς ότι όπως και στην πολιτική έτσι και στον συνδικαλισμό, πορευόμαστε εγκλωβισμένοι στην εμπειρία του χθες. Μας λείπει το θάρρος να δούμε τα πράγματα έτσι όπως είναι και επιμένουμε να τα εξετάζουμε σύμφωνα με τα δεδομένα περασμένων καιρών, κολλημένοι σε αντιλήψεις και θεωρίες που ίσως δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Αν δεν αλλάξουμε, η πραγματικότητα θα μας εκδικηθεί. Κάτι σαν το ποδόσφαιρο που ο κανόνας λέει πως αν χάσεις μια και δύο ευκαιρίες θα το φας το γκολ και θα μείνεις με την απορία και το παράπονο πως ήσουν και ο καλύτερος στο αγώνα.

Όμως, ας πάμε πάλι στην συγκέντρωση αλληλεγγύης προς τους απεργούς στην Ομόνοια, της 19ης Ιανουαρίου 2012 κι ας ακούσουμε τον Πρόεδρο του σωματείου:

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Μαθήματα αγώνα από τον Ασπρόπυργο (1)



Ο αγώνας των απεργών στην Χαλυβουργία Ελλάδος στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου είναι μεγάλος από πολλές απόψεις κι ακόμα δεν έχει τελειώσει. Αλλά τελειώνουν ποτέ οι αγώνες; Όμως σε συνέχεια του προηγούμενου σημειώματος, θα σχολιάσω σήμερα μέρος της πορείας αυτού του αγώνα μήπως και καταλάβουμε όλοι μας κάτι παραπάνω. Θα χρησιμοποιήσω αυτούσια τμήματα λόγων και δηλώσεων των πρωταγωνιστών έτσι όπως δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, την μόνη που κάλυψε με πληρότητα (αλλά με κάποιες εξαιρέσεις) την πορεία αυτού του αγώνα.

Στην απεργιακή συγκέντρωση στις 19 Ιαν 12 ο πρόεδρος του σωματείου των απεργών εργαζομένων στην Χαλυβουργία Ελλάδος, όπως είναι η επίσημη επωνυμία της επιχείρησης, είπε:

«από την πρώτη στιγμή βγάλαμε τον αγώνα μας έξω από την πύλη της "Χαλυβουργίας", κάναμε τις αποφάσεις που παίρναμε υπόθεση όλης της εργατικής τάξης. Μέσα από τις 8 συνελεύσεις που έχουμε κάνει καλέσαμε τους εργαζόμενους να μετατρέψουνε και αυτοί τους χώρους τους σε "Χαλυβουργίες"», αλλά αυτό είναι που απαιτούσε η στρατηγική του αγώνα τους; Μπορεί αυτό να είναι ο στρατηγικός στόχος για την επιτυχία της προσπάθειας τους; Διότι είναι προφανές ότι οι συνθήκες στο εργατικό κίνημα αλλά και στην κοινωνία, δεν ήταν αντίστοιχες με αυτό τον πόθο τους κι αυτό το είχαν δει ήδη, όπως θα δούμε πιο κάτω.

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Η σύγκρουση στην Ελληνική Χαλυβουργία κι εμείς



Πολλοί συγχωριανοί μας εργάζονται σε εργοστάσια στην περιοχή των Οινοφύτων ή στην Θίσβη, οπότε η «εργατική συνείδηση» είναι παρούσα στα καφενεία μας. Εμείς, οι αγρότες, είμαστε πιο «χύμα» στις κινητοποιήσεις μας συγκρινόμενοι με τους εργαζόμενους στις βιομηχανίες αλλά επειδή μπορούμε να κλείνουμε πιο αποτελεσματικά τους δρόμους, ακουγόμαστε καλύτερα.

Οι αγώνες των εργατών ξεχωρίζουν από τους δικούς μας διότι εκείνοι είναι  πιο πειθαρχημένοι και καλύτερα οργανωμένοι σε όλα τα επίπεδα, από το πρωτοβάθμιο εργοστασιακό σωματείο μέχρι την ΓΣΕΕ, για αυτό και κρατάνε πιο πολύ. Βέβαια με την δημιουργία του ΠΑΜΕ κάπως «έσπασε» αυτή η τυπική (που θα έπρεπε να είναι ουσιαστική) οργανωτική πειθαρχία αλλά το πάθος μένει.

Οι συγχωριανοί μου εργάτες, νομίζω ότι η τελευταία φορά που ήσαν συνδικαλισμένοι ήταν στην ένδοξη περίοδο των πάλαι ποτέ μεγάλων επιχειρήσεων  ΙΖΟΛΑ, Μιχαηλίδη, ΠΕΤΖΕΤΑΚΗ κ.α. Χωρίς να είμαι ειδικός, έχω την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια ο συνδικαλισμός στην περιοχή μας είναι σε κάμψη. Έχει ενδιαφέρον να συζητήσουμε το θέμα αυτό διότι ο συνδικαλισμός είναι στοιχείο κι ένδειξη μερικές φορές της πολιτικής συνείδησης των εργαζομένων και σε καιρούς κρίσης προφανώς κι ενδιαφέρει πάρα πολύ. Ενώ οι συνθήκες από πολλές απόψεις είναι πιο ευνοϊκές από την εποχή που εγώ τουλάχιστον μοίραζα προκηρύξεις σε εργοστασιακές πύλες για να «βοηθήσουμε το εργατικό κίνημα», παρόλα αυτά η συμμετοχή των εργατών στους αγώνες σήμερα είναι μικρή.

Η πιο σημαντική απεργία των τελευταίων δεκαετιών σχεδόν είναι αυτή στην επιχείρηση Ελληνική Χαλυβουργία, στον Ασπρόπυργο.

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Ένα «ξεπούλημα» που πέρασε στα μουγκά!



Τώρα που τα πράγματα δεν πάνε καλά και η φτώχεια αυξάνει, μεγαλώνει και η γκρίνια. Η γκρίνια παίρνει διάφορες μορφές και η πιο συνηθισμένη είναι οι ισχυρισμοί περί αφελληνισμού μας, περί καταστροφής της γλώσσας μας και φουντώνει η κινδυνολογία για την απώλεια της «εθνικής ταυτότητας». Είναι καταπληκτικό πόσο γρήγορα μεταδίδεται στο διαδίκτυο και στα «έγκυρα» ιστολόγια κάθε απίθανη άποψη και είδηση για κινδύνους και απειλές ενώ η ψύχραιμη και τεκμηριωμένη ανταπάντηση δεν γίνεται γνωστή.

Εν πάση περιπτώσει, κανένας λαός δεν έχασε ποτέ την συνείδησή του οπότε και δεν χάθηκε απο μια τέτοια απώλεια. Η καταστροφή του επήλθε από μη ορθολογικές επιλογές και εντελώς παράλογες συλλογικές αποφάσεις. Αν θα χαθούμε δε θα φταίνε οι μοχθηροί ξένοι και οι «σκοτεινοί κύκλοι», αλλά η ανοχή μας στην βλακεία και στην σοβαροφάνεια των γελοίων. Τα έθνη και οι λαοί υφίστανται καταστροφές πρωτίστως επειδή τα ίδια δεν αντέδρασαν όπως όφειλαν, όπως μπορούσαν και όπως μερικές φωνές πρότειναν. Η δική μας ιστορία τουλάχιστον αυτό δείχνει αλλά αντί να μελετάμε και να σκεφτόμαστε προτιμούμε να ακούμε τραγικοποιημένες απόψεις περί του ζοφερού μέλλοντος της φυλής.

Μια τέτοια περίπτωση καταστροφικής διαχείρισης όχι μόνο από άτομα αλλά από το «σύστημα»: δημόσιες υπηρεσίες – εργαζόμενοι- τύπος, αναφέρω σήμερα εδώ.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Η εποχή που οι γέροι πέφτουν από τα μπαλκόνια



 για τον Ρ.Ρ. που έφυγε

Οι γέροι κι οι γριές άρχισαν να πηδάνε από τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών και τις ταράτσες. Το φαινόμενο άρχισε σιγά-σιγά και οι πρώτες περιπτώσεις είχαν κάνει αίσθηση. Οι δημοσιογράφοι έκαναν ρεπορτάζ και οι γείτονες μιλούσαν με καλοσύνη για τους νεκρούς που βουτηγμένοι στην διακριτικότητα είχαν ξεχαστεί από όλους. Με τον καιρό όμως το φαινόμενο αφομοιώθηκε από το κοινό και θεωρήθηκε ακόμα ένα χαρακτηριστικό της εποχής, σχεδόν μόδα.

Οι γέροι στα χωριά δεν είχαν μπαλκόνια να πέσουν αλλά και δεν ήθελαν να πεθάνουν κι αυτό αποτελούσε ακόμα μια διαφορά ηθών ανάμεσα στη πόλη και στο χωριό. Πήγαιναν οι άντρες στο καφενείο και οι γριές ξεκούφαιναν με την γλωσσοκοπάνα τους την γιατρό κάθε που ερχόταν στο ιατρείο. Όταν αρρώσταιναν επέλεγαν να ταλαιπωρούν τις θυγατέρες και τις νύφες τους. Μερικοί προσπάθησαν να φέρουν τη μόδα των πτώσεων στο χωριό αλλά οι γέροι γελούσαν και βάθαιναν οι ρυτίδες στα μάτια και γύρω από το στόμα τους κι οι γριές έλεγαν «τι είμαι, τρελή;» και έφευγαν πέρα φτύνοντας στον κόρφο τους.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Σκέψεις απ΄το υπόγειο


  
Αυτές τις ημέρες έχουμε ολοκληρωτικό πόλεμο με τον ήλιο ο οποίος με τρομερές θερμοβόμβες βάλθηκε να μας εξοντώσει. Ποτίζω τα κηπευτικά το πρωί και έπειτα από λίγα λεπτά το χώμα είναι κατάξερο και τα ξαναποτίζω! Για να ξεφύγω από τον δικαιολογημένο θυμό του ήλιου με όλα αυτά που βλέπει να μας συμβαίνουν, εδώ και μέρες έχω χωθεί στο δροσερό υπόγειο. 

Μετά τις εκλογές, εδώ κι ένα μήνα τώρα, παρακολουθώ και προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται και άκρη δεν βρίσκω. Ποτέ οι μετεκλογικές εκτιμήσεις των κομμάτων δεν ήταν πιο φτωχές πολιτικά, παρόλο που ποτέ οι φωνές των ψηφοφόρων δεν υπήρξαν πιο δυνατές και πιο απεγνωσμένες. Ποτέ ο ορθολογισμός δεν ήταν τόσο μακριά από την πολιτική αν και τόσο απαραίτητος. Τα πολιτικά κόμματα, όλα σχεδόν, θεωρούν πολιτική ανάλυση το να επαναλαμβάνουν τις προεκλογικές διαπιστώσεις αλλά το ζητούμενο είναι η διατύπωση προτάσεων για το πώς θα πορευτούμε.

Διάφορα