Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Παππάς του Κακού



Στον τοίχο μου κρέμεται ένα γιαπωνέζικο γλυπτό
μάσκα ξύλινη ενός κακού δαίμονα,
βαμμένη με χρυσό.
Με συμπάθεια κοιτώ
τις φουσκωμένες αρτηρίες που δείχνουν
πόσο κοπιαστικό είναι να είσαι κακός.

                   Μπέρτολντ Μπρεχτ: “Η μάσκα του Κακού”

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αναλύσει κάποιος τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις σε σχέση με τις συλλήψεις κι απελευθερώσεις στελεχών της ΧρυσΑλητείας (ΧΑ στη συνέχεια).

Πιστεύω κι έχω επανειλημμένα διατυπώσει την άποψη αυτή, ότι η ΧΑ ως κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο δεν έχει αναλυθεί και μελετηθεί δεόντως. Υπό τον χαρακτηρισμό “νεοναζιστικό μόρφωμα” οι πολιτικοί μας ηγέτες όλου του πολιτικού τόξου, συνταγματικού ή μη, νομίζουν ότι ξορκίζουν το κακό.

Τα δύο σχόλια που παρέθεσα στην προηγούμενη ανάρτηση, από τον Κωστή Μοσκώφ κι από τον Αγγελάκα, υπογραμμίζουν μια διάσταση του φαινομένου που ξεπερνά τη ΧΑ και απαιτούν από τον πολιτικό μας πολιτισμό ουσιαστική αυτοκριτική κι αλλαγή συμπεριφοράς.

Δυστυχώς αντί για αναζήτηση εξηγήσεων ακόμα μια φορά είναι πιο εύκολοι οι χαρακτηρισμοί κι η άκριτη αποδοχή θεωριών συνωμοσίας.

Προτιμώ να βλέπω στην ιστορία αυτή το δάκτυλο που δείχνει το κακό για τη κοινωνία μας κι όχι απλώς να κόψω το μολυσμένο κατά εντελώς χαζό κι ιστορικά επιπόλαιο τρόπο δάκτυλο.

Η ΧΑ απέκτησε την όποια πολιτική ισχύ της όχι ένεκα της φιλανθρωπικού της έργου, όπως ισχυρίζεται ευαίσθητος Κασκαβελαίος αλλά επειδή οι θεσμοί της Πολιτείας επιδεικτικά απουσίασαν όταν η συμμορία αυτή προσπαθούσε να επιβάλλει την παρουσία της. Η ΧΑ ισχυροποιήθηκε κι από την ανοχή όλων μας. Θυμηθείτε την πάλαι ποτέ “Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη”. Δεν ήταν λίγοι αυτοί από εμάς που τότε έλεγαν “βρε καλά έκαναν”, έπειτα από κάποια δολοφονία. Μάλιστα, χάρη σε ετούτη την κρυπτο-λαϊκή επιδοκιμασία σε κάποιες εκλογές κάποιοι είχαν τότε “δώσει” όλα τα άκυρα και λευκά ψηφοδέλτια στους “επαναστάτες” της 17Ν, διότι τότε ήταν η μόνη . . . "έξω-συστημική" δύναμη!

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Έγκυρη πολιτική ανάλυση ενός ιερωμένου



Εδώ κι αρκετό καιρό έχω μετατραπεί σε αμήχανο παρατηρητή των γεγονότων. Παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στην πολιτική σκηνή κι αδυνατώ να καταλάβω τα όποια σχέδια των πολιτικών ταγών μας. Υπάρχουν; 

Η εσωστρέφεια μου εκδηλώνεται με . . . αυτομόρφωση! Αυτή τη περίοδο λοιπόν, σημείωσα μερικά κείμενα τα οποία νομίζω ότι αξίζει κάποιος να τα διαβάσει:

Η ομιλία του Σημίτη στη πρόσφατη ΠΑΣΟΚική συνάντηση
 http://www.tovima.gr/files/1/2013/09/04/simitis.pdf, όχι τόσο για την ελλειπή αυτοκριτική της αλλά για σκέψεις που μπορεί να είναι χρήσιμες για το μέλλον

Τα βιβλία του Παρ. Αυγερινού "Η αλλαγή τέλειωσε νωρίς" για την ΠΑΣΟΚική 20ετία και για ένα παρελθόν που μοιάζει να μας έρχεται ξανά 

. . . και του Τάσου Γιαννίτση "Η Ελλάδα στην κρίση" που άνετα αποτελεί μια ψύχραιμη βάση για συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει.

Για την περίοδο 1930 - 1945 στην Κεντρική Ευρώπη το βιβλίο του Μάνες Σπέρμπερ "Η καμένη βάτος" (εκδόσεις Καστανιώτη) είναι πολύ καλό αλλά . . . καταθλιπτικό. 

Τέλος για την Χρυσαλητεία και με αφορμή την τελευταία τους δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ένα κείμενο του Μητροπολίτη Σιάτιστας που εξ όσων γνωρίζω δεν σχολιάστηκε ούτε προσέχθηκε ενώ θα έπρεπε:

«Όταν την "Χρυσή Αυγή" την χαρακτήριζα «μαύρη νύκτα» δεν έψαχνα να βρω δύο λέξεις για να εντυπωσιάσω.

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Εξουσίες κι "απλοί" αθώοι πολίτες



Διαπιστώνω ότι συχνά γίνεται αναφορά στις δραστηριότητες της Χρυσαλητείας με ένα λόγο όλο δέος, έμπλεο προειδοποιήσεων για το κακό που μας περιμένει αλλά επί της ουσίας ελάχιστα γίνονται για να γίνει κατανοητό το φαινόμενο αυτό. Χωρίς κατανόηση και μόνο με επίκληση σε κάποιο ακαθόριστο δημοκρατικό αντίσωμα δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί η έκφραση αυτή λαϊκισμού και ρατσισμού. Οι καταγγελίες λειτουργούν περισσότερο ως διαφήμιση για αυτούς παρά ως προειδοποίηση και κάλεσμα για αντίδραση. 

Οι διάφορες εκφράσεις του λαϊκισμού δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Αμέσως μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, υπήρξαν πολλές προσπάθειες να γίνει κατανοητό το ναζιστικό και φασιστικό φαινόμενο, που υπήρξαν κατεξοχήν εκφράσεις λαϊκισμού. Για πολλά χρόνια οι δημοκρατικές κοινωνίες φαίνεται ότι κάπως είχαν ελέγξει εκείνες τις τάσεις κι ένας συνδυασμός οικονομικής ανάπτυξης με διεύρυνση πολιτικών δικαιωμάτων τις είχε θέσει στο περιθώριο. Όμως καθώς τα πράγματα έχουν δυσκολέψει "το θηρίο" κτυπάει τα κάγκελα του κλουβιού και έχει αρχίσει να τα λυγίζει.

Η συνταγή νομίζω ότι δεν είναι ακόμα πιο γερά κάγκελα κι απαγορεύσεις. 

Ο λαϊκισμός σε εμάς σχετικά πρόσφατα είχε μια κυβερνητική μορφή που σε εμάς έγινε σύνθημα με το "Τσοβόλα δώστα όλα" ή με μια πιο "λαική αγωνιστική" έκδοση τηε μορφής "δίκιο είναι το δίκιο του εργάτη". Όχι δεν ταυτίζω τις δύο απόψεις με τις φασίζουσες αλλά αν κοιτάξει κανείς το πλήθος που ασπάζεται όλες αυτές τις αντιλήψεις κατά καιρούς, θα διαπιστώσει ότι είναι ένα κομμάτι του "απλού λαού" και της λεγόμενης μεσαίας τάξης, του πυλώνα των σύγχρονων δημοκρατικών κοινωνιών. 

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Τα ξύλινα τείχη

Το επεισόδιο με τον χρησμό της Πυθίας και τα ξύλινα τείχη της Αθήνας το ξέρουμε από παιδιά. Είναι από τους ωραιότερους και διδακτικότερους μύθους της αρχαίας ελληνικής Ιστορίας και αν έχει κάποια σημασία για μας σήμερα, αυτή δεν έχει καμία σχέση με το αν όντως υπήρξε τέτοιος χρησμός στην πραγματικότητα. 

Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ο τρόπος με τον οποίον την διαχειρίζεται ο μέγας παραμυθάς και πατέρας της Ιστορίας Ηρόδοτος και τα συμπεράσματα που βγάζει για τη συμπεριφορά των Αθηναίων. Γιατί η Ιστορία που παίρνει στα σοβαρά τον εαυτόν της έχει, εκτός των άλλων, να κάνει με την ακρίβεια του αισθήματος των λέξεων που παράγουν σημασία και σου δείχνουν τον δρόμο για να ερμηνεύσεις την πραγματικότητα.

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Υπέρ κριτικής κριτικής


Σε κάθε άποψη που ακούμε είτε αυτή εκφράζεται γραπτά είτε λέγεται προφορικά ο καθένας μας διαμορφώνει τη δική του άποψη. Προφανώς η σχέση που έχουμε με τον διατυπώνοντα την άποψη (μακρινή η πλησιέστερη) επηρεάζει την δική μας. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να είμαστε "αντικειμενικοί" αν και κατά τη γνώμη μου τέτοια "αντικειμενικότητα" δεν υπάρχει. Να, αν πρόκειται να κάνεις "κριτική" στον γιο σου που παίζει στον ΘΕΣΠΙΑΚΟ, είναι δύσκολο να είσαι αντικειμενικός. 

Ο καθένας επίσης έχει δικαίωμα στη κριτική της άποψης που εκφράζεται. Η κριτική είναι στοιχείο διαμόρφωσης και της δικής μας άποψης διότι πως αλλιώς διαμορφώνεται η δική μας άποψη, αν απορρίψουμε την έννοια της “επιφοίτησης”¨: Με ένα “διάλογο” συνήθως φανταστικό με τον εκφράζοντα την άποψη. Μερικές φορές αυτός ο διάλογος δημοσιοποιείται αλλά τις περισσότερες φορές μένει εσωτερικός. 

Ασχέτως του τρόπου που διατυπώνεται μια άποψη –και η κριτική είναι επίσης άποψη οπότε εμπίπτει σε αυτή τη κατηγορία- αυτή πρέπει να κρίνεται όσο πιο ανεξάρτητα γίνεται από τον εκφραστή της και τη σχέση που έχουμε με αυτόν. Παρατηρούμε όμως ότι αυτό σπανίως γίνεται. Για παράδειγμα, μπορούμε ανάμεσά μας εν Ελλάδι να σχολιάζουμε την απαράδεκτη κατάσταση στην χρήση της δημόσιας γης στη χώρα μας, αλλά μόλις αυτό διατυπωθεί από έναν αρθρογράφο Γερμανικής εφημερίδας, ενίοτε με σκωπτικό τρόπο, όλοι είμαστε έτοιμοι να καταγγείλουμε επεμβάσεις κι ύποπτους δακτύλους που απειλούν . . . την εθνική μας ανεξαρτησία. Ή, ενώ ανάμεσα στους οπαδούς και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αναπτύσσεται ποικίλος προβληματισμός για το “που πάμε ρε παιδιά”, όταν αυτός ο σχολιασμός γίνει από έναν δημοσιογράφο του “αστικού τύπου”, τον Πρετεντέρη ας πούμε ή τον Μανδραβέλη, θεωρείται κακόβουλη κριτική και ξεσηκώνεται αχός ενάντια στον άθλιο συκοφάντη. 

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

από τον Αντωνάκη και την ΕΡΤ στον Γιωργάκη: έλλειμμα ηγεσίας και προοπτικής


Είναι προφανές ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι κυρίως πολιτική κίνηση. Αποτελεί επίδειξη δύναμης του Σαμαρά και ως προς τους έτερους κυβερνητικούς εταίρους αλλά και προς το άλλα πολιτικά κόμματα. Θεωρώ τον τρόπο αντίδρασης των κομμάτων της αξιωματικής και μείζονος αντιπολίτευσης εντελώς προβλέψιμο και χωρίς ψυχραιμία. Τέτοιες «αγωνιστικές» εξάρσεις δεν φέρνουν αλλαγές συνειδήσεων διότι μένουν αναπάντητα σοβαρά ερωτήματα για την επόμενη ημέρα. Μια ξανά μανά δημιουργία «σούπας» αλά «αγανακτισμένοι στη πλατεία» οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση του μηδενιστικής άποψης «όλα μπουρδέλο - όλα θέλουν κάψιμο» και ξέρουμε καλά ποιος εισπράττει τελικά τα εκλογικά οφέλη από αυτή την αντίληψη. 

Σας δίνω στη συνέχεια μερικά κομμάτια από τέσσερα άρθρα που αξίζει να διαβαστούν και που νομίζω ότι αποτυπώνουν ολίγον πιο ψύχραιμα το κλίμα των ημερών. 

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Επί του πληκτρολογίου: ανταπόκριση από την Πόλη!



Ο αναγνώστης του ΕΡΜΟΥ και φίλος Μ.Σ.Λ., είναι φοιτητής και βρίσκεται με το πρόγραμμα Εράσμους στην Πόλη. Διάβασε την ανάρτηση και μου έστειλε το μήνυμα που ακολουθεί. Κανονικά είναι σχόλιο στην ανάρτηση για την Τουρκάλα με τα κόκκινα αλλά λόγω μεγέθους το παραθέτω ολόκληρο εδώ. Ο φίλος γράφει γρήγορα, ασθματικά, και στο τέλος θα καταλάβετε το γιατί. 

Βασικά δεν έχω να προσθέσω πολλά πράγματα σε αυτό που λες....ίσως το πως το είδα εγώ .... 

Από όταν ήρθα στην Πόλη, έχουν γίνει τρεις σημαντικές πορείες εδώ. 

Η πρώτη που θυμάμαι είναι ενάντια στο νόμο για τα αδέσποτα. Ο νόμος ήθελε να σκοτώνουν όσα αδέσποτα ζώα βρίσκαν στο δρόμο. 

Η δεύτερη ήταν για ένα σινεμά, ένα παλιό με ξύλινα εσωτερικά (μου είπαν) πολύ ωραίο κτήριο. Η πορεία ήταν για να μην γίνει άλλο ένα μολ στη θέση του παλιού κινηματογράφου. Η πορεία συνέπεσε με ένα φεστιβάλ κινηματογράφου και ακούστηκε ότι ήταν διάφοροι σημαντικοί άνθρωποι του κινηματογράφου στην πορεία. Νομίζω και ο Γαβράς ήταν εκεί. Είχε γίνει μεγάλο θέμα κι είναι εντυπωσιακό ειδικά αν σκεφτείς ότι μιλάμε για ένα κτήριο και όχι για φόρους και εισοδήματα.. Τότε είχε σχολιαστεί και η τρομερή αστυνομική βια που χρησιμοποιήθηκε. Πέσαν και δακρυγόνα.. 

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Η Τουρκάλα γυναικάρα με τα κόκκινα



Η πλατεία Ταξίμ είναι στο κέντρο της περιοχής Πέραν, στη Κωνσταντινούπολη. Είναι το τμήμα της Πόλης στην απέναντι μεριά του Κεράτιου κόλπου έτσι όπως στεκόμαστε στην Αγιά Σοφιά αλλά στην Ευρωπαϊκή πλευρά της Πόλης. 

Η συνοικία αυτή ήταν και είναι το κέντρο της Ευρωπαϊκής κουλτούρας της Τουρκίας. Παλιά ήταν το κέντρο των Ελληνικών κι Αρμένικων επιχειρήσεων αλλά τώρα έχουν μείνει μόνο η εκκλησία της Αγίας Τριάδας και το Ζάππειο παρθεναγωγείο. Όταν περπατάς στον πεζόδρομο Ιστικλάλ, σε εντυπωσιάζει το πλήθος και η νεανική ζωντάνια. 

 Η πλατεία Ταξίμ είναι γνωστή σε εμάς από τη δολοφονική επίθεση της αστυνομίας στους διαδηλωτές τη Πρωτομαγιά του 1980 με νεκρούς. Οπότε όλοι καταλαβαίνουν ότι η πλατεία αυτή είναι ένα σύμβολο αντίστασης στην κάθε φορά κυβερνητική εξουσία της γείτονος χώρας. 

Δίπλα στη πλατεία είναι ένα μικρό πάρκο, το πάρκο Γκεζί.

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Από τις Θερμοπύλες στο Ερημόκαστρο είμαι μακρύς ο δρόμος . . .



Με αφορμή και την πρόσφατη συζήτηση στα καθ' ημάς περί τους προγόνους μας Θεσπιείς, έχω παρατηρήσει ότι η αναφορά σε γεγονότα κυρίως της νεώτερης Ιστορίας μας, ερεθίζει ιδιαίτερα το πνευματικό μας δυναμικό και δη το θυμικό μας. Αλλά αντί για την συναισθηματική έξαρση η λογική είναι που χρειάζεται, ειδικά σε αυτούς τους καιρούς. Αυτές τις ημέρες είδαμε επίσης και πάλι να γίνεται κριτική σε μια εντελώς ήπια ως αδιάφορη δήλωση της “στιγματισμένης” Ρεπούση για τον χορό στο Ζάλογγο αυτή τη φορά. Είναι η ίδια που σε κάποιο σχολικό εγχειρίδιο θέλοντας να το κάνει πιο “πολιτικαλι κορέκτ” σε μια περίοδο που πρέπει να καλλιεργείται πνεύμα φιλίας με τους Τούρκους, περιέγραψε τους κάτοικους της Σμύρνης που τρομαγμένοι μαζεύονταν στην προκυμαία της πόλης τον Σεπτέμβρη του 1922 κοιτάζοντας πως και πως να γλυτώσουν από τους φανατικούς Τσέτες του Κεμάλ, ως “συνωστισμένους”.

Η Ρεπούση μίλησε για “εθνικούς μύθους” που πρέπει να ξεπεράσουμε αλλά προσωπικά θεωρώ ότι ο μύθος μπορεί να έχει θετικό ρόλο στην κοινωνική και πολιτική ζωή της κοινωνίας μας, αρκεί να μην κυριαρχεί ως συναίσθημα επί της νηφάλιας λογικής εξέτασης των πραγμάτων. Να εμπνέει και να κινητοποιεί θετικά χωρίς να φανατίζει εθνικιστικά. Αυτό για παράδειγμα έγινε στην διάρκεια της Κατοχής και σωστά το περιέγραψε ο Παλαμάς με το κάλεσμα στους νέους της εποχής “τούτο το λόγο θα σας πω – δεν έχω άλλο κανένα – μεθύστε με το αθάνατο – κρασί του '21”.

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Το βάρος της ιστορικής μνήμης



Η πρόσφατη εκδήλωση του “Δημόφιλου” με τον κ. Τετριμίδα, επιβεβαίωσε το ότι το “βάρος” της ιστορικής μνήμης μπορούν να το “σηκώσουν” οι πολίτες μόνο όταν αντιμετωπίσουν τα δικά τους σύγχρονα “βάρη” πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά. Ο Δημόφιλος και οι 700 Θεσπιείς από το 480 π.Χ ό,τι και να κάνουν, όσο κι αν τρέξουν δεν μπορούν να καλύψουν τη δική μας έλλειψη αξιοπρέπειας και φιλομάθειας.

Για την ιστορία του μνημείου αλλά και το νόημα της θυσίας, θα ήθελα να υπενθυμίσω τα δύο κείμενά μου για το “μνημείο Κελέπη”, του Σεπτεμβρίου του 2010, για την κατασκευή του και για τα τότε εγκαίνια. Κατά τη γνώμη μου η ουσία του μνημείου αυτού, όπως φαίνεται και στο πρώτο μου κείμενο ξεπερνά τον τρόπο που όλοι μας το αντιμετωπίζουμε. Στην πραγματικότητα είναι ένα μνημείο του “άγνωστου κι αδικημένου από την επίσημη πολιτεία και την γνωστή Ιστορία στρατιώτη”, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Η πρωτοβουλία του κ. Τετριμίδα είναι αξιοθαύμαστη! Είναι κρίμα που δεν υπήρξε μεγαλύτερη ενεργή συμμετοχή σύγχρονων “Θεσπιέων” στην πορεία του. Κατά τη γνώμη μου όμως, η εντελώς διακριτική έως αδιάφορη είσοδος του κ. Τετριμίδα στο Ερημόκαστρο, η μικρή ομάδα των παιδιών που τον συνόδεψε αλλά κυρίως η τιμητική συνοδεία από “έγκριτους” ντόπιους παράγοντες καθώς και η φιέστα πέριξ του μνημείου Κελέπη, αντί να ενισχύσουν μάλλον γελοιοποίησαν την ωραία πρωτοβουλία του.

Στη συνέχεια, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις για τους “700 Θεσπιείς” και τη ιστορική συνέχεια.

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Η Ναόμι Κάμπελ στον ΣΥΡΙΖΑ

και όχι η άλλη, η Ναόμι Κλάιν που έγραψε το “Δόγμα του Σοκ”.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και νομομαθής, ακαδημαϊκός, εργατολόγος, Αλέξης Μητρόπουλος παρουσίασε πρόσφατα το βιβλίο του με τίτλο «Αριστερά και Ευρώπη - Η Κύπρος αλλάζει την ατζέντα». Εκεί μίλησε ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ, Αλέξης Τσίπρας. Το πλήρες κείμενο της ομιλίας του είναι εδώ από όπου και τα αποσπάσματα με την ορθογραφία τους, τα οποία θα σχολιάσω (με άλλη γραμματοσειρά).

Φίλες και φίλοι,
Θέλω να συγχαρώ τον Αλέξη Μητρόπουλο για την ακάματη προσπάθειά του να επικοινωνεί τις απόψεις του με τρόπο συγκροτημένο.

Η χρήση του ρήματος “επικοινωνώ” αντί του “ανακοινώνω”, “διατυπώνω”, “ενημερώνω”, “εκφράζω”, “παρουσιάζω”, είναι μια άμεση εισαγωγή από την αμερικάνικη γλώσσα των διαφημιστών. Προφανώς και ο λογογράφος του Τσίπρα είναι από τον ίδιο χώρο (διότι δε φαντάζομαι να νομίζετε και να πιστεύετε ότι ο ίδιος ο Τσίπρας γράφει αυτά που λέει;). Το ρήμα “επικοινωνώ” στη συγκεκριμένη χρήση του έχει μια επιθετικότητα σε σχέση με τα άλλα ρήματα που προανέφερα και τα οποία διατηρούν την ανεξαρτησία τους από τον αποδέκτη. Με το “να τους επικοινωνήσουμε τη πολιτική μας άποψη” ουσιαστικά δηλώνεται το να τους “επιβάλλουμε” τη δική μας άποψη στον εγκέφαλό τους. Ακριβώς όπως ο καλός διαφημιστής επιβάλλει πρότυπα κατανάλωσης και αντίστοιχης συμπεριφοράς στους καταναλωτές.

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Ανοιξιάτικα χαμόγελα



Έστειλα τις ευχές μου χθες στη Ντίνα για τη γιορτή της, κι αυτή μου έστειλε αντίδωρο τις έξυπνες παρατηρήσεις και  απαντήσεις σε διάφορες ευτράπελες καταστάσεις που ακολουθούν (με πλάγια γράμματα) και είναι μάλλον γραμμένες από γυναίκα.

Δηλαδή είναι μια άλλη συνέχεια κατά κάποιον τρόπο, των ανεκδότων του Αξελού και παρακαλώ αυτό να μη θεωρηθεί βλασφημία.

Με την ευκαιρία να θυμίσω ότι το χιούμορ είναι από τα βασικά στοιχεία που μας διαφοροποιεί από τις “έξυπνες” μηχανές -τουλάχιστον προς το παρόν

Από μικρός μαθαίνεις αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, παίρνεις lower, proficiency
αλλά όταν ταξιδεύεις στο εξωτερικό και είσαι στην τουαλέτα και σου χτυπούν την πόρτα φωνάζεις: “ΑΛΛΟΣ!”. . . σε βαριά ελληνικά !!!!



Ο μόνος λόγος που έχουμε σταθερά τηλέφωνα πια,είναι για να βρίσκουμε που
στο διάολο είναι το κινητό μας...

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Φιλοσοφικά ψιχία για τη ζωή που είναι ωραία!




Στο καφενείο εισέβαλε ο Γιώργης κι αφού έκατσε άρχισε φουριόζος να μιλάει:
-κάτι πρέπει να κάνουμε. Δεν είναι δυνατόν να καθόμαστε και να πίνουμε τσίπουρα. Όλα πάνε κατά διαόλου κι εμείς μένουμε παρατηρητές και σχολιαστές των γεγονότων. Αυτή η αφασία του κόσμου μου τη δίνει.
- ναι να κάνουμε, αλλά τι;

και μετά, η ερώτηση έμεινε χωρίς απάντηση και βούλιαξε στο τσίπουρο

Θα ήθελα να του πω όσα αναφέρω στη συνέχεια, αλλά εκείνη τη στιγμή άφησα τη σιωπή να μας ενώσει.

Σε πολλούς ευσυνείδητους ανθρώπους, όπως ο Γιώργης, σε καιρούς σαν και τούτους, όπου δοκιμάζονται άγρια όλες οι ανθρώπινες ιδιότητες, αυτό το ερώτημα “τι να κάνουμε;” γίνεται βασανιστικό. Δεν συμφιλιώνονται με την ιδέα ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα απολύτως ως άνθρωποι μονάδες! Τους επιβάλλεται παρόλα αυτά, ένα αίσθημα προσωπικής ευθύνης και αυτό νομίζω ότι είναι το πιο επικίνδυνο. Κι όμως πρέπει να συνειδητοποιήσουν και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι κι ότι αυτό δεν είναι κακό. Πίσω από τέτοιες ανησυχίες η αύρα της ματαιοδοξίας μπερδεύεται με εκείνη της ταπεινοφροσύνης και του αισθήματος αλληλεγγύης!

Ο Ελικώνας έχει κι άλλη μεριά!


Πολίτες Ερημοκαστραίοι, απόγονοι εξ αγχιστείας του ένδοξου Δημόφιλου και της αισθησιακής Φρύνης,

Εκτός από τη δική μας τη μεριά (Χαλίκι, Πουρνάρα, Κρύο Πηγάδι), ο Ελικώνας έχει και την άλλη μεριά που είναι εξίσου όμορφη. Δραμούτε λοιπόν καθώς 

ο Σύλλογος Χιονοδρόμων Ορειβατών Στειρίου σε συνεργασία με τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Στειρίου διοργανώνουν  πεζοπορία στον Ελικώνα, το βουνό των Μουσών την Κυριακή 26 Μαΐου 2013 και σας προσκαλούν να πάρετε μέρος.

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις



Για τον Λένιν, πολιτική είναι η τέχνη κι η επιστήμη για να παίρνεις την εξουσία. Για τον Αριστοτέλη πάλι, πολιτική είναι η επιστήμη του να διοικείς τη κοινωνία. Για τον Ανδρέα Παπανδρέου, μέγα μάστορα της πολιτικής χειραγώγησης, πολιτική ήταν η τέχνη του να χειρίζεσαι τα σύμβολα (όπως ο ΕΛΑΣ που από Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός, έγινε Ελληνική Αστυνομία, η Μελίνα, ο Μάρκος Βαφειάδης, ο Σαρτζετάκης κι ο Καραμανλής) και τις συγκυρίες (Τσοβόλα δώστα όλα).

Ο Λένιν κι ο Αριστοτέλης έμειναν ως βιβλιογραφικές παραπομπές ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου δημιούργησε σχολή που κυριαρχεί στη χώρα μας, σε όλους τους χώρους. Ακόμα κι όσοι δηλώνουν ότι τον απεχθάνονται διότι προξένησε πολλά κακά στον τόπο, καθόλου δεν απορρίπτουν τις πρακτικές του.

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Γράμμα από φίλο του ΣΥΡΙΖΑ




Ένας φίλος που είναι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ και πάντα ψήφιζε Αριστερά κόμματα, μου έστειλε το κείμενο αυτό που δημοσιεύω. Είναι κι αυτός πολυλογάς σαν κι εμένα και το δημοσιεύω, έτσι όπως το 'στειλε:

Μερικές φορές η ιστορία μας κλείνει το μάτι αλλά εμείς νομίζουμε ότι κάτι μπήκε στο μάτι της και τρέχουμε να της ρίξουμε νερό. Ανήμποροι και ηλίθιοι. Κι αυτό δεν έχει γίνει μια φορά στην ιστορία του λαού μας. Αντί να αδράξουμε την ευκαιρία εμείς μείναμε να μετράμε και να τραγουδάμε μάρτυρες αγωνιστές και θυσίες κυρίως νέων. Αντί να κάνουμε το βήμα προς τα μπρος, να ξαναμοιράσουμε δηλαδή τη τράπουλα, μένουμε ψιλικατζήδες της μίζερης ελπίδας των πολιτών. Πάμε τη κοπέλα στο σπίτι, μας καλεί να ανέβουμε για “καφέ” κι εμείς “καληνυχτάκηδες” κανονικοί, χαιρετάμε σεμνά και πάμε σπίτι να δούμε στο ιντερνέτ τις πολιτικές αδιέξοδες αναλύσεις μας!

Και μη μου πεις ότι κακώς καταφέρομαι ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά. Το κάνω διότι αυτοί με πονάνε. Διότι αυτή είναι η “πατρίδα” μου κι αυτή η “πατρίδα” είναι που με πληγώνει όσο ταξιδεύω εντός της και μαζί της. Διότι η Αριστερά που υποτίθεται ότι θα άνοιγε τις πύλες του μέλλοντος και εκεί θα έψελνε το "Λαός Ανέστη", δεν το κάνει κι αυτή η γαμημένη πόρτα μένει κλειστή κι εμείς περιμένουμε στα σκαλιά.

Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Η "παράδοση" και η παράδοση στη βλακεία



Το ιστολόγιο, το μπλογκ, ο δικτυότοπος, είναι σα να κάθεσαι σε τραπέζι στο καφενείο. Περιμένεις να έρθει κάποιος να πιάσεις κουβέντα. Αλλά όταν δε φαίνεται κανείς ή από τα άλλα τραπέζια δίπλα -τα άλλα μπλογκ δηλαδή- δεν ακούς κάτι που να σε κεντρίσει ως αλογόμυγα, ε, κάθεσαι και ρουφάς με λευκό νου εν υπνώσει, το τσίπουρο.
Θεωρητικώς θα έπρεπε η κοινωνία να “βράζει”, ο κόσμος να “ψάχνεται”, να αναρωτιέται φωναχτά για το τι διάολο θα γίνει αφού άκρη στο τούνελ δε φαίνεται. Αντ' αυτού, σιωπή και υποδόρια ψυχαναγκαστικά ψελλίσματα. Όλοι μας περιμένουμε κάποιον -ποιόν άραγε;- για να κάνει κάτι -τι άραγε;- και στο μεταξύ μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσδοκούμε κάποιαν Ανάσταση -για “επανάσταση” ούτε λόγος πια.
Οπότε τι να κάνω κι εγώ; Σιώπησα κι έβλεπα το ποτάμι να κυλάει. Εκτός από τις συνήθεις δουλειές της εποχής, αφιερώθηκα στο διάβασμα κάποιων βιβλίων για τα οποία θα επανέλθω σε άλλο σημείωμα.
Και να που προέκυψε μείζον θέμα για την παράδοση με αφορμή τα γεγονότα περί το κάψιμο του Ιούδα.
Παρακολουθώντας τον σχετικό διάλογο στο γειτονικό καλό ιστολόγιο -να τα εκατοστήσετε κιόλας ΘΕΣΠΙΑΚΟΙ συμπατριώτες- διαπίστωσα ακόμα μια φορά ότι δεν ξέρουμε να συζητάμε έστω και το θέμα αυτό. Ή μάλλον, δεν μας ενδιαφέρει η γνώμη του άλλου, εφόσον είναι διαφορετική από τη δική μας. Και η δική μας “γνώμη” είναι ένα ξέσπασμα μαγκιάς με το αζημίωτο, χαζών θρασύδειλων συμπολιτών μας. 

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Δημήτρης Κεχαγιάς



Γνώρισα τον Δημήτρη δια της “μπλογκόσφαιρας”. Ήταν ο πάντα έτοιμος πάντα πρόσφορος τεχνικός μου σύμβουλος στα πρώτα μου βήματα στη επικοινωνία δια των ιστολογίων. Μιλήσαμε μερικές φορές στο τηλέφωνο. Δεν συναντηθήκαμε ποτέ και ποτέ δεν είδαμε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Όμως κάθε φορά που του μιλούσα δια του τηλεφώνου, νόμιζα ότι έχω μπροστά μου έναν γελαστό ήρεμο άνθρωπο που αγαπάει τη ζωή κι αυτό που κάνει. Για αυτό και μπορούσε να δημιουργεί.

Το ιστολόγιο “ΒΗΜΑ ΑΛΙΑΡΤΟΥ” θαρρώ πως είναι από τα πιο επιτυχημένα στη περιοχή μας. Τουλάχιστον για εμένα αποτελεί τη βασική έγκυρη πηγή πληροφόρησης για τα τεκταινόμενα στο Δήμο μας.

 Νομίζω ότι του άρεσαν κάπως τα κείμενά μου κρίνοντας από το ότι είχε κατά καιρούς αναδημοσιεύσει κάποια από αυτά κι αυτό οπωσδήποτε ήταν τιμή για εμένα. Από τα λίγα κείμενα του και κυρίως τις απαντήσεις που κατά καιρούς έδινε σε σχόλια αναγνωστών, είχα αντιληφθεί ότι ήταν ένας οπαδός της δημοκρατικής ανοικτής επικοινωνίας που σέβεται και προστατεύει την αξιοπρέπεια και τη προσωπικότητα του συνομιλητή. Αυτό και μόνο έκανε τον Δημήτρη έναν άξιο συνομιλητή και βίρτουαλ -δυστυχώς μόνο- φίλο.

 Μοιραζόμασταν τις ίδιες αξίες και για αυτό με πονάει που χάνω έναν από το δικό μου “κόμμα” σε τούτους τους καιρούς που είναι όλοι τους τόσο απαραίτητοι. Καθώς η ανοησία και τα εύκολα συμπεράσματα, οι αυθαίρετες γενικεύσεις και οι απλοϊκές, σχεδόν ηλίθιες, φασιστοειδείς αντιλήψεις απειλούν να μας κατακλύσουν υπό το άχθος μια κοινωνίας και οικονομίας παραπαίουσας, σκεπτόμενοι άνθρωποι σαν τον Δημήτρη είναι ένα λίαν χρήσιμο ανάχωμα.

Σε μια ξεραΐλα από ιδέες και προτάσεις η προσπάθεια του Δημήτρη ήταν ένα μήνυμα ελπίδας και συνέβαλε στην σκέψη όλων μας.

 Ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε αλλά με την ιδέα αυτή κανείς μας δεν συμβιβάζεται. Αυτή η αναχώρηση χωρίς επιστροφή, αν και αναμενόμενη κι απολύτως φυσιολογική δεν είναι αποδεκτή και προκαλεί πόνο κυρίως σε περιπτώσεις νέων και δημιουργικών ανθρώπων όπως ο Δημήτρης. 

Στην ηλικία που είμαι τώρα, οι κηδείες έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από τις χαρμόσυνες αφίξεις -τις γέννες- ή τις χαρές -γάμοι και βαφτίσια. Οι άνθρωποι που πεθαίνουν, παίρνουν μαζί τους υπαρκτά κομμάτια της ζωής και της ύπαρξης μας που έχουν γίνει αναμνήσεις που μας συντηρούν. Βλέπουμε να απομακρύνονται στιγμές που αποτελούν ουσιαστικά το είναι μας. Οι νέοι άνθρωποι, φέρνουν ελπίδες σχέδια αλλά για εμάς, τους προς πολλού μεσήλικες, αυτά τα σχέδια δεν λένε τόσα πολλά.

 Καθώς συνεχίζουμε το ταξίδι μας, οι στιγμές μοναξιάς αυξάνονται και προτιμούμε αντί να κοιτάμε το τέλος του δρόμου μας που αχνοφαίνεται ήδη, να γυρνάμε στα περασμένα. Αλλά εκεί είναι μόνο τα φαντάσματα κι οι άνθρωποι που έφερναν αξία στη μικρή ζωή μας όπως ο Δημήτρης Κεχαγιάς, δεν υπάρχουν πια δίπλα μας για να συντηρήσουν τη μικρή φλόγα που κρατά ζεστές τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας. Και τότε αισθανόμαστε όπως όλοι οι γέροι το κρύο να αυξάνει και τυλιγόμαστε ακόμα πιο σφικτά στα πανωφόρια της “ξέρεις ποιος ήμουν εγώ ρε”.

 Για να ξεφύγουμε από τη παγίδα του θανάτου γεννάμε και δημιουργούμε, λένε οι φιλόσοφοι. Ο Δημήτρης Κεχαγιάς γέννησε πέντε παιδιά. Τα τέσσερα τα έτεξε η γυναίκα του ενώ το πέμπτο, το ιστολόγιο ΒΗΜΑ ΑΛΙΑΡΤΟΥ ήταν όλοδικό του. Είμαι βέβαιος ότι εκείνο που θα ήθελε ο Δημήτρης, είναι όλα τα παιδιά -και το ιστολόγιο “παιδί” του- να τα δει να προκόβουν και μέσω αυτών το πνεύμα του να διαχέεται ανάμεσα μας ζωογόνο κι πρόσφορο.

 Σε εκείνους που θα συνεχίσουν το έργο του εύχομαι να είναι υγιείς κι ορεξάτοι. Να μη περιοριστούν στη συντήρηση όσων δημιούργησε ο Δημήτρης παρά να μπορέσουν να μετουσιώσουν τις δικές του αξίες και ιδέες και να δημιουργήσουν ακόμα πιο πολλά από όσα εκείνος, ο Δημήτρης Κεχαγιάς, μπόρεσε.

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Απουσία






Για ένα φίλο που λείπει κάπου μακριά

Είναι δύο δίδυμα αδέλφια και είναι αστροναύτες. Είναι στην ακμή της ηλικίας τους, στα σαράντα τους χρόνια. Ο ένας φεύγει από τη Γη για ένα ταξίδι στα αστέρια και το διαστημόπλοιο τρέχει με ταχύτητα μεγάλη, πολύ μεγάλη, κοντά σε εκείνη του φωτός. Ταξιδεύει προς ένα άστρο που απέχει δέκα έτη φωτός από τη Γη. Ο άλλος μένει στη Γη να τον περιμένει. Ο πρώτος αδελφός φτάνει στο άστρο κι αμέσως κάνει στροφή και κατευθύνεται πάλι προς την Γη με την ίδια ταχύτητα. Σύμφωνα με τα ρολόγια του διαστημόπλοιου, όταν το διαστημόπλοιο προσεδαφίζεται έχουν περάσει μόλις τρία χρόνια. Στο κοσμοδρόμιο τον υποδέχεται ένας μεσήλικας εξήντα ετών. Είναι ο δίδυμος αδελφός του.

Διάφορα