Σκέψεις περί των χθεσινών εκλογικών αποτελεσμάτων

Ο τρόπος που εξετάζει κάποιος ένα κοινωνικό ή πολιτικό φαινόμενο. Σχετίζεται άμεσα με τον συνολικό τρόπο σκέψεις του και τις αξίες του. Τα αποτελέσματα των χθεσινών βουλευτικών εκλογών είναι ένα τέτοιο φαινόμενο και θα προσπαθήσω να συζητήσω το θέμα αντικειμενικά. Θα αναλύσω τα αποτελέσματα εδώ, στο Δήμο μας και τους οικισμούς μας και δεν θα επαναλάβω τα γενικά «πολιτικά» συμπεράσματα που ήδη ανακοίνωσαν οι ηγέτες των κομμάτων. Θεωρώ ότι τα κόμματα που σέβονται τον πολιτικό τους ρόλο έτσι, από τη βάση εκκινώντας, πρέπει να αναλύσουν τα αποτελέσματα. Αρχίζοντας αντίστροφα, «από τα πάνω» από την άποψη της ηγεσίας δηλαδή, κινδυνεύουν να δημιουργήσουν στα μέλη τους προκαταλήψεις διαστρέφοντας έτσι την κριτική τους άποψη και την αυθεντικότητά της. Αλλά μάλλον αυτό επιθυμούν οι ηγεσίες για αυτό εμείς ας το κάνουμε αλλιώς.

Χωρίς να ξεκινήσω από πολύ παλιά, διαπιστώνω ότι από τις εκλογές του 2004, ο πληθυσμός των ψηφοφόρων στον νομό μας, μειώθηκε ελάχιστα, κατά 1.200 εγγεγραμμένους ενώ αυξήθηκε ο αριθμός εκείνων που δεν ψηφίζουν κατά 20.000 άτομα περίπου! Έτσι, το ποσοστό της αποχής που ήταν το 2004 περίπου 16% στις χθεσινές εκλογές έφτασε το 33%. Παρόλο που οι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους ήταν πιο πολλοί κατά 500 περίπου, τελικά ψήφισαν 3.500 λιγότεροι από όσους είχαν ψηφίσει τον Μάιο 2012! Όλο και πιο πολλοί συμπολίτες μας, τα τελευταία χρόνια, δεν βρίσκουν ενδιαφέρον στην εκλογική διαδικασία. Μάλιστα στις χθεσινές εκλογές, η αποχή αυξήθηκε παρόλη την «διαφήμιση» περί της κρισιμότητας των συγκεκριμένων εκλογών. Το ακόμα πιο άσχημο είναι ότι οι συμπολίτες μας αυτοί, θεωρούν ως κύριο πολιτικό ρόλο τους, εκείνον του ψηφοφόρου.

Ούτε Χρυσή ούτε Αυγή

Ανάμεσα σε δύο διαφημιστικά διαλείμματα λοιπόν, έγινε η γνωστή σκηνή με τον Κασιδιάρη, την Κανέλλη και την Δούρου στην πρωινή εκπομπή του ΑΝΤΕΝΝΑ. Λίγο πριν, η συζήτηση απλώς δεν είχε νόημα. Επρόκειτο για ακόμα μια επίδειξη της μεθόδου όπου η δυνατή φωνή, η αγένεια και το θράσος γίνονται «πολιτικά επιχειρήματα». Το σκηνικό αυτό είναι ο κανόνας στην ελληνική τηλεόραση. Οι συζητήσεις δεν γίνονται για αναζήτηση κοινού τόπου αλλά για να ακουστούν οι «θέσεις» του ενός και του άλλου. Το ζήτημα όλων, δεν είναι να γίνουν κατανοητές οι αντιφάσεις ή τα κενά στις απόψεις του συνομιλητή αλλά πως θα «κυριαρχήσει» στην συζήτηση ο εκπρόσωπος τους κάθε κόμματος και θα «αποστομώσει» τον εκπρόσωπο του άλλου. Ο κάθε κομματικός εκπρόσωπος, πηγαίνει «δασκαλεμένος» να «ξεφεύγει» κουτοπόνηρα και να λέει εκείνα που του είπανε ότι πρέπει να πει, αδιαφορώντας για συνομιλητές και τηλεθεατές.

Το ότι υπήρχε στο συγκεκριμένο τραπέζι ο φασίστας Κασιδιάρης, ελάχιστα τροποποιεί την όλη εικόνα. Μπορώ μάλιστα να πω με ασφάλεια ότι εκείνον ειδικά, τον βόλευε το μπάχαλο και το αξιοποίησε δεόντως.

Κωπαΐδα κι Ελλάδα: βουτηγμένες στον λαϊκισμό και στην αδράνεια

Πριν από λίγο καιρό, ένας φίλος και συντοπίτης μας, ο Γιώργος Λάντζας (ΓΛ),  παρουσίασε την ιδέα του για την Κωπαΐδα. Η επιστολή του δημοσιεύτηκε σε όλα σχεδόν τα ιστολόγια της περιοχής και μπορεί όποιος θέλει να την βρεί και να την διαβάσει. Ενδιαφέρουσα, αλλά όπως διαπιστώσαμε όλοι μας, την κατάπιε η καταβόθρα της προεκλογικής κίνησης. Ούτε σχόλιο ούτε ανταπόκριση.

Είχαμε συζητήσει το θέμα με τον συντάκτη της πρότασης και τού είχαμε εκφράσει τις επιφυλάξεις μας με κίνδυνο να μας χαρακτηρίσει δειλούς κι αδιάφορους. Ευτυχώς γλυτώσαμε τον χαρακτηρισμό αλλά στα άλλα μάλλον δυστυχώς επιβεβαιωθήκαμε

Το ζήτημα είναι να γίνουν πράγματα στην περιοχή μας αλλά αυτό είναι κάτι που ξεπερνά την διάθεση προσφοράς ενός ατόμου. Απαιτεί θεσμική υποστήριξη από πολιτικούς και παραγωγικούς φορείς της περιοχής. Προς το παρόν όμως, οι μεν δημοτικοί άρχοντες στην περιοχή μας κατατρίβονται με την ικανοποίηση πολύ καθημερινών προβλημάτων των κατοίκων των οικισμών. Οι δε λοιποί παραγωγικοί φορείς, μάλλον περιμένουν τις εκλογές για να δουν προς ποιόν θα στραφούν να «απαιτήσουν» τα δίκια τους και ποιος θα είναι ο νέος ιθύνων της περιοχής για να «τα βρουν» μαζί του. Βλέπετε το πελατειακό σύστημα δεν έχει μόνο τον εξυπηρετητή (που είναι ο πολιτικός της εξουσίας) αλλά και τον εξυπηρετούμενο, που είμαστε όλοι εμείς οι «αγανακτισμένοι».

Προτάσεις προς διαπραγματευτές

Κάθε διαπραγμάτευση θέλει προετοιμασία ανάλογη με τη σημασία της έτσι όπως την αντιλαμβάνονται οι διαπραγματευόμενοι καθένας από την μεριά του. Όσοι έκαναν κατά καιρούς διαπραγματεύσεις με Γερμανούς (αλλά το ίδιο ισχύει και για τα μέλη της τρόϊκας) διαπίστωσαν ότι προσέρχονται στην συζήτηση πολύ καλά προετοιμασμένοι και κυρίως έχουν μελετήσει καλά τις δυνατότητες και τα όρια του αντίπαλου, της Ελληνικής πλευράς εν προκειμένω. Είναι πολύ πιθανόν ότι ξέρουν πολύ καλύτερα από τους δικούς μας τα αριθμητικά δεδομένα και τώρα μας περιμένουν.

Εάν η διαπραγμάτευση γίνει μόνον επί των αριθμών –κι εκεί θέλουν να το πάμε οι τροίκανοι και για αυτό επικαλούνται την «λογική» και το «συγκεκριμένο»- τότε είναι προφανές ότι τα περιθώρια ελιγμών είναι ελάχιστα για τον πιο αδύναμο παίκτη, την Ελληνική πλευρά δηλαδή. Εκείνο που έχει συμβεί μέχρι σήμερα στις συζητήσεις –διαπραγματεύσεις δεν τις λέω με τίποτα- των ελλήνων αντιπροσώπων με τους ξένους, είναι ότι οι έλληνες προσέρχονταν σε αυτές έχοντας εκ προοιμίου αποδεχθεί το πολιτικό σκεπτικό των άλλων. Δηλαδή αποδέχτηκαν ότι «οι Έλληνες είναι ένα διεφθαρμένο τεμπέλικο έθνος και πρέπει να μάθει να εργάζεται και να τηρεί τις δεσμεύσεις του με το ζόρι» και τα τοιαύτα. Έτσι από την αρχή, βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο απολογούμενοι ή κατηγορώντας τους προηγούμενους –που ήταν παρόμοιοι- κι  έκαναν έτσι την δουλειά εύκολη για τους πιστωτές μας που περιορίστηκαν στο να ετοιμάσουν τα έγγραφα που οι δικοί μας θα υπέγραφαν.

Στέλιος Ράμφος: «Μας νοιάζει το πρώτο βήμα αδιαφορούμε για το δεύτερο»

Δεκαπέντε ημέρες πριν από τις κρίσιμες επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου, μια συνομιλία με τον φιλόσοφο - στοχαστή, Στέλιο Ράμφο, φωτίζει άγνωστα σημεία της ελληνικής πραγματικότητας και ανοίγει νέους δρόμους, ώστε να φθάσουμε χωρίς απώλειες στη λύση του προβλήματος της κρίσης.

- Οι παππούδες μας έζησαν το 1922, οι πατεράδες μας το '40, εμείς το '12. Μήπως ζούμε την «Ιστορία στην κόψη του χρόνου»;

- Εδώ πέρα έχουμε πολλαπλές κόψεις. Εχουμε πολλές κόψεις και δεν ξέρουμε ποια είναι εκείνη που θα μας κόψει για τα καλά. Γιατί όλα αυτά τα γλιτώσαμε, τα μέχρι τώρα. Το '12 δεν ξέρουμε τι θα γίνει κι αν είναι θα είναι το πιο μοιραίο. Και θα ’ναι το πιο μοιραίο, υπό την έννοια ότι για πρώτη φορά ο προσανατολισμός μιας κοινωνίας που θα της επέτρεπε να βγει από τρομακτικά εμπόδια παραδόσεων και καθυστερήσεων ιστορικού χαρακτήρα, είχε τη δυνατότητα να οδηγήσει κάπου παραπέρα, να οδηγήσει σε έναν πιο σύγχρονο κόσμο, σε μια πιο σύγχρονη πραγματικότητα. Εάν αυτό αποτραπεί, τώρα θα 'ναι μοιραίο, γιατί θα μείνουμε με το χειρότερό μας εαυτό, με τον πιο παλιό μας εαυτό.