Πανεπιστήμια και πανεπιστημιάκια. Ανθρωποι και ανθρωπάκια.

Λέγεται πως ο Κολοκοτρώνης, όταν είχε αρχίσει να κτίζεται το Πανεπιστήμιο Αθηνών, σε μια συνάντηση με τον τότε βασιλιά 'Οθωνα, ο οποίος τον ρώτησε τι γνώμη είχε για το νέο πανεπιστήμιο, απάντησε:
            -Να σας πω, μεγαλειότατε! μου φαίνεται ότι τούτο εδώ -κι έδειξε το Πανεπιστήμιο- δεν έπρεπε να κτιστεί κοντά σε κείνο -κι έδειξε το Παλάτι,  διότι φοβούμαι ότι τούτο θα φάει εκείνο..

Ο πολιτικός ριζοσπαστισμός που χαρακτηρίζει γενικά τα Μεταπολιτευτικά χρόνια το φοιτητικό κίνημα βέβαια δεν υπήρξε πάντα χαρακτηριστικό των φοιτητών. Υπήρξαν εποχές που οι φοιτητές πρωτοστατούσαν σε αντιδραστικές κινήσεις και είχαν αντιταχθεί με πάθος σε προοδευτικές πρωτοβουλίες κατά καιρούς αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης.

Στην συνείδηση του κόσμου το Πανεπιστήμιο, οι φοιτητές πάντα είχαν μια αίγλη. Όχι μόνο λόγω του σχετικά πρόσφατου πολιτικού ριζοσπαστισμού τους αλλά κυρίως λόγω της δύναμης της γνώσης που εξέπεμπαν. Ιστορικά η ίδρυση των πρώτων Πανεπιστημίων στην Κεντρική Ευρώπη ήδη από τον 15ο αιώνα, σηματοδοτούσε την προσπάθεια των τότε χωρών να ελέγξουν την παραγωγή της γνώσης και της τεχνολογίας.

Η Γενική Γραμματέας του Κόμματος στο Λύκειο Θεσπιών

Με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, η Γενική Γραμματέας του Κόμματος επισκέφτηκε το Γυμνάσιο και Λύκειο Θεσπιών και εκφώνησε το λόγο που ακολουθεί. Με σπάνια γενναιότητα και πνεύμα αυτοκριτικής η Γενική Γραμματέας μίλησε στην καρδιά των παιδιών μας και στηλίτευσε την σοβαρή καθυστέρηση που υπάρχει στα θέματα της Λαϊκής Παιδείας έπειτα από δεκαπέντε χρόνια επιτυχούς σοσιαλιστικής εξουσίας.

Απολαύστε την:

Αγαπητά μας παιδιά...

Σας εύχομαι ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με πρόοδο στον αγώνα της μόρφωσής σας και όμορφες εμπειρίες σχολικής ζωής!

Επεξηγήσεις καλής επικοινωνίας

Ο γραπτός λόγος έχει δυσκολίες. Δεν μπορεί εύκολα οποιοσδήποτε να εκφραστεί σωστά και έτσι όπως ο ίδιος θα ήθελε. Κατανοητό. Αυτός είναι ο λόγος που οι φιλόλογοι είναι από τις πιο άχαρες ειδικότητες αν και είναι η πιο σημαντική: χρόνια μετά την αποφοίτηση του φιλόλογους θυμόμαστε όλοι μας!

Αυτός είναι ο λόγος επίσης, που πολλοί μεγάλοι άνδρες (και γυναίκες) διαθέτουν τους λογογράφους τους: αυτοί λένε την κεντρική ιδέα και ο λογογράφος αναλαμβάνει να διαμορφώσει το κείμενο με το οποίο ο ηγέτης θα μεταδώσει (αυτό το επικοινωνήσει εδώ στο λαιμό μου στέκεται) το νόημα που θέλει στο κοινό του. Όταν ακούτε τον Γιωργάκη να "βγάζει λόγο", στην πραγματικότητα διαβάζει κάτι που κάποιος άλλος έχει γράψει, αλλά με την πράξη του αυτή ο Γιωργάκης το υιοθετεί κι έτσι περνάει στην ιστορία: είναι ο λόγος του Γιωργάκη και όχι του αφανούς συνεργάτη του!

H φουστανέλα στο νου

Διαβάζω την είδηση στο γειτονικό ιστότοπο: Ένας Έλληνας που κατοικεί στην Ολλανδία, συμμετέχει σε έναν αγώνα πεζοπορίας που γίνεται κάθε χρόνο στην χώρα για την διάδοση του αθλήματος της πεζοπορίας. Οι πεζοπόροι περπατάνε 190 χιλιόμετρα, περνάνε από διάφορες πόλεις όπου τους υποδέχονται οι κάτοικοι και γίνεται η σχετική γιορτή υποδοχής. Μετά προστίθενται και νέοι πεζοπόροι και το βάδισμα συνεχίζεται. Συμβαίνει ο Έλληνας πεζοπόρος να είναι από τον Δήμο μας. Άραγε ήταν ο μόνος Έλληνας στην πεζοπορία αυτή;

Βλέπω το γελαστό πρόσωπο του συμπατριώτη μας, βλέπω το περήφανο παράστημα του με την φουστανέλα καθώς βαδίζει τα τελευταία μέτρα κρατώντας την γαλανόλευκη και συγκινούμαι.


Ο ίδιος ο πεζοπόρος είχε λάβει μέρος και τα προηγούμενα χρόνια στον αγώνα αυτόν αλλά τότε δεν είχε φορέσει φουστανέλα. Τουλάχιστον στην περιγραφή της είδησης δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο. Δεν έχει σημασία πάντως. Σημασία έχει ότι ο Έλληνας εν μέσω της πρόσφατης γενικής κατακραυγής ανά τα Ευρώπας, για τους σπάταλους Έλληνες, τους τεμπέληδες (ταβερνιάρηδες), τους ανοργάνωτους (στα αεροδρόμια, στα λιμάνια), τους κλέφτες (ταξιτζήδες) και όλη αυτή την εικόνα που έχει ο Ολλανδός πολίτης (και πρέπει να πούμε ότι τουλάχιστον οι μισοί Ολλανδοί έχουν έρθει ως καλοκαιρινοί τουρίστες στην χώρα μας) αποφασίζει να δηλώσει παρών στην πολιτισμική αυτή εκδήλωση και επιλέγει για τούτο την παραδοσιακή φορεσιά μας, την φουστανέλα. Μάλιστα, έκατσε και την έραψε μόνος του!

Κι όμως, όταν πέρυσι είχαν δημοσιευτεί αποτελέσματα έρευνας, κάτι σαν βαρόμετρο κοινής γνώμης, για την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας και το διαχειριστικό χάλι των Ελληνικών κυβερνήσεων, οι Ολλανδοί πολίτες είχαν με μεγάλη πλειοψηφία δηλώσει ότι δεν φταίει ο υπέροχος Ελληνικός Λαός αλλά οι διοικούντες αυτόν κι αυτό επίσης μου είχε κάνει θετική εντύπωση.

"Δεν θα πεθάνουμε ρε! Δεν θα λυγίσουμε! Δεν θα υποταχτούμε στα ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΤ, και ότι άλλο σύμπλεγμα γραμμάτων και παγκόσμιων εξουσιών θέλετε!", φωνάζει η παρουσία του Έλληνα φουστανελά και αυτό το πείσμα που εκπέμπει η παρουσία του συμπατριώτη μας είναι που μας συγκινεί και θέλουμε να του σφίξουμε το χέρι. Και εγώ το κάνω.

Τα υπόλοιπα είναι σκέψεις μου που μοιράζομαι, από εδώ και κάτω, χαμηλόφωνα μαζί σας .

Η απάντηση του Δήμαρχου για τα "Αποκαλυπτήρια . . . "

Έλαβα με την μορφή σχολίου σε προηγούμενη ανάρτηση , το κείμενο που ακολουθεί (με πλάγια γράμματα) και που υπογράφει ο κ. Δήμαρχος Θεσπιών Χρήστος Πελώνης. Διατήρησα την ορθογραφία του (με κόπυ πειστ το έκανα) για λόγους ουσίας.

Θεωρώ τιμή μου το ενδιαφέρον του Δημάρχου μας και φρονώ ότι για λόγους ουσίας αλλά και λόγω μεγέθους δεν είναι πρέπον οι απόψεις του να φιλοξενηθούν ως ένα απλό σχόλιο. Πολύ περισσότερο που ο Δήμαρχος, περιλαμβάνει (όλο;) το κείμενο της ομιλίας του στα πρόσφατα αποκαλυπτήρια του γνωστού μνημείου.

Σήμερα λοιπόν όλος ο χώρος του ανήκει και δεν θα σχολιάσω τις απόψεις του. Θα σκεφτώ εάν θα το κάνω στο άμεσο μέλλον διότι η τελευταία πρόταση του "Και τέλος η συζήτηση.-" με αυτή την τελεία και την παύλα να μου δηλώνει κατάμουτρα ότι δεν τον ενδιαφέρει περαιτέρω η άποψη μου. Πράγματι κρίμα διότι θα κάναμε καλή συν-ζήτηση του περιεχομένου των εννοιών που χρησιμοποίησε αλλά και του περιεχομένου των πράξεων του ως Δημάρχου.

Ας είναι καλά.

Πάντως θέλω να πω ακόμα μια φορά ότι το όνομά μου δεν είναι Ερημος αλλά Ερμος, από το Ερμόλαος, γιορτάζω στις 26 Ιουλίου και δυστυχώς με καπελώνει η Αγία Παρασκευή και έτσι δεν είμαι γνωστός. Προφανώς ταίριαξε και με το "έρημος" εκ του Ερημοκάστρου αλλά αυτό ας θεωρηθεί μικρό επικοινωνιακό τρικ. Έτσι κι αλλιώς η εποχή μας μάς έχει πλημμυρήσει με αυτού του είδους τα κόλπα κι έτσι με παρέσυρε.

Είμαι Ερημοκαστραίος Θεσπιεύς και δεν κρύβομαι. Αναλαμβάνω τις ευθύνες για αυτά που γράφω και είμαι καλοπροαίρετος συζητητής. Με ενδιαφέρει η ουσία των πραγμάτων και όχι οι προσωπικές αντεγκλήσεις και συναισθηματισμοί. Με ενδιαφέρει η ουσία της πολιτικής πράξης και όχι ". . . . τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα". Διατυπώνω απόψεις και κρίσεις για την άσκηση του λειτουργήματος (του Δημάρχου Θεσπιών) εδώ και όχι για την προσωπική στάση και συμπεριφορά του σκούντως το λειτούργημα για την οποία δεν μου πέφτει λόγος.

Ω ναι! Απολαμβάνω την συζήτηση, την έντονη μερικές φορές και για αυτό πιο πολύ από όλα αυτή η τελευταία φράση του κ. Δήμαρχου "Και τέλος η συζήτηση.-" παρόλο που με πείραξε, εφόσον το επιθυμεί,  θα γίνει απολύτως σεβαστή από μέρους μου.

Δάσκαλος προς μαθητές: ο πατριωτισμός είναι στάση ζωής και όχι φανφάρες

Τα παρακάτω λόγια απηύθυνε ένας δάσκαλος στους 17χρονους  μαθητές του, στο 2ο ΕΠΑΛ Μενιδίου για την επέτειο της 25ης Μαρτίου - δυστυχώς δεν μου έστειλαν το όνομά του. Έτσι κι αλλιώς και σε αυτή την περίπτωση, ο δάσκαλος είναι το κείμενο του. Η μη αναφορά του ονόματος ίσως αναδεικνύει ακόμα πιο πολύ το κείμενο και την ουσία του. Νομίζω ότι το κείμενο αυτό έχει ξανακυκλοφορήσει διαδικτυακώς αλλά δεν χάνει την αξία του και για αυτό το παρουσιάζω.


Μπορεί να μην συμφωνώ με όλα όσα λέει ή με τον τρόπο που μερικές φορές τα λέει αλλά τα σχολεία άνοιξαν και δεν είναι ανάγκη να περιμένω το Μάρτη για να συζητήσουμε για τα θέματα της παιδείας και των αξιών όλων μας .κι όχι μόνο των μαθητών και παιδιών μας.

Σε μερικά σημεία του νομίζω ότι τα λόγια του δασκάλου αφορούν ειδικά εμάς τους ενήλικες.


Σε τούτες τις ημέρες που η πνευματική ένδεια μάς οδηγεί σε κούφιες κουβέντες για πατριωτισμούς και πατριδολατρείες, το κείμενο με τη ζωντάνια της γλώσσας του, παρά τα λίγα λάθη του και την πίκρα του, είναι ενδιαφέρον:

Εναγκαλισμοί δημοσίων σχέσεων ή όταν το ένδοξο παρελθόν γίνεται βαρίδι

Όταν είμαστε μικροί, δεν μπορούσαμε να πάμε στα καφενεία. Καθόμασταν τότε λίγο πιο κάτω, και σχολιάζαμε τους περαστικούς και η συζήτηση εξελισσόταν στην συνέχεια. Η συνήθεια αυτή μου έχει μείνει αλλά κάπως τροποποιημένη για λόγους κοινωνικούς: δεν πάει στην ηλικία μας να σχολιάζουμε έτσι όπως τότε!

Συχνά όμως, εδώ στο καφενείο που κάθομαι, κοιτάζω τους περαστικούς και κάνω σκέψεις για αυτά που νομίζω ότι εκείνοι σκέφτονται. Δεν σας κρύβω ότι θέλω να είναι θετικές, καλές οι σκέψεις τους γιατί έτσι κι εγώ είμαι καλά. Αλλά είναι τέτοιες οι γκριμάτσες που κάνουν οι συντοπίτες μου που δεν μου είναι εύκολο να τις μετατρέψω σε όμορφες καλές σκέψεις . Αλλά εγώ πάντως προσπαθώ.

Αλλά και με τις φωτογραφίες που βλέπω στις εφημερίδες μου συμβαίνει το ίδιο. Μου αρέσει να κάνω σκέψεις για τις σκέψεις που νομίζω ότι κυριαρχούν στα μυαλά των πρωταγωνιστών της φωτογραφίας.

Να όπως σε αυτή την φωτογραφία που κοσμεί το σημερινό κείμενο.

Πάγκαλος εξομολογητικός, αχρείος και αχρείαστος!

Διαβάζω στην σημερινή ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ (Τρίτη, 21 Σεπτεμβρίου 2010):

Τη δική του εξήγηση στο ερώτημα των πολιτών «πού πήγαν τα λεφτά» επιχείρησε να δώσει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θεόδωρος Πάγκαλος, μιλώντας στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή ενόψει της κατάθεσης του νομοσχεδίου για τις καταργήσεις – συγχωνεύσεις Οργανισμών του Δημοσίου.

«Η απάντηση στην κατακραυγή των πολιτών "πώς φάγατε τα λεφτά" είναι ότι "σας διορίσαμε όλα αυτά τα χρόνια στο δημόσιο". Τα φάγαμε όλοι μαζί σε μία πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Πάγκαλος.

Μένω άναυδος. Τέτοιο θράσος και τέτοια επίδειξη αδιαφορίας για τους πολίτες είναι πρόκληση.
Όχι διότι δεν υπάρχει αλήθεια σε αυτό που είπε ο Πάγκαλος. Υπάρχει και την ξέρουμε όλοι στα χωριά μας. Αλλά μου θυμίζει την κατά τα άλλα ειλικρινή απολογία του βιαστή που λέει  "την βίασα κ. Πρόεδρε αλλά τα ήθελε, με προκάλεσε, τι να έκανα;".

Συμβολή στη συζήτηση για τον εθελοντισμό στο Δήμο μας

Σε πρόσφατη ανάρτηση έγινε λόγος για τον εθελοντισμό, δηλαδή "την ανιδιοτελή προσφορά στους γύρω μου, (που) είναι μια παλιά και διαχρονική αξία που μπορεί να γίνει η σημαία για την αλλαγή: στον τρόπο δράσης μας, στον τρόπο σκέψη μας, στην ίδια μας την ζωή". Οι προτάσεις με πλαγιαστά γράμματα είναι από αυτή την ανάρτηση αυτή.

Η κρίση που βιώνουμε στην χώρα μας είναι οικονομική αλλά και κρίση αξιών και από ότι φαίνεται θα κρατήσει. Το πιο είναι πρώτο και πιο δεύτερο δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα. Είναι κάτι σαν το γνωστό ερώτημα: η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Το σίγουρο πάντως είναι ότι τις πιο πολλές φορές η κρίση αυτή εκδηλώνεται και σε προσωπικό επίπεδο: όταν ανατρέπεται προς το χειρότερο το μέχρι τότε επίπεδο ζωής (όταν κάποιο μέλος της οικογένειας αντιμετωπίζει σημαντική μείωση εισοδήματος) της οικογένειας, δημιουργείται μια σχεδόν διαλυτική κατάσταση στο ηθικό του μέλους της οικογένειας πρωτίστως που υποφέρει αλλά και στα υπόλοιπα μέλη της.

Ενώ τα τελευταία χρόνια της Δικτατορίας και κυρίως αμέσως μετά την Μεταπολίτευση υπήρξε μια αποδοχή και δοξολογία του φτωχού (που είχε εκφραστεί και στα τραγούδια αλλά και ενδυματολογικά στην νεολαία: τζιν, αμπέχονα, άρβυλα, κλαρωτές φούστες)  και σε αυτό συνέβαλε κυρίως η Αριστερά, τις επόμενες δεκαετίες υπήρξε μια ραγδαία στροφή προς τον καταναλωτισμό. Ο φτωχός θεωρήθηκε εκτός της μόδας και κακόγουστος και η μόδα κυριάρχησε στα σχολεία, στους χώρους εργασίας και ψυχαγωγίας.

Οι καλές προθέσεις δεν αρκούν για να διοικήσεις έναν δήμο

Στο Ερημόκαστρο προσφέρεται άρτος και θεάματα με μπόλικη δόση αρχαιοπληξίας και ως προς τα δημοτικά άκρα του τάφου η σιωπή βασιλεύει. Από τους πολιτικούς τάφους τους κάποια ζόμπι πρώην Δήμαρχοι και Σύμβουλοι ακούγεται ότι σεργιανούν σε ψηφοδέλτια χρισμένων από κομματικές εξουσίες αλλά φτυσμένων από τον κόσμο Δημάρχων.

Σε αυτό το πνιγηρό περιβάλλον είναι πολύ πιο υγιές να ασχοληθώ με την Αλιαρτινή Ανεξάρτητη Κίνηση Πολιτών.

Η Ανεξάρτητη Κίνηση Πολιτών είναι ο μοναδικός πολιτικός σχηματισμός που έχει προβάλλει στον εκλογικό ορίζοντα και προσπαθεί να μιλήσει.

Έχω κι άλλη φορά αναφέρει ότι θεωρώ το εγχείρημα της Κίνησης Πολιτών αξιόλογη και θετική πρωτοβουλία και μ΄ αυτή την διάθεση θέλω να συμβάλλω στον προβληματισμό τους.

Σήμερα,  θα συζητήσω το ενδιαφέρον κείμενο του Γ. Ντασιώτη με το θετικό πνεύμα που ήδη έχει επιδειχθεί σε ορισμένα από τα πρώτα σχόλια. Τα κείμενα με πλαγιαστά γράμματα είναι αποσπάσματα από το προαναφερθέν κείμενο του.

Το ότι το διοικητικό μοντέλο των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) αλλάζει είναι βέβαιο. Το ότι απαξάπαντες αγνοούμε το τι πρακτικά σημαίνει αυτό για την ζωή μας επίσης είναι βέβαιο.
Το ότι μάλλον τα πράγματα θα είναι χειρότερα τουλάχιστον από δημοσιονομικής πλευράς είναι εξαιρετικά πιθανό.
Το ότι ειδικά στην περίπτωσή μας, με την συνένωση Θεσπιών - Αλιάρτου, προκαλούνται μεταβολές στον τρόπο της ζωής μας που είναι τελείως έξω και πέρα από ότι είχαμε ως σήμερα συνηθίσει (συγκοινωνία, σχολεία, διοικητικό κέντρο η Θήβα) επίσης είναι κάτι που δεν θα περάσει απαρατήρητο και πλευρές του ζητήματος έχουν εκτεθεί ήδη σε γειτονικό δικτυότοπο και μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Αποκαλυπτήρια που συσκότισαν μια λαμπρή ημέρα

Η μέρα ήταν λαμπρή και ο ήλιος καλοκαιριάτικος. Πολλοί από εμάς καταφύγαμε στην σκιά των λίγων δένδρων ενώ οι νέοι προτίμησαν την γειτονική παραλία. Από μακριά και πιο ψηλά βλέπαμε το σκηνικό καλύτερα.

Κάποιες κυρίες με καπέλο αποθανάτιζαν την όλη σκηνή για να γραφεί η ιστορία ξανά και να γεμίσουν τα οικογενειακά άλμπουμ αλλά και τα ημερολόγια των συλλόγων.

Περιμέναμε να μάθουμε επιτέλους περισσότερα για το συγκεκριμένο μνημείο, την ιστορία του, τον δωρητή, τον γλύπτη και μείναμε στο σκοτάδι.

Πότε πριν αποκαλυπτήρια μνημείου δεν έκρυψαν την αλήθεια σε τόσο σκοτάδι μια τόσο λαμπερή μέρα.

Παλιότερα ο Δήμος είχε αποφασίσει να μην υιοθετήσει το συγκεκριμένο μνημείο αλλά τώρα, της προεκλογικής περιόδου βοηθούσης, όλα τα εμπόδια παρασύρθηκαν από την ορμή των φιλοδοξιών ή την ματαιοδοξία των διοικούντων. Και ιδού ο κ. Δήμαρχος να ανηφορίζει μπροστά στο άγημα των οπλιτών πεζοναυτών και να ψάχνει τη εσωτερική τσέπη του σακακιού του για να βεβαιωθεί ότι η το κείμενο της ομιλίας του είναι εκεί. Είναι σοβαρός όπως αρμόζει σε κάποιοι που ετοιμάζεται να αποκαλύψει το βαθύτερο νόημα της ιστορίας της φυλής που  από ότι φαίνεται εκείνος το έχει στην  εσωτερική τσέπη του σακακιού του.

Χωμένοι στα 700 μέτρα βάθος

Είμαστε χωμένοι σε ένα τούνελ και φως δεν φαίνεται. Ούτε ξέρουμε πότε θα βγούμε από αυτό. Αυτοί που μας λένε τις προβλέψεις τους δεν γίνονται πιστευτοί. Δεν τους πιστεύαμε διότι δεν τους εμπιστευόμαστε.


Σαν τυφλοπόντικές και σαν ασπάλακες κινούμαστε στο σκοτάδι. Είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε καλές ειδήσεις αλλά μάλλον δεν τις πιστεύουμε πια. Πληθαίνουν τα κακά μαντάτα.

Σαν τους Χιλιανούς μεταλλωρύχους που είναι εγκλωβισμένοι σε μια τρύπα καταφύγιο από τις 5 Αυγούστου 2010 όταν κατέρρευσαν οι στοές.

Αυτοί όμως ζουν μάχονται για τη ζωή τους και ίσως μάθουμε κάτι από την εμπειρία τους που ευχόμαστε να είναι θετική και όλη αυτή η περιπέτεια να έχει αίσιο τέλος.

ΜΕ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟ-για μία πολιτική πολιτισμού

Έλαβα κι ευχαρίστως δημοσιεύω το κείμενο του Νικου Δημητρίου απο το γειτονικό, το δικό μας Κασκαβέλι.

Είναι γεγονός πως ως χώρα βιώνουμε την χειρότερη κρίση των τελευταίων πενήντα χρόνων. Αυτό γιατί η κρίση, δεν είναι μόνο κρίση οικονομική, αλλά κυρίως είναι κρίση αξιών. Οι χαμένες αξίες είναι αυτές που έφεραν την χρηματοπιστωτική κρίση με ότι αυτή συνεπάγεται παγκόσμια. Ειδικότερα στην Ελλάδα, η θεοποίηση του ευδαιμονισμού και της ατομοκρατίας, οδήγησαν την χώρα στην υπερχρέωση και την χρεωκοπία. Μαζί με την κρίση όμως πεθαίνει το παλιό και γεννιέται το καινούργιο, αυτό που όλοι περιμένουμε.

Το νέο θα στηριχθεί σε παλιές άφθαρτες από την πατίνα του χρόνου ιδέες και αξίες. Αν λοιπόν πολιτική είναι η παρέμβαση με κάθε τρόπο στην ζωή των πολιτών και πολιτισμός η κάθε μορφής –υλική ή άυλη- παραγωγή αξιών που όμως σέβονται τον άνθρωπο και το περιβάλλον, ο ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ, δηλαδή η ανιδιοτελής προσφορά στους γύρω μου, είναι μια παλιά και διαχρονική αξία που μπορεί να γίνει η σημαία για την αλλαγή: στον τρόπο δράσης μας, στον τρόπο σκέψη μας, στην ίδια μας την ζωή.

Ο εθελοντισμός μας δίνει την δυνατότητα να έχουμε την ατομική ολοκλήρωση αλλά και την συλλογική ευημερία. Επίσης είναι και μία μαθησιακή εμπειρία διότι αναπτύσσει όλες τις δεξιότητες του εθελοντή. Ο δήμος μας, έχει την ιδιαιτερότητα να μπορεί να αξιοποιήσει όσο κανείς άλλος, το μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία, παράδειγμα εθελοντικής προσφοράς και θυσίας των 700 ΘΕΣΠΙΕΩΝ. Η μικρόνοα πολιτεία θέλησε με τον Καλλικράτη να διαγράψει την εθελοντική θυσία των επτακοσίων, αλλά στο χέρι μας είναι το παράδειγμα τους να μας εμπνεύσει, να μας καθοδηγήσει και να μας ενώσει.

Αλτσχάιμερ στο Ερημόκαστρο

Η νόσος Αλτσχάιμερ είναι μια μορφή γεροντικής άνοιας, μάλλον η πιο κοινή. Εμφανίζεται συνήθως σε άτομα που είναι πάνω από 65 χρονών Η συχωρεμένη μάνα μου πάντα έλεγε "να μη μου φύγει το μυαλό" και είχε δίκιο. Ο ηλικιωμένος άνθρωπος που νοσεί από Αλτσχάιμερ είναι φρικτή περίπτωση: αρχίζει να ξεχνά πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις, λειτουργίες και θυμάται όλο και πιο αμυδρά όλο και πιο παλιά συμβάντα. Σαν τις κηλίδες στο δέρμα των γερόντων έτσι σχηματίζονται κηλίδες νεκρού ιστού στον εγκέφαλο με συνέπεια αργά αλλά σταθερά ο άνθρωπος να γίνεται ανίκανος να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του.  Δεν αναγνωρίζει το παιδί του αλλά θυμάται το παιδί του σε μικρή ηλικία και το αναζητάει. Τραγική κατάσταση και μη σου τύχει. Στην Ελλάδα έχουν  εντοπιστεί περίπου 160.000 ασθενείς.

Ιδιαίτερη μορφή της νόσου που συναντάται κυρίως στην Ελλάδα, είναι η ιστορική της μορφή: ο άνθρωπος ξεχνάει τα σημερινά και πρόσφατα προβλήματα του και ανασύρει και νομίζει ότι είναι σύγχρονα προβλήματα και καταστάσεις που έχουν περάσει στο παρελθόν κι έχουν καταγραφεί στην ιστορία.

Όσο πιο μεγάλο το κενό στο μυαλό μας για το σήμερα και η αδυναμία μας να καταλάβουμε τι γίνεται καθώς και η συναίσθηση της αδυναμίας παρέμβασης του στα τεκταινόμενα, τόσο πιο πολύ φουσκώνουμε το γεγονός του παρελθόντος.

Παρόλο που η 21η Σεπτεμβρίου έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Νόσου Αλτσχάιμερ, οι πιο πολλές εκδηλώσεις γίνονται την Κυριακή, 19 Σεπτεμβρίου.

Στις Θεσπιές, στο Ερημόκαστρο, την ημέρα εκείνη, δηλώνουμε την συμμετοχή μας και την ανησυχία μας για την εξάπλωση της νόσου αποκαλύπτοντας ένα μνημείο. . .

Παλιοί, ξινισμένοι Δήμαρχοι και νέοι φωστήρες!

Τώρα που άρχισαν να εμφανίζονται οι διάφοροι υποψήφιοι δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, λέω να συμβάλλω κι εγώ στους προβληματισμούς τους.

Η διαχείριση των θεμάτων στις τοπικές κοινωνίες αποτελεί το ουσιαστικό αντικείμενο της τοπικής εξουσίας. Ο Δήμος, εκτός από γενικές οραματικού χαρακτήρα στρατηγικές και συμμετοχή σε γενικού πολιτικού χαρακτήρα διεκδικήσεις, πρέπει να λειτουργεί καλά για πολύ συγκεκριμένες υπηρεσίες που επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τη ζωή των δημοτών.

Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί ότι εκτός από τα καθημερινά, ένας καλός, ένας χαρισματικός δήμαρχος μπορεί να αλλάξει την εικόνα της πόλης και να βελτιώσει σαφώς τις συνθήκες ζωής των κατοίκων της. Κι επειδή δεν υπάρχει μόνον ένας τέτοιος δήμαρχος σε όλη την ελληνική επικράτεια, θα έπρεπε οι διάφορες πόλεις να διαμορφώνονται και με την δική της ταυτότητα η κάθε μία.

Βλέπετε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα; Όλες οι πόλεις είναι το ίδιο μάτσο χάλια, ασχέτως πολιτικής προέλευσης των δημάρχων τους. Τα ενδιαφέροντα πολεοδομικά χαρακτηριστικά των πόλεων είναι όσα έρχονται από τους προηγούμενους αιώνες και δεν τα κατέστρεψε η αντιπαροχή και η πρόοδος.

Δείτε τις πόλεις στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες πως διατηρούν το ιστορικό κέντρο τους και πως εμείς ακόμα και σήμερα κοιτάμε πως να καταστρέψουμε ότι έχει απομείνει. Προφανώς και μπορεί το παλιό να συνυπάρχει με το καινούργιο: δεν μας φταίει η ιστορία και τα ερείπια!

Γιατί έγινε αυτό; Γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν διαμορφώθηκε κάπου στην Ελλάδα, ένα άλλο μοντέλο τοπικής αυτοδιοίκησης; Δεν υπάρχει κάπου ένας δήμος, ένα χωριό που λειτουργεί διαφορετικά; Δεν είναι οικονομικό το θέμα: στην δεκαετία 1950 - 1960 πολλά χωριά με εθελοντική εργασία άνοιξαν δρόμους έκτισαν γεφύρια, σχολεία όχι μόνο χωρίς κρατική επιχορήγηση αλλά πολλές φορές με πόλεμο από το επίσημο κράτος!

Απο Ερημόκαστρο κανείς;

Έλαβα και δημοσιεύω την ακόλουθη ανακοίνωση (όπως την παρέλαβα):

ΊΔΡΥΣΗ ΔΗΜΟΤΙΚΉΣ ΠΑΡΆΤΑΞΗΣ «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΊΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ» ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΕΙΟΥ ΔΉΜΟΥ ΑΛΙΑΡΤΟΥ.

Αντιλαμβανόμενοι τα αιτήματα της εποχής μας για συνεργασίες,για σύνθεση και αναζήτηση νέων ιδεών,για απόρριψη νοσογόνων καταστάσεων,όπως ο τοπικισμός ,η άκρατη φιλοδοξία και η τακτοποίηση προσωπικών συμφερόντων.


Συναισθανόμενοι την ευθύνη που όλοι έχουμε για  την εμπέδωση της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης ,για την ενίσχυση της συμμετοχής στα κοινά ,για την παροχή ευκαιριών σε νέους ανθρώπους να ασχοληθούν με τον τόπο τους.


Αποφασίσαμε

Κάτω οι ψεύτες εαυτοί μας!

Σε γειτονικό (γεωγραφικά αλλά και αισθητικά) εξαίρετο ιστότοπο έγινε πρόσφατα αναφορά στους ψεύτες πολιτικούς των Δήμων μας και καλέστηκαν οι ψηφοφόροι να μην τους ψηφήσουν ειδικά αυτούς. 
"Δεν πρέπει κανείς από εμάς να ψηφίσει υποψήφιο που γνωρίζει ότι ψεύδεται ή το έχει πράξει στο παρελθόν. Ψεύτης ονομάζεται εκείνος ή μάλλον όλοι εκείνοι που μας έχουν κοροϊδέψει τουλάχιστον μια φορά", γράφηκε.

Αν και υπάρχουν ψεύδη που είναι ορισμένες φορές αποδεκτά, το ψέμα είναι αρνητική έννοια και ο "ψεύτης" κακός χαρακτηρισμός. Όμως η καταδίκη του ψεύτη είναι δεδομένη εφόσον δεν ωφεληθήκαμε από τις ψευτιές τους. Διότι μπορεί τα ψέματα να ωφέλησαν ορισμένους και -πράγμα πιο πιθανό- να έβλαψαν τους υπόλοιπούς και περισσότερους. Θυμίζω τις ψεύτικες δηλώσεις για τις αγροτικές παραγωγές που έκαναν μέχρι πρόσφατα συντοπίτες μας με στόχο τον προσπορισμό των ενισχύσεων κάθε λογής ή τις ψεύτικες βεβαιώσεις αναπηρίας κλπ., κλπ. Η εντύπωση οτι το κρατικό χρήμα είναι κάτι ξένο δημιουργεί μια κοινωνική -σιωπηλή- αποδοχή αυτών των ενεργειών, αλλά για αυτό το θέμα θα επανέλθω πιο κάτω.

Ενεργοί πολίτες (απο την Αλίαρτο) και Δημοτικές Εκλογές

Και να που το σκηνικό αρχίζει να διαμορφώνεται. Λέμε τώρα! Διότι τι ανάγκη έχουμε να δούμε το σκηνικό που διαμορφώνουν οι ηγεσίες των κομμάτων όταν ζούμε την δική μας τραγωδία; Πρώτη φορά πάντως η αντίδραση του κόσμου, των πολιτών, έχει προκαλέσει τέτοια αμηχανία στον τρόπο που θα παρουσιαστούν οι υποψήφιοι και επιβάλλει σοβαρές προσαρμογές στους πολιτικούς σχεδιασμούς. Στο πεδίο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, των μεγάλων πόλεων και των περιφερειών οι αποφάσεις για τα πρόσωπα λαμβάνονται και τα κριτήρια είναι το πολιτικό συμφέρον του κόμματος.

Το πώς επιλέγουν οι πολίτες τους Δημοτικούς τους άρχοντες είναι μεγάλη (και πολύπλοκη) ιστορία. Κρίνοντας από την εικόνα που έχουν οι Δήμοι και τα χωριά μας εικάζω πως δεν είμαστε καθόλου ευχαριστημένοι και από τους άρχοντες και από τους εαυτούς μας.


Για να μην καλλιεργηθούν φρούδες ελπίδες στο δικό μας τοπικό επίπεδο, σκέφτομαι φωναχτά: εάν πράγματι ο νόμος Καλλικράτης δημιουργεί τομή στην διοίκηση του ελληνικού κράτους κι αν πράγματι οι νέοι ηγέτες της Τοπικής ή Υπερτοπικής αυτοδιοίκησης έχουν τις εξουσίες που μας έχουν πει –άρα και την οικονομική ισχύ να κάνουν πράγματα- τότε εάν οι προτεινόμενοι είναι το νέο αίμα και η ανανέωση του πολιτικού συστήματος τότε πάμε για αλλού. Ιδού γιατί οι πιο πολλοί από τους νυν πολιτικούς αστέρες, υπουργοί και πρωτοκλασάτοι στυλοβάτες των κομματικών εξουσιών, ως πολιτικά ζώα οσμίστηκαν τον κίνδυνο να χαθούν στο ομιχλώδες τοπίο πριν και μετά τις εκλογές και αρκέστηκαν στα τωρινά τους οφίτσια. Έτσι νέοι αστέρες έλαμψαν (νέοι όχι ως προς την ηλικία πάντα!) αμυδρά και μάλλον έτσι θα υποφώσκουν και μετά τις εκλογές διότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα μείνει –εκτός αν άλλα κελεύσουμε όλοι μας- στο ημίφως των εξελίξεων.

Στο μισοσκόταδο λοιπόν των γενικών προσδοκιών λοιπόν εξελίσσονται τα πράγματα και στο δικό μας Δήμο:  τηρείται σιγή ασυρμάτου,  οι συζητήσεις είναι υπόγειες, διατακτικές και κρυφές. Ίσως και να μην γίνονται καν.

Οι πρώτες απόπειρες είναι δειλές, ανιχνευτικές και με στρογγυλές, αυτονόητες και γενικόλογες διακηρύξεις. Ας είναι κι έτσι ας είμαστε κι εμείς συγκαταβατικοί!

Ευριπίδειος Ορέστης τόσο σύγχρονος

Είδαμε πρόσφατα οικογενειακώς την παράσταση του Ευριπίδειου "Ορέστη" από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Χουβαρδά. Εν μέσω της πολιτκολογίας, δημαρχολογίας, περιφερειολογίας και του κενού που απειλεί να μας καταπιεί, καλύτερη η επιστροφή στον 5ο π.Χ. αιώνα.

Η νύχτα γλυκιά, η παράσταση εξαιρετική αλλά η όλη οργάνωση από τις υπηρεσίες του Δήμου Ελευσίνας ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Μέχρι να παρκάρω και να φτάσω στο θέατρο μου βγήκε η γλώσσα. Διάφοροι υπεύθυνοι κατεύθυναν τα αυτοκίνητα και δεν έλεγαν τι και που να πάμε.

Το εντυπωσιακό ήταν ότι ενώ είχε σχεδόν αρχίσει η παράσταση –ο Χουβαρδάς είχε τον χορό του μια παρέα νέους, αγόρια και κορίτσια, και τους έβγαλε στην σκηνή ανορθόδοξα, δεν καταλάβαμε αμέσως ότι αυτοί είναι ο χορός- κάποια κυρία από τον Δήμο έβγαλε ένα λογύδριο και κάλεσε τον Δήμαρχο (που είναι και υποψήφιος) να χαιρετήσει. Έγινε χαμός! Οι θεατές άρχισαν να βρίζουν φωναχτά και να σφυρίζουν ενώ ο Δήμαρχος συνέχιζε να διαβάζει κάτι που δεν άκουγε κανείς. Κάποια στιγμή το κατάλαβε και έφυγε από την σκηνή. Τέτοιο κατάντημα Δημοτικού άρχοντος δεν είχα ματαδεί. Κρίμα γιατί ο συγκεκριμένος –ο Αμπατζόγλου, της Ελευσίνας- ακούγεται ότι είναι καλός.

Η κάθοδος του Δημάρχου

Στην ταυτότητά μου αναγράφεται ως τόπος γέννησης: Λιβαδειά Βοιωτίας, επειδή όταν ήταν να γεννηθώ (πάνω από μισό αιώνα πριν) εκεί υπήρχε μαιευτήριο. Από την δική μου ηλικία και πριν, οι γέννες γίνονταν στο χωρίο, στο σπίτι οπότε ήταν σαφής πρόοδος η γέννησή ενός παιδιού σε μαιευτήριο, στην πρωτεύουσα του νομού. Επειδή δεν μου αρέσει καθόλου η Θήβα και οι Θηβαίοι με βολεύει και στο ερώτημα από που είσαι λέω από την Λιβαδειά και αισθάνομαι μια χαρά. Έτσι κι αλλιώς οι Θεσπιείς με την Φρύνη και την καπελωμένη θυσία τους στις Θερμοπύλες από τους Λακεδαιμόνιους αφορά ειδική ανάλυση που κάνει τον συνομιλητή μου να βαριέται

Στην Λιβαδειά γνωρίζω την Κρύα και το μαντείο του Τροφώνιου, την περιοχή Ταμπάχνα, όπου ψωνίζαμε βαρέλια για κρασί κι εργαλεία, το κτίριο του Μητροπολίτη και πρόσφατα τους πεζόδρομους με τις καφετέριες και το Νομαρχιακό μέγαρο. Δυστυχώς δεν είχαμε πολλά πάρε δώσε με την πόλη αφού οι υπηρεσίες που θέλαμε και θέλουμε είναι στη Θήβα.

Έτσι λοιπόν,  αφού γεννήθηκα στην Λιβαδειά, δικαιούμαι δια να σχολιάσω την ανακοίνωση του Δημάρχου Τσιφή και να θέσω ερωτήματα τα οποία θα με βοηθήσουν να αποφασίσω για το τι να πράξω στις επικείμενες εκλογές και στον Δήμο που ανήκω, τον Καλλικρατικό Δήμο Αλιάρτου (Δήμος Θεσπιών).

Ακόμα οι νυν δήμαρχοι του Δήμου μου δεν εξέδωσαν ανακοινώσεις περί της καθόδου των. ο κ. Τσιφής ας θεωρήσει εαυτό προνομιούχο καθώς ανοίγει τον δρόμο της κριτικής των δημοτικών αρχόντων.