Κάποιες κυρίες με καπέλο αποθανάτιζαν την όλη σκηνή για να γραφεί η ιστορία ξανά και να γεμίσουν τα οικογενειακά άλμπουμ αλλά και τα ημερολόγια των συλλόγων.
Περιμέναμε να μάθουμε επιτέλους περισσότερα για το συγκεκριμένο μνημείο, την ιστορία του, τον δωρητή, τον γλύπτη και μείναμε στο σκοτάδι.
Πότε πριν αποκαλυπτήρια μνημείου δεν έκρυψαν την αλήθεια σε τόσο σκοτάδι μια τόσο λαμπερή μέρα.
Παλιότερα ο Δήμος είχε αποφασίσει να μην υιοθετήσει το συγκεκριμένο μνημείο αλλά τώρα, της προεκλογικής περιόδου βοηθούσης, όλα τα εμπόδια παρασύρθηκαν από την ορμή των φιλοδοξιών ή την ματαιοδοξία των διοικούντων. Και ιδού ο κ. Δήμαρχος να ανηφορίζει μπροστά στο άγημα των οπλιτών πεζοναυτών και να ψάχνει τη εσωτερική τσέπη του σακακιού του για να βεβαιωθεί ότι η το κείμενο της ομιλίας του είναι εκεί. Είναι σοβαρός όπως αρμόζει σε κάποιοι που ετοιμάζεται να αποκαλύψει το βαθύτερο νόημα της ιστορίας της φυλής που από ότι φαίνεται εκείνος το έχει στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του.
Όλοι περιμένουμε να μάθουμε πως είναι δυνατόν να γίνονται επίσημα εγκαίνια σε ένα ιδιωτικό μνημείο αλλά μείναμε στο σκότος. Το βέβαιο είναι ότι ο χρηματοδότης του μνημείου είναι απών και δεν έχει παραχωρηθεί ο χώρος στον Δήμο.
Δηλαδή κυριολεκτικά μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα!
Κάποτε οι δημοτικοί σύμβουλοι που είχαν το πρόσταγμα έδωσαν εντολή κι η τελετή άρχισε.
Όλα τα θεωρούσα αναμενόμενα και προβλέψιμα αλλά το ότι όμως οι ψυχές των αρχαίων οπλιτών θα υπόκειντο στην βάσανο ενός Χριστιανικού τρισάγιου αυτό δεν το περίμενα. Για μια στιγμή πίστεψα ότι ο μαρμαρωμένος οπλίτης θα έστρεφε το δόρυ του προς τον Χριστιανό ιερέα που αντί τον Άρη ή την Αφροδίτη έκανε επίκληση για την σωτηρία των ψυχών τους στην Παναγία και τον Άγιο Γεώργιο - μεγάλη η χάρη τους- την στιγμή που πήγε να το ράνει με αγιασμό αλλά τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Να μια άλλη απόδειξη του ότι αυτοί που έχουν φύγει δεν ανήκουν στον κόσμο τούτο και συνεπώς την μνήμη των πράξεων τους οι κάθε λογής εξουσίες μπορούν την κάνουν ότι θέλουν, εφόσον τους αφήνουμε και τους χειροκροτούμε αγάλλοντες.
Στη βάση του μνημείου τοποθετήθηκε η σχετική μαρμάρινη επιγραφή για τον Δήμαρχο επί των ημερών του οποίου έγιναν τα αποκαλυπτήρια.
Ο λόγος του κ. Δημάρχου ήταν μια αξιοπρεπής προσπάθεια αντιγραφής στιλ βλαχοδήμαρχου παλαιών επιθεωρήσεων. Κυριάρχησε η επανάληψη ορισμών για τον όρο έθνος και η διατύπωση ερωτημάτων για το τι είναι η πατρίδα μας ανά τους αιώνες και για την αποστολή μας, ως πολιτών, που όμως έμειναν αναπάντητα
Στον λόγο για το ιστορικά της μάχης των Θερμοπυλών από τον πρόωρα συνταξιοδοτημένο στρατηγό, έγινε περιγραφή της στολής και του εξοπλισμού του μαχητή Θεσπιέα και εμείς ματαίως προσπαθούσαμε να βρούμε την αντίστοιχη εικόνα σε αυτό το Ρωμαϊκοφανές κατασκεύασμα.
Μετά το τέλος της τελετής, περνώντας για τα καφενεία, προσπέρασαν όλοι την μικρή παραμελημένη πλατεία, λίγα μέτρα πιο πάνω με τις σκουριασμένες κούνιες, όπου υπήρχε πάλι ένα μνημείο για τους 700. Από τότε που τοποθετήθηκε το κακορίζικο, δεν ξέρω να έγινε κάποια αντίστοιχη τελετή, τόσα χρόνια τώρα.
Όλα προφανώς ξεχάστηκαν και σε κάποιους ρομαντικούς έμεινε η θλίψη για το πόσο μικροί είμαστε να μιλάμε και να ισχυριζόμαστε ότι είμαστε κληρονόμοι αυτών των γενναίων πολεμιστών και να χρησιμοποιούμε την θυσία τους κατά καιρούς και κατά την περίσταση, όταν λόγω της κενότητας μας δεν έχουμε κάτι άλλο πολύτιμο να παρουσιάσουμε για εμάς. Όπως μια γεροντοκόρη που θέλοντας να παντρευτεί στα εξήντα της χρόνια το μόνο που παρουσιάζει ως ελκτικό της στοιχείο είναι η το ένδοξο οικογενειακό της όνομα, η τιμή και η παρθενία της, όλα όμως άχρηστα.
Η εκλεγμένη εκπρόσωπος του νομού μας, κ. Αγάτσα, εμφανίστηκε στα καφενεία μας να θέλει να σφίξει τα χέρια μας βιαστικά διότι την περίμεναν (θα σας πω σε λίγο πού)
Δήλωσε συντετριμμένη ότι δεν είχε καταλάβει το μέγεθος του λάθους με την αγνόηση της ιστορικής βαρύτητας του ονόματος Δήμος Θεσπιών και είπε το βαθυστόχαστο αφήστε να δούμε τι μπορεί να γίνει. Η δήλωσή της αυτή μας συνέτριψε κι εμάς αφού διαπιστώσαμε ακόμα μια φορά τι σόι εκπρόσωπους έχουμε και με πόσο θράσος χαμογελαστοί μας κοροϊδεύουν.
Όλα όμως έγιναν κανονικά και κατά το πρωτόκολλο. Αφού οι επίσημοι ανεβοκατέβηκαν δύο φορές για λόγους, αποκαλυπτήρια και κατάθεση στεφάνων, όλοι κατέφυγαν στην τεράστια αίθουσα της μοντέρνας ταβέρνας του Ερημοκάστρου όπου ενώ είχε γίνει παραγγελία για περίπου διακόσια και πλέον άτομα τελικά οι εκλεκτοί -περί τα εβδομήντα άτομα- μαζεύτηκαν σε μια γωνία.
Εκεί κατέφυγε η η κ. Αγάτσα μετά τις χειραψίες της. Εκεί, όλοι οι εκλεκτοί προσκαλεσμένοι, , οι Δήμαρχοι των γειτονικών Δήμων, τρώγοντας και πίνοντας, συζητούσαν για την αδικία να μην έχει ο νέος Δήμος το όνομα Θεσπιές και οι προσκαλεσμένοι κουνούσαν με κατανόηση και συμπόνια το κεφάλι όπως στα μνημόσυνα κάνουν το ίδιο όταν οι οικείοι περιγράφουν το πόσο καλός υπήρξε ο εκλιπών.
Οι υπόλοιποι αφού σχολιάσαμε τα συμβάντα καταλάβαμε ότι γίναμε ως Δήμος φτωχότεροι κατά 5.000 ερώ περίπου -τόσο πήγε το επιμνημόσυνο γεύμα στη ΓΕΦΥΡΑ- και ζαλισμένοι από τα τσίπουρα στο γνωστό καφενείο μας οδεύσαμε οίκαδε με σκοτεινές σκέψεις για το αυτοδιοικητικό μας μέλλον και την ταλαιπωρία της μνήμης της θυσίας των προπατόρων μας που προσπαθούμε να την πουλήσουμε στις αγορές του κόσμου ή να την ανταλλάξουμε με ολίγο από όνομα στο νέο Καλλικρατικο Δήμο, έτσι για να σωθούν τα προσχήματα βρε αδελφέ.
το προγραμμα ειχε και απαγγελιες ποιηματων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο σύγχρονο ορημαγδό των "απόψεων" όλων των εν δυνάμει κριτών των πάντων,και πάντα ανώνυμων, ήταν επιλογή μου να μην απαντώ. Εν τούτοις όπως σε όλους τους κανόνες υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Θα απαντήσω λοιπόν στον ανώνυμο "ερημο καστριώτη". Η εξαίρεση βέβαια γίνεται διότι είχα εκτιμήσει τα προηγούμενα κείμενά του, και δεν μπορώ να κρύψω και τον θαυμασμό μου για κάποια από αυτά,θεορώντας τηνανωνυμία του κάτι σαν φιλολογικό ψευδώνυμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑργησα να απαντήσω προσπαθώντας να έχω μια χρονική απόσταση από τα γεγονότα για να λειτουργώ, όσο μπορώ, λιγότερο συναισθηματικά.
Εχουμε λοιπόν και λέμε:
1)Δεν έχεις μάθει ακόμα (φαντάρος δεν πήγες?) να ξεχωρίζεις τους πεζονάυτες από τα φανταράκια του πυροβολικού? (σιγά μην ήταν και οι ράμπο του αμερικάνικου στρατού στο Βιετνάμ).
2)προσπάθησα λές να αποκαλύψω το βαθύτερο νόημα της ιστορίας της φυλής....και πιό κάτω(δεν μπόρεσες φαίνεται να με ξεχάσεις μέσα στό παραλήρημά σου), "κυριάρχησε η επανάλυψη ορισμών για τον όρο έθνος και η διατύπωση ερωτημάτων για το τι είναι η πατρίδα μας ανά τους αιώνες και για την αποστολή μας, ως πολιτών, που όμως έμειναν αναπάντητα'
Ε! λοιπόν θα σου παραθέσω αυτούσια αυτά που ευτυχώς δεν έχασα ψαχνοντάστα εναγωνίως.
Η επίκληση του παρελθόντος αποτελεί σημαντική καταφυγή σε δύσκολους καιρους όπως οι σημερινοί για να αντλήσουμε δύναμη, αρκεί να μη γίνεται προσχηματικά για να κρυφτούμε πίσω του.
Αλλωστε τι είναι, που και πότε γςννήθηκε η Ελλάδα? στις Θεσπιές? σην Κνωσό? τη Σπάρτη? το Βυζάντιο? το 1821?
Τι απέγινε αυτή η Ελλάδα των μεγάλων έργων των ένδοξων ανδρών? και πως φτάσαμε ως εδώ? τα ίδια της τα μεγαλεία την αποποίησαν? η σημερινή κρίση έχει να κάνει και με τηνταυτότητά μας?
Το παρελθόν αποτελεί αναγκαίο κεφάλαιο για την θεμελίωση ενός έθνους. όμως δεν φτάνει. οπως δε φτάνει και η γλώσσα, οι συνήθειες το κλίμα κ.λ.π. Όλα αυτά αποτελούν αναγκαίες συνθήκες ύπαρξης ενός λαού, αλλά χρειάζονται να συμπληρώνονται με κάτι παραπάνω.Την διαχρονική συναίνεση και την καθαρή επιθυμία της συλλογικής ζωής. Όπως καλή ώρα τώρα εδώ.
το έθνος αποτελεί τον συνδτικό κρίκο του παρελθόντος του παρόντος και του μέλλοντος. Στο παρελθόν βρίσκονται οι μεγάλες στιγμές, οι εθνικές συμφορές και τα λάθη.Στο παρελθόν θεμελιώνεται το πρόγραμμα που πρέπει να υλοποιηθεί από όλους μας στο μέλλον.Η ύπαρξη προγράμματος δημιουργεί το νέο συλλογικό καθήκον, και απαιτεί κοινές δράσεις και κοινές δεσμεύσεις. Αυτός ο κρίκος είναι κατά την γνώμη μου ένα πρώτο αδύναμο σημείο των τελευταίων χρόνων.
Μια συνένωση ανθρώπων με αγνό πνεύμα και αθώα καρδιά δημιουργεί μιά ηθική συνείδηση που λέγεται έθνος. Όσο αυτή η συνείδηση αποδεικνύει τη δύναμή της μέσα από τις θυσίες που απαιτεί η αποκήρυξη του ατομικού συμφέροντος εν ονόματι του συλλογικού, τότε συνεχίζει να είναι νόμιμη, και να έχει δικαίωμα να υπάρχει.
Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω το εξής: η αποσιώπηση γεγονότων και πολύ περισσότερο ιστορικών γεγονότων, που αλλάζουν τηνιστορική ροή είναι θνησιγενής όπως και οι απάτες.
Ετσι λοιπόν ο αγώνας και η θυσία των 700 Θεσπιέων δικαιώνεται και με τη σημερινή μας εκδήλωση και θα δικαιώνεται από τους δικούς μας επόμενους αγώνες.
Αυτα κυρ "ερημο καστριώτη" μου είπα. οι απαντήσεις λοιπόν δίνονται άλλο αν δεν σε ικανοποιούν. Είσαι όπως πολλούς πολλους άλλους που ξέρουν τι δεν θέλουν αλλά δεν ξέρουν και τι ακριβώς θέλουν. Ή μάλλον όχι, αποκάλυψες τις τοπικιστικές ανησυχίες, διότι αγαπητέ μου τοπικιστής δεν είναι εκείνος που αγαπά τον τόπο του αλλά εκείνος που μισεί τους άλλους. ο πρώτος απο τους επάλληλους κύκλους είναι ο τοπικισμός που σε οδηγεί απευθείας στον εθνικισμό και ακόμα παραπέρα.
Βγάλε λοιπόν την κουκούλα της ανωνυμίας σου, γιατί ήδη βλέπω μέσα από αυτήν τα μικρά μοχθηρά όλο κακία μικρά ματάκια σου.
όσο για τους άλους χαρακτηρισμούς τι να πώ μπχτσές είσαι. φιλολογικός βεβαίως βεβαίως.
Κρίμα. Και τέλος η συζήτηση.-