Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Εκπαίδευση ενάντια στον ρατσισμό και στις διακρίσεις


Γιατί φοβόμαστε το διαφορετικό; Γιατί είμαστε τόσο εχθρικοί προς τους άλλους; Πως καλλιεργείται στο μυαλό μας αυτή η καχυποψία και υπό ποιες προϋποθέσεις αυτό οδηγεί στο έγκλημα;  Πόσο πολύ μας ενοχλεί όταν μιλάνε για εμάς αρνητικά, μα κρίνουν, μας κοροϊδεύουν;  Πόσες φορές οι άνθρωποι στις Δημόσιες Υπηρεσίες, στην εφορία, στην αστυνομία, στα υπουργεία δεν μας έχουν φερθεί προσβλητικά, έχουν μιλήσει περιφρονητικά  και μας έχουν κάνει να πούμε το «να ανοίξει η γη να με καταπιεί»;

Η κυριαρχία τέτοιων αντιλήψεων σε μια κοινωνία δεν είναι δύσκολο πράγμα. Πριν λίγο καιρό μια γερμανική ταινία, ΤΟ ΚΥΜΑ, έδειξε πως αυτό υλοποιείται. Αρκεί μια εξουσία που ξέρει τι θέλει και ένας λαός που δεν ξέρει πώς να αντιδράσει! Οι εξουσίες, μικρές ή μεγάλες, δείχνουν το απαίσιο πρόσωπό τους όταν του  το επιτρέπουμε γιατί αδιαφορούμε για αυτά που παθαίνουν οι άλλοι –σιγά μην τα πάθω κι εγώ αυτά!- είτε γιατί φοβόμαστε είτε γιατί ντρεπόμαστε να υποστηρίξουμε αυτό που πιστεύουμε αληθινό και σωστό.

Σε μια άλλη περίπτωση, σε ένα αγροτικό Δήμο Ράισβιλ (Ρυζοχώρι;) στην πολιτεία Αϊόβα των ΗΠΑ, μια δασκάλα έκανε ένα αντίστοιχο πείραμα, στα 1970. Η Αϊόβα είναι   μια πολιτεία των ΗΠΑ με έκταση όση η μισή Ελλάδα περίπου και με πληθυσμό τρία εκατομμύρια κατοίκους.  Ο Δήμος Ράισβιλ στον οποίο έγιναν αυτά που θα πούμε στην συνέχεια,  είναι ένα αγροτικό χωρίο με βασική παραγωγή τα καλαμπόκια.

Το 1968 δολοφονήθηκε στην πόλη Μέμφις των ΗΠΑ ο αμερικανός μαχητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.


Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Η αβάσταχτη μοναξιά της κ. Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης & Τριφίμων





Πολλοί μίλησαν για θέατρο του παραλόγου αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για κωμωδία αυτό που βλέπουμε εμείς αυτές τις ημέρες στους κλειστούς κόμβους της Εθνικής. Μια κωμωδία με τραγικές συνέπειες για εμάς τους ίδιους αλλά και για άλλους επαγγελματίες. Θα περιοριστώ στα του νομού μας αλλά είμαι βέβαιος ότι ανάλογα συμβαίνουν και στις άλλες περιοχές.


Βουλευτίνες και Νομαρχαίοι παρέλασαν από το Κάστρο που είμαστε μαζεμένοι  και όπως καταλαβαίνω τώρα αυτό έγινε για να γραφούν τα σχετικά δελτία τύπου και με καμιά διάθεση κατανόησης του προβλήματος.


Η Τσόνογλου ζήτησε να δώσουμε τόπο στην οργή!  Η Αγάτσα να δείξουμε κατανόηση: Μου θύμιζαν καμώματα που κάνουν οι κοπελίτσες όταν παίζοντας τις κουμπάρες τσακώνονται,  δεν μιλιούνται και στέλνουν αντιπροσωπείες συμφιλίωσης.


Αν αυτό είναι πολιτική παρουσία και νέο πνεύμα στην άσκηση της πολιτικής, να τους χαίρεται τους βουλευτές του ο Πρωθυπουργός!


Οι βουλευτές, ο κ. Νομάρχης τα στελέχη σε τοπικό επίπεδο κάνουν δημόσιες σχέσεις χειρίστου είδους: δεν τολμούν να υποστηρίξουν τις προτάσεις της κυβέρνησης και μας κτυπάνε φιλικά στην πλάτη:
  • Αν έχει δίκιο η Υπουργός γιατί δεν υποστηρίζουν τις απόψεις της
  • Αν έχουμε εμείς γιατί δεν μπαίνουν μπροστά και ως εκπρόσωποι να το προβάλλουν στα κανάλια και στον Τύπο;  
Τέτοιος ζωώδης πολιτικός αμοραλισμός δεν είναι προπομπός καλών εξελίξεων για την κοινωνία μας!

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Βιογραφικό Σημείωμα





Για πολλά χρόνια ζούσα με βεβαιότητες και απόλυτους στόχους. Υπήρξα σχεδόν φανατικός, με εκείνο το πάθος του νεοφώτιστου που το καταλαβαίνουν καλά όσοι βυθίστηκαν σε κάποιο πάθος (αλκοόλ, σκόνες μαύρες κι άσπρες, ιππόδρομος, χαρτιά) και κάποτε κατόρθωσαν να ξεφύγουν. Έζησαν στιγμές απερίγραπτης ευτυχίας αλλά και μεγάλης κατάπτωσης. 
Παρόλα αυτά, κατάφεραν κάποτε να αγαπήσουν την εικόνα του καθρέπτη τους και να του χαμογελάσουν και να αλλάξουν την ζωή τους. Μπορεί πάντα να νοσταλγούν εκείνη την ανατριχίλα στο παιχνίδι με την απώλεια και την καταστροφή λίγο πριν εξαφανιστούν μέσα της  αλλά ξέρουν ότι τώρα είναι αλλού και όλα αυτά είναι χωμένες σε άγραφα αρχεία, δηλαδή  χαμένες αναμνήσεις.


Γύρω στο 1989, με την κοσμογονία και το γκρέμισμα τοίχων, αγαλμάτων και ιδεολογημάτων, άνοιξε ένα κενό μέσα μου, μέσα σε πολλούς σαν κι εμένα, που προσπάθησε με τον τρόπο του ο καθένας να το καλύψει.


Άλλοι γέμισαν την τρύπα με ψευδαισθήσεις «καλά, εγώ όλα τα είχα καταλάβει από νωρίς και τους τα ‘ λεγα» κι εξαργύρωσαν αυτή την «γνώση» με υποταγή σε νέα είδωλα και εξουσίες. Πήραν θέσεις και αξιώματα. Άλλοι ξανασήκωσαν τα γκρεμισμένα αγάλματα, τα ξεσκόνισαν, τα έστησαν σε δικά τους βάθρα και συμπλήρωσαν τα σπασίματα με θεωρίες συνωμοσίας και σκοτεινά σχέδια κακών δυνάμεων κεφαλαίου τε και ιμπεριαλισμού. Φρεσκάρισαν τις παλιές εικόνες, τις έβαλαν στο εικονοστάσι και ύψωσαν στο μυαλό τους τα γκρεμισμένα τείχη και κλείστηκαν στο φρούριο της αυθεντικότητας της επανάστασης που οι άλλοι είναι ανώριμοι και δεν καταλαβαίνουν. Αρνήθηκαν (φοβήθηκαν;) να μάθουν.

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Στοιχειώδη οικονομικά απελπισίας




Οι δημοσιογράφοι καθήμενοι στα γραφεία τους ή σους καναπέδες τους κρίνουν το επικοινωνιακό στάτους των αγροτών συνδικαλιστικών ή μη όπως ο  Σταύρος ΤζίμαςΕίναι κρίμα για τον καλό δημοσιογράφο και άδικο για εμάς. Θα έπρεπε να δουν πίσω από το αξύριστο πρόσωπο και την άξεστη έως και αγενή ομιλία, την αγωνία ενός απελπισμένου με την οικονομική του κατάσταση.


Εάν δε, νομίζουν –οι δημοσιογράφοι- ότι είναι οι αγρότες "αλαζόνες προς την κοινωνία" και όχι προς την εξουσία, και άλλα τέτοια ας θυμηθούν στην καλύτερη περίπτωση τι λένε για πάρτη τους οι επιχειρήσεις στις ποίες αυτοί εργάζονται όταν εκείνοι απαιτούν τα δικά τους αιτήματα. Στην καλύτερη περίπτωση θα έπρεπε όλοι να αναφωνήσουμε, όπως η πόρνη της Γαλάτειας Καζατζάκη «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Γιατί οι αγρότες προσπαθούν να αντιγράψουν -δυστυχώς και λάθος κατά την άποψή μου- στις τηλεοπτικές τους εμφανίσεις τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους  των τηλεοπτικών παράθυρων και του –τώρα μάλιστα!- πολιτισμένου διαλόγου.


Δηλαδή πόσο τους κοστίζει -στους δημοσιογράφους- έστω και τώρα να έρθουν να μας δουν στα μπλόκα και να τους δώσουμε μερικά στοιχεία για την πραγματική εικόνα του προβλήματος;  Ακόμα και οι αναλύσεις τους ενώ ξεκινάνε να είναι ενδιαφέρουσες, εξελίσσονται σε ελλιπείς και γενικόλογες  αναφορές όπως εκείνη του Κ. Καλλίτση με τον "πιασάρικο" τίτλο "οι αγρότες και ο «τσαμπουκάς» προς την κοινωνία" (θα έπρεπε να είναι πιό ευρηματικοί στην επιλογή των τίτλων και των φράσεων!).


Λοιπόν κάνοντας το πρώτο βήμα και μιλώντας για μένα, πρέπει να τους πω ότι εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον το κράτος μου χρωστάει τουλάχιστον € 15.000 από τις επιδοτήσεις για τα χωράφια που καλλιεργώ. Οι εξηγήσεις για καθυστερήσεις στην μηχανογράφηση κλπ. είναι δικαιολογίες.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Οδών καταλήψεις και παρανοήσεις




Το έχουν πει πολλοί και θα συμφωνήσω: αυτή την περίοδο δεν υπάρχουν τα οράματα εκείνα που θα μπορούσαν να  κινητοποιήσουν συντονισμένα τις παραγωγικές και κοινωνικές δυνάμεις σε νέους ρυθμούς και στόχους με κοινωνική συνοχή και κοινωνική ψυχολογία δημιουργίας. Οι μεγάλες ιδέες και στόχοι, ενοποιούν τα μερικά συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων και μας κάνουν όλου θετικούς, με διάθεση προσφοράς, ανεκτικούς στα  προς ημάς  και δεκτικούς για τις αναγκαίες θυσίες.

Τέτοιο θετικό κλίμα δημιουργείται συνήθως έπειτα από 
μεγάλες, εθνικού χαρακτήρα, κρίσιμες καταστάσεις ή κυνηγώντας εθνικής εμβέλειας στόχους ή όταν συμβαίνουν και τα δύο μαζί. Η ΕΑΜική περίοδος ήταν μια τέτοια περίοδος στην ιστορία μας όπου η άμεση ανάγκη επιβίωσης και αντίστασης στον κατακτητή συνδυάστηκε με τον πόθο δημιουργίας μια δίκαιης κοινωνίας, μιας ζωής δημιουργικής.  Οι Ολυμπιακοί Αγώνες 2004 είναι ένα άλλο παράδειγμα, ασχέτως με τις διαφωνίες που έχει κάποιος  για το περιεχόμενο, το συνολικό κόστος, κλπ., δεν αμφισβητείται η θετική κοινωνική ψυχολογία που είχε τότε αναπτυχθεί.


Από ότι φαίνεται δεν έχουμε καταλάβει, όλοι μας, ότι αυτή που περνάμε τώρα είναι πιθανόν τέτοιου επιπέδου κρίση. Πολύ φοβάμαι ότι και οι ταγοί μας δεν το έχουν καταλάβει, ασχέτως με τις αγωνιώδεις εκκλήσεις τους. 
Ο τρόπος που ασκούν την πολιτική τους διακυβέρνηση δεν επιδιώκει συναινέσεις αλλά πολιτική κυριαρχία, θεμιτή σε άλλες περιόδους αλλά αρνητική στην τρέχουσα συγκυρία διότι προκαλεί αμυντικές αντιδράσεις από πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς. Φαίνεται ότι το ενδιαφέρον των κυβερνώντων δεν είναι η ουσιαστική ενασχόλησή τους με τα προβλήματα των αγροτών και της αγροτικής οικονομίας αλλά η διαχείριση των αγροτικών πληθυσμών ως υποψήφιων ψηφοφόρων.

Δεν είναι οραματιστές οι άνθρωποι, διαχειριστές είναι ίσως λίγο πιο καπάτσοι από τους προηγούμενους!





Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Στην φωτιά οι καταληψίες των Εθνικών οδών!


Αγρότης που συμμετείχε σε κατάληψη κόμβου της Εθνικής οδού, στην Κόλαση με τον δαίμονα της φήμης και των διαδόσεων να τον βασανίζει (κατά H. Bosch)



Για όλα φταίει ο Σαββόπουλος. Όταν στην δεκαετία του ’60, από το Φορτηγό του, κατέβηκε η Ζωζώ για να εκτονώσει την βαρβατίλα των νέων χωρικών της εποχής προκλήθηκαν ποικίλες όσες φαντασιώσεις και φθόνους στους κατοίκους των πόλεων για την ζωή σε ένα χωριό. Ακολουθήσουν αργότερα κι άλλες Τατιάνες και Βαλεντίνες από τον Υπαρκτό (που αποδείχθηκε ανύπαρκτος) και μαζί με τον μύθο των επιδοτήσεων μας σημάδεψαν ολοκληρωτικά: λάγνοι τεμπέληδες της εύφορης πεδιάδας  Η φαντασία στις πόλεις οργίασε: κρουνοί χρημάτων από του κουτόφράγκους έρευσε στους χωριάτες κι αυτοί εποίκισαν τις ακριβές συνοικίες της Αττικής και τα τζιπ τους εθεάθησαν προκλητικά στα πεζοδρόμια της γνωστής πλατείας. 

Λυπάμαι που θα τους απογοητεύσω αλλά δεν είναι έτσι!

Για τις κινητοποιήσεις των αγροτών γράφτηκαν πολλά μέχρι σήμερα στον Τύπο από καλούς δημοσιογράφους: Π. ΜανδραβέληςΦ. ΚαρζήςΓ. Κύρτσος Οι αναγνώστες έστειλαν σχόλια σε σχετικά ερωτήματα εφημερίδων (ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ) αλλά και σε σχετική δική μου ανάρτηση.  Φάγαμε πολύ ξύλο και δεν εκφράστηκε  καμιά  συμπάθεια.  Βέβαια το νόστιμο της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι αυτοί που μας σέρνουν όλα τούτα είναι που έρχονται στα χωριά τα τριήμερα και τις αργίες και χαίρονται την φιλοξενία και τα αγνά προϊόντα μας. Μα πως συγχρωτίζονται και συναγελάζονται με τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, κρατικοδίαιτους και κατόχους πολλών άλλων "γαλλικών" κοσμητικών επιθέτων σαν ελόγου μας;

Εκείνο που γίνεται φανερό από τα γραφόμενα και λεγόμενα αυτών των ημερών είναι ότι η άγνοια όλων αυτών για την ελληνική επαρχία. Η όποια άποψη τους έχει στηριχτεί στις πικάντικές πληροφορίες για τις νύχτες στα σκυλάδικα των επαρχιακών κωμοπόλεων, τα οικονομικά σκάνδαλα σε συνεταιριστικές επιχειρήσεις  και τις ανακοινώσεις των κυβερνήσεων. 

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι για τα θέματα που απασχολούν τα χωριά με εξαίρεση τις φολκλορικού τύπου αναφορές στην κρατική τηλεόραση,  δεν φάνηκε ποτέ κανείς δημοσιογράφος ερευνητής στα καφενεία μας.


Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Αδιέξοδη επικοινωνιακή τρομοκρατία


Οι δύο σελίδες Α8 και Α9 της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 17 Ιαν 09, είναι αποκαλυπτικές του αδιεξόδου που προκαλείται στα μυαλά μας από τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται τα πράγματα. 

Παραθέτω το θρίλερ που διαμορφώνουν  οι τίτλοι των άρθρων της εφημερίδας:

Η αγωνία για την επόμενη ημέρα. Μετά το Πρόγραμμα Σταθερότητας η αύξηση του ΦΠΑ και των φόρων στα καύσιμαμετά 

Πρόσθετα μέτρα θα ζητήσουν οι Βρυξέλες. Οι εταίροι θα πουν στον υπουργό Οικονομικών ότι δεν θα συγχωρεθεί στη χώρα μας η παραμικρή απόκλιση από τα συμφωνηθέντα 

και τέλος, για το κλείσιμο 

Ο νέος επίτροπος για τις οικονομικές Υποθέσεις που θα επιβλέπει τη δημοσιονομική μας πορεία για τα επόμενα χρόνια είναι το «ρομπότ» από την Φινλανδία.

Μάλιστα! Τα καταλάβαμε όλα! Καιρός για αντικαταθλιπτικά!

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Απελπισμένα τρακτέρ



Τα τελευταία χρόνια, δηλαδή τα τελευταία είκοσι και βάλε χρόνια, όσοι καλλιεργούν την γη και περιμένουν να ζήσουν από την πώληση των προϊόντων της, ζουν στο βασίλειο του τυχαίου και της αβεβαιότητας. Όλο και πιο μικρές είναι οι πιθανότητες να κερδίζουμε πιο πολλά. Πάντα ξέραμε ότι δεν θα είναι κάθε χρονιά καλή αλλά τώρα το κακό έχει παραγίνει: ψάχνουμε "με το ντουφέκι" την καλή χρονιά. Λέγοντας "καλή χρονιά" ουσιαστικά μιλάμε για εκείνη που κερδίζουμε ένα αξιοπρεπές εισόδημα.

Οι σοφοί λένε πως ο πολιτισμός είναι η κανονικότητα. Όλα στην σειρά τους με τάξη. Το χάος είναι το αντίθετο του πολιτισμού. Όποιος βιώνει καταστάσεις με κυρίαρχο το στοιχείο του τυχαίου και του απρόβλεπτου γίνεται απ- άνθρωπος, θηρίο, βιώνει καταστάσεις στρές , αντιδρά σπασμωδικά και με το ένστικτο της επιβίωσης. Εκεί βρίσκονται οι αγρότες σήμερα.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

για τον δικό μου Κριμπά που έγινε Αλίαρτος




για τον Δημήτρη Κεχαγιά που με βοήθησε 

Η δουλειά στην Κωπαΐδα ποτέ δεν μού ήταν εύκολη.  Ποτέ δεν θυμάμαι να ξεκινήσαμε με κέφι για την γκρίζα πεδιάδα. Ήταν μακριά κι έπρεπε να ξεκινήσουμε πολύ νωρίς, νύχτα σχεδόν. Μας περίμενε σκόνη, ζέστη και κουνούπια. Μια σκόνη γκρίζα, σαν στάχτη που ζυμωνόταν με τον ιδρώτα και μας έφτιαχνε . . . επιδερμίδα.

Πιάναμε την ευθεία, κάτω από το Μαυρομάτι, και πηγαίναμε. Βαρετό ταξίδι με την μηχανή του τρακτέρ να με ζαλίζει. Πριν τον Κριμπά, έβλεπα τα χαλάσματα του πύργου και από κάτω σαν στόματα τις σπηλιές και ο συνειρμός ήταν πως κάτι ετοιμαζόταν να μας καταπιεί.

Για να πάμε στο χωράφι, περνούσαμε από τον Κριμπά –έτσι ξέραμε τον Αλίαρτο τότε. Χωρίς να είμαι γλωσσολόγος νομίζω οτι εάν η αρχαία Αλίατρος ονομάστηκε έτσι από το Αλς (η ομηρική θάλασσα κι απ΄ όπου προήλθε και η λέξη Αλάτι) και Άρτος (Αλίαρτος=αλμυρό ψωμί;) τότε είναι πιθανόν οι επερχόμενοι Αρβανίτες να κράτησαν μόνο το πρώτο συνθετικό που στην γλώσσα τους ήταν kripe=αλάτι και βάφτισαν τον οικισμό τους έτσι: Κριμπά.

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ διαβουλευόμενος καλά κρατεί;


Η νέα κυβέρνηση έγινε κιόλας εκατό ημερών και αντί για τούρτα, παρουσίασε, εργαζόμενη  κυριακάτικα μάλιστα, το σχέδιο για την διοικητική ανασυγκρότηση της χώρας. Το μόνο για το οποίο δεν μπορούμε να την κατηγορήσουμε είναι η νομοθετική εργατικότητα. Απροετοίμαστη  και με σύγχυση ανάμεσα στα στελέχη της αλλά οπωσδήποτε εργατική!

Το ΠΑΣΟΚ άλλωστε έχει μια ειδικότητα στις οργανωτικές ανασυγκροτήσεις αφού και οι συνενώσεις των Δήμων με το σχέδιο ΚΑΠΟΔΙΑΣΤΡΙΑΣ πάλι επί παλαιότερων δικών του ημερών του είχαν γίνει.

Πιστεύω ότι σαν κι εμένα χαμπάρι δεν πήρατε και μάλλον δεν θα πάρουμε σε όλη την περίοδο της διαβούλευσης –άλλο ένας οργουελιανός επικοινωνιακός όρος των ημερών- του συγκεκριμένου νομοσχεδίου με το εργολαβικό όνομα ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ. Εάν η διαβούλευση μείνει μόνο στην ηλεκτρονική μορφή της –ως το πλέον λαϊκό επίπεδο- και δεν θα κατέβη στο επίπεδο του καφενείου μας, θα μείνουμε παρατηρητές.

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Η-ελ-πίδα-να-χω-θεί / στης-Πα-νδώ-ρας-το-κου-τί!



Την παραμονή των Χριστουγέννων ήρθαν τα παιδιά μαζί με φίλους. Η κυρά είχε τρελαθεί στις προετοιμασίες και σαν μαθητούδι περίμενε τις αξιολογήσεις από την νεολαία για τις δίπλες, τα μελομακάρονα, τον κόκορα. Πήγα κι εγώ να αρχίσω μετά τα πρώτα τσίπουρα συζήτηση με την άγουρη νεολαία για διάφορα θέματα αλλά εισέπραξα συγκαταβατικές καταφάσεις, ντροπές και σιωπές. Η μεγάλη η κόρη μού το έκοψε: άστα τώρα μπαμπά αυτά, για άλλη φορά. Έφυγαν να πάνε βόλτα κι έμεινα να καπνίζω στο τζάκι. Πού ο καιρός που οι φοιτητές ξεκινούσαν αυτοί τις συζητήσεις!

Από τις παλιές παραδόσεις αυτών των ημερών, που είχαμε στο χωριό μας, δεν νομίζω να έμεινε τίποτα. Δηλαδή παραδόσεις στέρησης και επιθυμίας για αγαθά και όνειρα σε αντίθεση με την εικόνα την σημερινή, ενός κόσμου που καταναλώνει  συνοφρυωμένος και μουγγός, από υποχρέωση και όχι με χαρά. Ακόμα και τα κάλαντα τα παιδάκια τα λένε βαριεστημένα. Φαίνεται που είναι χορτάτα.

Διάφορα