Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Προσμένοντας το νέο χρόνο


Το ποίημα που ακολουθεί είναι του Ούγγρου ποιητή Γκιόρκι Άτσελ (1860-1914), γράφτηκε παραμονές πρωτοχρονιάς του 1914 και ο τίτλος του είναι "Άσκηση Αυτογνωσίας". Θα μπορούσε να το είχε γράψει (ή όχι;) κάποιος σύγχρονος συγχωριανός μας.

Αναιμικός χειμώνας όψιμος και όλο φκιασίδια
Μια άσχημη χρονιά ετοιμάζεται να προϋπαντήσει
Κορμιά σάπια με δύσοσμα ανιαρά στόματα κυκλώνουν τη πλήξη μου
Πάπιες κτυπημένες στο πάγο της Μπάλατον σωριάζονται και μένουν αζήτητες
Κι εγώ εξετάζω βαριεστημένα όλα αυτά σαν ξένος

Χωράφια σκεπασμένα με ομίχλη καυχησιές  και ψεύδος
Οι γιαγιάδες δεν λένε παραμύθια και μόνο αναμνήσεις χαρωπές προσφέρουν
Τα παιδιά μας κοιμούνται βαριεστημένα στην κρύα στάχτη με ανοιχτά τα μάτια τους
Μεγάλα λόγια ηρωικά μας πολιορκούν και κούφια οράματα μας ειρωνεύονται
Κι εγώ σχολιάζω και μιλώ σαν ξένος

Σωρός οι πατάτες σαπίζουν στις βραγιές τους
Από το βουνό ένας παράξενος άνεμος ακούγεται
Οι κοπέλες στέρφες ξαγρυπνούν και τα αγόρια μεθάνε και σκοτώνονται
Τίποτα δεν είναι όπως το θέλησα αφού δεν τόλμησα να το ζητήσω
Κι όλα τούτα σαν ξένος όλο «δήθεν» τα κρίνω

Μια σιωπή όλο θόρυβο βουβό μας τυλίγει
Οι πόθοι δεν βρίσκουν διέξοδο και μας πνίγουν
Υπάκουοι πολίτες προσμένουν με έκσταση την καταδίκη τους
Ο όλεθρος όταν αρχίσει δεν θα έχει σύντομο τέλος
Κι εγώ σαν ξένος δειλά ετοιμάζω για αλλού τα μπαγκάζια μου

Δεν είναι αυτά τα χωράφια η πατρίδα μου
Ούτε ετούτοι που παίζουν για χρόνια πρέφα οι συμπατριώτες μου
Το πατρικό μου σπίτι έχει βαφτεί σε άλλα χρώματα
Η σεμνή αδελφή μου εκθέτει πεισματικά το αζήτητο ζαρωμένο κορμί της
Κι εγώ παρατηρώ από το παρελθόν σαν ξένος

Βλέπω από μακριά τον χρόνο να επελαύνει
Με τρομερά και κοφτερά δόντια με απειλεί και μου γνέφει
Όλα τα τρομερά που ήδη γνωρίζω θα γίνουν
Παρακαλώ τις νιφάδες του χιονιού που πέφτουν βαριεστημένα  να με γλυτώσουν
Και σαν ξένος μιλώ και θέλω να χαθώ σε έναν άλλο ορίζοντα

Τώρα τα αποφάσισα και σκύβω με στοργή και αυταπάρνηση
Πάνω από τις ελπίδες μου να τις ζεστάνω
Κι αυτές με ειρωνεύονται πικρά και σβήνουν
Αφού έπρεπε προ πολλού να τις γονιμοποιήσω
Κι εγώ σαν ξένος τις χώνω βιαστικά στη γη, κρυώνω και μόνος πεθαίνω

Άντε βρε, μην το βάζετε κάτω.

Καλή χρονιά!


Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Ο Δήμαρχός μας ο Δάσκαλος



Δεν είναι πολλοί οι δημόσιοι άνδρες στον Δήμο μας με τους οποίους μπορείς δημοσίως να συζητήσεις χωρίς να σε χαρακτηρίσουν οι άλλοι είτε ως κακόβουλο τιμητή είτε ως χαμερπή κόλακα. Ο Δήμαρχος μας είναι ένας από αυτούς και όπως και ο ίδιος έχει δηλώσει, ευχαρίστως εκθέτει τις θέσεις του στην δημόσια συζήτηση και κριτική, διότι εάν δεν είχε την θεσμική θέση που σήμερα έχει, θα ήταν σίγουρα ένας «μπλόγκερ» και θα ερέθιζε με άλλο τρόπο την κοινή γνώμη της κοινότητας μας.
Στο παρελθόν όσες φορές είχα αναφερθεί σε θέσεις δημοσίων ανδρών της κοινότητας μας, μάλλον είχα προκαλέσει την πικρία τους και τελικά δεν είχα ενθαρρύνει τον διάλογο. Ελπίζω και τώρα να μην επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό.
Αναφέρομαι στην πρόσφατη ομιλία του Δημάρχου προς τους αποφοίτους των σχολείων του Δήμου μας που πέρασαν στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας μας. Το αναλυτικό κείμενο δημοσιεύτηκε εδώ κι εδώ.
Το θέμα της Παιδείας, του Σχολείου, της Εκπαιδευτικής διαδικασίας προσφέρεται για σχεδόν μόνιμη συζήτηση και μάλλον είναι «σημαδιακό» το ότι τελειώνοντας το έτος με τα σχολεία χωρίς βιβλία και με παγωμένες αίθουσες -ελέω μνημονιακής λιτότητας- σε μερικά από αυτά, συζητάμε για το θέμα αυτό. με αφορμή το κείμενο της ομιλίας του Δημάρχου.
Οι παρατηρήσεις μου δεν έχουν να κάνουν με αμφισβήτηση των λεγομένων του Δημάρχου –άλλωστε συμφωνώ με την ουσία της ομιλίας του- όσο με συμβολή στον προβληματισμό του. 
Μάλιστα σκέφτομαι πως η μεγάλη αλλαγή στην εκπαιδευτική διαδικασία θα ήταν εάν διδασκόταν η τέχνη της συζήτησης και η ρητορική.
Ίσως έτσι κι έπειτα από μερικές γενεές μαθητών και δασκάλων, να βελτιωνόταν και η δημόσια εικόνα μας και ο διάλογος να γινόταν πραγματικός και όχι προσχηματικός ως έχει σήμερα.

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Αναχώρηση Χριστουγεννιάτικα



O κύριος Μάκης, από το Γεράσιμος, έζησε όλη τη ζωή του σε ένα χωριό, κοντά στο Μεσολόγγι. Ψαράς και αγρότης. Ανέθρεψε τέσσερα παιδιά, τρία κορίτσια κι ένα αγόρι, και χάρηκε πολλά εγγόνια. Με το γιο του γίναμε φίλοι στο στρατό και παραμείναμε. Πήγαινα κατά καιρούς στο χωριό του, τους πήγαινα κρεμμύδια και κρασί, και στο χαμηλοτάβανο σπιτάκι η μάνα του, η Αλεξάνδρα, είχε πάντα τσίπουρο και αυγοτάραχο για να μας κεράσει.

Ο κύριος Μάκης είχε ένα στεγνό σκαμμένο πρόσωπο, όλο ρυτίδες, σαν ένα κομμάτι χωραφιού που έχει πολύ καιρό να δει βροχή και έξυπνα γκρίζα μάτια που γυάλιζαν σαν φρεσκοπλυμένα σαλιγκάρια. Όλος ήταν στεγνός, λεπτός αλλά δυνατός. Κάπνιζε και μιλούσε αργά. Σοβαρός ακόμα κι όταν χωράτευε. Άλλο από δουλειά δεν γνώρισε στη ζωή του και δεν νομίζω ότι ζήτησε κάτι περισσότερο από ό,τι του δόθηκε. Όταν τον καλούσαν τα παιδιά του στα σπίτια τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αυτός πήγαινε για λίγο κι επέστρεφε πάντα στο χωριό.

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Συνταγή για καλές ευχές




Καθώς τελειώνει το 2011, η γιορταστική ατμόσφαιρα των στερνών ημερών του έχει κάτι ζορισμένο. Δεν είναι αυθόρμητη και πηγαία ως όφειλε να είναι. Έχω παρόλα αυτά, αρχίσει να λαμβάνω μηνύματα με ευχές για τον ερχόμενο χρόνο κι έτσι αποφάσισα να φτιάξω τις δικές μου ευχές για να ανταποδώσω.

Η πιο κοινή και πιο απλή ευχή των ημερών είναι το «Χρόνια πολλά» διότι η μακροημέρευση του ανθρώπου είναι ένα κριτήριο ευδαιμονίας. Δεν είναι όμως το μόνο γι’ αυτό και προσθέτουν μερικοί και το «. . και καλά» για να ακολουθήσει το προφανές «Υγεία πάνω από όλα».

Βέβαια, σημαντικό μέρος της «υγείας» είναι η καλή ψυχολογική κατάσταση του ατόμου κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, αφού όσο περνά ο καιρός η πίεση σε όλους μας μεγαλώνει και καθώς διέξοδος δεν φαίνεται, το βάρος μοιάζει ασήκωτο. Και δεν θέλει πολύ ο καθένας μας για να «τα παίξει» και να «σαλτάρει» εντελώς!

Οι Κήποι


Το υπόμνημα που ακολουθεί είναι τόσο εύγλωττο, που περισσεύουν τα δικά μου σχόλια. Μάλιστα αφού, όπως αναφέρεται, ήδη οι δημότες δια του Δημοτικού Προϋπολογισμού πληρώνουν τη συντήρηση των εγκαταστάσεων στους Κήπους, απορώ πως δεν έχει γίνει ακόμα η μεταβίβαση τους στον Δήμο μας. Ας θυμηθούμε την σχετική ιστορία από τον "Κύκλο με την Κιμωλία", του Μπρεχτ, όπου το συμπέρασμα είναι ότι η γη -και τα κτίρια προσθέτω εγώ- ανήκουν -πρέπει να ανήκουν- σε αυτούς που τα αξιοποιούν και τα φροντίζουν.

Μια που οι ημέρες είναι γιορτινές, ας πούμε ότι για τον κ. Υπουργό θα είναι καλή ευκαιρία να προβεί σε έξυπνη κίνηση δημοσίων σχέσεων -και ΠΑΣΟΚεσωκομματικώς αλλά και προεκλογικώς- σε καιρούς δύσκολους για την υστεροφημία των ασκούντων την εξουσία, και να κάνει αυτό το "μπουναμά" προς τον Δήμο μας. Κι εγώ υπόσχομαι πως όταν ο Σκάνδαλίδης έρθει σε καμιά εκδήλωση στα μέρη μας να είμαι διακριτικός απέναντί του -πόσο πιο χαμηλά να πέσω για το καλό μας!

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Ο Καμμένος και η καημένη Αριστερά



Προφανώς και τελούμε απαξάπαντες εν συγχύσει.

Οι ιδεολογικές αντιθέσεις στην ελληνική πολιτική σκηνή είχαν μεγάλη δόση από φολκλόρ και παράδοση κι ελάχιστη με τις πραγματικές κοινωνικές αντιθέσεις κάθε ιστορικής στιγμής. Εκείνο που κρύβεται κάτω από το κάθε εποχή παρουσιαζόμενο πολιτικό και ιδεολογικό περιτύλιγμα, είναι συνήθως οι ίδιες σχέσεις μικρών και μεγάλων εξουσιών και τα παρελκόμενα συμφέροντα, στη συγκεκριμένη φλούδα γης, στην Ελλάδα. 

Οι κάθε φορά «διπολισμοί» εξηγούνταν εκ των υστέρων με τους όρους που είχαν στο μεταξύ διαμορφωθεί επικοινωνιακά και όχι με την πραγματική ουσία και το αληθινό περιεχόμενο τους.

Η λεγόμενη Δεξιά στην χώρα μας, για παράδειγμα, δεν είχε ουσιαστικά, ιδεολογικά και πολιτικά, σχέση με την Δεξιά στις άλλες χώρες της Δύσης εκτός από την άκομψη υποταγή –για λόγους δικής της πολιτικής επιβίωσης- στα μεγάλα γεωπολιτικά συμφέροντα των Δυτικών δυνάμεων, έτσι όπως διαμορφώθηκαν μεταπολεμικά. Ίσως με την Χριστιανοδημοκρατία να έχει κάποια σχέση αλλά πάλι πολύ μακρινή.

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Εξώδικο απο το Δήμο μας στη ΔΕΗ

 

Ακολουθεί το κείμενο της Εξώδικής Διαμαρτυρίας του Δήμου μας προς την ΔΕΗ. Δεν γνωρίζω την νομική ισχύ του συγκεκριμένου κειμένου ούτε μπορώ να εκτιμήσω την αποτελεσματικότητα της κίνησης. Αλλά –διάολε- καλό είναι που ο Δήμος είναι σε συντονισμό με το κοινό αίσθημα των συμπολιτών μας και πολύ ορθώς διαμαρτύρεται.

Η κίνηση αυτή του Δήμου μας είναι άλλωστε συνεπής με τις επιφυλάξεις (αν όχι ανοικτές καταδίκες) που έχουν εκφράσει τόσο ο Ευρωπαίος Επίτροπος για την Ενέργεια όσο και η Συνήγορος του πολίτη 

Για το όρο «χαράτσι» εδώ θα βρείτε χρήσιμες κι ενδιαφέρουσες εξηγήσεις διότι αφού πληρώνουμε καλό είναι να μαθαίνουμε. 
 
Ακολουθεί το κείμενο της διαμαρτυρίας του Δήμου μας

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Ένα μήνυμα από το 1947 που αρνούμαστε να λάβουμε


Αισθάνομαι, εγώ τουλάχιστον, παγιδευμένος σε φαύλους κύκλους, όταν σκέφτομαι την κοινωνική και οικονομική κατάσταση. Δηλαδή από όσα ακούω και βλέπω, όλοι οι συλλογισμοί μου καταλήγουν σε λύση που είναι η απαρχή του προβλήματος.

Γιατί δεν υπάρχουν χρήματα στο κράτος; 
- Διότι ο κρατικός μηχανισμός είναι έτσι φτιαγμένος που ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει. 
Γιατί δεν τον αλλάζουμε, δεν τον διορθώνουμε; 
-Διότι οι “βελτιώσεις” είναι ακριβώς αυτές που θα καταργήσουν τις οπές από τις οποίες χρήμα εισρέει στο σύνολο πολιτικό σύστημα και την πελατεία του. Ο εξορθολογισμός των δαπανών θα έχει ως συνέπεια το να μην λαμβάνουν το “κατιτίς τους” όλοι οι “ειδικοί” και οι “μεσάζοντες” μέσω των διαφόρων “προμηθειών” επί των υπερβολικών δαπανών που γίνονται. Δηλαδή δεν θα πληρωθεί και το λεγόμενο “μαύρο πολιτικό χρήμα” που χρηματοδοτεί την αναπαραγωγή του υπάρχοντος κομματικού πολιτικού συστήματος. Ακόμα, ένας πιο παραγωγικός κρατικός μηχανισμός θα μάζευε πιο αποτελεσματικά τους φόρους. Η διοχέτευση πόρων προς την παραγωγική οικονομία και τις επενδύσεις, θα αύξανε την φορολογητέα ύλη οπότε θα αύξαναν πολλαπλασιαστικά τα έσοδα του κράτους. 
Και τι μας εμποδίζει να τα κάνουμε όλα αυτά που όλοι λένε πως αποτελούν τη λύση στο πρόβλημά μας; 
-Μα για να γίνουν όλα αυτά, ακόμα κι αν υπήρχε η θέληση, δεν προαβαίνουμε. Το κράτος τώρα κατά τώρα, δεν έχει χρήμα να τα κάνει: οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι θα πεινάσουν, τα σχολεία θα παγώσουν και στα νοσοκομεία οι ασθενείς θα πεθαίνουν αβοήθητοι αφού δεν θα υπάρχουν φάρμακα και υλικά.

Κι έτσι όλη η πολιτική ζωή μας περιορίζεται στην θεατρική σκηνοθεσία μιας υπογραφής που αποβλέπει στο εθνικό μας ξεφτίλισμα.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Η κυβέρνηση των "τεχνοκρατών" δεν είναι ουδέτερη


Όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα σε μια χώρα, στην οικονομία, στην κοινωνία, πάντα υπάρχει χώρος για την πολιτική. Ποτέ η επίλυση των οικονομικών προβλημάτων της χώρας δεν είναι θέμα μόνον τεχνικό. Ειδικά στην Ελλάδα το θέμα αυτό το έχουν επισημάνει πολλοί προ πολλού και έχουν μιλήσει για «έλλειμμα αξιών και στόχων». Το ότι ο πολιτικός λόγος και η πολιτική διαφωνία ταυτίστηκε με το αλληλοξεφωνητό «νομιμοποιώντας» την καταφυγή σε τεχνοκράτες, είναι μια απόδειξη αυτού του ελλείμματος.

Η οικονομία, οι οικονομικές και παραγωγικές σχέσεις δηλαδή, δεν είναι κάτι τεχνικό. Αποτελεί το υπόστρωμα για όλες σχεδόν τις κοινωνικές σχέσεις ακόμα και τις αξίες μερικές φορές των πολιτών. Το ότι το πολιτικό μας σύστημα επέλεξε για την σωτηρία του τη μέθοδο του μεγάλου συμβιβασμού, την οδό του «στρίβειν δια του Παπαδήμου» δεν σημαίνει ότι πρέπει να μας χαροποιεί η έμμεση αλλά σαφής ομολογία αποτυχίας του. Και ούτε πρέπει να μας ικανοποιεί η αποκάλυψη του ποιού όλων αυτών που «θυσιάζουν» τις όποιες ιδεολογικές διαφοροποιήσεις για «πατρίδα ρε γαμώτο» και στριμώχνονται για την υπουργική ορκωμοσία.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Επικίνδυνη παράσταση ανικανότητας


Ένα άσχημο κρυολόγημα με κράτησε σπίτι και είδα την αποψινή παράσταση – επίδειξη ανικανότητας του πολιτικού συστήματος που μας κυβερνά. Όχι ότι δεν το ήξερα, αλλά όταν η ανικανότητα και η δειλία του παρουσιάζεται με τόσο αποκαλυπτικό και γελοίο τρόπο, τρομάζει.

Διότι ενώ επί της ουσίας οι πρωταγωνιστές –τα κόμματα των νουνεχών Ελλήνων ντε- συμφωνούν για το τι πρέπει να γίνει, σκηνοθετούν με προκλητικά ερασιτεχνικό τρόπο μια τραγωδία του γελοίου, για να μας πείσουν για το πόσο σοβαροί είναι. Οι σαρδανάπαλοι. Ξευτιλίζουν τους θεσμούς, προβάλλουν ως σώφρονα τον Καρατζαφέρη και μετά κάνουν τους κήνσορες και τους τιμητές των πολιτών.

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Ο Καραγκιόζης Πρωθυπουργός σε σκοτεινούς καιρούς


Η δημιουργία υποθέσεων εργασίας και σεναρίων είναι συνηθισμένη μέθοδος για την κατανόηση των καταστάσεων αλλά κυρίως για την διαμόρφωση εικόνας για τις μελλοντικές εξελίξεις. Δηλαδή οι ειδικοί και τα μέλη περίεργων «δεξαμενών σκέψεως» όπως λέγονται αυτές οι ομάδες, σκέφτονται διάφορα περίεργα που μπορεί να συμβούν και διαμορφώνουν ανάλογες στρατηγικές και τακτικές κινήσεις. Μερικές φορές σχεδιάζονται και παίζονται «πολιτικά παίγνια» όπως λέγονται, προσομοιώσεις πραγματικών καταστάσεων για να επαληθευτούν οι υποθέσεις και οι στρατηγικές εξουσίας.  

Στην περίπτωση της χώρας μας, τα πράγματα είναι μάλλον απλά αλλά για αυτό ακριβώς τον λόγο είναι εξαιρετικά τραγικά κι επικίνδυνα.

Το  πολιτικό παίγνιο που παρακολουθούμε και υφιστάμεθα όλοι μας είναι το ακόλουθο:

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Όσο πιο ασεβής, προκλητικός και τσαμπουκάς τόσο πιο επαναστάτης;



Είναι προφανές ότι έχουμε μπει για τα καλά στην κρίση. Μια κρίση που το έχουν πει και αποδείξει πολλοί ότι δεν είναι μόνο οικονομική αλλά κυρίως ηθική και πολιτική.

Είναι επίσης προφανές ότι όσο τα πράγματα θα πηγαίνουν προς το χειρότερο, η σύγχυση θα κυβερνάει τα μυαλά των ανθρώπων και θα ανακατεύει ιδεολογίες και μύθους.

Το περασμένο σαββατοκύριακο, στην διάρκεια των εκδηλώσεων για την Εθνική Εορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940, όλες οι πλευρές της σύγχυσης ήταν ανησυχητικά παρούσες. Θα σχολιάσω στη συνέχεια μερικές αναρτήσεις που είδα στους δικτυότοπους της γειτονιάς μας.

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Η αναζήτηση της ελληνικότητας, η επανάσταση και η ιδιώτευση από τη πίσω πόρτα



Δεν ήμουν, δυστυχώς, στην ομιλία – συζήτηση με τον Χ. Γιανναρά που διοργάνωσε η ομάδα των νέων του Δήμου μας με την επωνυμία «Διαδρωμέας» -μια έξυπνη ανορθογραφία του ονόματος του Διαδρομέως, του πατέρα του γνωστού μας Δημόφιλου- αλλά η καλή μου φίλη που παραβρέθηκε μου μετέφερε το πνεύμα και μάλιστα μου ζήτησε να σχολιάσω ορισμένες από τις ερωτήσεις – απόψεις που ακούστηκαν εκεί.

Κατάλαβα ότι αν κι εντελώς διαφορετικές οι απόψεις, παρόλο που εκφράστηκαν με ήπιο και «πολιτισμένο» τρόπο, είναι χαρακτηριστικές του τρόπου που προσεγγίζουμε οι νεοέλληνες τα τεκταινόμενα και της αγωνίας που μας διακρίνει. Δεν είναι κακό αυτό όσο συζητάμε χωρίς «ιδεολογικοποιήσεις» και χωρίς χαρακτηρισμούς. Θα είναι ολέθριο όμως να γίνει η έκφραση μιας άποψης σφραγίδα για τον σημάδεμα του εκφραστή της και αιτία διχασμού.

Στη συνέχεια, θα σχολιάσω τρείς απόψεις. Επειδή δεν ήμουν παρών, κάθε λάθος επιβαρύνει εμένα και όχι τη φίλη που μου τις μετέφερε οπότε ευχαρίστως θα δεχτώ τις απαραίτητες διευκρινήσεις.

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Η επανάσταση της αδράνειας


Πήρα το ακόλουθο ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ από το Δημαρχείο μας

Αλίαρτος    13/10/2011
  Ενημερώνουμε τους Δημότες μας ότι στα πλαίσια των κινητοποιήσεων, που εξήγγειλαν  οι εργαζόμενοι στους Δήμους, ενάντια στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και στις περικοπές των αποδοχών και των εργασιακών δικαιωμάτων τους, έχουν προβεί σε καταλήψεις των Δημαρχείων, μεταξύ των οποίων και του Δήμου Αλιάρτου έως 19-10-2011. Οι υπηρεσίες λειτουργούν με προσωπικό ασφαλείας για επείγουσες περιπτώσεις.

Δηλαδή σε ποιόν ασκείται πίεση; Όταν καταλαμβάνεται το Δημαρχείο, πως «πιέζεται» η κυβέρνηση της τρόικας; Επειδή δεν θα εξυπηρετηθούν οι δημότες του Δήμου μας, θα αλλάξουν οι συνειδήσεις μας και θα ψηφίσουμε όλοι . . . το άλλο κόμμα, που πριν δύο χρόνια μας κυβερνούσε για να διαδεχτεί ετούτη την κυβέρνηση των λεφτών που υπήρχαν αλλά στο μεταξύ κουρεύτηκαν. Και το άλλο κόμμα, η ΝΔ, θα διαπιστώσει ως κυβέρνηση ότι οι πιστωτές μας δεν δέχονται τα καλύτερα, τα δικά της επιχειρήματα και το μόνο που θέλουν είναι τα λεφτά τους οπότε θα την υποχρεώσουν να κάνει τα ίδια. Το ερώτημα γιατί ο Σαμαράς βιάζεται να γίνει Πρωθυπουργός ανήκει στην ψυχανάλυση αλλά δεν είναι αυτό που με ενδιαφέρει εδώ.

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Να τι θα έλεγα στην σημερινή συνάντηση της Επιτροπής Διαβούλευσης

 

Λέω σήμερα να ολοκληρώσω τις πρώτες παρατηρήσεις μου για το Επιχειρησιακό Σχέδιο (ΕΣ) του Δήμου μας και ίσως εάν χρειαστεί στο μέλλον να επανέλθω.  Σε λίγο μάλιστα αρχίζει η συνεδρίαση της Δημοτικής Επιτροπής Διαβούλευσης κι ωσεί παρών καταθέτω την άποψη μου. Στην συνέχεια, με πλάγια γράμματα είναι τα αποσπάσματα από το ΕΣ

Το κείμενο του ΕΣ προβλέπει μια διαδικασία πέντε (5) σταδίων για την ολοκλήρωση του Στρατηγικού Σχεδιασμού. Απ’ ότι φαίνεται αυτά τα στάδια ολοκληρώθηκαν και για αυτό αρχίζει η συζήτηση του ΕΣ στα όργανα του Δήμου ανάμεσα στα οποία και στην Επιτροπή Διαβούλευσης.
Όμως, εάν οι παραδοχές και τα συμπεράσματα είναι λάθος, εάν η περιγραφή του Δήμου και των δυνατοτήτων του δεν είναι ολοκληρωμένη ή είναι μυωπική, αντίστοιχη θα είναι και η συνέχεια της όλης μελέτης.
Ε, είμαι βέβαιος ότι βασικά σημεία του ΕΣ είναι εντελώς σε λάθος κατεύθυνση και για αυτό πρέπει άμεσα να εξεταστούν και να αλλάξουν.
Δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι η διαπίστωση “Σύμφωνα με το εγκεκριμένο Περιφερειακό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης Στερεάς Ελλάδας (ΦΕΚ 1469 / Β / 2003), οι πόλεις των Θεσπιών και Αλιάρτου κατατάσσονται στο 4ο επίπεδο οικισμών. Εξαρτώνται από το οικιστικό δίπολο 2ου επιπέδου Λιβαδειά – Ορχομενός, του οποίου η ανάπτυξη στοχεύει στην εξισορρόπηση των συγκεντρώσεων στις συνοριακές με την Αθήνα περιοχές και στηρίζει την κατοίκηση του κύριου γεωργικού χώρου της Περιφέρειας” μπορεί να αποτελεί βάση για την εκπόνηση στρατηγικής για τον Δήμο μας. Η διαπίστωση αυτή που έχει διαμορφωθεί ήδη από το 2003 (!) μετατρέπει τον Δήμο μας, αργά η γρήγορα, σε παράρτημα του ούτως ειπείν . . . δίπολου!

με την Ιστορία να ανεβούμε λίγο ψηλότερα


Κι άλλες φορές έχουμε συζητήσει εδώ το θέμα της σχέσης μας με το ιστορικό παρελθόν του τόπου μας –της Ελλάδας αλλά και του Δήμου μας- που πράγματι είναι πλούσιο κι ενδιαφέρον.

Στη χώρα μας όμως, η Ιστορία ως επιστημονικό πεδίο, δέχεται απανωτά πλήγματα από τους διάφορους “ιδιοκτήτες”  του ένδοξου παρελθόντος, από κάθε γωνιά του ιδεολογικού και πολιτικού φάσματος. Ο καθένας επιθυμεί να “διαβάσει” το παρελθόν με τον δικό του τρόπο και μάλιστα επιδιώκει ο τρόπος αυτός να είναι χωρίς αντίρρηση αποδεκτός από τους άλλους. Θυμηθείτε τι έγινε πριν μερικά χρόνια με το εγχειρίδιο του μαθήματος της Ιστορίας στο σχολείο.

Μπορεί να μην διαβάζουμε πολύ και να μη “ψάχνουμε” αρκετά για τα ιστορικά γεγονότα αλλά είναι βέβαιο ότι όλοι έχουμε άποψη για τα γεγονότα αυτά που είναι η άποψη που το κόμμα μας ή οι πολιτικοί μας φίλοι έχουν καταφέρει να μας πείσουν ότι είναι η σωστή.

Για πολλά χρόνια, ίσως ακόμα και σήμερα, η διδασκαλία της Ιστορίας στα σχολεία είχε την μορφή της κατήχησης στην θρησκεία της εθνικοφροσύνης και στην συναισθηματικό βομβαρδισμό μας με το μεγαλείο της φυλής. Κι αυτό είχε αναμφισβήτητα επιτυχία. 

Σήμερα, λόγου χάρη, ο καθένας μας είναι έτοιμος να διαμαρτυρηθεί πολύ σωστά για τον αντιεπιστημονικό ισχυρισμό  ότι ο Αριστοτέλης είναι Σκοπιανός αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί να πει τι ακριβώς ήταν και κυρίως τι σκέψεις διατύπωσε ο συγκεκριμένος σοφός.

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Για το Στρατηγικό Σχέδιο του Δήμου μας ρε γαμώτο!


Δυστυχώς δεν είμαι μέλος της Δημοτικής Επιτροπής Διαβούλευσης κι έτσι δεν θα είμαι εκεί την Δευτέρα το απόγευμα όταν θα γίνει η συζήτηση για το λεγόμενο Επιχειρησιακό Σχέδιο (ΕΣ για συντομία στα επόμενα) του Δήμου μας.

Διάβασα όμως το κείμενο και θέλω να συζητήσω μαζί σας τις παρατηρήσεις μου και τα σχόλια μου για το θέμα αυτό. Πιθανόν οι απόψεις αυτές να είναι χρήσιμες και μετά την Δευτέρα, οπότε με το σκεπτικό αυτό θα συνεχίσω.

Η όλη εργασία, από ότι κατάλαβα, ξεκίνησε τον Αύγουστο και παρόλα αυτά ολοκληρώθηκε σε ένα μήνα! Οπότε πρέπει να κριθεί με επιείκεια και κυρίως με θετικό τρόπο. Δηλαδή πρέπει να αποτελέσει απαρχή ενός ουσιαστικού προβληματισμού όσο το δυνατόν περισσότερων πολιτών και φορέων. Άλλωστε νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που ο Δήμος προσπαθεί να ετοιμάσει κάτι τέτοιο, οπότε με όσα ακολουθούν θέλω να συμβάλλω στον προβληματισμό των συμπολιτών και δεν έχουν επικριτικό και απορριπτικό χαρακτήρα. 

Στο κάτω-κάτω το να διατυπώνω την άποψη μου –ναι, έστω και μέσω του ΕΡΜΟΥ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗ- το θεωρώ ελάχιστη πολιτική μου υποχρέωση.  

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Φθινοπωρινές συνάξεις


"Όσους μένουν πίσω δεν τους αγαπούν" που λέει η Χαρούλα Αλεξίου και τους ξεχνούν στους δικτυότοπος και τα ιστολόγια λέω εγώ.

Έπεσε δουλειά και χαθήκαμε και καιρός είναι να θέσουμε την ατζέντα των προβληματισμών, που λένε και οι επίσημοι.

Λοιπόν, η καλή φίλη και γνωστή μας Δημοτική Υπάλληλος μου θύμισε το ενδιαφέρον κείμενο του συμπατριώτη μας (από την Χαιρώνεια) Πλούταρχου για τα κακά του δανεισμού οπότε εδώ  μπορείτε να διαβάσετε τα βασικά σημεία –αν και σας προτείνω να αγοράσετε το βιβλίο- των συμβουλών του Πλούταρχου και να διαπιστώσετε πόσο σύγχρονος είναι.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Το Ελληνικό σύνδρομο Στοκχόλμης

Τον Μάρτιο του 1972, δύο άτομα μπήκαν να ληστέψουν μια τράπεζα στην πρωτεύουσα της Σουηδίας Στοκχόλμη. Κάπως μπερδεύτηκαν τα πράγματα και όταν δεν μπόρεσαν να διαφύγουν, κράτησαν ομήρους τους εργαζόμενους στο συγκεκριμένο υποκατάστημα για αρκετές ώρες. Κάποτε παραδόθηκαν κι ενώ όλοι περίμεναν οι όμηροι τους να τους καταγγείλουν και να ζητήσουν την τιμωρία τους, οι Σουηδοί είδαν αντίθετα τους υπάλληλους της τράπεζας να υποστηρίζουν τους ληστές! Μάλιστα, έφτασαν μέχρι του σημείου να μαζέψουν χρήματα για τον δικαστικό τους αγώνα –των ληστών- ενώ μια υπάλληλος παντρεύτηκε έναν από τους ληστές. Από τότε το φαινόμενο αυτό που το θύμα γίνεται οπαδός και λάτρης του θύτη ονομάζεται σύνδρομοΣτοκχόλμης

Ε, ένα παρόμοιο σύνδρομο πλανιέται στην κοινωνίας μας: τόσα μεταπολιτευτικά χρόνια, όμηροι όλοι μας των δύο μεγάλων κομμάτων που ασκούν την εξουσία με σχεδόν παρόμοιο καταστροφικό τρόπο, επιμένουμε να τους εγκρίνουμε και να θέλουμε εναλλακτικά να τους δίνουμε την κυβέρνηση. Κι εκείνοι, με σαδιστικό μένος, χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής για τα προεκλογικά τους ψεύδη που όλο και πιο προκλητικά διαψεύδονται μετεκλογικώς, απαιτούν σχεδόν την επανεκλογή τους με την βεβαιότητα του αναντικατάστατου, του ικανότερου και του “καλυτερότερου”.

Και όλοι εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας που τους κατακεραυνώνουμε στα καφενεία και τους βρίζουμε με ιερή αγανάκτηση στις πλατείες, δίνουμε την έγκρισή μας.

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Η Αννα, ο Αρης και η Συναίνεση: πρόβα για επιβίωση ενός ανάξιου θιάσου


Η “συναίνεση” είναι καταρχήν θετική έννοια. Η “συνεργασία”, η “συζήτηση” επίσης. Μάλιστα πολλές φορές εδώ έχουμε αναφερθεί στο έλλειμμα συνεννόησης στον πολιτικό κόσμο για πολύ βασικά, εθνικού χαρακτήρα θέματα.

Και να που η πρόσφατη εξέλιξη μας διέψευσε: στην ψήφιση του νέου νόμου για τα ΑΕΙ αλλά και στο τελικό στάδιο της υπόθεσης για το ούτως ειπείν σκάνδαλο Ζήμενς, το πολιτικό σύστημα συντονίστηκε πλήρως και ομονόησε. Μάλιστα στο Κοινοβούλιο, στην ψηφοφορία για τον νόμο των ΑΕΙ, η συναίνεση αυτή πήρε τη μορφή εναγκαλισμών ανάμεσα σε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κι ένας στεναγμός ανακούφισης βγήκε από τα χείλη τους. Μια γελοία εικόνα που αποκάλυψε ότι οι πολιτικές διαφορές δεν υφίστανται επί της ουσίας αλλά οι κορώνες και οι φιλιππικοί εκατέρωθεν ανταλλάσσονται χάριν θεάματος και για να δικαιολογηθούν, βρε παιδί μου, οι βουλευτικές θέσεις των αντιπροσώπων.

Για το θέμα της Ζήμενς, οι αντιπρόσωποι τελικά κατέληξαν ότι δεν μπορούν να βρουν τίποτα μεμπτό και συνεπώς τζάμπα τα ταξίδια της δικής μας Τσόνογλου στο Μόναχο και χαμένες τόσες ώρες συσκέψεων στην σχετική επιτροπή της Βουλής. Δηλαδή, εμείς οι πολίτες στείλαμε τους αντιπροσώπους μας (τους βουλευτές) να μάθουν να μας πουν που πήγαν τα λαδώματα της Γερμανικής εταιρείας κι εκείνοι που είχαν δηλώσει επανειλημμένα την θέληση τους έως βεβαιότητας για την αλήθεια, τώρα, χωρίς ντροπή, χωρίς απολογία, συνεχίσουν την πολιτική τους βόλτα ως εάν να μην υπήρξε τίποτα και όλα έγιναν “περί όνου σκιάν”.

Προφανώς και οι πολίτες θέλουν την συναίνεση αλλά αυτό που είδαμε δεν ήταν η συναίνεση που έχει ανάγκη ο τόπος. Πιο πολύ το θέμα θύμιζε την συμφωνία απαλλαγής συνενόχων δια της με θράσος ομοφωνία τους ότι τελικά “όλοι είμαστε ίδιοι και αφού εμάς εκλέγεται αρκεστείτε στις δηλώσεις μας και πάμε παρακάτω”.

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Η ιστορία διδάσκει ότι δεν μας διδάσκει τίποτα


Πέρασε και η γιορτή μου και κανείς δεν μου ευχήθηκε. Αναμενόμενο. Οι άνθρωποι θυμούνται τους πιο γνωστούς και ισχυρούς και οπωσδήποτε η Αγία Παρασκευή είναι πιο πάνω στην ιεραρχία των χριστιανών αγίων από τον μικρασιάτη Ερμόλαο. Σας τους Θεσπιείς που η υπερδύναμη Σπάρτη τους καπελώνει αλλά για αυτά θα πω κι άλλα στη συνέχεια.

Χρειάστηκε να κατέβω στην Πρωτεύουσα για κάποιες ιατρικές εξετάσεις και πέρασα από την πλατεία Συντάγματος. Στην θέση των αντίσκηνων των αγανακτισμένων, οι κηπουροί του Δήμου κάτι φύτευαν και μερικοί θαρραλέοι τουρίστες περνούσαν μέσα στην κάψα του ελληνικού καλοκαιριού. Σε μια γωνιά είδα πεταμένη μια αφίσα στην οποία, ως όρκος ερωτικός, αναφερόταν η υπόσχεση “δεν θα φύγουμε εάν δεν φύγουν κυβέρνηση, δάνεια και τρόικα”. Όμως αυτοί έμειναν κι εκείνος που κόλλησε την αφίσα είναι που έχει φύγει και μάλλον είναι σε κάποια παραλία και καυτηριάζει τα κακώς κείμενα ανάμεσα σε δυο ριξιές ζαριών στο τάβλι.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Γράμμα σε ένα φίλο αγανακτισμένο άνεργο


Είναι τώρα μερικές ημέρες που είσαι άνεργος. Σε φώναξαν στην Διεύθυνση, σου είπαν να υπογράψεις κάποιο χαρτί και σου έδωσαν κάποια λεφτά, ως αποζημίωση, και σαν ζαλισμένος έφυγες και σαν προδομένος αφού μέχρι τώρα ήσουν άψογος και πίστευες στην Εταιρεία αλλά τελικά αυτή δεν πίστεψε σε εσένα.

Οι άλλοι, οι τέως συνάδελφοί σου σε κοιτούσαν λυπημένοι καθώς έφευγες και τους χαμογελούσες θλιμμένος. Μερικοί είπαν ένα «τους μαλάκες, τι περιμένεις» ή ο πιο καυστικός σε χτύπησε στον ώμο και είπε «άντε και στα δικά μας».

Κάτι είχες καταλάβει, έτσι δεν είναι; Τον τελευταίο καιρό δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα. Σου είχε κάνει και δυό τρείς παρατηρήσεις ο προϊστάμενος για πράγματα που παλιά δεν τον ενδιέφεραν. Οι πωλήσεις είχαν πέσει, οι πελάτες λιγόστευαν κι όσοι έμεναν γκρίνιαζαν με το παραμικρό, κάποιες φήμες κυκλοφορούσαν για περικοπές. Στα άλλα τμήματα είχαν γίνει απολύσεις ήδη.

Και τι μπορούσες να κάνεις; Εσύ ένας υπάλληλος ήσουν και όσο μπορούσες κάλυπτες τις ανεπάρκειες της επιχείρησης. Σάμπως αποφάσιζες εσύ; Αλλά κι εσύ αν αποφάσιζες, τι θα μπορούσες να κάνεις; Η κρίση τα πήρε όλα σβάρνα.

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Η θαρραλέα αναγνώριση της κατάντιας είναι η αρχή της ανάτασης




Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στη Φινλανδία, η κατάρρευση της γειτονικής Σοβιετικής Ένωσης και η παράλληλη ύφεση στη Δυτική Ευρώπη οδήγησαν σε μεγάλη οικονομική κρίση. Μεταξύ 1990-93, το ΑΕΠ έπεσε 13% και η ανεργία από 3,5 έφτασε στο 17%. Αυτό το γεγονός δεν ήταν ούτε στις πίσω σελίδες των εφημερίδων μας. Μέσα σε λίγα χρόνια η χώρα ανέκαμψε, σήμερα είναι μια από τις πιο ευημερούσες οικονομίες της Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ανέμελων ελληνικών δεκαετιών, αρκετές χώρες της Ευρώπης πέρασαν από ύφεση. Αρνητική ανάπτυξη μείον 2 ή 3% ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Ούτε μας είχε απασχολήσει ποτέ.

Καμιά φορά, έρχεται ένας άνθρωπος λίγο απ’ έξω, και βάζει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Πριν λίγες μέρες, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην επίσκεψή του στην Αθήνα, είπε: «Η Ελλάδα έχει περάσει πολύ δυσκολότερες περιόδους και τα έχει καταφέρει». Αυτή η χώρα έχει περάσει πόλεμο, εμφυλίους, δικτατορία. Τη δεκαετία του ’60 και του ’70 εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες της έφευγαν μετανάστες στη Γερμανία και στα ορυχεία του Βελγίου. Η ανεργία έφτανε στο 27%. Και τώρα, είναι τέτοια η κατάσταση που κοντεύουμε να σφάξουμε ο ένας τον άλλον στο δρόμο; Που είμαστε έτοιμοι να λιντσάρουμε τους πολιτικούς και ζητάμε κρεμάλες στο Γουδή;

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Για τον επιχειρηματία ρε γαμώτο!


Μπορεί να είναι φυσιολογικό να κλείνουν οι επιχειρήσεις των κακών επιχειρηματιών –έγραφα στο προηγούμενο κείμενο- αλλά θα πρέπει να ανοίγουν καινούργιες με νέο επιχειρηματικό πνεύμα, προσηλωμένες δηλαδή στην ικανοποίηση του πελάτη. Σε τέτοιες επιχειρήσεις αξίζει να εργάζεται κάποιος διότι τότε και ως εργαζόμενος παίρνει κάτι από το «καλό όνομα», την πραγματική αξία της επιχείρησης.

Όταν οι επιχειρήσεις που ανοίγουν είναι τέτοιου τύπου και είναι πιο πολλές από όσες κλείνουν, τότε υπάρχει παραγωγή αξίας και προσφορά εργασίας. Όμως στην ελληνική οικονομία σήμερα, κλείνουν επιχειρήσεις και εκείνες που ανοίγουν σπανίως είναι καλύτερες από τις προηγούμενες και αυτό είναι το ανησυχητικό. Η δημιουργία τους, φαίνεται ότι είναι ένα προσωπικό στοίχημα του ιδρυτή τους κι αν πετύχουν πέτυχαν. Με τον τρόπο αυτό, επαληθεύεται ο μύθος για το επιχειρηματικό ρίσκο. Δηλαδή θεωρούμε όλοι μας –και κατά κάποιο τρόπο θαυμάζουμε- ότι ο επιχειρηματίας ανοίγεται σε μια θάλασσα αβεβαιότητας με βάρκα τα λεφτά του κι όπου πάει, κι όσο κρατήσει.

Αυτό δεν είναι επιχειρηματικότητα, είναι τυχοδιωκτισμός.

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Γιατί κλείνουν οι επιχειρήσεις


Πριν μερικά χρόνια είχα διαβάσει κάπου για έναν «γκουρού» των επιχειρήσεων που πρότεινε στους γιάπηδες να καλλιεργούν ένα κομμάτι γης για να μάθουν εμπειρικά, ως αγρότες, εκείνες τις πλευρές της διοίκησης που δεν μπορούν να μάθουν στα θρανία και στις αίθουσες ακριβοπληρωμένων σεμιναρίων.

Είχα συγκινηθεί που κάποιος σοφός επιτέλους αναγνώριζε ότι το επάγγελμα μου, του καλλιεργητή της γης, μπορεί να συμβάλλει στην παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη όχι μόνο παράγοντας προϊόντα για την τροφή του σώματος αλλά προσφέροντας και τροφή για την σκέψη. Με την εμπειρία μου αυτή λοιπόν, θα προσπαθήσω, σε κείμενα που ακολουθούν, να συζητήσω διάφορα θέματα που κάποια φίλη  σχολίασε ότι την αγανακτούν. Μακάρι από την συζήτηση μας αυτή να καταλάβουμε όλοι μας τον λόγο που κάποια πράγματα συμβαίνουν διότι έτσι θα μπορέσουμε είτε να τα θεραπεύσουμε είτε να κάνουμε άλλες, καλύτερες επιλογές στην ζωή μας.

Στην αγανακτισμένη δήλωση της φίλης "έκλεισε η επιχείρηση που δούλευα και είμαι άνεργη" υπάρχουν δύο ερωτήματα: το πρώτο γιατί έκλεισε η επιχείρηση και το δεύτερο γιατί δεν βρίσκω δουλειά και μένω άνεργη.

Θα αρχίσω σήμερα από το πρώτο ερώτημα κι ελπίζω όσα θα πω να βοηθήσουν τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων που παραμένουν να μην κλείσουν. 

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Ένα τσόλι στο Κοινοβούλιο


Ο Νίκος Τσώνης είναι στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στην Φθιώτιδα και αυτή την περίοδο είναι βουλευτής.

Το ιστολόγιο του  έχει να ενημερωθεί από τον Σεπτέμβρη του 2009. Αυτό συμβαίνει με πολλούς αντιπροσώπους μας: η ενημέρωση των πολιτών σταματάει μετά τις εκλογές. Η δραστηριότητά τους μετά την εκλογή τους, είναι μια υπόθεση υψηλής και σκοτεινής πολιτικής που οι καημένοι ψηφοφόροι της περιοχής του Δομοκού, δεν μπορούν να παρακολουθήσουν.

Εκείνος όμως, πριν την ψήφιση του λεγόμενου Μεσοπρόθεσμου (μνημόνιο β) έκανε αυτό που όφειλε να κάνει κάθε βουλευτής:  να περιέλθει με θάρρος την εκλογική του περιφέρεια, έστω την πρωτεύουσα της Φθιώτιδας Λαμία και να αφουγκραστεί τον σφυγμό της κοινωνίας.

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Το Σύνταγμα στην πλατεία



Οι Λειβαδίτες πήγανε προχτές στην Πλατεία Συντάγματος κι είδαν εκεί 
ένα σύννεφο με αστυνομικά παντελόνια, αντιασφυξιογόνος μάσκες, κλομπ και χειροβομβίδες λάμψης κρότου να προγκάει τον κόσμο. Ένα σύννεφο που ερεθίζει τα μάτια και τους πνεύμονες και κάνει τα παιδιά έτοιμα να δεχτούν το κλομπ στο κεφάλι .

Όταν η κρατική βία ξεσπά δεν είναι κατά λάθος. Είναι η άλλη όψη ενός πολιτικού συστήματος χωρίς υπόληψη μεν αλλά με ισχύ δε. Η κρατική τρομοκρατία δεν ασκείται "από σπόντα" αλλά επί τούτου, για να τρομοκρατήσει τους πολίτες.

Εδώ και λίγο καιρό γίνεται ένας πόλεμος χαρακωμάτων,  σαν μιλημένο ποδοσφαιρικό παιχνίδι: αυτοί θα ρίξουν αέρια, εμείς θα τους πετάξουμε σπασμένα μάρμαρα κι οι άλλοι θα απομακρυνθούν βήχοντας και με κόκκινα μάτια. Όποιος κάτσει ήσυχα και θέλει να συζητήσει, "να τα βρει" με την βία, θα φάει το κτύπημα από το κλομπ στο κεφάλι: "θέλω να με φοβάσαι έως τρόμου όταν με βλέπεις" είναι η απαίτηση του οργάνου καταστολής.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Το κράτος δεν έχει λεφτά αλλά κυρίως δεν έχει τσίπα!


Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει και για αυτό σήμερα σκέφτομαι φωναχτά ενώπιον σας.

Το κράτος θέλει λεφτά για να πληρωθούν μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και να καλυφθούν βασικές ανάγκες της εκπαίδευσης, της άμυνας, της δημόσιας υγείας, και όλων των άλλων υπηρεσιών που έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Στις υπηρεσίες αυτές απασχολούνται περίπου 700.000 συμπολίτες μας.

Το επιχείρημα της σημερινής Κυβέρνησης για την βεβιασμένη υλοποίηση της συμφωνίας με τους δανειστές μας (Μνημόνιο) ήταν πως αν δεν υπέγραφε αυτή την δύσκολη συμφωνία, δεν θα υπήρχαν λεφτά στο κρατικό ταμείο για τις πληρωμές αυτές.

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Σκέψεις για την επικείμενη Σύναξη των Δασκάλων


Η Επιτροπή Παιδείας του Δήμου μας αποφάσισε να πραγματοποιήσει Πανεκπαιδευτική Συνέλευση και την σχετική ανακοίνωση μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Παρόλο που αναφέρεται ότι «Αποφασίστηκε επίσης να συζητηθούν μόνο εκπαιδευτικά θέματα και σε καμιά περίπτωση συνδικαλιστικά», θα ήθελα οι σκέψεις που ακολουθούν να γίνουν και συνδικαλιστική διεκδίκηση. Διότι δεν νομίζω ότι «συνδικαλιστική διεκδίκηση» είναι μόνον η αύξηση των μισθών.

Κι έτσι σήμερα, διατυπώνω κάποιες σκέψεις μου, ως ανοικτή επιστολή προς του δασκάλους που εργάζονται στον Δήμο μας κι ελπίζω να συμβάλλουν στον προβληματισμό τους.

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Συμβουλή για τους συμβούλους


Παρακολούθησα, όσο μπόρεσα, τις μέρες αυτές τη συζήτηση για την επιλογή ενός συμβούλου του Δήμου μας.  Με ευχαρίστηση είδα ότι το θέμα έγινε γνωστό από δημοσίευμα σε γειτονικό δικτυότοπο και η συζήτηση επεκτάθιηκε και σε άλλον επίσης γειτονικό δικτυότοπο. Άρα ο οίστρος της ηλενημέρωσης καλά ερεθίζει τα πνεύματα!

Η δημοτική αρχή αντέδρασε γρήγορα και την απάντησή της θα δείτε εδώ και την οποία θέλω να συζητήσω.

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Έλληνες "Αγανακτισμένοι" στις πλατείες


Η μάνα μου, όπως και οι άλλες γυναίκες του χωριού μας, όταν αγανακτούσε φασκέλωνε. Το πρόσωπό της παραμορφωνόταν από την οργή και τίναζε με δύναμη το χέρι της. Το κρατούσε άκαμπτο και με πάθος τέντωνε τα δάκτυλα της παλάμης προς εκείνον που φασκέλωνε: “βρε να!” έβγαινε από μέσα της κάτι σαν πνιχτή κραυγή και σαν στεναγμός ανακούφισης. Κι ήταν σαν να ξαπολούσε κεραυνούς για να τον κάψουν τον εχθρό της. Δεν ήθελε ή δεν μπορούσε την σωματική επαφή, να δώσει σκαμπίλι ας πούμε, και κατέφευγε σε αυτή την κίνηση. Το έκανε και σε εμένα όταν, αφού είχα κάνει την ζημιά έτρεχα, μακριά της κι εκείνη, αφού δεν μπορούσε να με κτυπήσει, μου έστελνε τον θυμό της με φάσκελα κι ας φώναζε η γιαγιά πως δεν κάνει να φασκελώνει το παιδί της.
 
Αυτή η χειρονομία, η μοναδικά ελληνική, είναι η καλύτερη έκφραση της αγανάκτησης και η κίνηση των ανθρώπων στην φωτογραφία από τους “αγανακτισμένους” της πλατείας Συντάγματος στην Αθήνα, έχει κάτι από την συμπεριφορά της μάνας μου. Φασκελώνουν όμως το Κοινοβούλιο-“παιδί” των δημοκρατικών αγώνων των πολιτών, αλλά δεν μουτζώνουν τον θεσμό “κοινοβούλιο”. Με την κίνησή τους αυτή, εν χορώ, δηλώνουν ότι οι πολιτικοί που λειτουργούν εκεί μέσα δεν είναι άξιοι της τιμής τους. Δεν συμπεριφέρονται οι βουλευτές ως εκπρόσωποι των πολιτών αλλά ως ιδιοκτήτες μιας εξουσίας (νομοθετικής) που την ασκούν με πολύ ατομικό, σχεδόν ιδιοτελή τρόπο.

ΑΣΩΠΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ!

Το ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΙΚΩΝΑΣ www.kentro-elikonas.gr είναι μια πρωτοβουλία του 
Κώστα Μπαμπούλα. Δεν το ήξερα αλλά όσο το μαθαίνω τόσο μου αρέσει

Αυτό που ακολουθεί το θεωρώ μορφή γόνιμης αγανάκτησης κι εύχομαι να πετύχει. Βέβαια, 
για το θέμα των "αγανακτισμένων" λίαν συντόμως θα επανέλθω.




Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Προσδοκίες απο Ισπανία



Ο Διονύσιος Σολωμός είχε γράψει το στίχο “Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα (ή άλλο πράγμα), και θα αισθανθείς μέσα σου να λαχταρίζει κάθε είδος μεγαλείου”. Οι “πατριώτες” συνήθως σβήνουν το “άλλο πράγμα” από την καταπληκτική αυτή ρήση του Εθνικού ποιητή.

 Πολλά χρόνια μετά τον Σολωμό σε κάποιο τοίχο κάποιος έγραψε: “Βάλε στην καρδιά σου την Ελλάδα και τρέξε ευθύς σε καρδιολόγο” και νομίζω ότι αυτή η παραλλαγή είναι περισσότερο πολιτικώς ορθή για την πατρίδα μας σήμερα. 

Σύσκεψη πολιτικών ηγετών με προκαθορισμένο τέλος, ψίθυροι περί χρεοκοπίας, δηλώσεις, διαρροές και φήμες ενώ τίποτα δεν γίνεται πρακτικά για να βγούμε από το τέλμα. Κόσμος μαζεύεται στις πλατείες ως αντίγραφα κινητοποίησεων στην Ισπανία και περιμένει. 

Μπορεί όλα αυτά να οδηγήσουν σε κάτι καλό αλλά νομίζω ότι αντί να αντιγράφουμε τους Ισπανούς σε τέτοια επικοινωνιακά κόλπα πιο καλά να τους αντιγράψουμε σε κάτι πιο πρακτικό: στην διοίκηση του ποδοσφαίρου τους.


Διάφορα