Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Η κυβέρνηση των "τεχνοκρατών" δεν είναι ουδέτερη


Όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα σε μια χώρα, στην οικονομία, στην κοινωνία, πάντα υπάρχει χώρος για την πολιτική. Ποτέ η επίλυση των οικονομικών προβλημάτων της χώρας δεν είναι θέμα μόνον τεχνικό. Ειδικά στην Ελλάδα το θέμα αυτό το έχουν επισημάνει πολλοί προ πολλού και έχουν μιλήσει για «έλλειμμα αξιών και στόχων». Το ότι ο πολιτικός λόγος και η πολιτική διαφωνία ταυτίστηκε με το αλληλοξεφωνητό «νομιμοποιώντας» την καταφυγή σε τεχνοκράτες, είναι μια απόδειξη αυτού του ελλείμματος.

Η οικονομία, οι οικονομικές και παραγωγικές σχέσεις δηλαδή, δεν είναι κάτι τεχνικό. Αποτελεί το υπόστρωμα για όλες σχεδόν τις κοινωνικές σχέσεις ακόμα και τις αξίες μερικές φορές των πολιτών. Το ότι το πολιτικό μας σύστημα επέλεξε για την σωτηρία του τη μέθοδο του μεγάλου συμβιβασμού, την οδό του «στρίβειν δια του Παπαδήμου» δεν σημαίνει ότι πρέπει να μας χαροποιεί η έμμεση αλλά σαφής ομολογία αποτυχίας του. Και ούτε πρέπει να μας ικανοποιεί η αποκάλυψη του ποιού όλων αυτών που «θυσιάζουν» τις όποιες ιδεολογικές διαφοροποιήσεις για «πατρίδα ρε γαμώτο» και στριμώχνονται για την υπουργική ορκωμοσία.
Για διαφορετικούς λόγους στην νέα κυβέρνηση της τακτοποίησης χώρεσαν όλοι οι «νοικοκυραίοι»: όλοι εκείνοι που κόπτονται για την ησυχία και την τάξη που πρέπει να βασιλεύουν στο βασίλειο της Δανιμαρκίας μας και που τα αρώματα συναλλαγής δεν μπορούν να κρύψουν τη δυσοσμία της αποσύνθεσης. Αλλά όταν η τάξις και η ηρεμία βασιλεύουν σε ένα σώμα πολιτών που έχει λουφάξει από την αδιαφορία και είναι κουρασμένο και απαθές από την τρομοκρατία, δεν σημαίνει ντε και καλά συμφωνία με τις αποφάσεις τους. Οι πολίτες δυστυχώς σήμερα δεν έχουν εναλλακτική πρόταση κι έτσι παρακολουθούν όλο αυτό το κοπάδι «συνετών και νουνεχών Ελλήνων» να τους χαντακώνει για «το καλό του Έθνους».

Νάτοι όλοι εκεί, στοιχημένοι, σκύβουν ευλαβείς και ορκίζονται στην άλλη εξουσία αυτού του τόπου κι ενώ φαίνονται όλοι αποφασισμένοι για να σώσουν μονιασμένοι την πατρίδα, ήδη ο καθένας τους κάνει τις σκέψεις του και καταστρώνει το προσωπικό του σχέδιο για το χρονικό διάστημα που θα ακολουθήσει και όπου η δική τους καπάτσα και δοκιμασμένη «πολιτική» θα διώξει μακριά τους τεχνοκρατικούς χειρισμούς του κάθε Παπαδήμου.

Όλοι μαζί και πλάι-πλάι χωρίς «ενοχλητικές» ιδεολογικές διαφοροποιήσεις: οι πασοκοφρουροί και οι εκσυγχρονιστές, οι οπαδοί της Χούντας και τα παιδιά του Πολυτεχνείου, οι ευρωπαϊστές και οι εθνοπατριώτες, τα «μεγάλα τζάκια» και υπερκομματικά «τα παιδιά του Λαού».

Μάλλον μπήκαμε σε μια καινούργια εποχή όπου η Μεταπολίτευση κάνει σούπα τα οράματα της με την «σωφροσύνη» και τον «ρεαλισμό» της τακτοποίησης των χρεών και των ελλειμμάτων ενός κρατικού μηχανισμού που φτιάχτηκε όλα αυτά τα χρόνια κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του συστήματος που ως Κίρκη κάνει τους πολίτες πελάτες και από σκεπτόμενα όντα τους μετατρέπει σε αδημονούντες για βόλεμα ψηφοφόρους.

Μα τα άλλα μεγάλα ελλείμματα, της δημοκρατίας, της πολιτικής ενεργοποίησης των πολιτών, της εθνικής αξιοπρέπειας, της δημιουργίας αξιών, της εργασίας, της παιδείας, των πολιτικών δικαιωμάτων ιθαγενών και ξένων, είναι εδώ, παρόντα και κραυγάζοντα και δεν μπορεί καμία κυβέρνηση ειδικών και τεχνικών να τα βαλσαμώσει.  

Το ότι όμως στη χώρα μας φτάσαμε ως εδώ, επιτρέψαμε δηλαδή στους πιστωτές μας να ρυθμίζουν κατά τις δικές τους προτεραιότητες και συμφέροντα τον τρόπο άσκησης τη οικονομίας είναι μια ήττα για όλους μας. Κανείς μας δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορος και να το παίζει καταγγέλλων: διότι όλοι έβλεπαν ότι ο δρόμος προς την «εθνική συνεννόηση» ήταν στρωμένος αλλά όλοι προτιμούσαν να απαγγέλουν φιλιππικούς και να μιλάνε με γενικολογίες.

Ίσως οι εξελίξεις αυτές κάνουν όσους πράγματι ενδιαφέρονται για τη δημοκρατική εξέλιξη των πραγμάτων σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη μας, να καταλάβουν επιτέλους ότι η ανάπτυξη και η ικανοποίηση των βασικών αναγκών των κατοικούντων εν Ελλάδι, δεν είναι θέμα κάποιου απώτερου μέλλοντος και μεγάλων επαναστάσεων.

Εκτός από τα μεγάλα οράματα –που μένουν μεγάλα λόγια- για μια άλλη κοινωνία, υπάρχει και η σκληρή πραγματικότητα που θέλει μικρές αλλά σαφείς και αξιοπρεπείς διευθετήσεις. Και ότι όσο πιο πολύ ασχολούμαστε με τα πολύ συγκεκριμένα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες, τόσο πιο πολύ εκείνοι μπορούν να συντονιστούν –και να επιτύχουν- όχι ως αγανακτισμένοι χύδην στις πλατείες αλλά ως πεπεισμένοι για το δίκιο τους που το τεκμηριώνουν χωρίς κραυγές αλλά με τη βεβαιότητα εκείνου που δεν αντέχει την αδικία και την κοροϊδία των «ειδικών» και των «τεχνοκρατών».

Διότι τελικά, όλοι ετούτοι οι «ανεξάρτητοι» ειδικοί της εξουσίας δεν είναι «αντικειμενικοί» και ουδέτεροι. Μας κοιτάζουν αυστηρά και κρύβουν πίσω από την πλάτη τους εκείνους που για πολλά χρόνια λήστεψαν τους πόρους τις κοινωνίας μας και μας ξευτίλισαν όλους μαζί. Και τώρα, τεντώνουν προς τα εμάς το δάκτυλο του ενός χεριού, μας κατηγορούν που ενδώσαμε και μας νουθετούν να είμαστε υπάκουοι ενώ το άλλο χέρι τους χώνεται βαθειά στη τσέπη και στη ψυχή μας για να αρπάξει ότι ελάχιστο που έχει αξία έχει μείνει.

1 σχόλιο:

  1. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εκφράζεσαι έτσι για τους Εθνοσωτήρες. Πως είναι δυνατόν να μην πιστεύεις τις αγνές προθέσεις των πολιτικών και τεχνοκρατών που ανέλαβαν τις τύχες του τόπου. Είμαι πεπεισμένος ότι από αύριο Δευτέρα, όλα θα είναι καλύτερα. Ήταν μάλιστα τόσο πετυχημένη η αλλαγή της κυβέρνησης που αμέσως μας μιμήθηκαν οι γείτονες Ιταλοί και έτσι έλυσαν κι αυτοί τα προβλήματά τους.
    Μια απορία έχω μόνο Ερμόλαε μετά τις αλλαγές. Μήπως γνωρίζεις ποιο κόμμα θα είναι αύριο αξιωματική αντιπολίτευση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Διάφορα