Επικίνδυνη παράσταση ανικανότητας

Ένα άσχημο κρυολόγημα με κράτησε σπίτι και είδα την αποψινή παράσταση – επίδειξη ανικανότητας του πολιτικού συστήματος που μας κυβερνά. Όχι ότι δεν το ήξερα, αλλά όταν η ανικανότητα και η δειλία του παρουσιάζεται με τόσο αποκαλυπτικό και γελοίο τρόπο, τρομάζει.

Διότι ενώ επί της ουσίας οι πρωταγωνιστές –τα κόμματα των νουνεχών Ελλήνων ντε- συμφωνούν για το τι πρέπει να γίνει, σκηνοθετούν με προκλητικά ερασιτεχνικό τρόπο μια τραγωδία του γελοίου, για να μας πείσουν για το πόσο σοβαροί είναι. Οι σαρδανάπαλοι. Ξευτιλίζουν τους θεσμούς, προβάλλουν ως σώφρονα τον Καρατζαφέρη και μετά κάνουν τους κήνσορες και τους τιμητές των πολιτών.

Όταν δεν υπάρχει αντίθετη άποψη επί του περιεχομένου της πολιτικής πράξης του συστήματος –όπως διατυπώνουν τα κόμματα της Αριστεράς ας πούμε- στην κατάσταση που είμαστε εμείς τώρα που μας λένε πως χρωστάμε της Μιχαλούς, το θέμα είναι καθαρά τεχνικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι η βέλτιστη τεχνική λύση είναι προς όφελος των πολιτών, αλλά ας πούμε ότι κάτι καλύτερο θα βγει με κάποιους επιδέξιους χειρισμούς.

Νομίζω λοιπόν ότι εάν δημιουργούσαν μια κυβέρνηση «τεχνικών» της οικονομίας για να ρυθμίσει και να προσαρμόσει επί το ελληνικότερον τις εντολές των πιστωτών μας, είναι προφανές ότι ο δήθεν ηγετικός ρόλος των πολιτικών ηγετών μας θα αποκαλυπτόταν και θα τέλειωνε εδώ το όλο παραμύθι.

Δηλώνω εξαρχής ότι δεν θεωρώ τους συγκεκριμένους πολιτικούς των δύο κυβερνητικών κομμάτων επαγγελματίες ανίκανους. Απλώς είναι φοβισμένοι καθώς βλέπουν ότι τα περιθώρια διαφοροποιήσεων τους είναι μηδαμινά και τους πολίτες-ψηφοφόρους και οπαδούς να ξεσαλώνουν απειθάρχητοι. Τα πράγματα δεν πάνε καλά για τους πολιτικάντηδες, όχι διότι οι λεγόμενοι αριστεροί κομματικοί συνδυασμοί δεν συναινούν στην «εθνική σωτηρία», αλλά διότι δεν φαίνεται τίποτα ικανό να καλύψει το τεράστιο χάσμα δυσπιστίας και απελπισίας που υπάρχει ανάμεσα στην κάθε κυβέρνηση των ίδιων γνωστών πολιτικών και στους πολίτες.

Οπότε, εφόσον ο στόχος του καθενός κομματικού ηγέτη είναι τόσο στενός, όσο η κυβερνητική εξουσία, εφόσον η διαφοροποίηση του ενός από τον άλλον σε όλα τα άλλα θέματα είναι σχεδόν ανύπαρκτη, εφόσον ο τρόπος άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας δεν είναι διαφορετικός από το άλλο κυβερνητικό κόμμα, το μόνο που μένει για να φανεί κάποια διαφορά είναι οι πολύ μικρές και ανόητες προσωπικές κινήσεις και κυρίως οι αναπόφευκτες γκάφες των πρωταγωνιστών.

Προς τι η καθυστέρηση όλων αυτών των ημερών λοιπόν, για την παρουσίαση του νέου κυβερνητικού σχήματος; Όλη αυτή η σκηνοθεσία με τις διαβουλεύσεις και τις δυσκολίες στις συζητήσεις και τις διαπραγματεύσεις, στήθηκε για να επαληθευτεί τελικά η ρήση περί των μικρών ανθρώπων που επιμένουν να εμφανίζονται ως πολιτικοί εκπρόσωποι μας και να απαιτούν να τους θεωρούμε μεγάλους.

Όταν έγραφα  για το πείραμα της συνεργασίας για τον νέο νόμο πλαίσιο των ΑΕΙ αυτό εννοούσα: ότι ελλείψει σημαντικών ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών και με δεδομένη την ανικανότητά τους –ως πολιτικό προσωπικό- στο να κάνουν ουσιαστικές δομικές αλλαγές στο σύστημα της χώρας, οι πολιτικοί μας επιλέγουν να φτιάξουν μόνοι τους μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ –που ούτε αυτή δεν μπορούν να την ονοματίσουν καλά-καλά, εάν θα λέγεται Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, Εθνικής Ανάγκης, Εθνικής Ενότητας. Το «Εθνικής» οπωσδήποτε ως επιθετικός προσδιορισμός με κάτι που ακούγεται ενωτικά και θετικά πίσω του.

Αλλά όχι και να βγάλουν τα μάτια τους! Όχι να αναθέσουν σε κάποιους άλλους να κάνουν τη βρωμοδουλειά της δέσμευσης των πολιτών μας για τα επόμενα χρόνια, με τις ελάχιστες εσωτερικές συγκρούσεις -που μπορεί και να το καταφέρουν- οπότε εκείνοι, οι πολιτικοί κομματικοί ηγέτες και το ιερατείο τους, θα τεθούν αντικειμενικά στο περιθώριο. Αντί Γιώργος, Πετσάλνικος και . . . τελειώσαμε.

Το ξαναλέω οι πολιτικοί αυτοί, των μεγάλων κυβερνητικών κομμάτων, είναι χαμένη υπόθεση και με τραγέλαφους σαν το σημερινό μας το ξαναθυμίζουν.

Το πρόβλημα είναι οι πολίτες, εμείς όλοι δηλαδή. Εμείς που πρέπει να κάνουμε το άλμα και από ψηφοφόροι και ακόλουθοι να γίνουμε ενεργοί και με άποψη πολίτες. Εμείς που πρέπει να πιστέψουμε ότι είμαστε τουλάχιστον τόσο ικανοί όσο και αυτοί με τις πολιτικάντικες πόζες. Εμείς που από θεατές πρέπει να βγούμε με θάρρος στο προσκήνιο και να φωνάξουμε χωρίς κόμπλεξ τα δικά μας «γαλλικά».

Διότι, σε τελευταία ανάλυση, κάθε πολιτική που εφάρμοσαν τα τελευταία χρόνια οι «καταλληλότεροι» και οι «σοφοί» έχει αργάσει τα τομάρια και τις τσέπες μας κι έχει επισήμως αποδειχθεί καταστροφική, ακόμα και για τους πιστωτές μας. Δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι αυτοί, οι ειδικοί, οι πολιτικοί –δήθεν- «ξέρουν», διότι δεν ξέρουν. Τους υπαγορεύουν και αυτοί κακομεταφράζουν.

Τον τελευταίο καιρό μάλιστα, για να συγκρατήσουν κάπως την κατακραυγή του κόσμου, έχουν αρχίσει να μιλάνε για πολιτικές ευθύνες του πολιτικού συστήματος τις τελευταίες δεκαετίες! Ε, και; αυτό δεν τους απαλλάσσει από το κακό που προκάλεσαν αυτοί και το κομματικό τους κράτος και είναι επίδειξη ξετσιπωσιάς που αντί να εξαφανιστούν και να χωθούν στην τρύπα τους -ελάχιστη κίνηση αυτοκριτικής, παραπονούνται όταν οι πολίτες τους βρίζουν όταν εμφανίζονται ως επίσημοι και ως «δημόσιο φορείς» σε παρελάσεις και γιορτές.

Το πρόβλημα είναι το τι πρέπει να γίνει μετά. Σε εφημερίδα της Αριστεράς (την περασμένη Κυριακή) βρήκα το ακόλουθο απόσπασμα που αφορά και εμάς τους αγρότες:

Η λύση στο πρόβλημα βρίσκεται σε μιαν άλλη αγροτική ανάπτυξη, ενάντια στα μονοπώλια, στους επιχειρηματικούς ομίλους και τους μεγαλοαγρότες. Βρίσκεται σε μια ανάπτυξη που θα συμφέρει το λαό και θα υλοποιείται με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και λαϊκό έλεγχο, με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και της γης, με τη συνεταιριστικοποίηση της διάσπαρτης αγροτικής γης και παραγωγής. Θα στηρίζεται στους παραγωγικούς συνεταιρισμούς και στις κρατικές, καθετοποιημένες, αγροτικές παραγωγικές μονάδες, θα εξασφαλίζει μόνιμη και σταθερή δουλειά στους μικρομεσαίους αγρότες και θα αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες της χώρας για την παραγωγή επαρκών, φτηνών, ποιοτικών και υγιεινών τροφίμων, αλλά και πρώτων υλών στη μεταποιητική βιομηχανία. Με την αξιοποίηση της επιστήμης και της σύγχρονης τεχνολογίας και με την ολόπλευρη στήριξη του κράτους, θα αυξάνεται η παραγωγικότητα της γης. Προϋπόθεση, όμως, για όλα αυτά είναι η ανατροπή των συσχετισμών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ώστε να ανοίξει ο δρόμος σε ριζικές αλλαγές, για τη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία. Πράγμα που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο επίκαιρο, όλο και πιο αναγκαίο.

Οι εξελίξεις θα καθορίσουν τον τρόπο δράσης.

Προφανώς και με τέτοια κείμενα δεν είναι δυνατό η ψήφος στην Αριστερά να είναι ψήφος κατάφασης σε κάτι πρακτικό και υλοποιήσιμο. Θα μείνει ψήφος διαμαρτυρίας με πολλές και σταθερές επιφυλάξεις και με πολλή δυσκολία κερδισμένη. Κείμενα σαν κι αυτό, μπορεί να είχαν κάποια πρακτική πολιτική χρησιμότητα τη δεκαετία ’60 και ’70 αλλά σήμερα εκφράζουν ιδεολογική και πολιτική φτώχεια. Διότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την σύγχρονη ελληνική αγροτική πραγματικότητα. Ειδικά αυτή η τελευταία φράση «Οι εξελίξεις θα καθορίσουν τον τρόπο δράσης» εκτός από επίδειξη οπορτουνισμού εκφράζει και μια αδικαιολόγητη αμηχανία αν όχι παντελή άγνοια για την κατάσταση στην σύγχρονη αγροτική περιφέρεια.

Οι καιροί και οι τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις είναι «βούτυρο στο ψωμί» των αριστερών κομμάτων και είναι κρίμα που μένουν «κολλημένα» σε ιδεολογήματα ξεπερασμένα όταν η πραγματικότητα ολοζώντανη τους προσφέρεται για ουσιαστικό πολιτικό λόγο και δράση.