Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Αριστεροί κι Εξουσία




Από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο
κεφ ιζ' . . . 24 Ἐλθόντων δὲ αὐτῶν εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθον οἱ τὰ δίδραχμα λαμβάνοντες τῷ Πέτρῳ καὶ εἶπον· Ὁ διδάσκαλος ὑμῶν οὐ τελεῖ τὰ δίδραχμα; 25 λέγει, Ναί. καὶ ὅτε εἰσῆλθον εἰς τὴν οἰκίαν, προέφθασεν αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοι δοκεῖ, Σίμων; οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς ἀπὸ τίνων λαμβάνουσι τέλη ἢ κῆνσον; ἀπὸ τῶν υἱῶν αὐτῶν ἢ ἀπὸ τῶν ἀλλοτρίων; 26 λέγει αὐτῷ ὁ Πέτρος· Ἀπὸ τῶν ἀλλοτρίων, ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἄρα γε ἐλεύθεροί εἰσιν οἱ υἱοί. 27 ἵνα δὲ μὴ σκανδαλίσωμεν αὐτούς, πορευθεὶς εἰς τὴν θάλασσαν βάλε ἄγκιστρον καὶ τὸν ἀναβάντα πρῶτον ἰχθὺν ἆρον, καὶ ἀνοίξας τὸ στόμα αὐτοῦ εὑρήσεις στατῆρα· ἐκεῖνον λαβὼν δὸς αὐτοῖς ἀντὶ ἐμοῦ καὶ σοῦ.

Με την Ευαγγελική περικοπή αυτή ως επιχείρημα, πρόσφατα κάποιος προσπάθησε να τεκμηριώσει τη "θέση" ότι ο Ιησούς ήταν ο πρώτος διδάξας του "δεν πληρώνω δεν πληρώνω" και πολιτικός αρνητής κι επαναστάτης. 

Μάλιστα! Είναι ενδιαφέρον που ψηφοφόροι και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν τεκμηρίωση περί του ‟δεν πληρώνω” και της κάθε "απείθειας" στο Κράτος, στα κείμενα των Ευαγγελίων. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Αριστεροί το κάνουν αυτό χωρίς να αντιλαμβάνονται το άσχετο του θέματος. Ακόμα θυμάμαι στο καφενείο του χωριού τον παλαίμαχο κομμουνιστή συγχωριανό μου να αγορεύει με ζέση περί του ότι ‟ο Χριστός ήταν ο πρώτος κομμουνιστής” και άλλα ευτράπελα.

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Η ‟αλήθεια” των άλλων είναι το μέτρο της δικής μας αλήθειας.



Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις την πραγματικότητα. Ό,τι συμβαίνει το αντιλαμβάνεσαι με τα ψυχολογικά και ιδεολογικά σου φίλτρα εν πλήρη λειτουργία. Αυτός είναι ο λόγος που το ίδιο το γεγονός δύο διαφορετικοί άνθρωποι το βλέπουν και το περιγράφουν διαφορετικά.

Το να έχεις αποδεχτεί ένα όραμα είναι σημαντικό για την πολιτική σου ένταξη. Είναι η ουσία της. Συμμετέχεις στις κομματικές συνελεύσεις, πηγαίνεις σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ακόμα κι όταν δεν έχουν άμεση σχέση με τα δικά σου επαγγελματικά ή εν γένει προσωπικά συμφέροντα. Διότι ‟βλέπεις” σε κάθε τέτοια κινητοποίηση τον τρόπο να κάνεις το όραμα σου πράξη. Όσο πιο πολύ επιλέγεις έναν τέτοιο τρόπο ζωής τόσο πιο πολύ το όραμά σου σε κυριεύει κι από σκεπτόμενος και σκεπτικιστής γίνεσαι παθιασμένος αγωνιστής για την κοινή υπόθεση.

Κοινή υπόθεση”; χμ! Μπορεί όχι ακόμα για όλους τους άλλους αλλά σίγουρα για τους συντρόφους σου. Μια ‟κοινή υπόθεση” που περιγράφεται με κοινούς όρους που μπορεί να μην έχουν γίνει κατανοητοί από όλους με τον ίδιο τρόπο αλλά συντηρούν ένα πνεύμα επικοινωνίας και κυρίως την ελπίδα για την επιτυχία ενός ασαφούς αλλά εντέλει κοινού στόχου.

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Ανάλυση της νέας κυβέρνησης από τον Φ. Γεωργελέ


1. Αυτό που φανταζόμασταν τα προηγούμενα χρόνια, με τον ανασχηματισμό έγινε πιο φανερό. Το κυβερνητικό στρατόπεδο έχει στόχο να κάνει το απολύτως μίνιμουμ για να διατηρηθεί η χώρα στην Ευρωζώνη. Μόλις έφτασε στο επιθυμητό σημείο να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό διά της υπερφορολόγησης, νομίζει ότι το δύσκολο κομμάτι τελείωσε, ότι οι υποχρεώσεις έπαψαν. Ετοιμάζεται για την αυτοαναπαραγωγή του. Αυτή δεν είναι κυβέρνηση που λύνει προβλήματα. Είναι κυβέρνηση μάχιμη, με αντίπαλο όχι τα προβλήματα της χώρας αλλά τους άλλους διεκδικητές της εξουσίας.
2. Ο πρόσφατος ανασχηματισμός είχε ως κατάληξη τη δημιουργία όχι μιας νέας κυβέρνησης, αλλά δυο. Μια κυβέρνηση εξωτερικού και μια κυβέρνηση εσωτερικού. Στην κυβέρνηση εξωτερικού υπάρχουν οι 2-3 υπουργοί-άλλοθι που μπορούν να συνομιλήσουν με τους διεθνείς οργανισμούς, τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Στην κυβέρνηση εσωτερικού συναθροίζονται οι μαχητές των τηλεπαραθύρων, το «γαλάζιο αντιμνημόνιο», ο δεξιός λαϊκισμός για να αντιμετωπίσει τον αριστερό λαϊκισμό.

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Τι να ψηφίσω ρε γαμώτο;



Ο καθένας μας έχει διαμορφωμένη μια εικόνα του κόσμου και κάποιες αξίες με τις οποίες ζει τη ζωή του. Συμφωνώ, ότι είναι άκρως περίπλοκο το πως διαμορφώνονται οι αξίες και τα πιστεύω αυτά, αλλά εν πάση περιπτώσει υπάρχουν, ανομολόγητα ή μη, και ο κάθε πολίτης θέλει να ενεργεί σύμφωνα με αυτά. Τότε μόνο είναι καλά με τον εαυτό του.

Αυτό ισχύει όταν πρόκειται ο καθένας να αποφασίσει κάτι σημαντικό, όπως τώρα για Δήμαρχο, Περιφερειάρχη ή και για Ευρωβουλευτή –αν και για τον τελευταίο πιο πολύ ως εθνική καταμέτρηση κομματικών προτιμήσεων φαίνεται.

Όταν λοιπόν πρόκειται να ψηφίσει, επιλέγει εκείνο το πολιτικό κόμμα ή τον υποψήφιο του οποίου η εικόνα ταιριάζει κάπως με τις πεποιθήσεις του.

Μιλώ για «εικόνα», διότι, πρώτον, ο κάθε πολίτης δεν κάθεται να διαβάσει και να μελετήσει τα εκλογικά προγράμματα και τις διακηρύξεις και δηλώσεις των υποψηφίων αλλά αρκείται σε ότι τα διάφορα μέσα μαζικής επικοινωνίας και προπαγάνδας του παρουσιάζουν ή από όσα οι γνωστοί και οι φίλοι του λένε.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Μετεκλογική χαρμολύπη



Πάνε κι οι εκλογές για τον Δήμο μας. Όλα τέλειωσαν καλά την προηγούμενη Κυριακή. Ο νυν Δήμαρχος έχει την μεγάλη υποστήριξη των κατοίκων του Δήμου οπότε με «αέρα στα πανιά» του ξεκινάει το ταξίδι για την δεύτερη τετραετία.

Δεν κατάλαβα τελικά προς τι ο δεύτερος συνδυασμός. Παρόλο που είχε πολλά νέα πρόσωπα –και ηλικιακά- τίποτα νέο δεν ακούσαμε. Το μόνο θετικό ήταν οι νέοι άνθρωποι που είδαμε στην δική μας πολιτική σκηνή και τους οποίους εμείς εδώ στον ΕΡΜΟ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗ θα υποστηρίξουμε ολόπλευρα. Ο ηλεχώρος μας είναι στη διάθεσή τους για μια καλή και γόνιμη συζήτηση, αυτή που τόσο μας έλειψε στην προεκλογική περίοδο. Διότι πρέπει οι απόψεις του έστω και τώρα να παρουσιαστούν και να ακουστούν.

Σήμερα δημοσιεύω δύο επιστολές που μού έστειλαν ο Γιώργος Ντασιώτης και η Βενετία Κατσιφή.

Η πρώτη είναι ευχαριστήρια επιστολή, τίποτα ιδιαίτερο. Οπότε κι εγώ «αισθάνομαι την ανάγκη» να δηλώσω παρών και συμπαραστάτης στην δύσκολη  προσπάθεια του Δημάρχου και των συνεργατών του και να τους ευχηθώ να είναι υγιείς και υπομονετικοί με όλους εμάς που πιο εύκολα γκρινιάζουμε από ότι σκεφτόμαστε.

Για την Βενετία Κατσιφή όμως τα αποτελέσματα για εμένα ήταν μια έκπληξη. Η επιστολή της είναι μια αξιοπρεπής αποδοχή ενός κακού αποτελέσματος για εκείνη αλλά και για εμάς. Χωρίς να έχω δει αναλυτικά την σταυροδοσία, καταλαβαίνω ότι δεν εξελέγη ως δημοτικός σύμβουλος και για αυτό υπάρχει μια απολύτως δικαιολογημένη γεύση πικρίας στο κείμενο της. Δεν την γνωρίζω προσωπικώς κι εκ του σύνεγγυς αλλά από όσα άκουγα για αυτή και κυρίως για το έργο της –που σημεία του αναφέρει στην επιστολή της- νομίζω ότι ο ρόλος της στον Δήμο δεν ήταν ασήμαντος ούτε αρνητικός. Κρίμα.

Της εύχομαι να είναι καλά κι αυτή κι οι τέσσερεις άνδρες της και θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχίσει να είναι μια ενεργός πολίτης, ένας δημιουργικός πνευματικός άνθρωπος. Ελπίζω δε, να με τιμήσει με την ηλε-φιλία της.

Ιδού οι επιστολές με την ορθογραφία τους:

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Το δάχτυλο του ποδιού του Αριστοτέλη




Στα βόρεια σύνορά μας, υπάρχει το κράτος των Σκοπίων. Ανάμεσα σε Βουλγαρία, Αλβανία κι Ελλάδα, στην περίοδο διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρξε το έδαφος για την εκδήλωση πλείστων όσων εθνικισμών. Ήταν η περίοδος άλλωστε που γεννιόνταν τα εθνικά κράτη στην Βαλκανική χερσόνησο. Με επιχειρήματα κυρίως θρησκευτικά αλλά και πολιτικά οι συγκρούσεις και οι δολοφονίες ήταν τότε ο κανόνας. Οι Βούλγαροι είχαν τους Κομιτατζήδες κι εμείς, οι Έλληνες των Αθηνών τους Μακεδονομάχους, τον Παύλο Μελά και τους άλλους της Πηνελόπης Δέλτα. Αλλά τα ξέρετε όλα αυτά.

Τα χρόνια πέρασαν κι αμέσως μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, εκεί δημιουργήθηκε η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας που ήταν μια από τις Δημοκρατίες της τότε Γιουγκοσλαβίας.  Μετά ήρθε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ξεκίνησε ο δεύτερος κύκλος των εμφυλίων κι επεμβάσεων. Τώρα κάπως έχουν ηρεμήσει τα πράγματα αλλά όχι εντελώς. 

Σήμερα η Π(ρώην) Γ(ιουγκοσλαβική) Δ(ημοκρατία) της Μακεδονίας είναι ένα μικρό φτωχό κράτος περίπου 2 εκατομμυρίων κατοίκων που προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα στους εθνικισμούς της πλειοψηφίας των ντόπιων (που μιλούν μια παραλλαγή της Βουλγάρικης γλώσσας) και των Αλβανών, που είναι στο δυτικό μέρος του κράτους, αποτελούν το 30% του πληθυσμού αλλά πολλαπλασιάζονται ταχύτατα. 

Εμείς, η Ελληνική Κυβέρνηση δηλαδή, μπλέχτηκαμε σε μια χαζή κι αδιέξοδη ιστορία περί του ονόματος και τους λέμε "Σκοπιανούς" ενώ όλοι οι άλλοι τους λένε "Μακεδόνες". Δεν είναι η πρώτη φορά που τα κάνουμε θάλασσα στα εθνικά μας θέματα. Πράγματι ένα όνομα κράτους ή περιοχής μπορεί να είναι πολύ σοβαρό θέμα διότι φορτίζεται με μνήμες και παραδόσεις -αντίστοιχο είναι το Κόσοβο (Κοσυφοπέδιο) για τους Σέρβους- και μπορεί να δημιουργήσει "εχθρούς" και φαντάσματα εθνικισμού με πολύ δυσάρεστες συνέπειες για τους ζωντανούς ανθρώπους της περιοχής, αλλά ο τρόπος που χειριστήκαμε το συγκεκριμένο θέμα ήταν επιεικώς βλακώδης. 

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Εκλογές στο χωριό όπως παλιά!




Τον παλιό καλό καιρό, προ μεταπολιτεύσεως δηλαδή,  οι δημοτικές εκλογές ήταν κυρίως θέμα σχετικής ισχύος των σογιών.  Οι υποψήφιοι από πολυμελείς οικογένειες  με ποικίλες διακλαδώσεις συγγένειας είχαν το πάνω χέρι. Στο Ερημόκαστρο, για παράδειγμα, πολλοί δήμαρχοι / κοινοτάρχες είχαν το επίθετο Κάπρος, Λιάκος, Κουρούνης, κλπ.

Διότι τότε η «νεωτερικότητα» που λένε οι κοινωνιολόγοι δεν είχε φτάσει ακόμα στο χωριό και ο πολίτης ως ανεξάρτητο κι ελεύθερο άτομο δεν μπορούσε να υπάρξει εκτός της ευρύτερης φαμίλιας του (σόι).

Μια πρώτη απόπειρα εκσυγχρονισμού έγινε στην διάρκεια της Κατοχής. Τότε το ΕΑΜ, εφάρμοσε νέους πρωτόγνωρους θεσμούς στα χωριά μας (Λαϊκά Δικαστήρια, Λαϊκές συνελεύσεις) αλλά δεν πείραξε τους παλιούς Δημάρχους και Κοινοτάρχες που είχε βάλει ο Μεταξάς. Όλοι είχαν καταλάβει ότι υπήρχε ή πήγαινε να γίνει κάτι πιο σημαντικό στην Ελλάδα από ότι η μίζερη και ξεπερασμένη μορφή διοίκησης των χωριών και των πόλεων.

Για αυτό και οι Δήμαρχοι και οι Κοινοτάρχες –η πλειονότητα τους- δέχτηκε να συμμετάσχει στο όλο πείραμα αν και πολλοί από αυτούς δεν ήταν ΕΑΜϊτες αλλά παραδοσιακοί Δεξιοί. Αυτό συνέβη στο Ερημόκαστρο όπου ο τότε Πρόεδρος της Κοινότητας (Κάπρος) εξακολούθησε να ασκεί τα καθήκοντα του και κανένας δεν απαίτησε από αυτόν να αλλάξει πολιτικές πεποιθήσεις .

Όμως το πείραμα σταμάτησε απότομα και βίαια, η Ελλάδα βουτήχτηκε σε μια νύχτα αλληλοσπαραγμού όπου κάθε φυσιολογικός εκσυγχρονισμός της Δημοσίας Διοίκησης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σταμάτησε την στιγμή που οι δεξιές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη τις εφάρμοζαν.

Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Θεσπιαί - Ερημόκαστρο - Θεσπιές - Αλίαρτος Θεσπιέων



«Βασίλειον της Ελλάδος» ήταν η επίσημη ονομασία της πατρίδας μας με την οποία αναγνωρίσθηκε ως ανεξάρτητο κράτος, σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830). Η επανάσταση που ξεκίνησε το 1821 για την δημιουργία του Ελληνικού Κράτους  «ολοκληρώθηκε» χάρη στον λεγόμενο «ξένο παράγοντα». Όσο κι αν έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την «εθνολεβέντικη» προσέγγιση που μας μαθαίνουν στο σχολείο, η απλή τραγική αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα τόσο κατά την διάρκεια του Εθνικού Αγώνα αλλά κυρίως μετά από τη δολοφονία του Καποδίστρια, το 1831, ήταν βουτηγμένη στον εμφύλιο πόλεμο. Φαίνεται ότι πάντα είχαμε ως «λαός» πρόβλημα με την κατανόηση των σημαντικών και των προτεραιοτήτων!

Στο μεταξύ, οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις ήταν προσηλωμένες στο το πώς θα εκμεταλλευτούν τον «μεγάλο Ασθενή» -έτσι χαρακτηριζόταν η τότε Οθωμανικά Αυτοκρατορία. Στα σχέδια τους ταίριαζε η δημιουργία ενός μικρού (ελεγχόμενου) Ελληνικού Κράτους. Βλέποντας λοιπόν το χάος και τον αλληλοσκοτωμό που βασίλευε στην Πελοπόννησο και την Ρούμελη (αυτή ήταν η Ελλάδα τότε) παρενέβησαν και αποφάσισαν να κάνουν την Ελλάδα . . . βασίλειο. Στη διάσκεψη του Λονδίνου λοιπόν στα 1832, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και η Ρωσία (οι μεγάλες δυνάμεις τότε) πρόσφεραν τον ελληνικό θρόνο στο 17 χρονών Βαυαρο πρίγκιπα Όθωνα του οίκου Βίτελσμπαχ της Βαυαρίας, ο οποίος έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας.

Προφανώς ο υπερήφανος Ελληνικός Λαός δεν ερωτήθηκε αλλά παρόλα αυτά υποδέχτηκε συγκινημένος και ενθουσιώδης τον ανήλικο βασιλιά στις 25 Ιανουαρίου 1833  στο Ναύπλιο. Μέχρι την ενηλικίωσή του, την εξουσία ασκούσε ένα τριμελές συμβούλιο αντιβασιλείας το οποίο απάρτιζαν εξέχοντες Βαυαροί κόμητες και αριστοκράτες.

Από τις πρώτες αποφάσεις του νέου κράτους ήταν να συστήσει Δήμους και Κοινότητες.
Έτσι στις 20 Απρ 1835 δημιουργήθηκε ο Δήμος Ερημοκάστρου στον οποίον ανήκαν οι ακόλουθοι οικισμοί:

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Βουρ για εκλογές!



Μπήκαμε για τα καλά κι επίσημα στην προεκλογική περίοδο στο Δήμο μας.

Ο νυν Δήμαρχος ήδη ανακοίνωσε τον συνδυασμό του. Λεπτομέρειες μπορείτε να δείτε στα γειτονικά ιστολόγια όπως εδώ κι εδώ.  Το σκηνικό πάντως στην φωτογραφία, πίσω από τον Ντασιώτη δεν είναι και πολύ καλό: σα να παρουσιάζει έναν περιφερόμενο θίασο που σε λίγο θα βγει στην σκηνή πίσω του!  

Από το Ερημόκαστρο, βλέπω μικρή συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο, ένδειξη της απόλυτης παραίτησης και παρακμής μας. Σε επόμενη ανάρτηση θα σας παρουσιάσω μια μικρή ιστορική αναδρομή του Ερημοκάστρου οπότε και θα δούμε την πορεία του οικισμού μας τα τελευταία εκατό χρόνια κι ελπίζω να σκεφτούμε μερικά πράγματα.

Πίσω στον Ντασιώτη λοιπόν και στην παρουσίαση του συνδυασμού του.

Στο κείμενο της ομιλίας του με έκπληξη είσαι πολλά λάθη κι αυτό δεν είναι στα υπέρ του αφού κι ο ίδιος είναι καθηγητής αλλά κι έχει φιλολόγους στην ομάδα του. Επίσης θα προτιμούσα να λείπουν κάποιες αποστροφές παλαιοκομματικού ύφους όπως «Ο λόγος μας ήταν και παραμένει αληθινός, κάποιες φορές ίσως υπερβολικός, ποτέ όμως αλαζονικός.  Πολιτευτήκαμε σεμνά. Δεν είδαμε την θέση που μας δώσατε ως θέση εξουσίας, αλλά ως θέση προσφοράς». Αυτή η έκφραση ικανοποίησης γίνεται χωρίς λόγο ύποπτη και καθόλου δεν γίνεται αντιληπτή ως μετριοφροσύνη. Στο Ερημόκαστρο λέμε «άσε τους άλλους να μιλήσουν για σένα». Ας είναι.

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Συγχώρεση σε Ιούδες και κανίβαλους



Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, όσα χρόνια τώρα θυμάμαι τον εαυτό μου, αισθάνομαι μια ήρεμη θλίψη. 

Υπάρχει μια ηρεμία στο χωριό, οι τόνοι από τις φωνές είναι χαμηλοί, σχεδόν συνωμοτικοί, εν μέσω αρωμάτων και πλησμονής ανοιξιάτικων χρωμάτων και κελαηδισμών. Είναι σαν όλοι και όλα κάτι να περιμένουν. 

Όλα αυτά τα χρόνια ωριμάζουν εντός μου μερικά ερωτήματα για τον βίο του Ιησού και ειδικά τις τελευταίες του ανθρώπινες στιγμές.

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί κανένας από όσους θεράπευσε δεν έμεινε κοντά του ή δεν επανήλθε στο ακροατήριο ως πειστήριο της Θείας Δύναμης του Θεανθρώπου. Ακόμα και ο Λάζαρος, αναστηθείς εκ του τάφου, χάνεται και μόνον μια από τις αδελφές του παρακολουθεί το Θείο Δράμα.

Το θεολογικό επιχείρημα ότι το κείμενο της Καινής Διαθήκης θέλει να υπογραμμίσει την Θεία Μοναξιά μπορώ να το αντιληφθώ ως ένα βαθμό διότι όπως πολύ αργότερα διάβασα ότι είπε κάποιος ποιητής  "στον Έρωτα και στον Θάνατο ο καθένας μας πορεύεται μόνος του".

Αλλά το μέγα ερώτημα είναι για τον ρόλο του Ιούδα και το νόημα της πράξης του. Τι πρόδωσε τελικά ο Ιούδας;

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Πολιτική ελεημοσύνη σε αδιάφορους και χορτάτους



Κατά καιρούς μου στέλνουν μηνύματα όπως τούτο:

Καλημέρα ,Αν δεν αντιδράσουμε  είναι ικανοί να μας φάνε ζωντανούς. Ας μην τους το επιτρέψουμε.  Αν είμαστε λίγοι θα μας αγνοήσουν. Αν είμαστε πολλοί θα φοβηθούν. 

 Το συγκεκριμένο μού είχε έρθει και με καλούσε στην κινητοποίηση που έγινε στην Αθήνα στην διάρκεια της επίσκεψης της Μέρκελ. 

Θυμάμαι ότι παρόμοια μηνύματα – καλέσματα  είχα λάβει όταν γινόταν η συζήτηση για την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ κι έπρεπε να πάω στην Αθήνα στο Σύνταγμα, αλλά και για άλλες κινητοποιήσεις αλλού.

Το ερώτημα "γιατί δεν είμαστε ήδη πολλοί;" δεν μπορεί κάποιος πεφωτισμένος να το απαντήσει, οπότε βουρ στον αγώνα. 

Σε καιρούς σαν κι αυτούς με την ολοκληρωτική πίεση που ασκούν οι εξουσίες πάνω μας, τέτοια μηνύματα ασκούν πίεση στη συνείδησή μου. Πρέπει κάτι να κάνω, κάπως να αντιδράσω. Δεν μπορεί να παρακολουθώ απλώς τα γεγονότα. Αν δεν δείξω την διαφωνία μου με τις αποφάσεις τους, αυτοί θα πάρουν κι άλλες χειρότερες. Δεν έχουν έλεος.

Μερικές φορές την ίδια συνειδησιακή φόρτιση έχω με τους λογής ζητιάνους, ανάπηρους, με άρρωστα παιδιά, που μένουν σε άθλια σκοτεινά σπίτια και κρυώνουν διότι τους έκοψαν το ηλεκτρικό ρεύμα και δεν έχει τέλος η μιζέρια και η δυστυχία των ανθρώπων.

«Πρέπει να κάνεις κάτι» με γρατζουνά η μέσα μου φωνή.

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

Το κουρτινάκι που δεν τραβήχτηκε



Το Απρίλιο του 1945, ένας Γάλλος πολίτης, Εβραίος στο θρήσκευμα, που κατάφερε να επιβιώσει από το στρατόπεδο θανάτου όπου τον είχαν στείλει οι χιτλερικοί, διεκδίκησε το σπίτι του στο οποίο είχε κάνει κατάληψη ένας άλλος, κανονικός Γάλλος. Ο δεύτερος δεν τον άφηνε να μπει μέσα και δεν δεχόταν να φύγει από το σπίτι του άλλου, του Εβραίου. 

Έγινε φασαρία και σύντομα μαζεύτηκε κόσμος, Γάλλοι πολίτες, κι άρχισαν να φωνάζουν. Εκεί στο 4ο διαμέρισμα του Παρισιού, ακούστηκε πρώτη φορά το σύνθημα «η Γαλλία στους Γάλλους» κι ακούστηκε πριν καλά καλά τελειώσει ο πόλεμος ενάντια στους ναζιστές (που τέλειωσε τον επόμενο μήνα) κι ενάντια σ’ έναν Εβραίο Γάλλο πολίτη.

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

να το πάρει το ποτάμι



Ο Γιώργος Σιακαντάρης γεννήθηκε στη Δόμβραινα Βοιωτίας το 1959 και τέλειωσε το Λύκειο (τότε εξατάξιο Γυμνάσιο) στο χωριό μας. Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας που πρέπει να υπήρξαν συμμαθητές του (εγώ πάντως δεν ήμουν. Τότε ήταν οργανωμένος στην ΚΝΕ. Μετά πήγε στην Βουλγαρία και σπούδασε Κοινωνιολογία όπου και έκανε το Διδακτορικό του. Επέστρεψε στην Ελλάδα και κάποια στιγμή βρέθηκε να είναι αναπληρωτής επιστημονικός διευθυντής του ΙΣΤΑΜΕ, του ιδεολογικού θινκ τανκ του ΠΑΣΟΚ, από όπου πρόσφατα παραιτήθηκε. Πριν από μερικές μέρες δήλωσε ότι υποστηρίζει την ΔΗΜΑΡ. Είναι τακτικός αρθρογράφος στην εφημερίδα "Τα Νέα" και είναι ακόμα μέλος της συντακτικής επιτροπής των περιοδικών "Μεταρρύθμιση" και "The Books' Journal".
Έχουν κυκλοφορήσει δύο βιβλία του από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ:


Έχω διαβάσει το δεύτερο βιβλίο του και το βρήκα ενδιαφέρον. Νομίζω ότι όταν οι απόψεις του Σιακαντάρη δεν χρωματίζονται από το χρώμα και δεν επηρεάζονται την οσμή του πολιτικού περιβάλλοντος, προκαλούν την αναζήτηση και την συζήτηση. Αν μπορούσα, θα οργάνωνα μια συζήτηση μαζί του εδώ στο χωριό.

Όπως έχετε καταλάβει παρακολουθώ το έργο του ένεκα της εξ αγχιστείας σχέσης που έχει με το χωριό μας. Μέσω της «ΜΕΤΑΡΥΘΜΙΣΗΣ» τον παρακολουθώ κι εγώ.

Μάλιστα σήμερα έχει εκεί ένα άρθρο του για την ΔΗΜΑΡ σήμερα το οποίο όμως δεν θα σχολιάσω

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Προεκλογικά




Είμαστε σε προεκλογική περίοδο για δημοτικές περιφερειακές κι ευρω- εκλογές οπότε ας πω κι εγώ τη κουβέντα μου. Μακάρι να υπάρξει αντίλογος ή έστω μια κάποια ενθάρρυνση. Άλλωστε δεν μου αρέσει να βλέπω ως τελευταία καταχώρηση μια παραμορφωμένη χρυσαλήτικη φάτσα να κοσμεί τη σελίδα μου.

Για τις δημοτικές εκλογές μάλλον δεν πρόκειται να πω τίποτα αφού ό,τι είχα πει και γράψει τότε, πριν από τέσσερα χρόνια ισχύουν και τώρα. Ψάξτε στα παλιά κείμενα αν θέλετε.

Σε άλλους καιρούς θα μου έκανε εντύπωση που οι συζητήσεις και οι απόψεις που εκφράζονται είναι τόσο ρηχές. Έχω πειστεί ότι είναι σχεδόν αδύνατον να επικρατήσει η απλή λογική και ο ήρεμος διάλογος με επιχειρήματα.

Να, ας πούμε, στο χωριό μας. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Σιγή ασυρμάτου στο καφενείο.

Κάπου ο Τολστόι είχε γράψει –το γράφω όχι γιατί το είπε ο μέγας δημιουργός αλλά διότι μου φαίνεται απολύτως λογικό-  ότι υπάρχουν δύο πολιτικές. Η μία είναι η μεγάλη, εκείνην που ασκούν κι εκτελούν οι ηγέτες, οι βασιλιάδες και οι πολιτικοί και που για αυτήν γράφει η Ιστορία τις ιστορίες και τις αφηγήσεις της, που διδάσκονται τα παιδιά στο σχολείο. Η άλλη είναι εκείνη που εκτυλίσσεται στην καθημερινότητα, στο σπίτι και στο καφενείο και που για αυτή κάτι γράφεται κατά καιρούς στα λογοτεχνήματα. Οι δύο πολιτικές είναι εντελώς ασύμβατες συνήθως. Όταν όμως καταφέρουν να σμίξουν, όταν δηλαδή η κουβέντα του καφενείου σμίξει τους ανθρώπους και του κάνει πολίτες και τους σπρώξει στο προσκήνιο, τότε λέμε ότι «γράφεται Ιστορία».

Διάφορα