Η ‟αλήθεια” των άλλων είναι το μέτρο της δικής μας αλήθειας.

Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις την πραγματικότητα. Ό,τι συμβαίνει το αντιλαμβάνεσαι με τα ψυχολογικά και ιδεολογικά σου φίλτρα εν πλήρη λειτουργία. Αυτός είναι ο λόγος που το ίδιο το γεγονός δύο διαφορετικοί άνθρωποι το βλέπουν και το περιγράφουν διαφορετικά.

Το να έχεις αποδεχτεί ένα όραμα είναι σημαντικό για την πολιτική σου ένταξη. Είναι η ουσία της. Συμμετέχεις στις κομματικές συνελεύσεις, πηγαίνεις σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ακόμα κι όταν δεν έχουν άμεση σχέση με τα δικά σου επαγγελματικά ή εν γένει προσωπικά συμφέροντα. Διότι ‟βλέπεις” σε κάθε τέτοια κινητοποίηση τον τρόπο να κάνεις το όραμα σου πράξη. Όσο πιο πολύ επιλέγεις έναν τέτοιο τρόπο ζωής τόσο πιο πολύ το όραμά σου σε κυριεύει κι από σκεπτόμενος και σκεπτικιστής γίνεσαι παθιασμένος αγωνιστής για την κοινή υπόθεση.

‟Κοινή υπόθεση”; χμ! Μπορεί όχι ακόμα για όλους τους άλλους αλλά σίγουρα για τους συντρόφους σου. Μια ‟κοινή υπόθεση” που περιγράφεται με κοινούς όρους που μπορεί να μην έχουν γίνει κατανοητοί από όλους με τον ίδιο τρόπο αλλά συντηρούν ένα πνεύμα επικοινωνίας και κυρίως την ελπίδα για την επιτυχία ενός ασαφούς αλλά εντέλει κοινού στόχου.

Μπορεί η πλειοψηφία των άλλων πολιτών να μη σε ακολουθεί αλλά εσύ έγινες ‟ιδεολόγος” και με ένα πείσμα φανατικού και νεοφώτιστου συνεχίζεις να μάχεσαι. Και τότε παύεις να βλέπεις ό,τι και όπως βλέπουν οι άλλοι. Όσο πιο πολύ αφήνεσαι στο όραμά σου, στην ‟ιδέα” σου, στην ‟υπόθεσή” σου, τόσο πιο πολύ ξεκόβεις από τους άλλους. Εκείνοι εξακολουθούν μια ζωή όλη ανούσια καθημερινότητα ενώ εσύ έχεις δώσει ένα άλλο νόημα στη δική σου ζωή και βιώνεις μια πληρότητα που σού δίνει ικανοποίηση. Είσαι αλλού.

Κι ενώ οι άλλοι βλέπουν απλά τα πράγματα, εσύ ‟βλέπεις” άλλα πράγματα. Μερικές φορές σε πιάνει μια τάση ειρωνείας και λύπησης για τους άλλους, τους αδαείς που δεν εννοούν να σε ακολουθήσουν ενώ συμφωνούν με τα επιχειρήματά σου. Σε τσαντίζουν και τούς λυπάσαι. Τούς λυπάσαι και τσαντίζεσαι μαζί τους, αγανακτείς και υψώνεις τη φωνή σου μπας και καταλάβουν και ‟ξυπνήσουν”, αλλά αυτοί χαμογελάνε και μετά σιωπούν.

-Γιατί δεν έρχονται στις συγκεντρώσεις μας, στις κινητοποιήσεις μας; Γιατί δεν αντιδρούν στις κυβερνητικές αποφάσεις που τους βλάπτουν;

-διότι δεν καταλαβαίνουν.

Οι απαντήσεις που δίνεις είναι κι αυτές ποτισμένες με την ‟ιδεολογία” σου:

-Γιατί δεν καταλαβαίνουν;

- Διότι η προπαγάνδα του ‟συστήματος” είναι πιο δυνατή. Διότι το ‟σύστημα” έχει κόλπα και τους παγιδεύει σε ψευδαισθήσεις.

- Γιατί δεν τους πείθει η δική μας αλήθεια;

- Διότι κάτι δεν κάνουμε καλά αλλά παρόλα αυτά πρέπει να συνεχίσουμε ακόμα πιο έντονα την προσπάθεια.

Κι αν κάνουμε λάθος; Αν αρμενίζουμε στραβά;

Πολλοί παρουσιάζουν ως επιχείρημα υπέρ της αλήθειας το ‟η ζωή θα αποδείξει την αλήθεια της μιας ή της άλλης άποψης” (συγγνώμη Χαρίλαε!). Ποια ζωή και σε ποιόν χρονικό ορίζοντα; Όταν το ΚΚΕ ‟νικούσε” το ΚΚΕ Εσ. στις διάφορες ‟διαδικασίες του κινήματος” (σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι, κλπ.), είχε δίκιο; Όταν το ΠΑΣΟΚ νικούσε στις εκλογές είχε δίκιο; Ποιος είναι ο πήχης και ποιος τον βάζει; Στην δεκαετία 1930 – 1940 όταν με τις Σταλινικές ιδεοληψίες ξεκληριζόταν η αγροτιά της Ουκρανίας και η χώρα βυθιζόταν στο λοιμό, ‟νικούσαμε”; Στην δεκαετία 1970 – 1980 ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός φαινόταν πανίσχυρος και με το ‟Παλλαϊκό Κράτος” όδευε προς τον Κομμουνισμό για να καταλήξει -κυριολεκτικά- δέκα χρόνια μετά. Ποια ζωή, ποιο σκοπό και πότε τον δικαίωσε; 

Ο τρόπος που βλέπουμε την Ιστορία, είναι κι αυτός παρόμοιος, δια των φακών της ‟ιδεολογίας” μας. Δείτε την κριτική ενός καθηγητή της Ιστορίας; στην Πηνελόπη Δέλτα και τις σχετικές αντιδράσεις, για να διαπιστώσετε ότι η ‟ιδεολογία” δεν αφορά μόνο τους Αριστερούς. Για αυτό και η συζήτηση ή και η πολεμική για τα ιστορικά γεγονότα δεν θα σταματήσει. Ενώ υπάρχει η Ιστορία που ως επιστήμη έχει τις μεθόδους της και τα εργαλεία της για τον εντοπισμό της Αλήθειας, υπάρχει και η θεώρηση του καθενός μας για την Ιστορία και η ‟Αλήθεια” του καθενός μας.

Είμαστε "ψεκασμένοι" με την "ιδεολογία" μας κι αυτή η ‟¨αλήθεια” ανατροφοδοτεί την ‟Ιστορία” μας.

Ο Ιούλιος του 1974 ήταν πολιτική αλλαγή ή ‟κόλπο” του ‟συστήματος” για να θολώσει τα νερά του λαϊκού κινήματος (ποιου κινήματος;) ; Το ‟Πολυτεχνείο” ήταν λαϊκή εξέγερση ή ‟προβοκάτσια” των Ιωαννιδικών για να ‟φάνε” τον Παπαδόπουλο; Ο Δεκέμβρης του 1944 ήταν παγίδα των Άγγλων ιμπεριαλιστών και η ‟ηγεσία του Κινήματος ήταν πουλημένη”;

Ή όλα αυτά μπερδεύονται σε ένα κουβάρι από μια Κλωθώ που μας αλέθει, μας ωθεί σε μια Ατροπό αδιάβατη όπου εκεί μια Λάχεση μας περιμένει γελώντας πανούργα; Ω, δεν είναι μόνον ίδιον των Αριστερών που ένιωσαν βαθιά ηττημένοι (το 1949) και σχεδόν εξαπατημένοι (το 1989). Αφορά όλους αυτούς που αντί για να "διαβάζουν" την Ιστορία και να εμπιστεύονται την κρίση και το μυαλό τους, ακολούθησαν εντολές και την ‟Γραμμή”, πιστέψαμε σε ηγέτες, υποτάχτηκαν σε ανήθικες εξουσίες -λες κι υπάρχει "ηθική" εξουσία-  κι εντέλει αλέστηκαν στις μυλόπετρες της Ιστορίας για ‟ένα πουκάμισο αδειανό . . . ”

Ο τρόπος που προσεγγίζουμε την πραγματικότητα (και η Ιστορία είναι πραγματικότητα) πρέπει να είναι αντικειμενικός κι αυτό απαιτεί από τον καθένα μας -διότι είναι εντελώς προσωπική ευθύνη η κατανόηση του κόσμου- να απομακρύνει τα λέπια που η ‟ιδεολογία” απλώνει στα μάτια του νου μας. Κι ο τρόπος για να το κάνουμε αυτό είναι να μελετάμε (δύσκολο) και κυρίως να μιλάμε με τους άλλους, αυτούς που είναι ‟έξω από εμάς”, ψηφοφόροι δικοί μας και των άλλων. Να μιλάμε και κυρίως να ακούμε τους άλλους. Η τέχνη του να ακούς πραγματικά τον άλλον, να ασπάζεσαι πραγματικά την ‟αλήθεια” του και με τη συζήτηση να εντοπίζεις μαζί του τις αντιφάσεις και να προσπαθείτε μαζί να βρείτε την άλλη αλήθεια, την κοινή αλήθεια που θα είναι η "Αλήθεια σας", δεν είναι αυτονόητη.

Η ‟αλήθεια” των άλλων είναι το μέτρο της δικής μας αλήθειας.

Πρόσφατα σε άρθρο του Καρτερού στην ΑΥΓΗ, σχολιάστηκε η αδυναμία ορισμένων να κατανοήσουν την πολιτική αλλαγή στις 24 Ιουλίου 1974. Η άρνηση ορισμένων να δουν τις πραγματικές εξελίξεις στην οικονομία και την κοινωνία όλη τούτη την περίοδο που λέμε Μεταπολίτευση.

Κάθε στιγμή στο πολιτικό ημερολόγιο έχει τον χαρακτήρα που της προσδίδει το σώμα της κοινωνίας των πολιτών. Η 25 Μαρ 1821 είναι μια ημερομηνία για πολλά λάθος πράγματα αλλά δεν έχει σημασία η ακτινογραφία της συγκεκριμένης ημέρας. Σημασία έχει η σηματοδότηση μιας σειράς γεγονότων που προσδιόρισαν με πολλές αντιφάσεις τις εξελίξεις του τόπου μας και οδήγησαν στην δημιουργία του Ελληνικού Κράτους περίπου δέκα χρόνια μετά και που κανείς μας δεν θυμάται ούτε η ημέρα αυτή γιορτάζεται. Στις 24 Ιουλ 1974 ξεκίνησε μια διαδικασία πολιτικών αλλαγών στη χώρα μας που δημιούργησε το σημερινό πολιτικό σύστημα.

Ο πειρασμός της απλοποίησης των εξελίξεων και της λογικής ‟άσπρο – μαύρο” δεν βοηθάει να γίνουν κατανοητές οι μεταβολές στις πολιτικέ αντιλήψεις και των πολιτών αλλά και των κομματικών σχηματισμών. Θυμάμαι την αμηχανία όλων μας στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ που με την γνωστή λογική ‟αστική τάξη και μονοπώλια – λαός κι εργατική τάξη” και το ιδεολόγημα της ‟ταξικής εκπροσώπησης” των κομμάτων, δεν ήταν εύκολο να ταξινομηθούν οι διάφορες Παπανδρεικές μανούβρες. Η Αριστερά, "είχε δίκιο" και έκανε "σωστή κριτική" και ο Ανδρέας σάρωνε στα μπαλκόνια και στα Ευρωπαϊκά Ταμεία. 

Στα 300 χρόνια καπιταλισμού και βάλε, δεν σταμάτησε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αλλά οπωσδήποτε είναι διαφορετικό να δουλεύεις στις φάμπρικες της Βικτοριανής Αγγλίας για 12ωρο από το να δουλεύεις σε μια σύγχρονη εταιρεία 8ωρο (που γίνεται 10ωρο). Όλα αυτά τα χρόνια το σύστημα αυτό παραγωγής κερδών έμαθε άριστα από τις συγκρούσεις με τους εργαζόμενους και τους πολίτες, μοίρασε χρήμα, έκανε όλους μας καταναλωτές -με περιοδική πικρή αυτογνωσία- άλλαξε, προσαρμόστηκε ευέλικτα και συνεχίζει να κυριαρχεί.

Καιρός κι εμείς να μάθουμε και να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στη καθημερινή πολιτική πράξη.

Πρέπει να καταλάβουμε και να το πιστέψουμε βαθιά κι ‟αδιαπραγμάτευτα” ότι η (αστική) Δημοκρατία δεν είναι στη φύση του καπιταλισμού. Είναι κατάκτηση των πολιτών όλα αυτά τα χρόνια. Οπότε το να την υπερασπιζόμαστε, δεν μας μετατρέπει σε απολογητές και ‟όργανα του συστήματος”. Τον Ιούλιο του 1974 έγινε μια πολιτική αλλαγή που παρόλες τις αλλαγές στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή δεν έχει ικανοποιήσει τις ανάγκες των πολιτών αυτής της χώρας. Δεν μπορεί να πάει παρακάτω. Πρέπει να ολοκληρωθεί με μιαν άλλη της οποίας πρέπει γρήγορα να συμφωνήσουμε στο περιεχόμενο και να την υλοποιήσουμε. Κι αυτό πρέπει να γίνει χωρίς κραυγές και Ιερειμιάδες αλλά απλά και καθημερινά.

Μια τέτοια αλλαγή ξεπερνάει το ‟αντιμνημόνιο” και κάθε ‟αντί-” στάση στα πράγματα: από την πληρωμή διόδιων μέχρι την συμμετοχή στην αξιολόγηση στο Δημόσιο. Μας πάει στην ουσία της Δημοκρατίας και της Αναγέννησης της πατρίδας μας σε όλα τα πεδία. Μια τέτοια αλλαγή εκκινεί απο την δική μας αλλαγή στάσης απέναντι στις ‟ιδέες” και τις ‟αλήθειες” μας. Σε μια τέτοια βάση θα γίνει η ενότητα του λαού μας πράξη και για αυτή την ενότητα έχει νόημα η πολιτική δραστηριοποίηση (και όχι κομματική ένταξη) όλων μας.

Χθες γιόρταζε ο Ερμόλαος, δηλαδή εγώ. Για να τιμήσω τη μνήμη του που χάνεται στην σκιά της Αγίας Παρασκευής που είναι σαφώς πιο γνωστή, δημοσιεύω το σημερινό κείμενο που έστειλε ένας φίλος.  Η καλοκαιρινή φωτογραφία είναι από το εκκλησάκι του Άγιου στην Λήμνο και το ξέρουν καλά όσοι έκαναν στρατιωτική σκοπιά εκεί, κοντά στα Τουρκικά παράλια.