Αριστεροί κι Εξουσία

Από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο

κεφ ιζ' . . . 24 Ἐλθόντων δὲ αὐτῶν εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθον οἱ τὰ δίδραχμα λαμβάνοντες τῷ Πέτρῳ καὶ εἶπον· Ὁ διδάσκαλος ὑμῶν οὐ τελεῖ τὰ δίδραχμα; 25 λέγει, Ναί. καὶ ὅτε εἰσῆλθον εἰς τὴν οἰκίαν, προέφθασεν αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοι δοκεῖ, Σίμων; οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς ἀπὸ τίνων λαμβάνουσι τέλη ἢ κῆνσον; ἀπὸ τῶν υἱῶν αὐτῶν ἢ ἀπὸ τῶν ἀλλοτρίων; 26 λέγει αὐτῷ ὁ Πέτρος· Ἀπὸ τῶν ἀλλοτρίων, ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἄρα γε ἐλεύθεροί εἰσιν οἱ υἱοί. 27 ἵνα δὲ μὴ σκανδαλίσωμεν αὐτούς, πορευθεὶς εἰς τὴν θάλασσαν βάλε ἄγκιστρον καὶ τὸν ἀναβάντα πρῶτον ἰχθὺν ἆρον, καὶ ἀνοίξας τὸ στόμα αὐτοῦ εὑρήσεις στατῆρα· ἐκεῖνον λαβὼν δὸς αὐτοῖς ἀντὶ ἐμοῦ καὶ σοῦ.

Με την Ευαγγελική περικοπή αυτή ως επιχείρημα, πρόσφατα κάποιος προσπάθησε να τεκμηριώσει τη "θέση" ότι ο Ιησούς ήταν ο πρώτος διδάξας του "δεν πληρώνω δεν πληρώνω" και πολιτικός αρνητής κι επαναστάτης. 

Μάλιστα! Είναι ενδιαφέρον που ψηφοφόροι και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν τεκμηρίωση περί του ‟δεν πληρώνω” και της κάθε "απείθειας" στο Κράτος, στα κείμενα των Ευαγγελίων. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Αριστεροί το κάνουν αυτό χωρίς να αντιλαμβάνονται το άσχετο του θέματος. Ακόμα θυμάμαι στο καφενείο του χωριού τον παλαίμαχο κομμουνιστή συγχωριανό μου να αγορεύει με ζέση περί του ότι ‟ο Χριστός ήταν ο πρώτος κομμουνιστής” και άλλα ευτράπελα.

Προφανώς λοιπόν, ό,τι και να ειπωθεί επί του θέματος θα είναι λάθος διότι με το ‟τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ” ο Ιησούς ξεκαθάρισε ότι δεν είναι του κόσμου τούτου. Όπως φαίνεται μάλιστα στην συγκεκριμένη Ευαγγελική περικοπή, ο Ιησούς όχι μόνον δεν αρνείται να πληρώσει τον φόρο αλλά κάνει και ‟θαύμα” στέλνοντας τον Πέτρο να ψαρέψει και να βρει εύκολα τα χρήματα για τον οφειλόμενο φόρο στο πρώτο ψάρι. Ως Υιός Θεού είχε αυτή την ευκολία που αναμφισβήτητα, προκαλεί τον φθόνο μας -θου Κύριε φυλακή τω στόματί μου- αφού εμείς σε όσα ψάρια φάγαμε το καλοκαίρι δεν βρήκαμε ούτε ένα ευρώ. Από ό,τι έμαθα. ούτε ο εστιάτορας που τα καθάρισε!

Παρόλα αυτά και καθώς η Αριστερά γίνεται εξουσία, τα ερωτήματα σε σχέση με τις υποχρεώσεις των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στο Κράτος τίθενται έντονα. Δηλαδή, αν ως Αριστερός πιστεύω ότι το Κράτος είναι ‟ταξικό” και συνεπώς άδικο για τους ‟πολλούς” ενώ μεροληπτεί ευνοϊκά για κάποιους, ολίγους, συμπολίτες μου -τούς έχοντες και κατέχοντες κλπ.- πρέπει να υπακούω στο νόμο ακόμα κι όταν βλέπω ότι είναι άδικος; Να πληρώνω τους φόρους ή να φοροδιαφεύγω; Αφού το Κράτος και οι Υπηρεσίες του αποβλέπουν στην εξυπηρέτηση των ολίγων (των κεφαλαιοκρατών, κλπ.), οφείλω να υπακούω σε αυτές; Κι αν είμαι και Δημόσιος Υπάλληλος, πρέπει να κάνω ό,τι πρέπει να κάνω σύμφωνα με τους κανονισμούς της Υπηρεσίας και το Νόμο ή να αδιαφορώ και να ‟σαμποτάρω” το ‟σύστημα”; Διότι και με Αριστερούς επικεφαλής στους διάφορους Οργανισμούς και τις Κρατικές Υπηρεσίες, δεν θα εξαφανιστεί άρδην η ‟ταξικότητα”. Έτσι δεν είναι;

Και τα ερωτήματα δεν έχουν τελειωμό. Προφανώς η ηθική μπερδεύεται με την πολιτική πράξη αλλά οπωσδήποτε έχει ενδιαφέρον μια συζήτηση επί του θέματος αυτού. Προσωπικά θα με ενδιέφερε εκτός από γενικές ‟θεωρητικές” τοποθετήσεις και βαθυστόχαστες αναλύσεις, να μάθω την εντελώς προσωπική στάση του Αριστερού συμπολίτη μου. Διότι στις μέρες που έρχονται εκτός από την συλλογική θα μετρήσει και η προσωπική στάση του καθενός μας.

Για πολλούς από εμάς είναι ζωντανό το πνεύμα του ‟πρώτοι στα μαθήματα πρώτοι στον αγώνα”. Παρακαλώ να μην λοιδορήσετε το Κνίτικο Φαράκειο κάλεσμα αλλά να μείνετε στην ουσία του έτσι όπως την καλλιέργησαν και τη μετέδωσαν οι μεγάλοι διανοητές δάσκαλοι και παιδαγωγοί της Αριστεράς (ο Γληνός, ο Κορδάτος, ο Παπαμαύρος) κι έτσι όπως την έπραξαν οι εξόριστοι και οι φυλακισμένοι αγωνιστές (ο νυν Ακαδημαϊκός Δεσποτόπουλος, κομμουνιστές, τροτσκιστές, αναρχικοί, κλπ.) σε άλλους καιρούς. Δηλαδή πίστευα και πιστεύω ότι ο πολίτης που διεκδικεί έναν άλλο καλύτερο κόσμο και ένα πολιτικό σύστημα δίκαιο -εγώ και εσείς δηλαδή- πρέπει δια της προσωπικής τους στάσης να ξεχωρίζει και με το παράδειγμα του να ‟καλεί” και τους άλλους να τον ακολουθήσουν. Άρα έπρεπε παρόλες τις αντιξοότητες, να είμαστε πρώτοι στο σχολείο (εντάξει εδώ δεν τα κατάφερα), στο Πανεπιστήμιο κι αργότερα στην επαγγελματική μας δραστηριότητα. Καλοί καταρτισμένοι επαγγελματίες και με θάρρος γνώμης αλλά συνεπής κι επιτυχημένοι. Ο παλιός Αριστερός λοιπόν φρόντιζε πάντα να είμαι όσο πιο συνεπής γινόταν στις υποχρεώσεις του σε ό,τι είχε σχέση με το Δημόσιο: φαντάρος, εργαζόμενος, οδηγός αυτοκινήτου, κάτοικος πόλης ή οικισμού, κλπ. 

Αγωνιστής και όχι λουφαδόρος. Παρών και όχι απών. 

Πίστευα και πιστεύω επίσης (και δεν χρειάζεται να αναφέρω τον Σωκράτη επιπλέον) ότι η πολιτική στάση μου για τον τρόπο που είναι οργανωμένη η Πολιτεία προσδιορίζεται και από τον πολιτικό συσχετισμό έτσι όπως διαμορφώνεται με τις πολιτικές εκλογές (παρόλη την κριτική που κάνουμε για το ‟άδικο” και το ‟χειραγώγημον”) κι αντανακλάται κάθε φορά και στους θεσμούς αλλά και στις παρεμβάσεις των πολιτών.

Εκείνο όμως που σαφώς αποδέχομαι είναι το αίσθημα προσωπικής ευθύνης μου έναντι των συμπολιτών μου, των συναδέλφων μου και των συντρόφων μου. Εφόσον δηλαδή ο πολιτικός συσχετισμός δεν οδηγεί σε νομοθετήσεις ‟δίκαιων νόμων” είμαι υποχρεωμένος να υπακούω. Εάν όμως η συλλογικότητα στην οποία ανήκω αποφασίσει να αντιδράσει, τότε κι εγώ μαζί τους θα είμαι παρών αλλά θα έχω εγώ την προσωπική ευθύνη για την στάση μου αυτή και σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να ‟καλυφτώ” πίσω από τη ‟συλλογική απόφαση” και να συμπεριφερθώ ως μέρος ενός ακαθόριστοι ‟όχλου” και μιας ‟μάζας” ασαφούς και ‟άγνωστης”. Με βάση αυτά λοιπόν εγώ ‟πληρώνω” μεν τους φόρους που μού επιβάλλει το Κράτος αλλά διεκδικώ την αλλαγή νόμων και πολιτικής εξουσίας (νομοθετικής κι εκτελεστικής) όχι μόνον ένεκα κάποιας ‟αδικίας” αλλά διότι μια τέτοια εξουσία που ασκεί μια τέτοια ‟άδικη” πολιτική δεν μπορεί να λύσει τα μεγάλα προβλήματα. Επιδιώκω να συζητήσω το θέμα με τους άλλους συμπολίτες μου και τους πείσω για την ‟αλήθεια” μου αλλά δεν μπορώ και δεν θέλω να επιβάλλω την άποψη μου ‟επαναστατικώ δικαίω”. Δεν ανήκω σε καμία πρωτοπορία και δεν έχω αναλάβει καμία ‟ιστορική αποστολή” σχεδόν μεσσιανική να ‟σώσω την πατρίδα”. Όποτε κάτι επιβλήθηκε με το ζόρι πρόσκαιρα σε άλαλους φοβισμένους πολίτες, δημιούργησε θύματα και μίσος σε κάθε πρόοδο αργότερα.

Η προσέγγιση μου δηλαδή δεν είναι ‟ηθική” και συναισθηματική αλλά πολιτική και όσο είναι δυνατόν ορθολογιστική.

Συγχωρήστε μου το προσωπικό ύφος αλλά είναι το θέμα τέτοιο.

Η διαφορετική στάση των πολιτών σε μια εξουσία της Αριστεράς δεν θα προκύψει αυτόματα και πολύ φοβάμαι ότι η αρνητική στάση στην οποία έχουν ‟εκπαιδευτεί” οι πολίτες απέναντι σε κάθε ‟εξουσία”, θα δυσκολέψει πολύ τους Αριστερούς πολιτικούς εκπροσώπους που θα πρέπει να διαχειριστούν την διαμορφωμένη κατάσταση προσπαθώντας να την αλλάξουν.

Στην πρόσφατη παρουσίαση των βασικών σημείων του Οικονομικού Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Δραγασάκης επανέλαβε ως έναν ‟πυλώνα” αυτού του προγράμματος, μια άποψη που είχε εκφράσει παλιότερα ο καθηγητής στο ΕΜΠ Μπαλτάς με συνέντευξή του στο ‟ΒΗΜΑ”: στην Κυβέρνηση της Αριστεράς οι πολίτες θα προσφέρουν όλη την εμπιστοσύνη τους και αμέσως -άντε με λίγη καθυστέρηση- θα γίνουν συνεπείς φορολογούμενοι πολίτες και καταγγέλλοντες ‟διώκτες” κάθε φοροφυγά που τότε θα χαρακτηρίζεται ‟αντιδραστικός” και -γιατί όχι - ‟αντεπαναστάτης”. Και τότε οι άλλοι, οι ‟αντιδραστικοί” θα επιχειρηματολογούν με τις σχετικές Ευαγγελικές περικοπές περί Ιούδα Ισκαριώτη κι άλλων τινών. Αμήν.