Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ξέρεις πόσο δημοκράτης είμαι ρε;!


Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης και για περισσότερο πρακτικό σκοπό, θέλω να σχολιάσω ένα γεγονός που έγινε στην Λιβαδειά και που δίνει ανάγλυφα το πως οι αξίες διαμορφώνονται από όλους μας, από τις πράξεις και όχι τα λόγια και τις διακηρύξεις μας.

Η είδηση που την διάβασα σε γειτονικό δικτυότοπο είναι τούτη:

Δεν λέει να κοπάσει ο σάλος που έχει προκληθεί στη Λιβαδειά από το λεκτικό επεισόδιο που συνέβη  την περασμένη Πέμπτη κατά την απόδοση στους γονείς των μαθητών των  βαθμών Α' τετραμήνου στο 2ο Λύκειο Λιβαδειάς.
 

Αιρετός άρχων της βοιωτικής πρωτεύουσας προφανώς δυσαρεστημένος από βαθμό του τέκνου του επιτέθηκε με προσωπικούς χαρακτηρισμούς σε καθηγητή, ο οποίος με τη σειρά του απάντησε σε υψηλούς τόνους. Οι πολλοί παριστάμενοι έμειναν άναυδοι, μερικοί μίλησαν για αλαζονία της εξουσίας και κάποιοι άλλοι για τη γενικότερη κατάπτωση της ελληνικής κοινωνίας.
Σε όλες τις περιπτώσεις το θέμα συζητείται ακόμη στα πηγαδάκια της Λιβαδειάς και τα σχόλια δεν είναι κολακευτικά για τον αιρετό
.

Αξίας αγώνας δύσκολος


Αρκετοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα της ανάπτυξης της χώρας είναι πρωτίστως θέμα παιδείας. Ο βασικός λόγος για αυτό, από όσα έχω καταλάβει, είναι το γεγονός ότι η παραγωγή και η διαμόρφωση των αξιών της κοινωνίας γίνεται στον χώρο της παιδείας όλων των βαθμίδων, από τον παιδικό σταθμό έως το πανεπιστήμιο. Και η ανάπτυξη, οικονομική και κοινωνική, είναι θέμα αξιών: παλεύεις και δημιουργείς όταν πιστεύεις κι όταν αυτό που πιστεύεις σε κινητοποιεί

Άρα εάν σε κάποιον τομέα θα έπρεπε να διαμορφώνεται σήμερα μια εθνική, λεγόμενη στρατηγική αυτός είναι ο χώρος του σχολείου. Αυτό δεν συμβαίνει και αυτό μου προκαλεί ανησυχία. Δεν είμαι  εκπαιδευτικός αλλά ως γονιός και ως πολίτης δικαιούμαι δια να ομιλώ.

Διαπιστώνω ότι ο χώρος του σχολείου αντιμετωπίζεται ως οποιοσδήποτε άλλος χώρος παραγωγής εργοστάσιο, δημόσια υπηρεσία, βιοτεχνία. Αντιμετωπίζεται έτσι από όλους: κυβέρνηση, καθηγητές και δάσκαλους, καθαρίστριες. Με αποτέλεσμα η απεργία, ή το να μην γίνεται μάθημα, να θεωρείται «όπλο προς την κακή εργοδοσία - κυβέρνηση» αλλά για αυτό το θέμα ήδη έγραψα αλλού.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

1η συνεδρίαση της Δημοτικής Επιτροπής Διαβούλευσης

 
Ο Δήμαρχος Γιώργος Ντασιώτης, σε συνέχεια της απόφασης του να δημιουργήσει Δημοτική Επιτροπή Διαβούλευσης Δήμου Αλίαρτου, προσκαλεί τα μέλη της στην παρθενική της συνεδρίαση, την ερχόμενη Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011, στις 6.30 μ.μ. που θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου.

Νομίζω ότι είναι ίσως η πρώτη πανελληνίως συνεδρίαση και αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι για την διάθεση του Δημάρχου να κάνει τα πράγματα διαφορετικά και με έμφαση στην συλλογική προσπάθεια.

Η συνεδρίαση είναι ανοικτή στο κοινό.  

Κατανοώ τις επιφυλάξεις των συντοπιτών μου για αυτές τις επιτροπές αλλά ας μη βιαστούμε να απορρίψουμε την ιδέα.

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Ανθρωπος στους κόκκους του καφέ χωμένος και χαμένος


Εν αναμονή της Συνόδου Κορυφής, ο ΕΡΜΟΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία ψυχομέτρησης.
 

Προσπάθησε να βρεις τον άνθρωπο που είναι κρυμμένος στους κόκκους του καφέ και μέτρησε τον χρόνο μέχρι να τον εντοπίσεις. 
 

Οι ψυχολόγοι λοιπόν λένε πως αν τον βρεις μέσα σε 3 δευτερόλεπτα, το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου σου είναι πιο αναπτυγμένο σε σχέση με από τους άλλους. Είσαι φυσικός ψηφοφόρος των Οικολόγων και του ΣΥΡΙΖΑ και υποστηρικτής κάθε κατατρεγμένου. Α, σου αρέσουν και τα καλλιτεχνικά κάθε λογής.
 

Θυμίζω ότι στο δεξί ημισφαίριο αναπτύσσεται ο συναισθηματικός κόσμος ενώ στο αριστερό η λογική.
 

Αν βρεις τον άνθρωπο σε ένα (1) λεπτό, τότε το δεξί ημισφαίριο σου είναι το ίδιο αναπτυγμένο όπως και στους άλλους.
Αν κάνεις έως τρία (3) λεπτά να βρεις τον άνθρωπο, τότε κάπου το δεξί ημισφαίριο καθυστερεί και μάλλον πρέπει να φας περισσότερη πρωτεΐνη.
Αν περάσουν τα τρία λεπτά κι ακόμα δεν τον έχεις βρει, τότε ξεκίνα τις παρόμοιες ασκήσεις για να δυναμώσεις το δεξί σου εγκεφαλικό ημισφαίριο. Πάντως καλού κακού σταμάτα να κάνεις ολονυχτίες στον Λιακόπουλο και να πιστεύεις σε θεωρίες συνομωσίας.
 

Όπως θα δεις τελικά, ο άνθρωπος υπάρχει εκεί κρυμμένος.
 

Αναλογίσου όμως,  πόσοι άνθρωποι που σε περιμένουν να μιλήσουν μαζί σου, να τους βοηθήσεις, να σε γνωρίσουν, να αγωνιστείτε μαζί, είναι κρυμμένοι στο πλήθος που σε περιτριγυρίζει και δεν τους βλέπεις!

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Μνήμη Μανώλη Ρασούλη



Γνώρισα τον Μανώλη Ρασούλη στις αρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου και ως μουσικό δημιουργό συνέχισα να τον παρακολουθώ και να με συγκινεί.

Τρία τραγούδια του όμως μου έμειναν:

Η τέλεια ψυχογραφία των αριστερού αγωνιστή πολίτη που κουβαλάει ακόμα εντός του τα όνειρα του ΕΠΟΝίτη  κι επιμένει που ζωντάψε τόσο αισθαντικά η Χαρούλα

Η εσωτερική μοναξιά και η αίσθηση μιας αιμορροούσας πληγής  του Έλληνα που είτε εντός είτε εκτός μένει πάντα στα αυτά

Η φιλοσοφημένη απάντηση για το νόημα των δύο ακραίων στιγμών της ανθρώπινης ύπαρξης, της γέννησης και του θανάτου που σμίγουν στην ερωτική στιγμή, και που τώρα πια ο ίδιος ο Μανώλης Ρασούλης γνώρισε οροστικά 

Θα τον θυμάμαι!

Η δυσκολία της απεργίας των δημοσίων υπαλλήλων


Λοιπόν υπήρχε μια εποχή που το κράτος μάζευε φόρους για την ηγεσία του κράτους (βασιλιάδες κι αυλικοί) και τον στρατό. Όλα τα άλλα ανήκαν σε ιδιώτες. Δηλαδή ο άκρατος οικονομικός φιλελευθερισμός που παρουσιάζεται ως το μοντέρνο, το δυναμικό μέλλον είναι στην πραγματικότητα ολική επαναφορά στο παρελθόν.

Σταδιακά, οι πολίτες κατάλαβαν ότι πολλές υπηρεσίες που είναι κοινές και αναγκαίες σε όλους, μπορεί να έχουν μικρό κόστος εάν ελέγχονται από τους ίδιους. Το πρώτο βήμα αυτής της αντίληψης ήταν οι συνεταιριστικές δράσεις και στην συνέχεια αυτή η άποψη επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς.

Η ανάληψη από το κράτος της διαχείρισης των σχολείων και των Πανεπιστημίων, των Νοσοκομείων, της Συγκοινωνίας, των Επικοινωνιών, της Ενέργειας, ήταν αποτέλεσμα και τέτοιων αγώνων των πολιτών.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Απεργίες κι εξουσίες


Θα εκφράσω κάποιες σκέψεις μου για τους αγώνες των εργαζομένων. Θέματα γνωστά και συνηθισμένα, και με τον κίνδυνο να γίνω βαρετός και κάποιο φίλοι, που με έχουν πεφιλημένο και με θεωρούν περισπούδαστο θα ξαναγράψουν ίσως πως κομίζω γκιώνη στο Ερημόκαστρο. Τολμώ να το κάνω όμως και μακάρι να αυξηθεί έστω και κατά έναν ο πληθυσμός των γκιώνηδων. Η άνοιξη μπήκε, κούκος δεν ακούστηκε ακόμα οπότε και ο γκιώνης καλός είναι. 

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Μια απεργία πείνας που απεκάλυψε -ακόμα μια φορά- την έλλειψη πολιτικής ευφυίας


Είχα σχεδόν γράψει τις γραμμές που ακολουθούν και η τελική έκβαση της περιπέτειας των απεργών μεταναστών απ’ ότι θα δείτε, με δικαίωσε.

Κάποιος κυνηγημένος από την πείνα, από την εξουσία της χώρας του, από τους πολιτικούς αντιπάλους, από τον δανειστή του, από τον ναρκοπρομηθευτή του, από καθαρό τυχοδιωκτισμό, φεύγει κακήν κακώς από την χώρα του και αφού κινδυνέψει επανειλημμένα να σκοτωθεί στην διαδρομή, φτάνει κάποτε στην Ελλάδα. Μαζί με άλλους παρόμοιους δυστυχείς και τρομαγμένους από άλλες χώρες κι άλλες πολιτισμικές παρακαταθήκες, νάτος εδώ υπακούοντας στα όργανα ενός κράτους αναπτυγμένου, της Δύσης, που ήταν ο προορισμός του, έστω και ο πρώτος.

Κι εδώ αρχίζει η επίδειξη βλακείας της ελληνικής πολιτείας. Δηλαδή, έτσι νόμιζα αλλά τώρα μάλλον είμαι πεισμένος ότι πρόκειται για χρόνια ανικανότητα κι αυτό είναι που με φοβίζει.

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Από την Τρίπολη στο Κάιρο και πίσω στο Ερημόκαστρο: τα νιάτα δημιουργούν το μέλλον



Μετά το πρόσφατο ταξίδι, που σας είχα ανακοινώσει πριν λίγο καιρό, στην Αίγυπτο, σας παρουσιάζω σήμερα τις βασικές μου εντυπώσεις. Μπορεί το πολιτικό σκηνικό στις χώρες αυτές να μην μοιάζει με το δικό μας αλλά, από πολλές απόψεις, οι εξελίξεις εκεί έχουν πολλά να μας πουν.

Η Τυνησία αλλά και η Αίγυπτος δεν ήταν χώρες με κακή οικονομική κατάσταση. Οι εξεγέρσεις δεν έγιναν από πεινασμένους όπως ισχυρίστηκαν στην αρχή των γεγονότων διάφοροι ντόπιοι ‘μαρξιστικοφανείς’ σχολιαστές και πολιτικοί αναλυτές. Στην Τυνησία αρχικά και μετά στην Αίγυπτο την επανάσταση δεν την έκαναν πολιτικά κόμματα και κινήματα αντιφρονούντων.

Η γενιά που είναι ηλεδικτυωμένη κάνει τις επαναστάσεις στις Αραβόφωνες χώρες. Είναι σαν τον Μάη του 1968 στο Παρίσι αλλά με σαφή αποτελέσματα ως προς την πολιτική αλλαγή. Είναι τόσο το πάθος και η δύναμή τους που αν και χωρίς προετοιμασία, μπορούν να αλλάζουν την πολιτική εξουσία και να θέτουν τους δικούς τους όρους για συζήτηση.

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Πρός φίλους


Είχα πολλούς φίλους αλλά με μερικούς έχουμε πια χαθεί. Με κάποιους ξαναβρεθήκαμε έπειτα από καιρό και διαπιστώσαμε πόσο αλλάξαμε. Φίλους νέους απόκτησα τώρα διαδικτυακώς, που μπορεί να μην τους έχω ακόμα γνωρίσει από κοντά, όμως αισθάνομαι ότι έχω πολλά κοινά μαζί τους ή που μου αρέσει να κουβεντιάζω μαζί τους.

Οι φίλοι μου κάποτε ήταν σχεδόν όλοι τους αριστεροί και μου φαινόταν φυσικό να ‘πελάζω’ τους όμοιους ιδεολογικώς. Τώρα πια, η παλέτα της φιλίας έχει απλωθεί και περιέχει όλα τα χρώματα του πολιτικού φάσματος. Μπορεί να άλλαξα, να ‘συντηρικοποιήθηκα’ όπως λένε, αλλά εξακολουθώ να διατυπώνω της άποψη μου με εφηβική σχεδόν παρρησία. Χαίρομαι που διαπιστώνω ότι έτσι κάνουν όλοι στην παρέα.

Διάφορα