Γνώρισα τον Μανώλη Ρασούλη στις αρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου και ως μουσικό δημιουργό συνέχισα να τον παρακολουθώ και να με συγκινεί.
Τρία τραγούδια του όμως μου έμειναν:
Η τέλεια ψυχογραφία των αριστερού αγωνιστή πολίτη που κουβαλάει ακόμα εντός του τα όνειρα του ΕΠΟΝίτη κι επιμένει που ζωντάψε τόσο αισθαντικά η Χαρούλα
Η εσωτερική μοναξιά και η αίσθηση μιας αιμορροούσας πληγής του Έλληνα που είτε εντός είτε εκτός μένει πάντα στα αυτά
Η φιλοσοφημένη απάντηση για το νόημα των δύο ακραίων στιγμών της ανθρώπινης ύπαρξης, της γέννησης και του θανάτου που σμίγουν στην ερωτική στιγμή, και που τώρα πια ο ίδιος ο Μανώλης Ρασούλης γνώρισε οροστικά
Θα τον θυμάμαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου