Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης και για περισσότερο πρακτικό σκοπό, θέλω να σχολιάσω ένα γεγονός που έγινε στην Λιβαδειά και που δίνει ανάγλυφα το πως οι αξίες διαμορφώνονται από όλους μας, από τις πράξεις και όχι τα λόγια και τις διακηρύξεις μας.
Η είδηση που την διάβασα σε γειτονικό δικτυότοπο είναι τούτη:
Δεν λέει να κοπάσει ο σάλος που έχει προκληθεί στη Λιβαδειά από το λεκτικό επεισόδιο που συνέβη την περασμένη Πέμπτη κατά την απόδοση στους γονείς των μαθητών των βαθμών Α' τετραμήνου στο 2ο Λύκειο Λιβαδειάς.
Αιρετός άρχων της βοιωτικής πρωτεύουσας προφανώς δυσαρεστημένος από βαθμό του τέκνου του επιτέθηκε με προσωπικούς χαρακτηρισμούς σε καθηγητή, ο οποίος με τη σειρά του απάντησε σε υψηλούς τόνους. Οι πολλοί παριστάμενοι έμειναν άναυδοι, μερικοί μίλησαν για αλαζονία της εξουσίας και κάποιοι άλλοι για τη γενικότερη κατάπτωση της ελληνικής κοινωνίας.
Σε όλες τις περιπτώσεις το θέμα συζητείται ακόμη στα πηγαδάκια της Λιβαδειάς και τα σχόλια δεν είναι κολακευτικά για τον αιρετό.
΄Παραθέτω την είδηση αυτούσια, με κόπι πέιστ, χωρίς διόρθωση, με την ορθογραφία και τη σύνταξη της.
Δεν με ενδιαφέρει εδώ το ότι ο συγκεκριμένος γονιός είναι «επώνυμος». Μπορεί να σκανδαλίζει, να θεωρείται επίδειξη και κατάχρηση εξουσίας αλλά το θέμα μου δεν είναι αυτό.
Διαπιστώνω ότι έχει εξαφανιστεί ο σοφός καταμερισμός καθηκόντων «ευ ζειν» και «ζειν» ανάμεσα στον δάσκαλο και στον γονιό. Ο πιο κακός δάσκαλος είναι πιο σημαντικός από τον πιο καλό γονιό στην εκπαιδευτική διαδικασία, διότι είναι διαφορετικοί οι ρόλοι τους στην ανάπτυξη του νέου ανθρώπου. Κι αν εξαιρέσω κάποιες ενέργειες ωμής βίας και χειροδικίας δασκάλων προς τον μαθητή -που ευτυχώς είναι ελάχιστες- θεωρώ ότι η σχέση του δάσκαλου με τον μαθητή του είναι εντελώς ιδιαίτερη και είναι δική τους.
Ακόμα και με το αίσθημα της αδικίας έμπλεος ο μαθητής πρέπει να ενθαρρύνεται από τον γονιό να διεκδικεί το δίκιο του με κόσμιο τρόπο και όχι να καταφεύγει στην ισχυρή προσωπικότητα του μπαμπά. Εξάλλου, τι μπορεί να φοβίσει τον σύγχρονο μαθητή;
Η όλο τσαμπουκά παρέμβαση του γονιού, όπως ο συγκεκριμένος τοπικός άρχων, οφείλεται μάλλον σε άλλους λόγους που χρήζουν ψυχαναλυτικής συζήτησης και όχι στο αγνό πατρικό καθήκον.
Ακόμα και η βαθμοθηρία ενόψει των πανελλαδικών εξετάσεων δεν δικαιολογεί τον τσακωμό. Η διεκδικητική και θυμωμένη στάση του πατέρα, μπορεί να οφείλεται σε προσπάθεια αντιμετώπισης του αισθήματος ενοχής του γονιού που δεν ασχολείται όσο πρέπει με το παιδί του αλλά πάντως η κίνηση της αγενούς διαμαρτυρίας προς τον δάσκαλο δεν λύνει το πρόβλημα. Ευνουχίζει ακόμα πιο πολύ ψυχολογικά τον μαθητή ή, εάν η παρέμβαση του εξέχοντος μπαμπά «λύσει το πρόβλημα της κακής βαθμολογία του και αποκαταστήσει την αδικία» του εντυπώνει την πεποίθηση ότι όταν έχεις «γερές πλάτες» και «μέσον» προοδεύεις στην ζωή.
Το ερώτημα που με απασχολεί είναι το πως αντέδρασαν οι παριστάμενοι γονείς αλλά και πως ο διευθυντής ή και οι άλλοι καθηγητές του σχολείου; Η είδηση δεν μας το λέει αλλά ίσως δεν είναι λάθος να υποθέσω ότι όλοι τους διακριτικά παρακολούθησαν την σύγκρουση, κράτησαν τις όποιες απόψεις για τον εαυτό τους και απλώς περίμεναν να περάσει η μπόρα.
Θα ήθελα να ξέρω πως αντιμετώπισε ο Σύλλογος των διδασκόντων του σχολείου το όλο θέμα.
Μπορεί να ειπωθούν πολλά επιχειρήματα που να δικαιολογούν όλους, τον καθηγητή, τον γονιό τους άλλους αλλά εάν το τελικό αποτέλεσμα της όλης εκδήλωσης είναι η αξία του εκπαιδευτικού έργου εντός κι εκτός αιθούσης, προς μαθητές και γονείς, τότε είναι βέβαιο ότι όλοι μαζί χάσαμε και κυρίως η ουσία της εκπαιδευτικής λειτουργίας εξανεμίστηκε.
Η εξουσία επιδίωξε να επιβάλλει την δική της άποψη και ο δάσκαλος αντί για να δώσει μάθημα αξιοπρέπειας -με την υποστήριξη της Διοίκησης του σχολείου- αποδέχθηκε ως επιχείρημα την δυνατή φωνή και την διαμαρτυρία, ανταπέδωσε τα ίσια και . . . έχασε.
Δεν ξέρω αν υπήρχαν μαθητές που παρακολουθούσαν την όλη σκηνή αλλά εάν υπήρχαν, η αξία που μεταδόθηκε σ’ αυτούς δεν ήταν αυτή που τους νουθετούμε.
Διότι εάν δεχόμαστε ότι μια αξία του δημοκρατικού πολιτεύματος μας που πρέπει να φροντίζουμε όλοι να εμπεδώνουμε με την στάση μας είναι η ελεύθερη έκφραση της γνώμης και κυρίως η με επιχειρήματα αντιμετώπιση της διαφορετικής άποψης (και ακόμα πιο πολύ της μειοψηφούσας άποψης), τότε είναι βέβαιο ότι εκείνη την ημέρα στο συγκεκριμένο Λύκειο της Λιβαδειάς, η αξία αυτή τσαλακώθηκε κι εξαφανίστηκε στις φωνές «ξέρεις ποιός είμαι εγώ» και «θα σου δείξω ρε».
Και μόλις είχα τελειώσει το κείμενο όταν πρόσεξα το ενδιαφέρον άρθρο του Λυγερού εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου