Προεκλογικά

Είμαστε σε προεκλογική περίοδο για δημοτικές περιφερειακές κι ευρω- εκλογές οπότε ας πω κι εγώ τη κουβέντα μου. Μακάρι να υπάρξει αντίλογος ή έστω μια κάποια ενθάρρυνση. Άλλωστε δεν μου αρέσει να βλέπω ως τελευταία καταχώρηση μια παραμορφωμένη χρυσαλήτικη φάτσα να κοσμεί τη σελίδα μου.

Για τις δημοτικές εκλογές μάλλον δεν πρόκειται να πω τίποτα αφού ό,τι είχα πει και γράψει τότε, πριν από τέσσερα χρόνια ισχύουν και τώρα. Ψάξτε στα παλιά κείμενα αν θέλετε.

Σε άλλους καιρούς θα μου έκανε εντύπωση που οι συζητήσεις και οι απόψεις που εκφράζονται είναι τόσο ρηχές. Έχω πειστεί ότι είναι σχεδόν αδύνατον να επικρατήσει η απλή λογική και ο ήρεμος διάλογος με επιχειρήματα.

Να, ας πούμε, στο χωριό μας. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Σιγή ασυρμάτου στο καφενείο.

Κάπου ο Τολστόι είχε γράψει –το γράφω όχι γιατί το είπε ο μέγας δημιουργός αλλά διότι μου φαίνεται απολύτως λογικό-  ότι υπάρχουν δύο πολιτικές. Η μία είναι η μεγάλη, εκείνην που ασκούν κι εκτελούν οι ηγέτες, οι βασιλιάδες και οι πολιτικοί και που για αυτήν γράφει η Ιστορία τις ιστορίες και τις αφηγήσεις της, που διδάσκονται τα παιδιά στο σχολείο. Η άλλη είναι εκείνη που εκτυλίσσεται στην καθημερινότητα, στο σπίτι και στο καφενείο και που για αυτή κάτι γράφεται κατά καιρούς στα λογοτεχνήματα. Οι δύο πολιτικές είναι εντελώς ασύμβατες συνήθως. Όταν όμως καταφέρουν να σμίξουν, όταν δηλαδή η κουβέντα του καφενείου σμίξει τους ανθρώπους και του κάνει πολίτες και τους σπρώξει στο προσκήνιο, τότε λέμε ότι «γράφεται Ιστορία».

Για εμάς δεν έχει φτάσει ακόμα αυτή η ώρα και για αυτό ανάμεσα στην τιμή του κρεμμυδιού ή το φάρμακο για το ράντισμα και στις δυσκολίες της οικονομίας μας να ανακάμψει δεν υπάρχει σύνδεση. Για το πρώτο έστω και βαριεστημένα έχουμε κάτι να πούμε ενώ για τα άλλα επειδή δεν τα καταλαβαίνουμε δεν λέμε τίποτα.

Ένας πολιτικός φορέας, κόμμα, κίνηση, οτιδήποτε, που θα κατάφερνε να μας δείξει την αλληλοσύνδεση αυτών των δύο πολιτικών ίσως κέρδιζε την εκτίμησή μας ή τουλάχιστον το ενδιαφέρον μας.

Έτσι μου φαίνονται εντελώς άσχετα άρθρα όπως τούτο εδώ κάποιου σοφού καθηγητή Μαραβέγια που αναπαράγει χιλιοειπωμένες κουβέντες για την παραγωγική ανασυγκρότηση για την παραγωγική ανασυγκρότηση ή ετούτο εδώ που μας προτείνει να γίνουμε Νέα Ζηλανδία. Ένας πρώην πρωθυπουργός γόνος ιστορικής οικογένειας μας είχε προτείνει να γίνουμε Δανία της Μεσογείου, αν το θυμάστε. Όλοι θέλουν να μας κάνουν κάτι άλλο αλλά κανείς δεν θέλει να μας κάνει μια σύγχρονη και ευημερούσα Βοιωτία.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί αποφεύγουν επιμελώς να ασχοληθούν με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος σε κάθε περιοχή της χώρας και αντ’ αυτού η συζήτηση περιορίζεται σε λόγια του αέρα της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Προφανώς θα έπρεπε να απολογηθούν για τις ουσιαστικές τους ανεπάρκειες και τα ψέμματα οπότε θα έπρεπε να κλειστούν στο σπίτι τους κι όχι να ποζάρουν τόσο ματαιόδοξα στο γυαλί ή στο μπαλκόνι.

Οπότε ακούγονται εντελώς υποκριτικές οι εκκλήσεις για συμμετοχή στις επερχόμενες εκλογές ως ουσιαστικό πολιτική υποχρέωση μας. Χα! Όλοι αυτοί που με τόση επιμέλεια ώθησαν τον κόσμο στις κερκίδες –«ψήφισέ με για να σού λύσω τα προβλήματα»-  τώρα του ζητάνε να κατέβει και να παίζει βόλεϋ στο χόρτο. Αμ δεν γίνεται έτσι παιδιά.

Ας αφήσουμε για άλλη φορά την συζήτηση για τα συμβαίνοντα στην πολιτική σκηνή κι ας σκεφτούμε για τα δικά μας εδώ, σε τούτη την κόγχη τη μικρή.

Μια ενασχόληση με τα πραγματικά προβλήματα μας, απαιτεί αρχικά ανάλυση και κατανόηση του πως φτάσαμε ως εδώ: η χρόνια ανικανότητα να διαχειριστούμε τον συνεταιρισμό, να αλλάξουμε καλλιέργειες ή έστω να πειραματιστούμε, να πούμε το πως θέλουμε να ζούμε, να μιλήσουμε για τις δουλειές που πρέπει να ανοίξουν στην νομό ή και στον Δήμο μας.

Δύσκολη κουβέντα διότι θα μας ανάγκαζε να παραδεχτούμε ότι εμείς οι ίδιοι, εδώ στο χωριό μας, δεν τα πήγαμε και πολύ καλά με τη αληθινή δημιουργία. Μου φαίνεται ότι δεν είναι οι αδυναμίες μεμονωμένων προσωπικοτήτων (αγράμματοι αγρότες είμαστε, τι περιμένεις;) πάντως. Φαίνεται ότι είναι κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει. Χωρίς να μας παρηγορήσω, πρέπει να πω ότι κι αλλού δεν τα πήγανε καλά με την αγροτική οικονομία ή με την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου. Μιλώ και για τις χώρες της ΕΕ αλλά και για το μεγάλο πείραμα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» σε όλα τα μοντέλα (σοβιετικό, γιουγκοσλαβικό, κινέζικο, κλπ.) για το οποίο κουβέντα δεν γίνεται κυρίως από όλους αυτούς που εξακολουθούν να ομνύουν στην λέξη-θεότητα «σοσιαλισμός».

Υπάρχουν όμως και καλά, επιτυχημένα παραδείγματα που πρέπει να μελετήσουμε κι ας πούμε ότι εκείνο της Ν. Ζηλανδίας που προανέφερα είναι ένα από αυτά.

Δεν είναι εύκολη μια τέτοια κουβέντα.

Ως απόγονοι του Σωκράτη δεν σωζόμαστε με ένα «ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε». Πρέπει να μάθουμε, έστω και στο κασιδιάρικο -φτου-  κεφάλι μας.

Θα μπορούσα να προτείνω το γνωστό «να κάνουμε μια τριμελή επιτροπή με πέντε ανθρωπους» για να μελετήσει το θέμα αυτό, αλλά όλοι ξέρουμε ότι δεν πάει πουθενά το σενάριο αυτό. Ίσως ο Δήμος μπορεί να παίξει κάποιον ρόλο, αν μπορέσει να τακτοποιήσει το πρόβλημα του νερού και της αποχέτευσης στους οικισμούς μας. Ίδωμεν.