Παππάς του Κακού

Στον τοίχο μου κρέμεται ένα γιαπωνέζικο γλυπτό
μάσκα ξύλινη ενός κακού δαίμονα,
βαμμένη με χρυσό.
Με συμπάθεια κοιτώ
τις φουσκωμένες αρτηρίες που δείχνουν
πόσο κοπιαστικό είναι να είσαι κακός.

                   Μπέρτολντ Μπρεχτ: “Η μάσκα του Κακού”

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αναλύσει κάποιος τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις σε σχέση με τις συλλήψεις κι απελευθερώσεις στελεχών της ΧρυσΑλητείας (ΧΑ στη συνέχεια).

Πιστεύω κι έχω επανειλημμένα διατυπώσει την άποψη αυτή, ότι η ΧΑ ως κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο δεν έχει αναλυθεί και μελετηθεί δεόντως. Υπό τον χαρακτηρισμό “νεοναζιστικό μόρφωμα” οι πολιτικοί μας ηγέτες όλου του πολιτικού τόξου, συνταγματικού ή μη, νομίζουν ότι ξορκίζουν το κακό.

Τα δύο σχόλια που παρέθεσα στην προηγούμενη ανάρτηση, από τον Κωστή Μοσκώφ κι από τον Αγγελάκα, υπογραμμίζουν μια διάσταση του φαινομένου που ξεπερνά τη ΧΑ και απαιτούν από τον πολιτικό μας πολιτισμό ουσιαστική αυτοκριτική κι αλλαγή συμπεριφοράς.

Δυστυχώς αντί για αναζήτηση εξηγήσεων ακόμα μια φορά είναι πιο εύκολοι οι χαρακτηρισμοί κι η άκριτη αποδοχή θεωριών συνωμοσίας.

Προτιμώ να βλέπω στην ιστορία αυτή το δάκτυλο που δείχνει το κακό για τη κοινωνία μας κι όχι απλώς να κόψω το μολυσμένο κατά εντελώς χαζό κι ιστορικά επιπόλαιο τρόπο δάκτυλο.

Η ΧΑ απέκτησε την όποια πολιτική ισχύ της όχι ένεκα της φιλανθρωπικού της έργου, όπως ισχυρίζεται ευαίσθητος Κασκαβελαίος αλλά επειδή οι θεσμοί της Πολιτείας επιδεικτικά απουσίασαν όταν η συμμορία αυτή προσπαθούσε να επιβάλλει την παρουσία της. Η ΧΑ ισχυροποιήθηκε κι από την ανοχή όλων μας. Θυμηθείτε την πάλαι ποτέ “Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη”. Δεν ήταν λίγοι αυτοί από εμάς που τότε έλεγαν “βρε καλά έκαναν”, έπειτα από κάποια δολοφονία. Μάλιστα, χάρη σε ετούτη την κρυπτο-λαϊκή επιδοκιμασία σε κάποιες εκλογές κάποιοι είχαν τότε “δώσει” όλα τα άκυρα και λευκά ψηφοδέλτια στους “επαναστάτες” της 17Ν, διότι τότε ήταν η μόνη . . . "έξω-συστημική" δύναμη!

Όταν απουσιάζουν οι θεσμοί από την καθημερινότητα του πολίτη ή προκλητικά αδιαφορούν τότε τα κάθε λογής “άκρα” πρωταγωνιστούν: από τους “αγανακτισμένους” των πλατειών μέχρι την ΕΟ 17 Ν κάποτε και την ΧΑ σήμερα.

Η εκκλησία και οι διάφορες ανθρωπιστικές οργανώσεις δεν μπορούν και δεν πρέπει να καλύψουν το κενό της οργανωμένης Πολιτείας. Ο ρόλος τους, ως εθελοντικών οργανισμών, είναι απαραίτητος μεν αλλά απολύτως συμπληρωματικός δε και ως τέτοιος πρέπει να παραμείνει.

Η καλύτερη προσφορά στην Δημοκρατία είναι η ενίσχυση των θεσμών και ο κοινωνικός έλεγχος κι όχι η αποδυνάμωσή τους. Ειδικά στην περίοδο αυτή της κρίσης όπου οι θεσμοί αυτοί της κοινωνικής προστασίας φαίνεται ότι είναι οι πιο ευάλωτοι στις κυβερνητικές επιλογές για “περικοπές εξόδων” πρέπει όλοι μας να προσπαθήσουμε να τους κρατήσουμε ενεργούς. Σωστά ο Δήμος μας το προσπαθεί κι ήδη έχει αναγνωριστεί το έργο αυτό.

Η ΧΑ δεν προτείνει κάποιαν άλλο τρόπο διακυβέρνησης. Απλώς και γενικώς απορρίπτει το υπάρχον σύστημα συλλήβδην.

Η πολιτική δοξασία της ΧΑ είναι το μίσος

• ενάντια στους πολιτικούς θεσμούς, διότι είναι όλοι τους διεφθαρμένοι
• ενάντια στους τριτοκοσμικούς μετανάστες, διότι είναι εμφανώς τα ξένα σώματα στην κοινωνία μας
• ενάντια στους γειτονικούς λαούς, διότι είναι βάρβαροι
• ενάντια σε συνωμοτούντες παγκόσμιους κυρίαρχους Εβραίους, Αμερικανούς κι ων ου έσται τέλος.

Η ΧΑ καλλιεργεί κι ενθαρρύνει την ανασφάλεια διότι ο ανασφαλής άνθρωπος είτε αποδέχεται είτε καταφεύγει στην επιθετικότητα. Σε καμία από τις περιοχές που έδρασε η ΧΑ δεν βελτιώθηκαν οι συνθήκες και πουθενά οι πολίτες δεν αισθάνθηκαν πιο ασφαλείς. Απλώς η ΧΑ βρήκε ευκαιρία να “πουλήσει” υπηρεσίες προστασίας κι όπως φάνηκε στην διάρκεια των προανακρίσεων, συχνά με το αζημίωτο!

Με το μίσος γίνεσαι μισός άνθρωπος. Το μίσος τυφλώνει τη λογική, αλλοιώνει την ανθρώπινη φύση και την σακατεύει. Το μίσος ως επίσημη κρατική πολιτική είναι εθνικισμός και σωβινισμός. Κλείνει την κοινωνία και την αποκλείει από τον διεθνή περίγυρο.

Το μίσος δεν μπορεί να ενώσει την κοινωνία και η δική μας δεν χωράει άλλο μίσος. Το μίσος είναι διαλυτικός παράγοντας των κοινωνικών σχέσεων. Ακόμα κι όταν πρόκειται για άμεση φυσιολογική αντίδραση στην πρόκληση μεγάλου κακού, δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ διότι τότε γίνεται αρρώστια. Το μίσος είναι έκφραση μεγάλης αδυναμίας κατανόησης και δράσης. Μισείς όταν δεν μπορείς να κατανοήσεις και να συγχωρέσεις. Όταν μισείς γίνεσαι σαν κι εκείνον τον οποίον μισείς. Μισός άνθρωπος!

Το αντίσωμα στο πολιτικό μίσος δεν είναι το "καλό" ή το "δημοκρατικό" μίσος. Είναι η λογική και η ισχυροποίηση των θεσμών ως στοιχείων εξισορρόπησης και νομιμοποίησης της δράσης όλων μας.

Το μίσος ως πολιτική άποψη δεν έχει προτίμηση και διαπερνά όλους τους κομματικούς σχηματισμούς: Μεταπολιτευτικά και πριν ακόμα το ΠΑΣΟΚ νομιμοποιήσει την συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, οι Αντιστασιακοί προσπαθούσαν να επιβάλλουν την Μνήμη της Εθνικής Αντίστασης κι ανάμεσα στους τρόπους που είχαν επιλέξει ήταν να προσπαθούν να κάνουν καταθέσεις στεφάνων στα μνημεία των Ηρώων ανήμερα των Εθνικών εορτών. Φυσικά οι Αρχές αντιδρούσαν ενάντια σε μια τέτοια “προκλητική αμφισβήτηση της νομιμότητας” και σε μερικές περιπτώσεις υπήρχαν βίαιες συγκρούσεις με τα τότε ΜΑΤ. Σε μια τέτοια περίπτωση, στην είχε κτυπηθεί θανάσιμα ένας ηλικιωμένος αντιστασιακός αγωνιστής. Εκεί λοιπόν, ένα στέλεχος του ΚΚΕ τότε, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κόμματος, μετά την σχετική τελετουργία στο νεκροταφείο, σήκωσε την γροθιά του και φώναξε “εκδίκηση”! Προφανώς αυτό ήταν απομεινάρι της εποχής του Εμφυλίου αλλά όταν το είχα ακούσει τότε, εκείνη την μεταχουντική περίοδο, σε εμένα τουλάχιστον είχε φανεί τρομερό. Μια ωμή πρόκληση μίσους και συνέχειας σε μια προφανώς φονική πράξη. Τι λογής “εκδίκηση” εννοούσε ο συγκεκριμένος ηγέτης; Προφανώς έξω από τους υπάρχοντες θεσμούς εφόσον δεν τους πίστευε ή τους θεωρούσε εντελώς αναξιόπιστους να απονείμουν δικαιοσύνη για τον συγκεκριμένο φόνο. Για αυτό ακριβώς και δεν φώναξε “δικαιοσύνη”.

Ο χριστιανικός ορθόδοξος λόγος ως κήρυγμα αγάπης είναι προφανώς αντίθετος με την λογική της ΧΑ. Αρκετοί ιερωμένοι όμως όταν αναλογίζονται την προσωπική τους πολιτική διάσταση περισσότερο τοποθετούνται προς τα δεξιά παρά προς τα αριστερά σύμφωνα με την καθιερωμένη πολιτική γεωγραφία -για την θεωρία των “άκρων” σε άλλο κείμενο. Θεωρούν δηλαδή ότι το εθνικιστικό κήρυγμα της ΧΑ είναι τεκμήριο εθνικοφροσύνης οπότε κι αυτοί με τη σειρά τους θεωρούν θεάρεστο έργο την παρουσία τους στις ποικίλες δράσεις της ΧΑ ή τους αγιασμούς των γραφείων τους ή την απονομή δημοσίως ευσήμων για τη δράση των “παλικαριών” της ΧΑ. Φωνές όπως εκείνη του Μητροπολίτη Σιατίστης νομίζω ότι είναι δυστυχώς μειοψηφία στο σώμα των ιερωμένων μας.

Αυτός που ασπάζεται την ιδεοληψία της ΧΑ ή ο άλλος που μιλάει με μίσος για “μεμέτια”ή εκείνος που κάποτε δήλωσε έτοιμος να πολεμήσει για την Ορθοδοξία και βρέθηκε στην Σρεμπρένιτσα, βουτηγμένος στην ημιμάθεια και στον παθιασμένο τσαμπουκά, δεν εξυπηρετεί “εθνικούς σκοπούς” παρόλο το περιτύλιγμα καλών προθέσεων. Απελπισμένους εγωισμούς υπηρετεί που τον κάνουν απλό όργανο του κακού. Κι όλοι εμείς που στα ολίγα λογικοφανή "αγανακτισμένα" που ακούμε κουνάμε τα κεφάλια με δήθεν κατανόηση, του οπλίζουμε το χέρι και τον ωθούμε στην ανοησία.

Πάντως είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι οι πρόσφατες συλλήψεις στελεχών της ΧΑ δεν προκάλεσε τον “δίκαιο ξεσηκωμό” των αγανακτισμένων οπαδών και ψηφοφόρων της ΧΑ. Ίσως -και μακάρι- ακόμα κι εκείνοι να είδαν ότι πίσω από τα μεγάλα λόγια “τίμιων αγωνιστών” όπως ο Μιχαλολιάκος, ο Παππάς και οι συν αυτοίς, κρύβονται εντελώς χαμερπείς κι εγκληματικές επιδιώξεις και πράξεις. Και για αυτούς αλλά και για όλους εμάς μένει η προσδοκία οι θεσμοί της Δημοκρατίας, όσο κι αν είναι αργοί ή μερικώς αναποτελεσματικοί τελικά να πράξουν εντός ενός νομοθετικού πλαισίου το οποίο είναι αποφασισμένο σύμφωνα με τους κανόνες της πολιτικής κοινωνίας μας.