να το πάρει το ποτάμι

Ο Γιώργος Σιακαντάρης γεννήθηκε στη Δόμβραινα Βοιωτίας το 1959 και τέλειωσε το Λύκειο (τότε εξατάξιο Γυμνάσιο) στο χωριό μας. Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας που πρέπει να υπήρξαν συμμαθητές του (εγώ πάντως δεν ήμουν. Τότε ήταν οργανωμένος στην ΚΝΕ. Μετά πήγε στην Βουλγαρία και σπούδασε Κοινωνιολογία όπου και έκανε το Διδακτορικό του. Επέστρεψε στην Ελλάδα και κάποια στιγμή βρέθηκε να είναι αναπληρωτής επιστημονικός διευθυντής του ΙΣΤΑΜΕ, του ιδεολογικού θινκ τανκ του ΠΑΣΟΚ, από όπου πρόσφατα παραιτήθηκε. Πριν από μερικές μέρες δήλωσε ότι υποστηρίζει την ΔΗΜΑΡ. Είναι τακτικός αρθρογράφος στην εφημερίδα "Τα Νέα" και είναι ακόμα μέλος της συντακτικής επιτροπής των περιοδικών "Μεταρρύθμιση" και "The Books' Journal".

Έχουν κυκλοφορήσει δύο βιβλία του από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ:

1. Ζαν-Ζακ Ρουσσώ: Ο φιλόσοφος της πεφωτισμένης δημοκρατίας το 2012

2. Οι μεγάλες απουσίες: Η ελληνική δημοκρατία σε άμυνα, το 2011

Έχω διαβάσει το δεύτερο βιβλίο του και το βρήκα ενδιαφέρον. Νομίζω ότι όταν οι απόψεις του Σιακαντάρη δεν χρωματίζονται από το χρώμα και δεν επηρεάζονται την οσμή του πολιτικού περιβάλλοντος, προκαλούν την αναζήτηση και την συζήτηση. Αν μπορούσα, θα οργάνωνα μια συζήτηση μαζί του εδώ στο χωριό.

Όπως έχετε καταλάβει παρακολουθώ το έργο του ένεκα της εξ αγχιστείας σχέσης που έχει με το χωριό μας. Μέσω της «ΜΕΤΑΡΥΘΜΙΣΗΣ» τον παρακολουθώ κι εγώ.

Μάλιστα σήμερα έχει εκεί ένα άρθρο του για την ΔΗΜΑΡ σήμερα το οποίο όμως δεν θα σχολιάσω

αν και πολλές από τις ιδέες που εκφράζονται εκεί ξεπερνούν την ΔΗΜΑΡ. Να η διαπίστωση ότι «Από το 2010 και ύστερα έχουμε μια σαφή ιδεολογική υποχώρηση της Αριστεράς στις νεοφιλελεύθερες αξιώσεις για λιγότερο κράτος. Μια υποχώρηση που σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη ήρθε με καθυστέρηση 40 ετών» χωρίς να δίνει κάποια τεκμηρίωση για αυτό και εξήγηση για τους λόγους που συνέβη. Έχω σοβαρούς λόγους να αμφισβητώ τέτοιες δηλώσεις αλλά είπαμε άλλη φορά θα πω περισσότερα επ’ αυτού. Κι έπειτα για ποιάν «Αριστερά» κάνει λόγο ο ποιητής;

Θέλω όμως να πω μερικά πράγματα για προηγούμενο άρθρο του, για το πολιτικό φαινόμενο «ΠΟΤΑΜΙ», του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη.

Στο κείμενο εκείνο διατυπώνονται λίαν ενδιαφέρουσες απόψεις για την σύγχρονη κοινωνία και τον ρόλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπως λέγονται τα διάφορα Φείσμπουκ, Τουίτερ, κλπ. Εκεί ο Σιακαντάρης ισχυρίζεται (διατηρώ την ορθογραφία) ότι «Πολιτικοί σχηματισμοί που εμφανίζονται στο διαδίκτυο και στους τηλεοπτικούς δέκτες όπως το ελληνικό Ποτάμι, είναι αντιπολιτικοί σχηματισμοί. Αυτοί ακυρώνουν την ουσία της πολιτικής. Όσοι στρατεύονται σ’ αυτούς τους σχηματισμούς το κάνουν όχι γιατί έχουν κοινά συμφέροντα και σχετικώς σταθερές αξίες, αλλά γιατί ζουν σ’ ένα ρευστό κόσμο, σ’ ένα κόσμο όπου το διαδίκτυο από υπερπολύτιμο μέσο γνώσης, έρευνας και δημοσιοποίησης στοιχείων μετατρέπεται σε μηχανή κατανάλωσης, ψευδεπίγραφων και ρευστών πολιτικών, ιδεολογικών, καλλιτεχνικών, ερωτικών και άλλων σχέσεων. Σ’ αυτόν τον κόσμο ο κριτικός λόγος υποκαθίσταται από τα τιτιβίσματα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ο ξένος έτσι ολοκληρώνεται αγγίζοντας την τέλεια ξενότητα ή ρευστότητα».  

Μάλιστα.

Νομίζω ότι όσοι από εμάς μεγάλωσαν με τα πρότυπα κομματικών σχηματισμών που οφείλουν την ύπαρξη τους στην ιδέα του Λένιν για το «κόμμα νέου τύπου» -τέτοια είναι όλα τα ελληνικά κόμματα του λεγόμενου «Συνταγματικού τόξου» του ΚΚΕ συμπεριλαμβανόμενου- με ιεραρχική οργανωτική δομή και επιλογή κι ανάδειξη στελεχών καθώς και με άμεση συσχέτιση κομματικών στελεχών και δημόσιων λειτουργών στην περίπτωση που το κόμμα νικήσει στις εκλογές κι αναλάβει την κυβερνητική εξουσία. Ακόμα και η χρυασλητεία με τον ίδιο συγκεντρωτικό τρόπο λειτουργεί κι αποφασίζει.

Για τον Σιακαντάρη μόνο η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, έτσι όπως την ξέρουμε κι έτσι όπως την βιώνουμε είναι η μόνη οδός για την πολιτική. Αλλά αν, λέω αν, η ρευστότητα του κόσμου, των κοινωνιών, απαιτεί μια άλλη μορφή αποτελεσματικής πολιτικής οργάνωσης και παρέμβασης, έτσι όπως σε άλλους καιρούς ήταν το Λενινιστικό κόμμα, γιατί πρέπει αυτό να το απορρίψουμε; Γιατί, για παράδειγμα, με ένα κοινό εγγράμματο και με δυνατότητες επικοινωνίας, να μην γίνεται η επιλογή των στελεχών δια κλήρου; Γιατί να μην μπορεί ο καθένας κυριολεκτικά να πάρει μέρος στην διακυβέρνηση; Γιατί η πολιτική να είναι μόνο για τους «ειδικούς», τους μπαλκονάτους «αυτούς που έχουν λέγειν», που «γράφουν στο γυαλί»; Κι αν το κομματικό σύστημα σήμερα στηρίζεται και αναπαράγει Μπαλτάκους –ω ναι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι σε όλα τα κόμματα- γιατί να μην κάνουμε μια άλλη προσπάθεια για να σπάσει αυτό το κακοφορμισμένο σπυρί και να δούμε μήπως η Δημοκρατία μπορεί να αναζωογονηθεί έξω και πέρα από την μιζέρια των υπαρχόντων κομμάτων; Άλλωστε αυτό δηλώνεται και στις δημοσκοπήσεις όταν ως «καταλληλότερος» πρωθυπουργός είναι ο «άλλος».

Ο Σταύρος Θεοδωράκης ίσως δεν ήταν ο πιο κατάλληλος για να ξεκινήσει ένα διαφορετικό εγχείρημα αλλά και ποιος σας είπε ότι στη ζωή όλα γίνονται πάντα κατόπιν σχεδίου. Μάλιστα πρόσφατα σε κριτική που του έγινε ο τρόπος που επίλεξε να απαντήσει δεν ήταν αρκούντως ψύχραιμος και «πολιτικός». Μακάρι τέτοια πράγματα να έκαναν όλοι εκείνοι που λένε ότι είναι «αριστεροί» κι εδώ και χρόνια έχουν πάψει να ξεχωρίζουν ποιοτικά από τους άλλους. Το πείραμά του «Ποταμιού» όμως είναι ενδιαφέρον και παρόλες τις επιφυλάξεις που είναι λογικό να έχουμε όλοι μας, αξίζει να το παρακολουθήσουμε. 

Για να σας προλάβω και να μην επισύρω την οργή σας, δεν λέω να το ψηφίσουμε – έχουμε δρόμο μέχρι τις εκλογές.

Η κριτική που γίνεται στο «Ποτάμι», κυρίως από τα κόμματα της Αριστεράς, είναι αγχωτική και εντελώς απαξιωτική. Πιο πολύ εκφράζει την δυσφορία των κομμάτων για την απώλεια της εκλογικής πελατείας παρά είναι προσπάθεια «συζήτησης» με τους πολίτες που φαίνεται ότι αντιδρούν θετικά στην ύπαρξη του νεότευκτου σχηματισμού.

Μάλιστα, ένα από τα επιχειρήματα που με θράσος διατυπώνεται είναι το ότι το «Ποτάμι» δεν έχει πρόγραμμα και ο Θεοδωράκης αρκείται να αναμεταδίδει τις απόψεις των ακροατών – θεατών του, όπως έκανε και στις τηλεοπτικές εκπομπές του.  Χα! Λες κι όσοι ισχυρίζονται ότι έχουν πρόγραμμα κι έχουν «καταθέσει συγκεκριμένες απόψεις» για όλα τα προβλήματα του λαού και του τόπου, έχουν έτοιμη τη λύση στο τσεπάκι τους κι ότι τα προγράμματα και οι λύσεις αυτές έχουν κάποια σχέση με την πραγματικότητα.