Πολιτική ελεημοσύνη σε αδιάφορους και χορτάτους

Κατά καιρούς μου στέλνουν μηνύματα όπως τούτο:

Καλημέρα ,Αν δεν αντιδράσουμε  είναι ικανοί να μας φάνε ζωντανούς. Ας μην τους το επιτρέψουμε.  Αν είμαστε λίγοι θα μας αγνοήσουν. Αν είμαστε πολλοί θα φοβηθούν. 

 Το συγκεκριμένο μού είχε έρθει και με καλούσε στην κινητοποίηση που έγινε στην Αθήνα στην διάρκεια της επίσκεψης της Μέρκελ. 

Θυμάμαι ότι παρόμοια μηνύματα – καλέσματα  είχα λάβει όταν γινόταν η συζήτηση για την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ κι έπρεπε να πάω στην Αθήνα στο Σύνταγμα, αλλά και για άλλες κινητοποιήσεις αλλού.

Το ερώτημα "γιατί δεν είμαστε ήδη πολλοί;" δεν μπορεί κάποιος πεφωτισμένος να το απαντήσει, οπότε βουρ στον αγώνα. 

Σε καιρούς σαν κι αυτούς με την ολοκληρωτική πίεση που ασκούν οι εξουσίες πάνω μας, τέτοια μηνύματα ασκούν πίεση στη συνείδησή μου. Πρέπει κάτι να κάνω, κάπως να αντιδράσω. Δεν μπορεί να παρακολουθώ απλώς τα γεγονότα. Αν δεν δείξω την διαφωνία μου με τις αποφάσεις τους, αυτοί θα πάρουν κι άλλες χειρότερες. Δεν έχουν έλεος.

Μερικές φορές την ίδια συνειδησιακή φόρτιση έχω με τους λογής ζητιάνους, ανάπηρους, με άρρωστα παιδιά, που μένουν σε άθλια σκοτεινά σπίτια και κρυώνουν διότι τους έκοψαν το ηλεκτρικό ρεύμα και δεν έχει τέλος η μιζέρια και η δυστυχία των ανθρώπων.

«Πρέπει να κάνεις κάτι» με γρατζουνά η μέσα μου φωνή.

Οι αριστεροί ακτιβιστές με καλούν σε αγωνιστική κινητοποίηση και οι άλλοι, οι ταλαίπωροι σε ενέργεια φιλανθρωπίας.

Κάποτε αντιδρούσα και στους δύο θετικά. Πήγαινα στις συγκεντρώσεις και φώναζα τα συνθήματα τους κι όταν έβλεπα ένα τενεκεδάκι δίπλα σε ένα κομμένα ή παραμορφωμένο πόδι ή χέρι έριχνα κάνα κέρμα.

Τώρα δεν αντιδρώ. Μιθριδατισμός; Μπορεί.

Για τους αληθινούς ή ψεύτικους ανάπηρους ή χρονίως δυστυχείς, λέω πως πρέπει να φροντίσουν ειδικά ιδρύματα και σύλλογοι, αν όχι η επίσημη πολιτεία. Εγώ μαζεύω τα δικά μου κομμάτια κι ας είναι αυτό ενάντια στα κηρύγματα φιλανθρωπίας.  

Για τις πολιτικές κινητοποιήσεις όμως , νομίζω απλώς ότι σχεδόν όλες τους, εξυπηρετούν ένα αίσθημα κομματικής γυμναστικής και δεν αποτελούν μέρος κανενός πολιτικού σχεδίου. Τελειώνει η πορεία, μαζεύονται τα πανό, πάμε για καφέ με ένα αίσθημα ικανοποίησης πως κάναμε το αγωνιστικό μας χρέος στην ιστορία!  Κανένας δεν έχει αξιολογήσει την κινητοποίηση και δεν έχει βγάλει κάποια συμπεράσματα προφανώς διότι δεν υπήρχε στόχος. Κανένας, από όσο θυμάμαι, δεν με έχει ρωτήσει μήπως υπάρχει καλύτερη πρόταση. 

Ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται η πολιτική διαφωνία στις ηλίθιες αντιλαϊκές αποφάσεις της εξουσίας είναι ο ίδιος τα τελευταία πενήντα χρόνια και εντελώς προβλέψιμος: συγκέντρωση – πορεία – σύγκρουση με αστυνομία – κατάληψη (δρόμου, κτιρίου, πεζοδρομίου) – καταγγελία για την βία που ασκήθηκε από την αστυνομία – κλπ. κλπ.

Επίσης ποτέ δεν κατάλαβα την σύγκρουση με την αστυνομία όταν είναι βέβαιο ότι ο συσχετισμός των δυνάμεων είναι υπέρ των μπάτσων. Αυτή η ορμονική έκρηξη σε καμία περίπτωση δεν έχει αποτελέσματα, μόνο θύματα κι ας με κατηγορήσετε για ηττοπαθή. Το να δίνεις μια μάχη για να τη χάσεις είναι απλώς βλακεία (για τις Θερμοπύλες τα έχουμε πει κι έχω εξηγήσει την διαφορά).

Μπορεί να είναι όλο και μικρότερη η συμμετοχή των πολιτών στις κινητοποιήσεις αλλά οι οργανωτές με έναν ιδιόμορφο «ηγετικό» αυτισμό «πρωτοπόρων», εκεί, να επιμένουν.

Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο κάποιο πρόγραμμα κάποια αίσθηση κλιμάκωσης. Είναι σα να «χτυπάνε κάρτα» παρουσίας στην κινητοποίηση αδιαφορώντας για την αποτελεσματικότητα της ίδιας της κινητοποίησης.

Ποτέ δεν γίνεται απολογισμός, μετά την κινητοποίηση,  και ποτέ δεν γίνεται κάτι διαφορετικό. Διότι υποτίθεται ότι δεν είναι η συγκεκριμένη κινητοποίηση που θα αλλάξει το "σύστημα εξουσίας". Το τελικό επιδιωκόμενο είναι η αλλαγή του τρόπου αντίληψης των καταστάσεων από τους πολίτες, η λεγόμενη «ριζοσπαστικοποίηση των μαζών». Κι όταν αυτό δεν συμβαίνει; Όταν «οι μάζες» πάνε για καφέ ή για ψάρεμα; Α, σίγουρα είναι που το "σύστημα" είναι πιο δυνατό και οι "υποκειμενικός παράγοντας δεν έχει ωριμάσει". 

Ποτέ δε γίνεται ενημέρωση – συζήτηση με τους ενδιαφερόμενους πολίτες. Υπάρχει κάποια απόφαση από κάποιο συνδικαλιστικό ή κομματικό ιερατείο, κάπου κολλιούνται μερικές αφίσες, μοιράζονται κάποιες ανακοινώσεις που σε καλούν να πας κάποια ώρα και μέρα κάπου κι εσύ πρέπει να ανταποκριθείς αν θέλεις να κάνεις το χρέος σου στον «αγώνα».

Ποτέ επίσης κανένας από τους οργανωτές δεν παραιτήθηκε για λόγους ευθιξίας, όταν μια κινητοποίηση δεν έχει το αποτέλεσμα ή την μαζικότητα που θα έπρεπε να έχει. Πάντα φταίνε όλοι οι άλλοι παράγοντες εκτός από του οργανωτές και πολιτικούς καθοδηγητές. Αν για τους "λαϊκούς ηγέτες" των κομμάτων της Αριστεράς η παραίτηση είναι προδοσία, τότε τι να πει κανείς για τους ανεκδιήγητους των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ! 

Αυτή η εμμονή σε «αγωνιστικές» κινητοποιήσεις στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων γίνεται για εσωκομματική κατανάλωση και μόνο. Να πειστούν οι οπαδοί -ή κάποια ομάδα τους- ότι η ηγεσία αγωνίζεται. Η κινητοποίηση την μέρα της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ, π.χ. είχε ως αποτέλεσμα την αποσκίρτηση της Τζάκρη! Η ανεμική κινητοποίηση για την Μέρκελ, τι αποτέλεσμα είχε;

Πριν κάνα μήνα επίσης μαζεύτηκαν αγρότες στην Αθήνα. Γιατί; Ποιος ήταν ο στόχος; Ποια ήταν η «στρατηγική»; Ακόμα ψάχνουμε την κατάλληλη θολωμένη από τους καπνούς της δάφνης «Πυθία» για να μας πει. Οπότε καλύτερα η δική μας τσιπουροζάλη.

Για αυτό και οι πολίτες προτιμούν μιαν άλλη παθητικότητα (εκείνη του καναπέ ή του καφενείου) ή μια άλλη δραστηριότητα συλλογική (φυτεύουν δέντρα) ή ατομική (πάνε γυμναστήριο) την ώρα που ο «λαός είναι στους δρόμους»!

Όσο οι κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για το τι σκέφτονται και αισθάνονται οι πολίτες, όσο δεν τους αντιμετωπίζουν ισότιμα αλλά «αφ’ υψηλού» ως «πρωτοπόροι αγωνιστές» και μελλοντικοί «μάρτυρες» που ξέρουν το . . . καλό τους, τόσο αυτοί θα κλείνονται στον εαυτό και στον μικρό κύκλο προσώπων γύρω τους.

Κι η επανάσταση ας αρχίσει χωρίς αυτούς, διότι μια τέτοια «επανάσταση» δεν θα είναι για αυτούς!