Συγχώρεση σε Ιούδες και κανίβαλους

Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, όσα χρόνια τώρα θυμάμαι τον εαυτό μου, αισθάνομαι μια ήρεμη θλίψη. 

Υπάρχει μια ηρεμία στο χωριό, οι τόνοι από τις φωνές είναι χαμηλοί, σχεδόν συνωμοτικοί, εν μέσω αρωμάτων και πλησμονής ανοιξιάτικων χρωμάτων και κελαηδισμών. Είναι σαν όλοι και όλα κάτι να περιμένουν. 

Όλα αυτά τα χρόνια ωριμάζουν εντός μου μερικά ερωτήματα για τον βίο του Ιησού και ειδικά τις τελευταίες του ανθρώπινες στιγμές.

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί κανένας από όσους θεράπευσε δεν έμεινε κοντά του ή δεν επανήλθε στο ακροατήριο ως πειστήριο της Θείας Δύναμης του Θεανθρώπου. Ακόμα και ο Λάζαρος, αναστηθείς εκ του τάφου, χάνεται και μόνον μια από τις αδελφές του παρακολουθεί το Θείο Δράμα.

Το θεολογικό επιχείρημα ότι το κείμενο της Καινής Διαθήκης θέλει να υπογραμμίσει την Θεία Μοναξιά μπορώ να το αντιληφθώ ως ένα βαθμό διότι όπως πολύ αργότερα διάβασα ότι είπε κάποιος ποιητής  "στον Έρωτα και στον Θάνατο ο καθένας μας πορεύεται μόνος του".

Αλλά το μέγα ερώτημα είναι για τον ρόλο του Ιούδα και το νόημα της πράξης του. Τι πρόδωσε τελικά ο Ιούδας;
Πως γίνεται να προσδώσει τον Ιησού όταν Εκείνος δίδασκε μέρα μεσημέρι και μάλιστα ενίοτε με εντελώς προκλητικό τρόπο καταφερόταν εναντίον πολλών, είτε Φαρισαίων είτε εμπόρων (στο Ναό);

Και για τα δύο ερωτήματα αυτά ευχαρίστως να δημοσιεύσω απόψεις δικές σας είτε των θεολόγων της παρέας είτε των άλλων. 

Έχω διαβάσει πολλές πραγματείες για το θέμα αυτό αλλά τείνω να δεχτώ τελικά ότι η πράξη του Ιούδα ήταν μια Θεία Προδοσία το βάρος της οποίας εκείνος, ο Ιούδας, δεν άντεξε. Δεν μπορούσε να αντέξει. Ήταν μια πράξη εσωτερικής προδοσίας - αμφισβήτησης της θείας φύσης του Ιησού. Διότι προδίδουμε ό,τι αγαπάμε πολύ. Προδίδουμε όποιον μας εμπιστεύτηκε πολύ αλλά η βάση της εμπιστοσύνης του είναι η δική μας επίδειξη αγάπης προς αυτόν. 

Στο χωριό μας όταν χαρακτηρίζουμε κάποιον προδότη -κυρίως πολιτικό της άλλης από την δική μας παράταξης-  εκφέρουμε την λέξη με δύναμη και πάθος "πΡΡοδότης" για να ακούγεται ως βρισιά. 

Αλλά ο πολιτικός αντίπαλος δεν είναι προδότης. Χαρακτηρίζεται έτσι από εμάς όταν εμείς θεωρούμε την άποψη μας την μόνη αληθινή και γνήσια που θα έπρεπε να αποδέχονται ως θέσφατο όλοι οι άλλοι. Τότε μόνον όσοι διατυπώνουν την αντίθετη δική τους άποψη (την "αντίρρηση" στην δική μας), γίνονται "Ιούδες" και τους λέμε "πΡΡοδότες". 

Δεν ξέρω αν όλα αυτό το αιώνιο ανάθεμα και τις κατάρες που σωρεύονται στο όνομα "Ιούδας Ισκαριώτης" τις άξιζε ο συγκεκριμένος άνθρωπος.

Το επί του Σταυρού "άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι" φαίνεται ότι είχε κάπου με πολύ ψιλά γράμματα το "εκτός Ιούδα", αλλιώς δεν εξηγείται όλο αυτό το διαχρονικό μίσος εναντίον του άτυχου λογιστή της ομάδας των μαθητών του Ιησού. 

Μέρες που είναι και καθώς μιλάμε για την δύναμη που χρειάζεται να έχει κάποιος για να συγχωρέσει, πρέπει να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε αυτή την Ιρανή μάνα που συγχώρεσε τον φονιά του γιού της. Στην φωτογραφία σήμερα, είναι η Ιρανή που με ένα χαστούκι απαλλάσσει τον φονιά από την κρεμάλα. 

Τέλος, ας σκεφτούμε, πόσο χριστιανικός είναι ο λόγος ενός ποιμενάρχη όπως του Μητροπολίτη Αμβρόσιου Καλαβρύτων που δηλώνει ότι είναι έτοιμο να κατασπαράξει τον συγγραφέα Νίκο Δήμου για τις αιρετικές απόψεις του για το Αγίου Φως. 

Καλή Ανάσταση!