Εκλογές στο χωριό όπως παλιά!

Τον παλιό καλό καιρό, προ μεταπολιτεύσεως δηλαδή,  οι δημοτικές εκλογές ήταν κυρίως θέμα σχετικής ισχύος των σογιών.  Οι υποψήφιοι από πολυμελείς οικογένειες  με ποικίλες διακλαδώσεις συγγένειας είχαν το πάνω χέρι. Στο Ερημόκαστρο, για παράδειγμα, πολλοί δήμαρχοι / κοινοτάρχες είχαν το επίθετο Κάπρος, Λιάκος, Κουρούνης, κλπ.

Διότι τότε η «νεωτερικότητα» που λένε οι κοινωνιολόγοι δεν είχε φτάσει ακόμα στο χωριό και ο πολίτης ως ανεξάρτητο κι ελεύθερο άτομο δεν μπορούσε να υπάρξει εκτός της ευρύτερης φαμίλιας του (σόι).

Μια πρώτη απόπειρα εκσυγχρονισμού έγινε στην διάρκεια της Κατοχής. Τότε το ΕΑΜ, εφάρμοσε νέους πρωτόγνωρους θεσμούς στα χωριά μας (Λαϊκά Δικαστήρια, Λαϊκές συνελεύσεις) αλλά δεν πείραξε τους παλιούς Δημάρχους και Κοινοτάρχες που είχε βάλει ο Μεταξάς. Όλοι είχαν καταλάβει ότι υπήρχε ή πήγαινε να γίνει κάτι πιο σημαντικό στην Ελλάδα από ότι η μίζερη και ξεπερασμένη μορφή διοίκησης των χωριών και των πόλεων.

Για αυτό και οι Δήμαρχοι και οι Κοινοτάρχες –η πλειονότητα τους- δέχτηκε να συμμετάσχει στο όλο πείραμα αν και πολλοί από αυτούς δεν ήταν ΕΑΜϊτες αλλά παραδοσιακοί Δεξιοί. Αυτό συνέβη στο Ερημόκαστρο όπου ο τότε Πρόεδρος της Κοινότητας (Κάπρος) εξακολούθησε να ασκεί τα καθήκοντα του και κανένας δεν απαίτησε από αυτόν να αλλάξει πολιτικές πεποιθήσεις .

Όμως το πείραμα σταμάτησε απότομα και βίαια, η Ελλάδα βουτήχτηκε σε μια νύχτα αλληλοσπαραγμού όπου κάθε φυσιολογικός εκσυγχρονισμός της Δημοσίας Διοίκησης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σταμάτησε την στιγμή που οι δεξιές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη τις εφάρμοζαν.

Μετά την πολιτική αλλαγή του 1974, η ούτως ειπείν νεωτερικότητα εισέβαλε στους οικισμούς μας με την μορφή της χωρίς προσχήματα κομματικοποίησης. Κλασσική είναι η εικόνα των καφενείων με κομματικά χρώματα ανάλογα με τα βασικά χρώματα των πολιτικών κομμάτων, τις ομιλίες από τα μπαλκόνια, τα διάφορα διλήμματα που αποδείχνονταν έωλα και τις υποσχέσεις που βολεύονταν για τα «δικά τους» παιδιά.

Όλα αυτά μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000, οπότε οι κομματικές ταξινομήσεις ξέφτισαν αλλά η δεσμεύσεις με τους κομματικούς βουλευτές και τις κρατικές υπηρεσίες έφτασαν στο αποκορύφωμα. Εδικά στην προ τρέχουσας οικονομικής και κοινωνικής κρίσεως περίοδο, η κομματική πολιτική ήταν εντελώς α-πολιτική ως μη έχουσα δηλαδή καμία σχέση με πολιτικά οράματα και μεγάλες ιδέες πολιτικών και κοινωνικών μετασχηματισμών αλλά με διαπλοκή συμφερόντων και εκμηδενισμό αξιοπρέπειας. Όλα ήταν μια απλή ωμή συναλλαγή: με διορίζεις σε ψηφίζω!

Τα τελευταία χρόνια, ενώ γενικά όλοι αποδέχτηκαν τα όρια του κρατικού μηχανισμού να δέχεται υπαλλήλους –όχι ότι σταμάτησε εντελώς το ρουσφέτι- στην αρχή αγρίεψαν, στράφηκαν ενάντια σε όλους και όλα (η περιβόητη κρίση του πολιτικού συστήματος) και τώρα, σιγά - σιγά, αρχίσουμε να γινόμαστε Ευρωπαίοι. Στις δημοτικές εκλογές δηλαδή ο ρόλος των προσωπικών φιλοδοξιών είναι σημαντικός αλλά και η κομματική στήριξη παίζει τον ρόλο της αλλά δεν είναι κυρίαρχη. Πως θα μπορούσε να είναι αφού το κάθε κομματικό στέλεχος δεν μπορεί πλέον να υποσχεθεί θέσεις κι εκδουλεύσεις, κυρίως ένεκα της απαίσιας «τρόικας» και των ποικίλων περιορισμών που οι πιστωτές θέτουν.  

Το αποτέλεσμα είναι η σχεδόν χαοτική εικόνα που βλέπουμε σε Δήμους και Περιφέρειες , με πολλούς  «αντάρτες» κι «ανεξάρτητους».

Σε καιρούς σαν κι αυτούς, όταν όλοι οι σχηματισμοί ομιλούν για τρομερή κρίση με έντονες ανθρωπιστικές διαστάσεις της καταστροφής, θα περίμενε κανείς έναν περιορισμό στις κινήσεις εκπροσωπήσεις κι έμφαση στην περίσκεψη και στις αναζητήσεις για την επόμενη ημέρα.

Αλλά όχι. Ο Ελληνικός λαός αντιστέκεται στην «νεωτερικότητα» και στον ρόλο του ως σύνολο ανεξάρτητων σκεπτόμενων πολιτών. Επιμένει να «παίζει» με κόμματα και πρόσωπα που δεν λένε τίποτα επί της ουσίας –τουλάχιστον οι ψηφοφόροι δεν έχουν αντιληφθεί τις διαφορές και μένουν με τις παραδοσιακές αντιλήψεις τους για τα συγκεκριμένα κόμματα.

Καμία κουβέντα δεν γίνεται για την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις πολιτικές της, και τις επιπτώσεις στη ζωή μας. Η νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική, που έχει τόση σημασία για τη ζωή μας,  δεν παρουσιάζεται από κανένα και δεν συζητείται διότι κανένα από όλους αυτούς δεν ενδιαφέρει.

Διότι το πολιτικό προσωπικό μας έχει αποδεχτεί τον περιφερειακό ανύπαρκτο ρόλο της χώρας μας στην Ευρώπη και θεωρεί ότι έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να κάνει τίποτα για όσα αποφασίζουν οι «Βρυξέλλες». Είναι δε, εντελώς ανίκανοι κι άσχετοι οι πολιτικοί μας να μας ενημερώσουν για τις αποφάσεις που λαμβάνονται εκεί, στας Ευρώπας, διότι οι ίδιοι τις αγνοούν εντελώς και χωρίς προσχήματα.

Οι επερχόμενες Ευρωπαϊκές και Δημοτικές /Περιφερειακές εκλογές αντιμετωπίζονται από όλα τα πολιτικά κόμματα ως μια μεγάλη δημοσκόπηση και για αυτό έχουν αρχίσει οι χαζοεκβιασμοί:

• αν δεν μας ψηφίσετε θα παραιτηθούμε (ΠΑΣΟΚ/ΕΛΙΑ) και θα πέσει η κυβέρνηση ή
• αν ψηφίσετε Τσίπρα θα έρθει η καταστροφή (ΝΔ) ή
• αν ψηφίσετε εκείνους κι όχι εμάς νέα μνημόνια (=καταστροφές) θα ξεσπάσουν (ΣΥΡΙΖΑ), κλπ.  

Όλα τούτα χωρίς επιχειρήματα απευθύνονται στον θυμικό μιας παραδοσιακής θεώρησης της πολιτικής (Αριστεροί – προοδευτικοί ενάντια σε Δεξιούς – οπισθοδρομικούς και στη μέση οι διάφοροι κατά το παραδοσιακό Κέντρο ΚΟΔΗΣΟ / Ζίγδη).

Και ανάμεσα σε όλα αυτά τα πρόβατα όλα και κάποιους άσχετους τσαντισμένους ψαρεύει η χρυσαλητεία, όσο ακόμα συντηρεί κομματικά γραφεία εκτός κελιών Κορυδαλλού .

Στις δημοτικές εκλογές όμως; Γιατί είναι τόοοοσο δύσκολο να μιλήσουμε, να συζητήσουμε απλά για όσα όλοι μας γνωρίσουμε και παθαίνουμε καθημερινά; 

Χθες είδα την ανακοίνωση για τον νέο συνδυασμό στο Δήμο μας. Είχα δει κολλημένα σε μερικά τζάμια καφενείων τα ψηφοδέλτια. Ουδείς ψόγος για την δημοκρατική ευαισθησία των συμπολιτών μας. Αλλά επί της ουσίας, ποια είναι η ένσταση με την σημερινή Δημοτική Αρχή;  Τι προτείνουν να κάνουν εκείνοι που δεν έκανε ο Ντασιώτης και η ομάδα του;

Θα είναι κρίμα οι συντοπίτες μας που συμμετέχουν στην παράταξη αυτή να περιοριστούν σε μια καταγραφή κομματικών ψήφων (του ΚΚΕ με τα σόγια του) και να μην συμβάλουν στον κοινό προβληματισμό μας για τις βελτιώσεις που χρειάζονται στη ζωή μας. Ναι, βελτιώσεις και μεταρρυθμίσεις εν αναμονή της μεγάλης κοινωνικής επανάστασης!

Στο κείμενο μου πριν από λίγες ημέρες, προσπάθησα να ερεθίζω δημιουργικά τα πνεύματα και να ξεκινήσει ένας διάλογος αλλά καμία αντίδραση δεν υπήρξε και εύχομαι όσο τίποτα να διαψευστώ για τις μέρες που λείπουν μέχρι τις 18 Μαΐου 2014.