Στα βόρεια σύνορά μας, υπάρχει το κράτος των Σκοπίων. Ανάμεσα σε Βουλγαρία, Αλβανία κι Ελλάδα, στην περίοδο διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρξε το έδαφος για την εκδήλωση πλείστων όσων εθνικισμών. Ήταν η περίοδος άλλωστε που γεννιόνταν τα εθνικά κράτη στην Βαλκανική χερσόνησο. Με επιχειρήματα κυρίως θρησκευτικά αλλά και πολιτικά οι συγκρούσεις και οι δολοφονίες ήταν τότε ο κανόνας. Οι Βούλγαροι είχαν τους Κομιτατζήδες κι εμείς, οι Έλληνες των Αθηνών τους Μακεδονομάχους, τον Παύλο Μελά και τους άλλους της Πηνελόπης Δέλτα. Αλλά τα ξέρετε όλα αυτά.
Τα χρόνια πέρασαν κι αμέσως μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, εκεί δημιουργήθηκε η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας που ήταν μια από τις Δημοκρατίες της τότε Γιουγκοσλαβίας. Μετά ήρθε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ξεκίνησε ο δεύτερος κύκλος των εμφυλίων κι επεμβάσεων. Τώρα κάπως έχουν ηρεμήσει τα πράγματα αλλά όχι εντελώς.
Σήμερα η Π(ρώην) Γ(ιουγκοσλαβική) Δ(ημοκρατία) της Μακεδονίας είναι ένα μικρό φτωχό κράτος περίπου 2 εκατομμυρίων κατοίκων που προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα στους εθνικισμούς της πλειοψηφίας των ντόπιων (που μιλούν μια παραλλαγή της Βουλγάρικης γλώσσας) και των Αλβανών, που είναι στο δυτικό μέρος του κράτους, αποτελούν το 30% του πληθυσμού αλλά πολλαπλασιάζονται ταχύτατα.
Εμείς, η Ελληνική Κυβέρνηση δηλαδή, μπλέχτηκαμε σε μια χαζή κι αδιέξοδη ιστορία περί του ονόματος και τους λέμε "Σκοπιανούς" ενώ όλοι οι άλλοι τους λένε "Μακεδόνες". Δεν είναι η πρώτη φορά που τα κάνουμε θάλασσα στα εθνικά μας θέματα. Πράγματι ένα όνομα κράτους ή περιοχής μπορεί να είναι πολύ σοβαρό θέμα διότι φορτίζεται με μνήμες και παραδόσεις -αντίστοιχο είναι το Κόσοβο (Κοσυφοπέδιο) για τους Σέρβους- και μπορεί να δημιουργήσει "εχθρούς" και φαντάσματα εθνικισμού με πολύ δυσάρεστες συνέπειες για τους ζωντανούς ανθρώπους της περιοχής, αλλά ο τρόπος που χειριστήκαμε το συγκεκριμένο θέμα ήταν επιεικώς βλακώδης.
Διότι ήταν προφανές ότι η ενότητα του κρατιδίου αυτού απαιτεί εκτός των άλλων και την δημιουργία ιστορίας και κοινής παράδοσης για τους κατοίκους του, που φυσιολογικά θα οδηγούσε σε μία ή δύο γενιές σε διαμόρφωση εθνικής συνείδησης.
Κι εμείς -δηλαδή οι πολιτικοί ταγοί μας- αντί για ψυχραιμία και σοβαρότητα, κηρύξαμε με περισσό φοβικό ταμπεραμέντο τον νέο "από Βορρά Κίνδυνο" και διαδηλώσαμε για την Μακεδονία που είναι μία και είναι Ελληνική. Δηλαδή γίναμε ο "εχθρός" για τους κυβερνήτες των Σκοπίων και συμβάλλαμε στην επικράτηση στην χώρα αυτή ενός κλίματος κιτς εθνικισμού. Και τα πράγματα έγιναν κάπως έτσι: ο τότε ηγέτης του (και νυν) κυβερνητικού κόμματος των Σκοπίων, εκεί γύρω στα 1992, σε ένα ξέσπασμα εθνικισμού σε κάποιο κομματικό συνέδριο, είχε φωνάξει "το επόμενο συνέδριο θα το κάνουμε στην Θεσσαλονίκη" κι αμέσως πήραν φωτιά τα τόπια σε ούλτρα πατριωτικές συνειδήσεις των Μακεδόνων μας Ψωμιάδη και Σία και γέμισε ελληνικές σημαιούλες η παραλία της Θεσσαλονίκης πέριξ του Λευκού Πύργου και "Μακεδονία ξακουστή . . . " κι άλλα θούρια.
Πρώτοι και καλύτεροι τότε οι παπάδες διότι αυτοί έχουν ως γνωστόν, τον πρώτο λόγο στα πατριωτικά μας κι αν δεν πιστεύετε διαβάστε εδώ τον έμπλεο χριστιανικού πνεύματος κείμενο του Μητροπολίτη Μεσογαίας για τις επερχόμενες εκλογές. Στην εγκύκλιο αυτή ο θεομπαίχτης, εκτός του ότι υποδεικνύει το τι θα πρέπει να ψηφίσει "το ποίμνιο", επιστρατεύει τον Πανάγαθο ως εκλογικό χαρτί κι εκμηδενίζει την ανθρώπινη βούληση με το καταπληκτικό "Ο Θεός να σας ευλογεί και να στηρίζει τον λαό και το έθνος μας. Εμείς να ψηφίζουμε κι Εκείνος να εκλέγει". Περί ορθόδοξης χριστιανικής δογματικής δεν γνωρίζω πολλά αλλά νομίζω ότι κάπου λάθος κάνει ο ιερωμένος.
Αντίστοιχα λοιπόν στα Σκόπια, μόλις είδαν οι δικοί τους πολιτικοί ότι το θέμα αυτό του ονόματος "πουλάει", ξεκίνησε ένας αγώνας φανατισμού, ιστορικής διαστρέβλωσης, κακογουστιάς και σπατάλης. Αν κάποτε πάτε στα Σκόπια (τι να κάνετε όμως εκεί, θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο) θα μάθετε ότι έχουν σπαταληθεί περίπου 50 εκατ. ευρώ για αγάλματα του Αλέξανδρου του Μακεδόνα, του Φίλιππου του πατέρα του, των στελεχών του Κομιτάτου κι κάθε ιστορικής φιγούρας που είχε κάποια σχέση με τον τόπο. Την ίδια στιγμή στο νοσοκομείο δεν έχουν χαρτί υγείας βέβαια -καμία σχέση με το δικό μας νοσοκομείο της Θήβας! Απέναντι απέναντι στην κεντρική τους πλατεία είναι το άγαλμα του Βούλγαρου τσάρου Σαμουήλ (ο οποίος πολεμούσε τους Βυζαντινούς όπως γράφει μια μικρή επιγραφή στη βάση του αγάλματος) κι εκείνο του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού επειδή φέρεται ότι γεννήθηκε εκεί κοντά στα Σκόπια!
Τρικυμία εν κρανίω πλήρης μεν αλλά κι εύπεπτος εθνικισμός για χόρταση δε. Οι ηγέτες τους πρέπει να προσφέρουν στο πόπολο την "μεγαλειώδη Ιστορία" του για να νανουρίζονται σε ψεύτικα και μεγάλα λόγια οι άνεργοι και φτωχοί πολίτες του. Α, καμία σχέση με τους δικούς μας που είναι σώφρονες και με τη στάση τους μας διδάσκουν να είμαστε ψύχραιμοι και να μελετάμε αντικειμενικά την Ιστορία μας!
Στο μεταξύ οι απλοί Σκοπιανοί, συνεχίζουν να έρχονται κάθε τέλος εβδομάδας στην Θεσσαλονίκη για τα ψώνια και τον καφέ τους, επισκέπτονται τα νέα εμπορικά κέντρα ενώ οι λίγοι δικοί μας Ελληνάρες πάνε και τα ακουμπάνε στο καζίνο στη Γευγελή, μια μικρή πόλη ακριβώς μόλις μπεις στην πγδ Μακεδονία.
Στην δεκαετία 1990 - 2000 πολλές ελληνικές επιχειρήσεις μετέφεραν λόγω χαμηλού κόστους τις παραγωγικές εγκαταστάσεις τους στα Σκόπια αλλά μετά είτε ένεκα του εθνικισμού των Σκοπιανών είτε ένεκα της κρίσης εν Ελλάδι, πολλές έκλεισαν και τώρα οι Σκοπιανοί κλαίνε κι αυτοί μαζί μας.
Λοιπόν το ξέρετε ότι η κόρη μου σπουδάζει στην Θεσσαλονίκη και περιμένω να δω πότε θα το πάρει το ρημάδι το πτυχίο. Με την περίεργη αίσθηση που έχουν τα παιδιά για τον χρόνο που κυλάει, εκείνη δεν βιάζεται αλλά εγώ μετρώ με αγωνία τα λεφτά που τις στέλνω κάθε μήνα αλλά την δεν βλέπω να αντιδρά. Άσχετο όμως. Πήγαμε να τη δούμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην πλατεία Αριστοτέλους. Ωραία μέρα με δροσερή λιακάδα, ο Θερμαϊκός στραφτάλιζε και κόσμος πολύ έκανε βόλτα κι έπινε τον καφέ του στα μαγαζιά.
Στην πλατεία αυτή είδα και το φρικτό άγαλμα της φωτογραφίας. Υποτίθεται ότι αντιστοιχεί στον αρχαίο φιλόσοφο Αριστοτέλη ο οποίος το μόνο κοινό που έχει με την Μακεδονία είναι ότι γεννήθηκε εκεί (στα Στάγιρα της Χαλκιδικής), μετά έφυγε και περιπλανήθηκε σε διάφορες πόλεις, έμεινε για πολύ στην Αθήνα -στην Πλατωνική Ακαδημία- κι αργότερα δίδαξε για λίγα χρόνια των Αλέξανδρο. Όταν πέθανε, το σώμα του κηδεύτηκε στα Στάγιρα. Δηλαδή ζήτημα να έζησε καμιά δεκαριά χρόνια ως Μακεδών. Διαβάστε εδώ την βιογραφία του για να δείτε.
Το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού του αγάλματος είναι γυαλισμένο και λάμπει. Στην φωτογραφία κάπως φαίνεται αυτό. Όχι δεν έχει βάλει ο Μπουτάρης κάποιον υπάλληλο με "μπράσο" και κάνει τη δουλειά για να μειωθεί και η ανεργία -ελπίζω να μη βάζω ιδέες. Το δάχτυλο λάμπει διότι έρχονται οι κάτοικοι των Σκοπίων και το πιάνουν για γούρι ή για να πάρουν δύναμη και σοφία! Ναι όσο κι αν δεν το πιστεύετε.
Είναι τόση η βλακεία μερικών δικών μας "πνευματικών" ηγετών και πατριωτών, που δεν θα απορήσω αν μια μέρα κάποιος Μητροπολίτης ( ή κάποιος αποτυχών πολιτικός τέως Νομάρχης ή Περιφερειάρχης) δεν απαιτήσουν με κραυγές την απομάκρυνση του.
Θα είναι ίσως η πρώτη φορά που θα συμφωνήσω μαζί τους ένεκα αισθητικής όμως και μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου