Το κράτος δεν έχει λεφτά αλλά κυρίως δεν έχει τσίπα!

Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει και για αυτό σήμερα σκέφτομαι φωναχτά ενώπιον σας.

Το κράτος θέλει λεφτά για να πληρωθούν μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και να καλυφθούν βασικές ανάγκες της εκπαίδευσης, της άμυνας, της δημόσιας υγείας, και όλων των άλλων υπηρεσιών που έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Στις υπηρεσίες αυτές απασχολούνται περίπου 700.000 συμπολίτες μας.

Το επιχείρημα της σημερινής Κυβέρνησης για την βεβιασμένη υλοποίηση της συμφωνίας με τους δανειστές μας (Μνημόνιο) ήταν πως αν δεν υπέγραφε αυτή την δύσκολη συμφωνία, δεν θα υπήρχαν λεφτά στο κρατικό ταμείο για τις πληρωμές αυτές.

Η διοίκηση των οργανισμών αυτών τα τελευταία χρόνια είναι κατά γενική ομολογία, επιεικώς απαράδεκτη. Αντί να επιδιώκει την βελτιστοποίηση των παρεχόμενων υπηρεσιών και την ελαχιστοποίηση του κόστους, φόρτωσε τις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς με πολιτικό κόστος

• Κυριολεκτικά: με αθρόες προσλήψεις ψηφοφόρων που όμως δεν χρειάζονταν, με αγορές υλικών και υπηρεσιών σε τιμές σκανδαλιστικά υψηλές για να γεμίσουν κομματικά ταμεία είτε υπεράκτιοι προσωπικοί λογαριασμοί κομματικών αξιωματούχων
• Μεταφορικά: διότι δεν πήρε όταν έπρεπε δυσάρεστες μεν αλλά λογικές δε, στους πολίτες-ψηφοφόρους αποφάσεις, που όμως θα έκανε τις επιχειρήσεις αυτές οικονομικώς υγιείς.

Το κράτος δεν έχει λεφτά διότι φαίνεται να ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει με διάφορους προσόδους και κυρίως με τους φόρους από τους πολίτες και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Επιλέγει ουσιαστικά ποιους θα φορολογήσει και επιλέγει τον πιο εύκολο στόχο: υπαλλήλους (ιδιωτικούς και δημόσιους), συνταξιούχους και γενικώς πολίτες (δια των έμμεσων φόρων.

Το κράτος είναι ο πρώτος διδάξας παράγων αντιπαραγωγικής διαβίωσης και οι πιστοί πολίτες τον αντέγραψαν.

Σήμερα ο Δημόσιος τομέας χρωστάει περίπου €35.000 ανά Έλληνα πολίτη. Τα χρήματα αυτά μάλλον δεν περισσεύουν στους πολίτες, αλλά και να είχε διαθέσιμα για να τα δώσει ο κάθε Έλληνας πολίτης, πρέπει να πειστεί ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα του επιστραφούν. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Αρκετοί πολίτες έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην Κυβέρνηση της Κύπρου, της Αυστρίας ή της Ελβετίας, για παράδειγμα, και εκεί εφόσον δύναnται στέλνoυν το περίσσευμα τους, παρά την Κυβέρνηση της χώρας όπου κατοικούν οι ίδιοι και όπου ανατρέφουν τα παιδιά τους.

Παρόλες λοιπόν τις λεγόμενες οριζόντιες περικοπές μισθών (ασχέτως ικανοτήτων και προσωπικής παραγωγικότητας) και την επιβολή έκτατων και μεγάλων φόρων, το χρέος αυξήθηκε και αυτό είναι αντικειμενικά αποτυχία της οικονομικής πολιτικής που ασκήθηκε. Από μόνο του το γεγονός αυτό, απαιτεί καταρχήν αναθεώρηση της πολικής τακτικής της κυβέρνησης κι αν αυτό θεωρεί ο Πρωθυπουργός ότι γίνεται με την παράκληση για συναίνεση, είναι προφανές  ότι είναι μια κάλπικη παράκληση που πιο πολύ ως πρόκληση εκλαμβάνεται.

Το δημόσιο χρέος αυτό, δημιουργήθηκε κυρίως τα τελευταία δέκα (10) έτη και έχουν εξηγηθεί οι πηγές του. Οι σύγχρονοι πολιτικοί, των δύο κυβερνητικών πολιτικών κομμάτων, συμφωνούν ότι η κακοδιαχείριση φταίει για αυτά. Όλοι τους αναγνωρίζουν ευθύνες και στο δικό τους κόμμα αλλά κυρίως στο άλλο κόμμα κι επειδή είμαι καλοπροαίρετος τους πιστεύω όλους τους.

Όμως αν όντως τα εννοούσαν όλα αυτά, θα έπρεπε να έχουν όλοι τους παραιτηθεί αυτοβούλως και να έχουν αποσυρθεί από την πολιτική σκηνή.

Όλοι τους!

Οι πολιτικοί όμως έχει αποδειχτεί ότι είναι ιδιαιτέρως χονδρόπετσα και συμφεροντολόγα οικονομικά ζώα πρωτίστως (κατά τον ψευδοΑριστοτέλη)  οπότε προτιμούν να επιμένουν να προσπαθούν να μας πείσουν για την χρησιμότητά τους. Όμως έτσι προκαλούν στους καλοπροαίρετους πολίτες –που είναι η πλειοψηφία- σύγχυση. Μάλιστα, ταυτίζοντας το εαυτό τους με το πολίτευμα, προκαλούν ζημιά στην Δημοκρατία και τα φάσκελα που προορίζονται για αυτούς –ή για κάποιους από αυτούς- επεκτείνονται σημειολογικώς και στους θεσμούς, όπως η Βουλή που οι πολιτικοί ως βουλευτές οφείλουν να υπηρετούν. 

Επιμένουν όμως να δημιουργούν ελπίδες στους ψηφοφόρους τους ότι αυτή την φορά κάτι καλύτερο θα γίνει. Το καράβι βυθίζεται –κατά τα λεγόμενά τους- αφού αυτοί άνοιξαν τρύπες στο σκαρί κι αυτοί επιμένουν να θέλουν να κάνουν κουμάντο. Ε, πώς να μην τσαντίζεται ο κόσμος!

Η πολιτική πρόταση που αρχίζει να διαμορφώνεται τώρα, είναι η αλλαγή της κυβέρνησης με άλλη, από το άλλο κόμμα, και προφανώς δεν μπορεί να είναι πειστική. Μάλιστα κάποιες τελευταίες δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν την τάση αυτή αλλά σε πολύ επίπεδα μη αυτοδυναμίας.

Ο κάθε συγκεκριμένος πολίτης δεν εμπιστεύεται τους ασκούντες την Διοίκηση του Κράτους –προσοχή, και όχι της Κυβέρνησης- και για αυτό αντιδρά, έστω και σπασμωδικά. Σε μία έξαρση εγωισμού, δεν αναγνωρίζει καμία αυθεντία, στρέφεται εναντίον όλων.  Δεν θεωρεί εαυτόν συνυπεύθυνο αυτής της κατάστασης –έτσι του καταλογίζουν οι πολιτικοί- αν και παραδέχεται ότι και αυτός δεν είναι . . . άγιος. Ακόμα όμως και η μη συμμόρφωση του με τους νόμους και κανονισμούς θεωρείται ιδιαίτερη ικανότητα από μέρους του –"μαγκιά"- και είναι ακόμα ένας λόγος για να μην δέχεται να πληρώσει το όποιο τίμημα, οικονομικό ή άλλο, του καταλογίζεται.

Όλο αυτό που περιέγραψα λέγεται «το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδος» σήμερα αλλά μάλλον είναι και ες αεί.

Κάθε ένας από εμάς έχει την τάση να προτείνει λύση και πράγματι κατά μόνας ή συλλογικώς, γινόμαστε αποδέκτες λύσεων και απόψεων για το τι πρέπει να γίνει.

Πρόσφατα κάποιοι πολίτες και συμπολίτες μου, πρότειναν την κυριαρχία της μιας εξουσίας (Δικαστική) πάνω στις άλλες (Νομοθετική – Βουλή και Εκτελεστική - Κυβέρνηση. Διότι όταν απειλείς με εξώδικες καταγγελίες τους βουλευτές αυτό κάνεις.

Σε άλλους καιρούς αυτό θα χαρακτηριζόταν απόπειρα αλλοίωσης του πολιτεύματος αλλά σήμερα όπου καμία από τις εξουσίες του δημοκρατικού πολιτεύματος δεν μπορεί να θεωρηθεί «αμόλυντη» η κατάργηση της ανεξαρτησίας των εξουσιών, για μερικούς, είναι μια κάποια λύσις.

Δεν είναι!

Εάν υπάρχει κάποια λύση στο σήμερα φαινόμενο αδιέξοδο –κι έχω σχολιάσει και στο παρελθόν την γνωστή φράση «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»- αυτή βρίσκεται στην ενότητα των δρώντων πολιτών, στην συζήτηση ανάμεσα στους πολίτες χωρίς χαρακτηρισμούς και βρισιές και στην αξιοποίηση των πολιτικών εργαλείων που το Δημοκρατικό πολιτικό σύστημα διαθέτει.

Υπάρχει λοιπόν η κεντρική πολιτική σκηνή όπου παίζουν οι βουλευτές που ο καθένας μας έχει επιλέξει να τον εκπροσωπεί κι εκεί οι επιλογές γίνονται με εθνικής σημασίας και βαρύτητας κριτήρια. Εδώ είναι ελάχιστες οι δυνατότητες που έχει ο κάθε πολίτης για άμεση παρέμβαση πέρα από τον θόρυβο στις πλατείες.

Υπάρχει όμως και η περιφερειακή πολιτική σκηνή όπου οι πολιτικοί και κομματικοί παράγοντες έχουν ονοματεπώνυμο και σχετικά εμφανή πολιτική συμπεριφορά.

Το να παραιτηθούν οι βουλευτές και να ξαναγίνουν εκλογές, δεν είναι λύση εφόσον στις επερχόμενες εκλογές οι ίδιοι θα εμφανιστούν για να δεσμευτούν για τα ίδια. Πριν παραιτηθούν λοιπόν, να εξηγήσουν!

Αργά αλλά σταθερά νομίζω ότι έρχεται η χρονική στιγμή για να κάνει ο καθένας μας το καθήκον του: όχι μόνο να καταλογίσει ευθύνες αλλά να αναλάβει και ο ίδιος τις δικές του, κατά το μερίδιο του, πολιτικές ευθύνες.

Τώρα που σηκώνομαι από τον καναπέ και καθώς τεντώνομαι για να ξεμουδιάσω από την πολύχρονη ξάπλα και την παρακολούθηση του πολιτικού ριάλιτι, που νόμιζα ότι δεν με αφορούσε, ας κάνω ακόμα κάτι απλό: ας αρχίσω να σκέφτομαι και να μιλάω με τον διπλανό μου και, που ξέρεις, μπορεί να αποφασίσω να μπουκάρω στο στούντιο όπου γυρίζονται τα επόμενα επεισόδια από το πολιτικό μας θρίλερ