Είναι προφανές ότι έχουμε μπει για τα καλά στην κρίση. Μια κρίση που το έχουν πει και αποδείξει πολλοί ότι δεν είναι μόνο οικονομική αλλά κυρίως ηθική και πολιτική.
Είναι επίσης προφανές ότι όσο τα πράγματα θα πηγαίνουν προς το χειρότερο, η σύγχυση θα κυβερνάει τα μυαλά των ανθρώπων και θα ανακατεύει ιδεολογίες και μύθους.
Το περασμένο σαββατοκύριακο, στην διάρκεια των εκδηλώσεων για την Εθνική Εορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940, όλες οι πλευρές της σύγχυσης ήταν ανησυχητικά παρούσες. Θα σχολιάσω στη συνέχεια μερικές αναρτήσεις που είδα στους δικτυότοπους της γειτονιάς μας.
Στη Λάρισα, ένας έφηβος στην διάρκεια της παρέλασης επιδεικτικά φασκελώνει τους επισήμους –ας πούμε το «σύστημα»- και προκαλεί αναταραχή στα ιστολόγια και σωρεία σχολίων.
Το «σύστημα» δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από το φάσκελο του νεαρού. Πρέπει όμως να τρέμει εάν η χειρονομία αυτή εκφράζει μια βαθειά αποστροφή προς το σύστημα και κυρίως εάν με τον τρόπο αυτό οι νέοι εκδηλώνουν την θέληση τους για έναν άλλο τρόπο ζωής. Είναι όμως έτσι;
Όταν αναλύουμε τα γεγονότα δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα του υποκειμενισμού και να μεταφράζουμε αυτά που συμβαίνουν συμφώνως με τις δικές μας προσωπικές ή κομματικές επιδιώξεις.
Κάθε κίνηση εξευτελισμού των καθεστωτικών θεσμών δεν είναι πάντα θετική. Ή για να το πω αλλιώς, η επαναστατική στάση ενάντια στο καθεστώς δεν είναι μόνον η ξεδιάντροπη απόρριψη του με χειρονομίες και συνθήματα.
Όποιος δεν θέλει να παρελάσει, διότι θεωρεί τη παρέλαση –όπως και πιστεύω ότι είναι- επίδειξη μιλιταριστικού πνεύματος και δημιούργημα φασιστικών καθεστώτων (σε εμάς εκείνου της 4ης Αυγούστου 1936), μπορεί να μην πάρει μέρος. Εάν οι μαθητές θέλουν, μπορούν να κάνουν μιαν άλλη εκδήλωση εκείνη την ημέρα.
Αλλά το ότι θεωρείται αυτομάτως πολιτικός ριζοσπαστισμός το να ασχημονεί κάποιος ενάντια σε επισήμους και σύμβολα, είναι διπλή ένδειξη:
· Της αδυναμίας εκείνων που επιδοκιμάζουν τη στάση του μαθητή να κάνουν μια πιο αποτελεσματική επικοινωνιακά εκδήλωση απόρριψης προς το «σύστημα»
· Της αδυναμίας όλων όσοι καταφέρονται ενάντια στη συγκεκριμένη κυβέρνηση αλλά και ενάντια στο «σύστημα» να κερδίσουν τις ψυχές των νέων με τα δικά τους οράματα.
Το φάσκελο είναι έκφραση αμυντικού ή απελπισμένου μηδενισμού την έχω ξανασχολιάσει.
Θέλω όμως να πω ότι η μορφή της αντίδρασης είναι συχνά ένδειξη της άποψης που μεταφέρεται με την αντίδραση αυτή. Πολλοί πιστεύουν ότι το ήθος είναι ίδιο του συντηρητισμού και με αυτή την ψευδή άποψη, συχνά προκλητικές «άσεμνες» ενέργειες, έγιναν από νέους που δήλωναν την περιφρόνηση τους για την ψεύτικη εικόνα της κοινωνίας. Αλλά τα κινήματα που έμειναν στην μορφή, στο τύπο, στη χειρονομία, σύντομα έγιναν μόδα και απορροφήθηκαν χωρίς να προκαλέσουν τις αλλαγές που ισχυρίζονταν ότι ήθελαν.
Κι όμως εκείνοι που ανέτρεψαν κοινωνικά και πολιτικά συστήματα δεν έμειναν στην σημειολογία προκλητικών χειρονομιών. Είχαν καταλάβει ότι η δημιουργία της νέας κοινωνίας, της χωρίς αντιφάσεις ανάμεσα στην ουσία και το φαινόμενο, απαιτεί σοβαρότητα και όχι «πλάκα». Για αυτό και φρόντισαν να εκδηλώσουν την περιφρόνηση τους προς το κάθε «συστήμα» και τις αξίες του, όχι ασχημονώντας αλλά διατυπώνοντας με επιχειρήματα και με σαφήνεια τη θέληση τους για τη δημιουργία μιας άλλης κοινωνικής κατάστασης. Κι εκεί που έκαναν «πλάκα» ήταν όταν ετίθετο το δίλημμα περί της ακεραιότητας της ζωής τους ή των αξιών τους: τις αξίες τους δεν τις διακωμώδησαν ποτέ!
Την επόμενη φορά που κάποιος νεαρός την ώρα της απονομής, για παράδειγμα, βραβείων σχολικής επίδοσης στο σχολείο, δείξει –κυριολεκτικά- τα αχαμνά του προς το «σύστημα» οι θαυμαστές του σημερινού φασκελώματος, εκστασιασμένοι θα τον αναδείξουν σε ήρωα της επανάστασης, κολακεύοντας την νεανική του ανωριμότητα.
Στο ίδιο θέμα θεωρώ απαράδεκτο –και γελοίο προς το παρόν- το φαινόμενο νεαρών Ευέλπιδων, που με καθοδήγηση ή χωρίς, έκαναν σημειωτόν και ξελαρυγγιάζονταν τραγουδώντας το ξεπερασμένο ιστορικά «Μακεδονία ξακουστή».
Το πάθος των νέων ανθρώπων είναι πάντα υποβλητικό και συγκινεί με την αγνότητα του. Αλλά αυτή η επίδειξη των νεαρών αξιωματικών γελοιοποιούσε τους ίδιους και την αποστολή τους και δεν είχε καμία σχέση με την αγάπη προς την πατρίδα και τον σεβασμό προς τους θεσμούς.
Μερικοί είπαν πως οι μούντζες είναι το πρώτο στάδιο για την κρεμάλα. Πράγματι, από τη μούντζα μέχρι τη κρεμάλα είναι μικρή η απόσταση. Με την εκτέλεση, μπορεί να υπάρξει εκτόνωση και πρόσκαιρη ικανοποίηση του λεγόμενου «περί δικαίου αισθήματος» των πολιτών αλλά η κάθαρση για τη Δημοκρατία μας είναι πολύ μακριά.
Ποτέ οι κρεμάλες και τα εκτελεστικά αποσπάσματα δεν έλυσαν το πρόβλημα της Δημοκρατίας. Μετέθεσαν στο μέλλον και τελικά άφησαν ανεκπλήρωτους τους πόθους των πολιτών για αξιοκρατία. Πιο εύκολο στις εξουσίες ήταν, αφού κοιμίσουν με μερικές εκτελέσεις και απαγχονισμούς το πόπολο, να εκμαυλίσουν και να διαστρέψουν τις συνειδήσεις των πολιτών κάνοντας τους οπαδούς και «δικά μας παιδιά».
Θεωρώ πάντως και αυτό ένα άλλο σημάδι σύγχυσης αλλά και ένδειξη ακυβερνησίας. Όταν η Κυβέρνηση της χώρας δεν μπορεί να οργανώσει ούτε μια παρέλαση εθνικής επετείου, δεν μπορεί να προστατέυσει το κύρος βασικών θεσμών και λειτουργιών του πολιτεύματος, πως θα μπορέσει να εμπνεύσει τους πολίτες για πιο σοβαρά και ουσιαστικά εγχειρήματα;
Τέλος, με αφορμή τα γεγονότα αυτών των ημερών, διάβασα κείμενο εδώ και επιβεβαίωσα τη σύγχυση που υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό.
Με εκφράσεις όπως «. . . Η κρίση σήμερα ξεβρακώνει όλο αυτό το μεταπολιτευτικό σύστημα, τραβάει το κουρέλι της βερεσέ ευμάρειας και φαίνονται όλες οι κακοφορμισμένες πληγές μας στους θεσμούς, στην οικονομία, την παιδεία, την άμυνα και την εξωτερική πολιτική, τα ΜΜΕ. . . . Η ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας σε υγιείς βάσεις είναι ο μόνος δρόμος. Κι αυτές οι υγιείς βάσεις προϋποθέτουν ένα ελληνικό λαϊκό και πατριωτικό κίνημα που θα κινητοποιήσει στην βάση όλες τις υγιείς και ρωμαλέες δυνάμεις της Πατρίδας . . . Αυτό δεν μπορεί να γίνει με κατάλυση θεσμών και συμβόλων αλλά ούτε και με καλούς τρόπους. Πάντα «η δύναμη βρίσκεται στις γροθιές κι όχι στα καλοσυνάτα πρόσωπα».
Ο τίτλος της ανάρτησης ήταν επίσης προκλητικός: «Λαϊκό και πατριωτικό κίνημα με καλούς τρόπους δεν γίνεται», και παρέπεμπε στα γεγονότα της Εθνικής επετείου. Σαν να επρόκειτο για κάποιο κείμενο αριστερής ομάδας. Και όμως, ο συντάκτης του, νέος διανοητής της «λαϊκής δεξιάς» και «παρά τω Προέδρω Αντώνη», περιόρισε την επαναστατικότητα του στο αντί-Μητσοτακικό μένος του ισχυριζόμενος εντέλει ότι «η Νέα Δημοκρατία ως κόμμα εξουσίας . . . έχει λαϊκή πατριωτική βάση και αρχηγό που μετέχει του Ελληνικού Τρόπου: τον Αντώνη Σαμαρά και ότι θέλει να γίνει ένα Ελληνικό κίνημα με Έλληνα ηγέτη».
Στο κείμενο αυτό υπάρχουν και οι ακόλουθες διαπιστώσεις που είναι «κλεμμένες» από κείμενα του ΚΚΕ (αν διαγράψεις κάποιους όρους όπως «νοικοκυραίοι»): «Οι πολλοί, οι άνθρωποι που αντιδρούν, εξεγείρονται και σηκώνουν πια και χέρι, είναι απ’ όλα. Δεξιοί κι αριστεροί, νοικοκυραίοι, δημόσιοι κι ιδιωτικοί. Αντιδρούν ενστικτωδώς, ακόμη όμως κι όταν κάνουν λάθος από οργή, δεν είναι μειοψηφία. . . . Το χρέος της παράταξης μας δεν είναι να καταστείλει την λαϊκή οργή αλλά να την εκφράσει, να την μετατρέψει σε δύναμη αναδημιουργίας της Πατρίδας».
Όλοι εκείνοι που «αγκαλιάζουν» τις «τυφλές», αυθόρμητες αντιδράσεις του «λαού», και ειδικά των νέων ανθρώπων, από τον Λαζόπουλο μέχρι την . . . «λαϊκή Δεξιά», δεν έχουν καμία σχέση με την ουσία της πολιτικής αλλαγής που έχουμε όλοι ανάγκη.
Το καινούργιο πολιτικό σκηνικό ετοιμάζεται στα παρασκήνια. Από όλους μας αλλά και τον καθένα χωριστά, εξαρτάται το αν θα είναι κάτι πραγματικά νέο ή ξαναζεσταμένη σούπα από τα κομμάτια και τα περισσεύματα του ξευτιλισμένου σήμερα.
Κύριε Ερμο Καστριώτη ,οφείλετε πάντως να παραδεχτείτε ότι οι Ευέλπιδες κατ΄αντιστοιχία με τους υπόλοιπους φοιτητές δεν κάρφωσαν ούτε εχτισαν την πόρτα του προϊσταμένου τους ( βλέπε Πρύτανη) γεγονός που οπως και άλλα δεν έχετε καταπιάσει..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝέα παιδιά ( μας ) είναι, βράζει το αίμα τους , ε δεν είχαν ανέβει στην Θεσσαλονίκη για βόλτα αλλά για παρέλαση..δεν παρήλασαν βέβαια..και αυτό προφανώς κάπως τους κόστισε..δεν έβγαλαν τ΄αρματα στους δρόμους (ούτε είναι κορόϊδα να το κάνουν τον αιώνα τον άπαντα) σημειωτόν έκαναν ..-φώναζε και ο κόσμος να παρελάσουν τους έπιασε το ελληνικό...κακό είναι και αυτό?
και πως τους θέλετε τους Εέλπιδες..δεν μας είπατε ..''κοτούλες''?
Αυτοί είναι το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα?....ο κόσμος έχει χάσει τον μπούσουλα,το μέλλον μας αβέβαιο..τα παιδιά μας άνεργα χωρίς προοπτική..
Τραγούδησαν και τη ''Μακεδονια Ξακουστή'' ξεπερασμένο για εσάς επίκαιρο για άλλους...
Προσωπικά δεν θα είχα αντίρρηση να τραγουδούσαν και τον ύμνο του ΕΑΜ αρκεί να εξύψωνε το ηθικό τους ,τώρα γιατί δεν τους βγαίνει παρόλο που είναι παιδιά κυρίως από λαϊκα στρώματα δεν γνωρίζω..
Όλοι γνωρίζουμε ότι μέχρι να καταργηθεί η θητεία , οι ένοπλες δυνάμεις κλπ και να ζησουμε σε μια περιοχή με αγγέλους αυτά τα παιδιά πρέπει να προετοιμάζονται για δύσκολες ατομικές και οικογενειακές καταστάσεις, να μαθαίνουν την τέχνη του πολέμου και αχρείαστη να είναι..
και σίγουρα το ελληνικό έθνος άλλοι το γελοιοποίησαν ( αυτοί που εξργύρωσαν την αντίσταση στη χούντα κάνοντας την πολιτική επάγγελμα)
Για όλα αυτά δηλαδή για να ανταπεξέλθουν το μόνο που χρειάζονται είναι το ηθικό..και να είστε σίγουρος οτι τραγουδώντας το ''Χαρωπά τα δυό μου χέρια να χτυπώ ζουζούνια'' δεν πρόκειτε να τους εξυψωθεί ποτέ.
Την καληνύχτα μου στον μπαμπά των blogger του Δήμου μας.
ΈΡΜΕ ,πολύ ανακατεμένα μας τα λές. Ξ.Μέλις
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το χαρακτηρισμό ¨ξεπερασμένο ιστορικά¨ δίνεις το δικαίωμα να νομίζω ότι ψάχνεις την παραμικρή αστοχία αυθόρμητων κινήσεων (άρα με ατέλειες) για να διαφοροποιηθείς από αυτές. Πάνω στη βιάση σου όμως δεν πρόσεξες ότι (πιθανώς τυχαία) οι στίχοι του τραγουδιού είναι τόσο επίκαιροι μιλώντας για τα ιδανικά και τα πρότυπα των Ελλήνων. Αμφιβάλλω λοιπόν αν σκέφτηκες αυτόν τον χαρακτηρισμό πάνω στη βιάση σου να διαφοροποιηθείς από τη "μάζα". Μη φοβάσαι Έρμε, δε θα σε πει κανείς πλέμπα. Δεν χρειάζεται όμως να υπερασπίζεις ανθρωπάκια, που παίρνουν από το Ελληνικό λαό 440.000 ευρώ ετήσια αμοιβή, για να κωφεύουν. Οι θεσμοί δεν απειλούνται από την κοινωνία, αλλά από τους εκπροσώπους τους. Και μόνον από αυτούς εξευτελίζονται και ουσιαστικά αυτοκαταλύονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Ξ. Μελις,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μια συζήτηση είναι καλό να λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους. Όταν ανταλλάσσουμε απόψεις με ειλικρίνεια και με αληθινό ενδιαφέρον για να βρούμε την αλήθεια, τότε καμία διαφωνία δεν πρέπει να μας τρομάζει.
Δηλαδή, δεν νομίζω ότι τα λέω μπερδεμένα αλλά διαφωνώ με το πνεύμα και το γράμμα του σχόλιου σου –όπως και με εκείνο της ανάρτησης των ΘΕΣΠΙΑΚΩΝ- και αυτό είναι ίσως που δεν σου αρέσει. Καθαρά και ξάστερα και χωρίς μπερδέματα.
Μπορεί να ισχυριζόμαστε με αρβανίτικο χιούμορ ότι το κρέμασμα ή το σφάξιμο στο γόνατο του κάθε προδότη, είναι αυτό που χρειαζόμαστε αλλά είναι λάθος αυτή η προσέγγιση να αποτελεί πολιτικό στόχο. Όταν καλείς τον πεφωτισμένο Ηγέτη ή Κόμμα να εκδικηθεί για πάρτη σου, οι εκτελεστές του είναι ήδη μέσα κι ακονίζουν το μαχαίρι που για εσένα προορίζεται.
Λίγο πριν θα έχει εξολοθρευτεί ο διάλογος!
Στις μέρες που έρχονται η υπόμνηση αυτή πιστεύω ότι είναι χρήσιμη.
Αγαπητέ γείτονα Νίκο Λάμπρου, καλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν χρειάζεται ο πληθυντικός ανάμεσα μας, που άλλωστε μας ήρθε από την Εσπερία: δεν υπήρχε πληθυντικός στις προσφωνήσεις στην δική μας αρχαία Ελλάδα.
Σε μια τέτοια περίοδο, με πολύ κακή ψυχολογία του κόσμου και με την αβεβαιότητα να κυριαρχεί, ασχολούμαι με το συγκεκριμένο βίντεο για τους Ευέλπιδες, στην ματαιωμένη παρέλαση στην Θεσσαλονίκη, διότι νομίζω ότι έχει σχέση με την ουσία της κοινωνίας μας.
Θα μπορούσα να αναλύσω σημειολογικά το βίντεο και να πω ακόμα πιο πολλά που δεν θα κολάκευαν καθόλου την Σχολή Ευελπίδων αλλά και εμάς, που πληρώνουμε το κόστος λειτουργίας της.
Να, το να κάνει η διμοιρία παρελάσεως σημειωτόν, έστω και για να συγχρονίζει βηματισμό και ρυθμό, παραπέμπει σε μια κοινωνία σε στάση κυριολεκτικά. Κρίνοντας από την θεατρικότητα που ο αξιωματικός με την στολή παραλλαγής εξηγούσε την όλη σκηνή, μόνο θλίψη αισθάνθηκα. Είναι δυνατό να βλέπαμε μια τέτοια σκηνή με σπουδαστές του Γουέστ Πόιντ ή της Γερμανικής στρατιωτικής ακαδημίας ή της Ρωσικής; Υπήρχε περίπτωση να άφηναν του μελλοντικούς αξιωματικούς εν μέσω του πλήθους ως αρρενωπές μαζορέτες να δίνουν αυτή την γελοία –δικός μου χαρακτηρισμός- παράσταση;
Αυτό πάλι «το ελληνικό» τι είναι πάλι; Από πότε η τήρηση κανονισμών και ο ορθολογισμός της στρατιωτικής εκπαίδευσης συμπληρώνεται με ψυχολογική ένεση εθνικισμού και πατριωτισμού με ημιμάθεια; «Ελληνικό» για εμένα είναι η ανάλυση του Θουκυδίδη, του Κολοκοτρώνη και –γιατί όχι- της τακτικής του ΕΛΑΣ αλλά και του τρόπου εκπαίδευσης των αξιωματικών του ΕΛΑΣ στη σχολή της Ρεντίνας. Και μάλλον το εμβατήριο του ΕΛΑΣ, εάν δεν είχε αφεθεί να μονοπωληθεί από τους αριστερούς πολίτες και να μετατραπεί σε πολιτικό σύνθημα αφού αυτοί χρεώθηκαν με τιμητικές διώξεις την Εθνική Αντίσταση, είναι πιο κατάλληλο για νεαρούς αξιωματικούς.
Η έκφραση «παιδιά είναι, το αίμα τους βράζει» εάν δεν είναι γλωσσική παραδρομή, για το «κουβέντα να γίνεται» , είναι κατά τη γνώμη μου εντελώς λάθος. Ο αξιωματικός από το πρώτο έτος των σπουδών του είναι αξιωματικός όπως και ο μηχανικός όπως και ο δικηγόρος. Δεν είναι παιδιά. Οι σπουδές δεν τους ωριμάζουν αλλά τους δίνουν εκείνα τα γνωστικά εφόδια για να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Εάν με «αυτό το αίμα που βράζει» θα παίρνουν αύριο αποφάσεις, την ώρα της μάχης, και όχι με την ψυχραιμία ενός ηγέτη, τότε καταλαβαίνεις πολύ καλά γιατί θα έχουμε τόσα θύματα – μάρτυρες και τόσα λίγα αποτελέσματα – νίκες δηλαδή.
Εάν το ηθικό των αυριανών αξιωματικών του στρατού μας έχει ανάγκη από τέτοια εμψύχωση, τότε θα πρέπει να προβληματιστούμε όλοι μας πολύ σοβαρά για την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσής τους, που είναι άμεσα συνδεμένη με την επαγγελματική τους απόδοση στην αποστολή τους. Δεν έχω άμεση εμπειρία της εκπαίδευσης των μελλοντικών αξιωματικών αλλά είμαι βέβαιος ότι με τέτοια τρικ δεν αναβαθμίζεται η εικόνα τους.
Προφανώς, τέλος, δεν είναι δουλειά τους η αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού» και όταν το έκαναν στο παρελθόν, δεν αποδείχθηκαν κορόιδα αλλά ανίκανοι και γελοίοι εγκληματίες. Η δημοκρατία που δεν μπορεί να προστατέψει τον εαυτό της –οι πολίτες δηλαδή- δεν υπάρχει. Η ταφόπλακα με ερπύστριες είναι το τυπικό μέρος της τελετής.
Με αυτά που βλέπω πάντως, νομίζω ότι το διαλυτικό κλίμα μηδενισμού που υπάρχει γενικά σε χώρους όπου σπουδάζουν οι νέοι μας, τα παιδιά μας, και όπου τα απαράδεκτα φαινόμενα που ανέφερες με τις ομηρίες πρυτάνεων και προέδρων τμημάτων, δεν αφήνουν ανεπηρέαστη τη Σχολή Ευελπίδων. Ακόμα κι όταν οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι αποδείχνονται ανεπαρκείς, οι νεαροί αξιωματικοί πρέπει να εκπαιδεύονται στην τήρηση των κανονισμών και των νόμων της Δημοκρατίας και όχι στην υποκειμενική και φανατική επιδίωξη για μιαν Ελλάδα δικών τους προδιαγραφών.
Καλησπέρα και σε εσένα φίλε 9:40
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως και με το Απολυτίκιο στην Εκκλησία, εκδηλώνεται συχνά μια τάση εκσυγχρονισμού όρων που αναφέρονται σε ξεπερασμένους και αντιδραστικούς θεσμούς (όπως ο Βασιλιάς, που ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Βασιλιάς είχε σχέση με τον Πλατωνικό Βασιλικό άνδρα και όχι με τον δικό μας «τέως»). Ή για να μην καλλιεργείται ο σωβινισμός, κατά την γνώμη των σύγχρονων εξουσιαστών, σε θούρια όπως το «Μακεδονία ξακουστή», οι τότε «μισητοί Βούλγαροι» μεταπολιτευτικά έγιναν «Βάρβαροι».
Όλα αυτά, κατά την γνώμη μου, εκφράζουν μια ανασφάλεια ως προς το παρελθόν μας και κυρίως μια έλλειψη δημιουργικής σύγχρονης παραγωγής τέτοιων τραγουδιών. Όχι ότι δεν υπάρχουν –όπως αυτό που αναφέρω στο προηγούμενο σχόλιο με τον ύμνο του ΕΛΑΣ, ή τα τραγούδια του Θεοδωράκη- αλλά η Εξουσία νομίζει ότι η «διόρθωση επί το δημοκρατικώτρον» θα μας σώσει τυπικά και ταυτόχρονα θα είμαστε ενωμένοι με το «ένδοξο παρελθόν».
Απορώ πως έχουν γλυτώσει τα κλέφτικα και δεν έγιναν οι Αγαρηνοί, οι Τούρκοι, και οι Λιάπηδες «γείτονες εν αντιδικία»!!!
Κατά τα άλλα, για ποια ιδανικά γίνεται λόγος στα συγκεκριμένα άσματα;
Οι στίχοι του συγκεκριμένου άσματος γράφτηκαν λίγο μετά τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-1913 και τότε ίσως είχε κάποιο επίκαιρο ενδιαφέρον. Μετά όμως; Όταν δεν λεγόταν για τους «Εαμοβούλγαρους» ή τους «Βούλγαρους του Παραπετάσματος» τι νόημα είχε;
Τα τραγούδια αυτά, όπως το «έχω μια αδελφή κουκλίτσα αληθινή» για την «Βόρειο Ήπειρο» είναι απόηχοι της «Μεγάλης Ιδέας» που με ένα σύντομο διάλλειμα εκεί στα 1919 – 1922, έμεινε ιδέα και πρόξενος καταστροφών και «όργανο» προπαγάνδας της Εξουσίας για έναν Ελληνισμό που δεν είχε καμία σχέση με τους πολίτες αυτής της χώρας.
Αυτό ακριβώς είναι και το θέμα μου: ενώ θα έπρεπε να σκεφτόμαστε και να μιλάμε επί πολύ συγκεκριμένων θεμάτων που μας απασχολούν σήμερα, προτιμάμε να «δραπετεύουμε» σε μεγάλα λόγια για έναν Ελληνισμό που δεν είμαι σίγουρος ότι υπήρξε αλλά είμαι βέβαιος ότι δεν πρόκειται να υπάρξει έτσι όπως μας τον παρουσιάζουν οι «υπερπατριώτες» που πολύ εύκολα χαρακτηρίζουν τον αντιφρονούντα «προδότη».
Σωστή η διαπίστωσή σου «Οι θεσμοί δεν απειλούνται από την κοινωνία, αλλά από τους εκπροσώπους τους. Και μόνον από αυτούς εξευτελίζονται και ουσιαστικά αυτοκαταλύονται – αυτοδιαλύονται εννοείς μάλλον» αλλά πρέπει να διευκρινίσουμε κάτι: οι θεσμοί ανήκουν και σε εμάς κι αν οι εκπρόσωποι μας δεν τους τιμούν, εμείς πρέπει να τους προστατέψουμε και όχι να τους δώσουμε το τελειωτικό κτύπημα.
Ερμε,μια κουβέντα είπα ....ότι πολύ μπερδεμένα μας τα λές. Τώρα γιατί μπερδεύεις και άλλα πράγματα εγώ δεν μπορώ να τα ξεμπερδέψω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞ.Μέλις
το απόλυτο ΧΑΟΣ και στις αναρτήσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήπαντού ΧΑΟΣ
βλέπετε δεν υπάρχει αντίστοιχη λέξη σε καμιά άλλη γλώσσα του κόσμου
Αλλά στο ΧΑΟΣ θα βρεις την τάξη όπως στο σύμπαν
και στην φύση
οι αλλαγές γίνονται αργά όχι σε μια μέρα
άλλωστε τι είναι αυτή η στιγμή για την χώρα μας μπροστά στην αιωνιότητα ?