Η επανάσταση της αδράνειας

Πήρα το ακόλουθο ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ από το Δημαρχείο μας

Αλίαρτος    13/10/2011

  Ενημερώνουμε τους Δημότες μας ότι στα πλαίσια των κινητοποιήσεων, που εξήγγειλαν  οι εργαζόμενοι στους Δήμους, ενάντια στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και στις περικοπές των αποδοχών και των εργασιακών δικαιωμάτων τους, έχουν προβεί σε καταλήψεις των Δημαρχείων, μεταξύ των οποίων και του Δήμου Αλιάρτου έως 19-10-2011. Οι υπηρεσίες λειτουργούν με προσωπικό ασφαλείας για επείγουσες περιπτώσεις.

Δηλαδή σε ποιόν ασκείται πίεση; Όταν καταλαμβάνεται το Δημαρχείο, πως «πιέζεται» η κυβέρνηση της τρόικας; Επειδή δεν θα εξυπηρετηθούν οι δημότες του Δήμου μας, θα αλλάξουν οι συνειδήσεις μας και θα ψηφίσουμε όλοι . . . το άλλο κόμμα, που πριν δύο χρόνια μας κυβερνούσε για να διαδεχτεί ετούτη την κυβέρνηση των λεφτών που υπήρχαν αλλά στο μεταξύ κουρεύτηκαν. Και το άλλο κόμμα, η ΝΔ, θα διαπιστώσει ως κυβέρνηση ότι οι πιστωτές μας δεν δέχονται τα καλύτερα, τα δικά της επιχειρήματα και το μόνο που θέλουν είναι τα λεφτά τους οπότε θα την υποχρεώσουν να κάνει τα ίδια. Το ερώτημα γιατί ο Σαμαράς βιάζεται να γίνει Πρωθυπουργός ανήκει στην ψυχανάλυση αλλά δεν είναι αυτό που με ενδιαφέρει εδώ.

Ταυτόχρονα με το Δήμο μας, παρόμοιες κινήσεις γίνονται σε όλους σχεδόν τους κοινωνικούς χώρους, σε οργανισμούς και επιχειρήσεις του Δημόσιου Τομέα. Ειδικά η «κατάληψη» έχει γίνει μορφή πάλης για κάθε πρόβλημα. Με το παραμικρό και χωρίς να έχουν εξαντληθεί οι προϋποθέσεις μιας κορύφωσης του αγώνα, η λύση είναι η «κατάληψη». Ίσως με τον τρόπο αυτό δεν μπορεί να αφαιρεθεί ο μισθός του καταληψία και σε τέτοιους καιρούς δεν είναι να χάνεις ευρώ. Ίσως.

Στις ιδιωτικές επιχειρήσεις στο μεταξύ, όπου οργιάζει η εργοδοσία, δεν κουνιέται φύλλο. Κανείς δεν διανοείται να κάνει «κατάληψη» και οι μόνοι που κάνουν κάτι είναι οι ίδιοι οι επιχειρηματίες που κάνουν «εγκατάλειψη» από επενδύσεις και σχέδια ανάπτυξης εν αναμονή καλύτερων ημερών.

Τον παλιό καιρό, όταν ο σοσιαλισμός ως πρώτο στάδιο προς την κομμουνιστική κοινωνία ήταν ακόμα όραμα κι επιδίωξη,  όλα όσα συμβαίνουν θα ήταν η περιγραφή μια προεπαναστατικής κατάστασης: υπουργεία καταλαμβάνονται, εργαζόμενοι δηλώνουν ευθαρσώς ανυπακοή και δεν έχουν καμία δυσμενή συνέπεια, αστυνομικοί βιαιοπραγούν με βάναυσο τρόπο και κανείς δεν τιμωρείται, απόστρατοι μπουκάρουν στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας (ή Εξοπλισμών;) και δεν αντιδρά κανείς, η δικαιοσύνη δεν ασκεί διώξεις κι όταν το κάνει –όπως στο ποδόσφαιρο με τους στημένους αγώνες και τον «αγαπούλα»- το αποτέλεσμα είναι προκλητικώς αντίθετο με την κοινή λογική. Κι όταν πρόκειται για συμφωνημένες και δίκαιες δαπάνες, οι Ελεγκτές - Δικαστές δεν εγκρίνουν κονδύλια για βιβλία ή για τις πληρωμές δημοτικών υπαλλήλων στο όνομα της εξοικονόμησης και με διάφορες τυπικές προφάσεις και πάλι δεν τιμωρείται κανείς.

Οι λεγόμενες κοινωνικές λειτουργίες του κράτους (μάζεμα σκουπιδιών, παιδικοί σταθμοί, σχολεία,  πανεπιστήμια, δημόσιες συγκοινωνίες, νοσοκομεία, κ.α.) είναι εντελώς διαλυμένες και στην γωνιά περιμένει ο κάθε εργολάβος, τρίβοντας τα χέρια του, για την αλά Βαλκάνια, ιδιωτικοποίηση, χωρίς όρια και προδιαγραφές.

Ο κατεξοχήν κρατικός μηχανισμός οικονομικής βίας, η εφορία, δεν λειτουργεί εδώ και χρόνια: ο φοροφυγάς είναι ο με επίσημο τρόπο ευνοημένος συναλλασσόμενος με το Δημόσιο: να «τα βρούμε» σε όλο και πιο χαμηλή βάση.

Ακούω τις δηλώσεις των συνδικαλιστών (του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κυρίως) και εξοργίζομαι με το θράσος τους. Το ίδιο παθαίνω ακούγοντας τα στελέχη του κυβερνητικού κόμματος να λένε ότι για όλα τα προβλήματα που φαίνεται ότι δεν υπάρχει λύση «φταίνε οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών». Κι ενώ στις κυβερνήσεις αυτές είχαν παρελάσει όλοι οι σημερινοί πολιτικοί, κανείς από αυτούς δεν αισθάνεται την ανάγκη να εξαφανιστεί κυριολεκτικά από το προσκήνιο και με ντροπή να χωθεί στα υπόγεια του σπιτιού του. Αντίθετα είναι όλοι τους παρόντες, έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους πολίτες κι εκθέτοντας εαυτούς στην λαϊκή κρίση, η οποία λαϊκή κρίση, χάρη στις προσδοκίες πελατειακής εξυπηρέτησης τους επιλέγει και πάλι ως αντιπροσώπους και νομοθέτες.

Το ωραίο είναι ότι ως προτεινόμενο διέξοδο από αυτή την επικίνδυνη παράσταση προτείνεται η διεξαγωγή εκλογών όπου η επιλογή θα γίνει ανάμεσα στους ίδιους τους γνωστούς που οδήγησαν το καράβι την ξέρα.

Ω, πόσο ηθελημένα αδύναμη είναι η μνήμη των πολιτών όταν πρόκειται για να βολευτεί κανείς!

Στις ημέρες μας, η ανεκτικότητα της Δημοκρατίας εξαντλείται στο κοινωνικό αυτοματισμό –φοβερός όρος!- το να στρέφεται μια κοινωνική ομάδα ενάντια στις άλλες και τα κρατικά όργανα να παρακολουθούν.

Μα ποιος και για ποιο λόγο συντονίζει αυτό το μπάχαλο;

Εάν δηλαδή αύριο γίνει ντου στη Βουλή και προπηλακιστούν βουλευτές και δεν αφεθούν οι αντιπρόσωποι του λαού να ψηφίσουν τον νέο προϋπολογισμό, ας πούμε, προφανώς και θα πρόκειται για αδρανοποίηση του κράτους αλλά δεν θα ξέρουμε από ποιόν και γιατί. Το βέβαιο είναι ότι κάποιοι «εργολάβοι» της εξουσίας θα είναι στη γωνιά για να αναλάβουν και το κράτος.

Η λεγόμενη Αριστερά χαιρετίζει όλα τούτα συλλήβδην και τα ερμηνεύει ως σχεδόν προεπαναστατική κατάσταση. Θεωρεί αυτομάτως υγιή την αντίδραση των δημοσίων υπαλλήλων ενάντια σε μια καταστροφική πολιτική που, πράγματι, ρημάζει κυριολεκτικά τα εισοδήματα τους και διαλύει το θεσμικό πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων: η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων εκεί που ήταν εντελώς αδιαπραγμάτευτη τώρα με νεολογισμούς όπως «εφεδρεία» έχει γίνει σχεδόν αποδεκτή.

Το ίδιο κάνει και για άλλες ομάδες (ταξιτζήδες) με όχι σαφή «ταξικό» προσανατολισμό και σίγουρα Νεοδημοκρατική πολιτική πατρωνία. Παλιότερα (φθινόπωρο του 2008) το ίδιο είχε πει για τις εξεγέρσεις στις φυλακές (Αλαβάνος).

Όμως κάθε εξέγερση δεν είναι προοδευτική. Κάθε αντίδραση στην επίσημη κυβέρνηση δεν είναι πάντα υπέρ των πολιτών. Ειδικά αυτές τώρα είναι επίδειξη απελπισμένης αντίδρασης με προδιαγεγραμμένες συνέπειες για τους αντιδρώντες ψηφοφόρους: το κλείσιμο τους στο μαντρί των κυβερνητικών κομμάτων.

Η αντίδραση αυτή των συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων δεν αλλάζει τις συνειδήσεις των συγκεκριμένων εργαζομένων. Απλώς τους κάνει να ψάχνουν άλλο «αφεντικό» για να τους «τακτοποιήσει». Μπορεί η «συμπαράσταση» των Αριστερών κομμάτων σ’ αυτούς τους αγώνες να φέρνει πρόσκαιρα μικρά εκλογικά οφέλη στα κόμματα αυτά, αλλά μακροπρόθεσμα καλλιεργεί την χωρίς αρχές εγωιστική απείθεια και τον τσαμπουκά και αυτό δεν έχει καμία σχέση με την αγωνιστικότητα όπως παραδοσιακά την εξεδήλωνε και προσπαθούσε να καλλιεργήσει η Αριστερά.

Τον παλιό καλό καιρό, με την σοσιαλιστική επανάσταση ποθητό ζητούμενο, όλη τούτη η κοινωνική ανυπακοή θα ζέσταιναν τις καρδιές των επαναστατών διότι θα προετοίμαζε το κλίμα για την τελική έφοδο στα Τσαρικά Χειμερινά ανάκτορα. Θα γινόταν προσπάθεια να συντονιστεί η κοινωνικά αντίδραση, να επεκταθεί και στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και κυρίως να διαμορφωθεί ενιαίος βηματισμός τόσο συνδικαλιστικά όσο και πολιτικά.

Αλλά τα κόμματα της Αριστεράς δεν μπορούν ακόμα να συμφωνήσουν σε ελάχιστα κοινά, θα συντονιστούν στους λαϊκούς αγώνες;

Πολιτικά μαγαζιά σαν θρησκευτικές ομάδες, αδιαφορούν στην πραγματικότητα για τις καυτές ανάγκες των πολιτών. Κι ενώ σε αυτούς τους καιρούς θα έπρεπε συντονισμένα και σοβαρά να είναι δίπλα στους εργαζόμενους για τις ακόμα πιο δύσκολες μέρες που θα ‘ρθουν, εκείνοι, οι καρεκλοκένταυροι, συμπεριφέρονται ως μοναχοί του Μεσαίωνα. Ο κάθε κομματικός μηχανισμός, τρεφόμενος από τον κρατικό προϋπολογισμό και ενισχυόμενος από τον ιστορική δέσμευση των ψηφοφόρων του, διακηρύσσει την δική του αλήθεια επιβεβαιώνοντας με αυτό ότι η έννοια «Αριστερά» θέλει προσδιορισμό και ίσως δεν υπάρχει πλέον έτσι όπως ιστορικά την γνωρίσαμε.

Μας περιμένουν δύσκολες μέρες και οι κοινωνικοί φορείς (σύλλογοι, σωματεία, σχολεία, Εκκλησία) πρέπει να σταθούν δίπλα στους πολίτες. Όχι με αίσθημα ελεημοσύνης για τους φτωχούς και τους ανέργους αλλά με επιδίωξη της στήριξης της αξιοπρέπειας των πολιτών και την εμφύσηση στον καθένα μας της πίστης στην συλλογικότητα και στην κοινή προσπάθεια. Μέσα από τη δοκιμασία αυτή πρέπει να εξέλθουμε όλοι πιο άνθρωποι και όχι απλώς σωσμένοι καταναλωτές.

Στον αγώνα αυτό ο Δήμος μας έχει τον δικό του ιδιαίτερο ρόλο και θα έπρεπε η μορφή του αγώνα των στελεχών και των υπαλλήλων του να αποβλέπει στην προσφορά ακόμα καλύτερων υπηρεσιών προς τους δημότες και ταυτόχρονα κτύπημα της κρατικής αυθαιρεσίας. Το Δημαρχείο θα έπρεπε να μένει ανοικτό και να γίνεται «κυψέλη» και στρατηγείο για την κοινωνική αλληλεγγύη και όχι να μένει κλειστό και να σωρεύονται στα γεμάτα σκουπίδια καλάθια τα πλαστικά ποτήρια με τους καφέδες των καταληψιών του.