Στην φωτιά οι καταληψίες των Εθνικών οδών!

Αγρότης που συμμετείχε σε κατάληψη κόμβου της Εθνικής οδού, στην Κόλαση με τον δαίμονα της φήμης και των διαδόσεων να τον βασανίζει (κατά H. Bosch)

Για όλα φταίει ο Σαββόπουλος. Όταν στην δεκαετία του ’60, από το Φορτηγό του, κατέβηκε η Ζωζώ για να εκτονώσει την βαρβατίλα των νέων χωρικών της εποχής προκλήθηκαν ποικίλες όσες φαντασιώσεις και φθόνους στους κατοίκους των πόλεων για την ζωή σε ένα χωριό. Ακολουθήσουν αργότερα κι άλλες Τατιάνες και Βαλεντίνες από τον Υπαρκτό (που αποδείχθηκε ανύπαρκτος) και μαζί με τον μύθο των επιδοτήσεων μας σημάδεψαν ολοκληρωτικά: λάγνοι τεμπέληδες της εύφορης πεδιάδας  Η φαντασία στις πόλεις οργίασε: κρουνοί χρημάτων από του κουτόφράγκους έρευσε στους χωριάτες κι αυτοί εποίκισαν τις ακριβές συνοικίες της Αττικής και τα τζιπ τους εθεάθησαν προκλητικά στα πεζοδρόμια της γνωστής πλατείας. 

Λυπάμαι που θα τους απογοητεύσω αλλά δεν είναι έτσι!

Για τις κινητοποιήσεις των αγροτών γράφτηκαν πολλά μέχρι σήμερα στον Τύπο από καλούς δημοσιογράφους: Π. Μανδραβέλης, Φ. Καρζής, Γ. Κύρτσος.  Οι αναγνώστες έστειλαν σχόλια σε σχετικά ερωτήματα εφημερίδων (ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ) αλλά και σε σχετική δική μου ανάρτηση.  Φάγαμε πολύ ξύλο και δεν εκφράστηκε  καμιά  συμπάθεια.  Βέβαια το νόστιμο της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι αυτοί που μας σέρνουν όλα τούτα είναι που έρχονται στα χωριά τα τριήμερα και τις αργίες και χαίρονται την φιλοξενία και τα αγνά προϊόντα μας. Μα πως συγχρωτίζονται και συναγελάζονται με τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, κρατικοδίαιτους και κατόχους πολλών άλλων "γαλλικών" κοσμητικών επιθέτων σαν ελόγου μας;

Εκείνο που γίνεται φανερό από τα γραφόμενα και λεγόμενα αυτών των ημερών είναι ότι η άγνοια όλων αυτών για την ελληνική επαρχία. Η όποια άποψη τους έχει στηριχτεί στις πικάντικές πληροφορίες για τις νύχτες στα σκυλάδικα των επαρχιακών κωμοπόλεων, τα οικονομικά σκάνδαλα σε συνεταιριστικές επιχειρήσεις  και τις ανακοινώσεις των κυβερνήσεων. 

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι για τα θέματα που απασχολούν τα χωριά με εξαίρεση τις φολκλορικού τύπου αναφορές στην κρατική τηλεόραση,  δεν φάνηκε ποτέ κανείς δημοσιογράφος ερευνητής στα καφενεία μας.

Στα σχόλια υπήρχαν και μερικές θετικές προτάσεις για τον τρόπο διεξαγωγής τους αγώνα μας, χωρίς μεγάλες ενοχλήσεις και με περισσότερη ενημέρωση με τα οποία και συμφωνώ. Αλλά όμως υπάρχει αγώνας εργαζομένων χωρίς ενοχλήσεις;

Όλοι καταδίκασαν τους αγρότες γιατί προκάλεσαν προβλήματα στην κανονική, φυσιολογική  παραγωγική δραστηριότητα τους. Κανονική; Φυσιολογική;  Από πότε; Ως πότε;

Ας προσπαθήσουμε να συζητήσουμε ήρεμα την κατάσταση με στόχο να κατανοήσουμε αλλήλους.

Για τα αιτήματα των αγροτών ας αρκεστούμε στο ότι ακόμα και η κυβέρνηση δηλώνει ότι είναι δίκαια. Ίσως κάποιος δημοσιογράφος πρέπει να ερευνήσει την αδράνεια γιατί δεν έγινε τίποτα όλον αυτό τον καιρό να αρχίσουν να ικανοποιούνται. 

Η κινητοποίηση των αγροτών λοιπόν γενικεύεται και αυτό πρέπει κάτι να σημαίνει. Είναι όλοι αυτοί οι φουκαράδες, σε όλη την ελληνική επικράτεια, εκείνοι που ενθυλάκωσαν τον πλούτο των Βρυξελλών και ξεφάντωσαν με τις κοκότες στα σκυλάδικα; Τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα και πρέπει να κάνουμε άλλη συζήτηση περί αξιών της κοινωνίας που ζούμε. Οι θεωρίες της υποκίνησης από οργανωμένες μειοψηφίες δεν έχουν ακουστεί προς το παρόν και δύσκολα θα γινόταν πιστευτές γιατί το όλο κίνημα έχει τα χαρακτηριστικά αυθόρμητης αντίδρασης. Καλό και κακό ταυτόχρονα.

Οι άνθρωποι της εξουσίας, των κομματικών μηχανισμών που είναι το βασίλειο της μετριότητας, της ημιμάθειας, της ήσσονος προσπάθειας και των δουλόφρονων συνειδήσεων, δεν έχουν εκείνες τις ιδιότητες που θα κάνει τους πολίτες  να τούς εμπιστευθούν. Με την εμπιστοσύνη στην ηγεσία ως δεδομένο, μπορεί να προβάλλει στην συνέχεια ο μικρός ηρωισμός του κάθε πολίτη με  την απόρριψη - αναβολή των σημερινών απαιτήσεων του στο όνομα της προσδοκίας για άλλες καλύτερες μέρες,. Αυτό σήμερα δεν ισχύει!

Τα ίδια πρόσωπα, λένε τα ίδια λόγια, μοιράζουν τις ίδιες υποσχέσεις, φορώντας τα ίδια γελαστά (αυτό το παγωμένο πολιτικό χαμόγελο του ξερόλα και του «έχουμε καταθέσει τις ολοκληρωμένες προτάσεις μας»!) πολιτικά προσωπεία. Αυτό που ισχύει σε κάθε επαγγελματικό και κοινωνικό χώρο ισχύει και στα χωριά μας

Δεν τους εμπιστεύονται πια και για αυτό στις αντιδράσεις τους οι κοινωνικές ομάδες όλο πιο συχνά επιλέγουν άλλους τρόπους οργάνωσης, εκτός των δεδομένων συνδικαλιστικών και πολιτικών γραφειοκρατιών και έχουν εκπροσώπους άλλους από τους παραδοσιακούς των κομματικών μηχανισμών. Η κατάσταση αυτή μπερδεύει τα πράγματα και προκαλεί εκπλήξεις τους εκπροσώπους της εξουσίας που αισθάνονται πως δεν ελέγχουν το παιχνίδι. και ίσως φέρει στο προσκήνιο νέες δυνάμεις με πιο φρέσκο λόγο. Προκαλείται και κάποια καθυστέρηση στις διαπραγματεύσεις αλλά αυτή είναι τεχνικού χαρακτήρα.

Συχνά, όπως τώρα οι αγρότες, οι κινητοποιημένοι δεν έχουν αποτελεσματικό επικοινωνιακό προφίλ και λόγο, οι ίδιοι δεν είναι "οι τέλειοι επαγγελματίες", δεν διακρίνονται για "την  και τον ευρωπαϊκό αέρα" τους και οι μορφές αντίδρασης τους δεν χαρακτηρίζονται από πρωτοτυπία, είναι σχεδόν προβλέψιμοι. Αλλά είναι τέτοια η αγανάκτηση τους που δεν τους προσπερνάς εύκολα. Εάν οι αγρότες των μπλόκων είχαν μάνατζερ δημοσίων σχέσεων και επικοινωνίας θα έπρεπε να τον είχαν κρεμάσει σε κάποια από τις αερογέφυρες: πριν αρχίσουν τις κινητοποιήσεις αυτές είχαν κιόλας καταδικαστεί στις συνειδήσεις των μη χωρικών.

Θα μάθουν κάποτε να είναι πιο αποτελεσματικοί και «φιλικοί» με τις άλλες κοινωνικές κατηγορίες του πληθυσμού. Μήπως όμως πρέπει κι εκείνοι, οι τιμητές και κήνσορες να κάνουν κάτι;

Τα λεφτά των επιδοτήσεων λοιπόν που πήγαν οέο; 

Τα χοντρά πακέτα των επιδοτήσεων πήγαν -όπως γίνεται πάντα και σε όλους τους κλάδους- στους ημέτερους και κολλητούς και στους υπόλοιπούς έμεινε η μαρίδα. Εξαγόρασαν έτσι την συγκατάβασή μας στην αλλαγή του προτύπου αγροτικής παραγωγής χωρίς όμως να προλάβουμε να συζητήσουμε και να διαμορφώσουμε το νέο. Σε άλλες αναρτήσεις μπορείτε να δείτε τις παρατηρήσεις μου για το παραγωγικό μοντέλο που ακολουθήσαμε και κάποιες εξηγήσεις για αυτό αλλά η ζημιά έχει γίνει και δυστυχώς συνεχίζει να γίνεται: τα νερά δηλητηριάζονται και η γη χάνει την γονιμότητά της. 

Ο χρόνος και η συλλογική προσπάθεια που χρειαζόταν για να αλλάξουμε ξεπερνούσε κατά πολύ την διάρκεια μιας κυβέρνησης και χάθηκε σε απίστευτές γραφειοκρατίες και ανεπάρκειες των υπηρεσιών των υπουργείων και των οργανισμών καθώς και σε ευτελείς κινήσεις πολιτικού παιχνιδιού. Φταίμε που δεν το απαιτήσαμε εγκαίρως, που δεν το κάναμε αλλά για αυτό πρέπει να καούμε; 

Τα χρήματα που σήμερα έχουν καθυστερήσει να δώσουν είναι από αυτές τις υποσχέσεις και είναι κάτι που καμία Κυβέρνηση (νυν ή τέως) δεν αμφισβητεί.

Γιατί δεν έγινε η επαρχία μας Τοσκάνη ή άντε Δανία; Γιατί δεν έχουμε συνεταιριστικές πολυεθνικές όπως η ολλανδική Φρήσλαντ (ΝΟΥΝΟΥ); Ενδιαφέροντα ερωτήματα με κοινωνιολογικές πτυχές αλλά μάλλον δεν είναι μόνο οι αγρότες υπεύθυνοι για αυτό. Ίσως κάπου στο συνολικό αναπτυξιακό μοντέλο που διαμορφώθηκε σταδιακά και αυθορμήτως κυρίως, όλα αυτά τα χρόνια, χαθήκαμε όλοι μας. 

Μάλλον όμως το πρότυπο μας δεν πρέπει να είναι η Δανία αλλά θα πρέπει να το αναζητήσουμε. Είναι δύσκολο αυτό και θα χρειαστούμε βοήθεια γιατί η συζήτηση δεν γίνεται εν στάσει αλλά σε συνθήκες μεγάλων αλλαγών στο παγκόσμιο εμπόριο, στην ποιότητα και στην παραγωγή των τροφίμων καθώς και στην στάση μας απέναντι στη φύση. Πρέπει να βρούμε τον νέο μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης ευρισκόμενοι σε ένα κόσμο που τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και δεν πάει με το ποδήλατο.

Θα συνεχίσω στην επόμενη ανάρτηση.