Είμαστε χωμένοι σε ένα τούνελ και φως δεν φαίνεται. Ούτε ξέρουμε πότε θα βγούμε από αυτό. Αυτοί που μας λένε τις προβλέψεις τους δεν γίνονται πιστευτοί. Δεν τους πιστεύαμε διότι δεν τους εμπιστευόμαστε.
Σαν τυφλοπόντικές και σαν ασπάλακες κινούμαστε στο σκοτάδι. Είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε καλές ειδήσεις αλλά μάλλον δεν τις πιστεύουμε πια. Πληθαίνουν τα κακά μαντάτα.
Σαν τους Χιλιανούς μεταλλωρύχους που είναι εγκλωβισμένοι σε μια τρύπα καταφύγιο από τις 5 Αυγούστου 2010 όταν κατέρρευσαν οι στοές.
Αυτοί όμως ζουν μάχονται για τη ζωή τους και ίσως μάθουμε κάτι από την εμπειρία τους που ευχόμαστε να είναι θετική και όλη αυτή η περιπέτεια να έχει αίσιο τέλος.
Το ορυχείο χαλκού όπου έγινε το ατύχημα βρίσκεται στην έρημο Ατακάμα, ίσως στο πιο άνυδρο σημείο του πλανήτη μας. Η Χιλή διαθέτει πολλές επιχειρήσεις εξόρυξης στην περιοχή. Οι πιο μεγάλες από αυτές είναι καλά οργανωμένες και οι προδιαγραφές ασφάλειας πολύ αυστηρές. Η συγκεκριμένη εταιρεία είναι από τις μικρές και οι συνθήκες εργασίας και ασφάλειας των εργαζομένων δεν ήταν οι καλύτερες και οι μισθοί χαμηλοί, κάτω από τα 700 ευρώ. Με το ατύχημα και την διακοπή των εργασιών η επιχείρηση κινδυνεύει με χρεωκοπία. Η επιχείρηση δεν είχε τα λεφτά επίσης για την πληρωμή της επιχείρησης διάσωσης (περίπου 1.700.000 δολάρια) και θα τα βάλει η κυβέρνηση της χώρας. Το ερώτημα που θέτουν οι πολίτες βέβαια είναι πως αφέθηκε να λειτουργεί μέχρι τώρα μια τέτοια επιχείρηση ή και άλλες σαν κι αυτήν.
Η επιχείρησή είχε γίνει και στο παρελθόν γνωστή για την αδιαφορία της ως προς την ασφάλεια των εργαζομένων. Μάλιστα με αφορμή κάποιο ατύχημα είχε κλείσει για ένα διάστημα αλλά με τα κονέ, τις διασυνδέσεις κατάφερε να ξανανοίξει. Υπάρχουν κι αλλού μπαρμπάδες από την Κορώνη. Το είδος δεν ενδημεί μόνο στην χώρα μας.
Κοινό σημείο με την Ελληνική πραγματικότητα είναι επίσης η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι η κυβέρνηση δεν έχει λεφτά για να πληρώνει επιθεωρητές ορυχείων. Όπως εδώ δεν έχουμε μηχανισμούς ελέγχου της ανασφάλσιτης εργασίας, της ρύπανσης του περιβάλλοντος!
Τα θανατηφόρα ατυχήματα στα μεταλλεία της Χιλής είναι περίπου 35 ετησίως, τα τελευταία δέκα χρόνια αλλά η ανάγκη φέρνει τους μεταλλωρύχους στα τούνελ. Δέκα χιλιάδες μεταλλωρύχοι εργάζονται στις μικρές επιχειρήσεις της περιοχής και για την ανάγκη της απασχόλησης η κυβέρνηση αφήνει τα πράγματα ως έχουν. Όπως και στη δική μας Βαλκάνια πραγματικότητα που τα διλλήματα κυριαρχούν απασχόληση ή καθαρό περιβάλλον, ανάπτυξη με καταστροφή ή ανεργία και εξαθλίωση.
Το θέμα μου όμως σήμερα είναι για την επιβίωση στο τούνελ και σε αυτό θα σταθώ.
Μετά τις πρώτες ώρες αφού έγιναν οι πρώτες διαπιστώσεις για την όλη κατάσταση, οι τεχνικοί είπαν ότι θα χρειαστούν περίπου 4 μήνες για να ανοιχτεί ένα άλλο τούνελ για να τους φέρουν στην επιφάνεια. Δηλαδή αν όλα πάνε καλά θα δουν το φώς του ήλιου πριν τα Χριστούγεννα.
Είναι 33 άτομα άνδρες διαφόρων ηλικιών και αντιλήψεων. Το καταφύγιο έχει 50 τετραγωνικά μέτρα επιφάνεια, μια μικρή γκαρσονιέρα κι επικοινωνούν με ένα σωλήνα με τον πάνω κόσμο. Η θερμοκρασία σε αυτό το βάθος είναι σταθερή, 35 βαθμοί Κελσίου αλλά η υγρασία φτάνει στο 90%.
Και τι έκαναν; Αποφάσισαν να ζήσουν. Όμως αντί να χάνουν χρόνο και να συζητάνε για θεωρίες περί συλλογικότητας, κοινωνικών συμβολαίων και άλλα τέτοια, άρπαξαν τον χρόνο από τα μαλλιά και είπαν να παλέψουν όλοι μαζί για τη ζωή τους κάνοντας συγκεκριμένα πράγματα αποδεκτά απο όλους τους.
Η ψυχολογική τους κατάσταση πρέπει να είναι καλή και για αυτό τα παιχνίδια και η ψυχαγωγία έχουν σημαντικό μέρος του χρόνου τους. Επίσης η επικοινωνία με τους δικούς τους παίζει μεγάλο ρόλο. Εδώ είχαμε παρατράγουδα διότι στον έξω κόσμο, εμφανίστηκαν εκτός από τις επίσημες συζύγους και οι γκόμενες και συνέβησαν τσακωμοί αλλά οι ειδικοί φρόντισαν αυτά να μην φτάσουν στους μεταλλωρύχους.
Εξέλεξαν αρχηγό που τον εμπιστεύονται. Είναι ο πιο ικανός -τοπογράφος- (54 ετών) και ο πιο έμπειρος ανάμεσα τους και λέγεται Λουίς Ουρούζα. Οργάνωσαν την καθημερινή ζωή τους έτσι ώστε ο καθένας να έχει ένα ρόλο. Όλοι είχαν κάτι να κάνουν. Ακόμα και οι πιο αδύναμοι είχαν μια αποστολή. Κανείς δεν έμεινε στο περιθώριο.
Στο πάνω κόσμο, στην επιφάνεια, έχουν μαζευτεί επιστήμονες από όλο τον κόσμο και μελετούν την όλη κατάσταση. Ψυχολόγοι της ΝΑΣΑ, της Αμερικάνικης Διαστημικής Εταιρείας, ειδικοί των υποβρυχίων, με εμπειρία από ανάλογες καταστάσεις (μακροχρόνιο εγκλωβισμό) παρακολουθούν και συμβουλεύουν.
Το πρώτο καθήκον είναι να φροντίσουν να είναι υγιείς. Όλοι τους. Μια λοίμωξη σε κάποιον από αυτούς θα θέσει όλη την ομάδα σε κίνδυνο. Γυμνάζονται και προσέχουν την διατροφή τους. Δεν πρέπει η περιφέρεια της μέσης να ξεπεράσει το 90 εκατοστά διότι τόση θα είναι η διάμετρος του τούνελ από τον οποίο θα περάσουν για να ανέβουν στην επιφάνεια. Γυμνάζονται διότι θα χρειαστεί κι αυτοί κάποια στιγμή να σκάψουν για να διευκολύνουν τους διασώστες τους.
Ο Ουρούζα όρισε περιοχές μέσα στο καταφύγιο για ικανοποίηση κάθε ανάγκης των εγκλωβισμένων.
Ταβέρνα, εκκλησία, ψιλικατζίδικο, βιβλιοθήκη ότι είχαν στον απάνω κόσμο ή ότι θα ήθελαν να έχουν.
Στα θέματα του καλού διαπροσωπικού κλίματος, βοηθό του έχει τον "γέρο" Μάριο Γκόμες που είναι 64 ετών και είναι ο μεγαλύτερος. Ο Γκόμες σε επαφή με τους ψυχολόγους χειρίζεται σε ειδικό χώρο τα θέματα ψυχολογικής στήριξης για τον φόβο και την επαπειλούμενη κατάθλιψη. Ακόμα, φροντίζει να λύνει τις όποιες παρεξηγήσεις δημιουργούνται και να αποκαθιστά το κλίμα συνεργασίας και ομόνοιας.
Η επικοινωνία με τον πάνω κόσμο γίνεται, όπως είπα, μέσω μιας σωλήνας: κατεβαίνει η τροφή, τα μηνύματα και ανεβαίνουν μηνύματα και δείγματα ούρων κι αίματος για να παρακολουθείται η υγεία τους.
Χρησιμοποιούν τους προβολείς από τους εκσκαφείς για γενικό φωτισμό. Ο Ουρούζα λέει πότε θα είναι μέρα -ανοικτά τα φώτα- και νύχτα -σβηστά τα φώτα και παρακολουθεί το πρόγραμμα του καθενός που πρέπει να τηρείται.
Κάθε μέρα ο Ουρούζα θέτει τους στόχους που πρέπει σαν ομάδα να επιτύχουν. Υπάρχουν και προσωπικοί στόχοι αυτοβελτίωσης για τον καθένα. Μερικοί άρχισαν μαθήματα αγγλικών!
Προφανώς πρόκειται για ακραία περίπτωση αλλά αυτές ακριβώς οι περιπτώσεις είναι που αποκαλύπτουν τα όρια και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και τέτοιες ώρες, η εμπειρία των θαμμένων Χιλιανών μεταλλωρύχων μας χρειάζεται.
Τους σκέφτομαι χωμένους μέσα στην γη και νομίζω ότι αντί να τους βοηθάω εγώ με βοηθάνε αυτοί με το μάθημα συνεργασίας και αλληλεγγύης που μου δίνουν. Ίσως κάτι τέτοιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς εδώ, μήπως καταφέρουμε να βγούμε από το τούνελ που μας εγκλώβισαν.
Πρέπει να παλέψουμε με τις δικές μας δυνάμεις γιατί οι απέξω μας θέλουν χωμένους εδώ στο σκοτάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου