Σε γειτονικό (γεωγραφικά αλλά και αισθητικά) εξαίρετο ιστότοπο έγινε πρόσφατα αναφορά στους ψεύτες πολιτικούς των Δήμων μας και καλέστηκαν οι ψηφοφόροι να μην τους ψηφήσουν ειδικά αυτούς.
"Δεν πρέπει κανείς από εμάς να ψηφίσει υποψήφιο που γνωρίζει ότι ψεύδεται ή το έχει πράξει στο παρελθόν. Ψεύτης ονομάζεται εκείνος ή μάλλον όλοι εκείνοι που μας έχουν κοροϊδέψει τουλάχιστον μια φορά", γράφηκε.
Αν και υπάρχουν ψεύδη που είναι ορισμένες φορές αποδεκτά, το ψέμα είναι αρνητική έννοια και ο "ψεύτης" κακός χαρακτηρισμός. Όμως η καταδίκη του ψεύτη είναι δεδομένη εφόσον δεν ωφεληθήκαμε από τις ψευτιές τους. Διότι μπορεί τα ψέματα να ωφέλησαν ορισμένους και -πράγμα πιο πιθανό- να έβλαψαν τους υπόλοιπούς και περισσότερους. Θυμίζω τις ψεύτικες δηλώσεις για τις αγροτικές παραγωγές που έκαναν μέχρι πρόσφατα συντοπίτες μας με στόχο τον προσπορισμό των ενισχύσεων κάθε λογής ή τις ψεύτικες βεβαιώσεις αναπηρίας κλπ., κλπ. Η εντύπωση οτι το κρατικό χρήμα είναι κάτι ξένο δημιουργεί μια κοινωνική -σιωπηλή- αποδοχή αυτών των ενεργειών, αλλά για αυτό το θέμα θα επανέλθω πιο κάτω.
Στο συγκεκριμένο κείμενο του Βοιωτού πάντως, υπονοείται ο κακός, ο ανήθικος ψεύτης αλλά κατά τη γνώμη μου αυτό δεν είναι αρκετό.
"Δείτε το συμφέρον σας και μην εμπιστεύεστε το μέλλον σας και το μέλλον των παιδιών σας σε όσους αποδεδειγμένα παραπλανούν, όσο κι αν για κομματικούς ή άλλους λόγους συνδέεστε μαζί τους" αναφέρεται πιο κάτω. Μα εάν το συμφέρον μου είναι αντίθετο ή διαφορετικό από αυτό που αποτελεί όφελος για την μικρή κοινωνία μας;
Η παρότρυνση αυτή θα είχε νόημα εάν πράγματι είχαμε όλοι μας συζητήσει και αποφασίσει έστω κατά πλειοψηφία για το επιθυμητό μέλλον μας στις κοινωνίες που ζούμε, οπότε και το κοινό συμφέρον μας θα ήταν ορατό. Οι επερχόμενες δημοτικές εκλογές ίσως είναι ευκαιρία να ξεκινήσει αυτός ο διάλογος και η συζήτηση: πως θέλουμε να ζούμε στις πόλεις και στα χωριά μας; Έτσι θα έχει νόημα η παρότρυνση του Βοιωτού.
Όμως, η προσωπική στάση και άποψη του κάθε δημότη-ψηφοφόρου για τους ψεύτες πολιτικούς δεν αποτελεί εγγύηση για την δημιουργική (και χωρίς ψευτιές) άσκηση μιας πολιτικής κοινωνικής, οικονομικής ανάπτυξης και δημιουργίας ενός καλού κοινού μέλλοντος για όλους τους δημότες.
Οι πολιτικοί πολύ συχνά εμφανίζονται και διακωμωδούνται, μετά τις εκλογές, ως ψεύτες, άνθρωποι που υπόσχονται προεκλογικά πως θα υλοποιήσουν διάφορα προς όφελος των ψηφοφόρων και δεν το πράττουν. Αλλά αυτό θεωρείται πως είναι το επάγγελμα του πολιτικού: Καλλιεργούν εντέχνως και με χαμόγελο σιγουριάς τις προσδοκίες των ψηφοφόρων για να κερδίσουν την ψήφο τους. Δείτε τους νυν πολιτικούς εκπροσώπους μας και επιβεβαιώστε το!
Ακόμα χειρότερο για εμάς είναι όταν αντιλαμβανόμαστε, εμείς οι ψηφοφόροι, μετά τις εκλογές, ότι εκείνοι ήξεραν ήδη ότι δεν επρόκειτο να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις κι όμως παρόλα αυτά υπόσχονταν και κτυπούσαν την πλάτη μας καθησυχαστικά. Πρώτος πρόσφατα στον ρόλο αυτό ο νυν Πρωθυπουργός με το γενναιόδωρο "υπάρχουν λεφτά"!
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να κυριαρχεί στους καφενέδες της επικράτειας η ιδιότητα του κοψοχέρη ψηφοφόρου, μετά τις εκλογές πάντα. Ίσως αυτή η αναπηρία να είναι η μόνη αυθεντική αλλά για αυτή δεν προβλέπεται αποζημίωση.
Κάθε φορά λοιπόν, μετά τις εκλογές, οι πολιτικοί που εξελέγησαν απλώς απολαμβάνουν την εξουσία που τους δόθηκε και αναλώνονται στην διαχείριση της δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων. Βρίσκουν και εφευρίσκουν πλείστες όσες δικαιολογίες και με θλιμμένο πρόσωπο προσπαθούν να εξηγήσουν την αδυναμία τους να υλοποιήσουν τα υπεσχημένα, όχι διότι ήταν κάλπικες οι δεσμεύσεις τους αλλά διότι άλλαξαν τα ανεμολόγια και οι ορίζοντες, κρίση ενέσκηψε στην οικονομία, άλλαξε η πολιτική χρηματοδοτήσεων και άλλα ων ουκ έστε αριθμός και τέλος.
Ο ψηφοφόρος -λέγε με Μπάμπη, Μήτσο, Λευτέρη- ακούει και τις πιο πολλές φορές πιστεύει διότι στο πελατειακό ελλαδικό κράτος δεν ξέρει άλλον τρόπο αντίδρασης. Η διεκδίκηση θέσης με συμμετοχή σε αντικειμενικούς διαγωνισμούς ή ή άρνηση πρόσληψης με κάλπικες διαδικασίες είναι κάτι άγνωστο. Θεωρείτε βλακεία. Η συμμετοχή σε αγώνες διαδηλώσεις, απεργίες με κινδύνους απαιτεί άλλο ηθος και καλλιέργεια που κι αυτό γίνεται όλο και πιο σπάνιο στις ημέρες μας.
Η προσωπική διαπραγμάτευση με την εξουσία ήταν πάντα στοιχείο της λαϊκής μας κουλτούρας. Ο γνωστός αγωνιστής Μακρυγιάννης, στα πρώτα του βήματα ως κλέφτης, διαπραγματεύτηκε με μια εικόνα και υποσχέθηκε ότι εάν τα πράγματα πάνε όπως τα επιθυμεί, τότε η Παναγία της συγκεκριμένης εικόνας, θα έχει το κάτι τι της.
Βάλτε στην θέση της Παναγίας και των άλλων αγίων της Χριστιανικής Ορθοδοξίας τους πολιτικούς μας κι ακόμα στην θέση των ιερέων κάθε βαθμού τους ανάλογους γραφειοπόντικες των κομματικών μηχανισμών, αυτών που μετά από κάθε εκλογή στελεχώνουν τους κρατικούς μηχανισμούς και της δημόσιες επιχειρήσεις κι έχετε την εκσυγχρονισμένη μορφή αυτής της σχέσης.
Ο επιτυχημένος πολιτικός γνωρίζει ότι πρέπει να καλλιεργήσει και να φουσκώσει εντέχνως τις προσδοκίες του ταλαίπωρου ψηφοφόρου και να τον κάνει φανατικό οπαδό του. Από την επιτυχία του αυτή εξαρτάται η πολιτική του επιβίωση. Ο δημότης βλέπει στον πολιτικό ένα τρόπο για να τακτοποιήσει κάποια υπόθεσή του επειδή οι θεσμοί και οι μηχανσιμοί της εξουσίας είναι ανίκανοι να το κάνουν. Έχουν φτιαχτεί να είναι ανεπαρκείς, αργοί και άχρηστοι για τον κοινωνικό τους ρόλο. Όταν όμως πρόκειται να συμμετάσχουν σε κάποιο κόλπο γκρόσο (όπως οι κρατικές προμήθειες λογής λογής όπως οι ανταλλαγές των Βατοπαιδινών κτημάτων) τότε η παραγωγικότητα τους απογειώνεται.
Δεν είναι άσχετο λοιπόν το ότι σε συγκεκριμένες υπηρεσίες και οργανισμούς υπάρχει μια σχέση κοινής καταγωγής της πλειοψηφίας των απασχολούμενων εκεί: κάποιος Υπουργός ή κρατικό στέλεχος (τοποθετημένο έπειτα από εκλογική νίκη του κόμματός του) διόρισε αθρόα παιδιά και συγγενείς ψηφοφόρων του.
Πριν αρκετά χρόνια, ο δικός μας πολιτευτής Ακριβάκης, τοποθετήθηκε στην Ολυμπιακή Αεροπορία σε υψηλότατη θέση. Ε! άλλαξε άρδην μετά από λίγο η σύνθεση του προσωπικού ως προς την καταγωγή του: πλημμύρισε με Βοιωτούς τον εθνικό μας αερομεταφορέα, ασχέτως πραγματικών αναγκών της Εταιρείας αλλά και προσόντων. Ο συγκεκριμένος πολιτικός για πολλά χρόνια εκπροσώπησε τους πολίτες της Βοιωτίας διότι, όπως ισχυριζόταν υπερηφάνως, δεν είπε ψέματα: τους διόρισε όλους!
Για να μην αδικώ την μία πολιτική πλευρά ας αναφέρω την περίπτωση του νέου Μουσείου της Ακρόπολης όπου η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων εκεί είναι από την Μεσσηνία και προφανώς βρέθηκαν στις θέσεις τους επειδή ο πολιτικός Σαμαράς, τότε Υπουργός Πολιτισμού, είχε υποσχεθεί και κράτησε την υπόσχεση του, να τακτοποιήσει τα παιδιά των ψηφοφόρων του.
Πολιτικοί και ψηφοφόροι: το ένα χέρι νίβει το άλλο. Δεν θέλω με αυτό να οδηγήσω την σκέψη σας σε συμψηφισμό ευθυνών και σε μοιρολατρικές απόψεις για το κακό το ριζικό μας αλλά να υπογραμμίσω, μαζί με τον Βοιωτό, ότι μπορούμε να έχουμε άλλο ρόλο, πιο θετικό και αξιοπρεπή απο του κλαψιάρη και ζήτουλα.
Εμείς οι ψηφοφόροι αφηνόμαστε σε αυτό τον προσωπικό τρόπο επίλυσης του προβλήματος μας και αυτοί, οι πολιτικοί, παρέχουν αυτή την μεσιτεία υπερ ημών προς το Κράτος και τις Υπηρεσίες του. Αμην.
Από τον Γερμανό Χέγκελ μέχρι τον δικό μας Στέλιο Ράμφο, ο συσχετισμός αυτός του Κράτους (και των άλλων δημόσιων εξουσιών αντιστοίχως) με τους υποτελείς πολίτες περιγράφηκε και αναλύθηκε πολλάκις.
Η κατάσταση αυτή μάλιστα ενίοτε, συναντά την αποδοχή των ψηφοφόρων διαφορετικών κομμάτων: σήμερα εμείς αύριο εσείς έτσι όλοι μας να τακτοποιηθούμε σιγά σιγά στο Δημόσιο, αυτή την γαστέρα τα άκρα μη έχουσα όπως έγραφε και περιέγραφε σοφά ο Παπαδιαμάντης. Αυτή την περίοδο που η γαστέρα αλλά και το σώμα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας υποφέρει υπάρχει μια συγκράτηση αλλά μάλλον είναι προσωρινή. Με την πρώτη ανάκαμψη, πάλι προς την δόξα των τοποθετήσεων και της λεηλασίας του κρατικού κορβανά η εξουσία τραβά!
Σε κάθε εκλογική διαδικασία, ακόμα και στις δημοτικές εκλογές, επαναλμβάνεται αυτή η διαπίστωση και η εικόνα: εμείς χωρίς αιδώ να συναντάμε τους χαμογελαστούς υποψήφιους εκπρόσωπους και αυτοί να αφήνονται στην ηδονή να μας κάνουν πρόσκαιρα ευτυχής και ήσυχους.
Αντί για τους πολιτικούς, πρέπει να κοιτάξουμε στον καθρέφτη και να δούμε τον απελπισμένο ψεύτη που είναι μέσα μας και με αυτόν να λογαριαστούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου