Εναγκαλισμοί δημοσίων σχέσεων ή όταν το ένδοξο παρελθόν γίνεται βαρίδι

Όταν είμαστε μικροί, δεν μπορούσαμε να πάμε στα καφενεία. Καθόμασταν τότε λίγο πιο κάτω, και σχολιάζαμε τους περαστικούς και η συζήτηση εξελισσόταν στην συνέχεια. Η συνήθεια αυτή μου έχει μείνει αλλά κάπως τροποποιημένη για λόγους κοινωνικούς: δεν πάει στην ηλικία μας να σχολιάζουμε έτσι όπως τότε!

Συχνά όμως, εδώ στο καφενείο που κάθομαι, κοιτάζω τους περαστικούς και κάνω σκέψεις για αυτά που νομίζω ότι εκείνοι σκέφτονται. Δεν σας κρύβω ότι θέλω να είναι θετικές, καλές οι σκέψεις τους γιατί έτσι κι εγώ είμαι καλά. Αλλά είναι τέτοιες οι γκριμάτσες που κάνουν οι συντοπίτες μου που δεν μου είναι εύκολο να τις μετατρέψω σε όμορφες καλές σκέψεις . Αλλά εγώ πάντως προσπαθώ.

Αλλά και με τις φωτογραφίες που βλέπω στις εφημερίδες μου συμβαίνει το ίδιο. Μου αρέσει να κάνω σκέψεις για τις σκέψεις που νομίζω ότι κυριαρχούν στα μυαλά των πρωταγωνιστών της φωτογραφίας.

Να όπως σε αυτή την φωτογραφία που κοσμεί το σημερινό κείμενο.
Η φωτογραφία είναι καλή. Τραβήχτηκε στην διάρκεια της τελευταίας Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης και μάλιστα την ημέρα που ο πρόεδρος του κόμματος της ΝΔ Σαμαράς εκφώνησε το. καθιερωμένο λόγος του στην γνωστή, από την τηλεόραση, αίθουσα του Βελλίδειου Συνεδριακού Κέντρου.

Η φωτογραφία είναι εύγλωττη. Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ο χοντρός, αγκαλιάζει με πάθος τον ψηλό που μας έχει γυρισμένη την πλάτη που μάλλον είναι ο Σαμαράς και τον κοιτάζει με προσμονή στα μάτια ενώ ο Σαμαράς μάλλον κοιτάζει κάπου δίπλα. Ο Σαμαράς είναι μάλλον παθητικός αποδέκτης της λατρείας του Καραμανλή και -λέω τώρα εγώ- ότι μάλλον θα ήθελε να την αποφύγει αυτή την επίδειξη-υπενθύμιση του πρόσφατου κοινού παρελθόντος.

Ο Σαμαράς μόλις έχει παρουσιάσει το οικονομικό πρόγραμμα της ΝΔ ή μάλλον την κριτική της ΝΔ για την ασκούμενη πολιτική της Κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, έχει χειροκροτηθεί και κατευθύνεται προς την έξοδο. Το κοινό που είναι κομματικά στελέχη της ΝΔ έτσι κι αλλιώς θα χειροκροτούσε τον αρχηγό ακόμα κι αν δεν κατάλαβε τα περίτεχνα που είπε.

Οι παριστάμενοι οπαδοί πάντως κατάλαβαν ότι ο Σαμαράς διαφωνεί με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, ασχέτως εάν αυτά που είπε ότι θα έκανε αυτός αν ήταν πρωθυπουργός της χώρας είναι περίπου τα ίδια.

Κάπου όμως υπερέβαλλε, υπήρξε επιθετικά αισιόδοξος -ότι δηλαδή το 2011 θα μπορούσε να μηδενιστεί το έλλειμμα- αλλά αυτά δεν τα προσέχει το κομματικό πόπολο. Πρόκειται για τις απόψεις που δύο ημέρες μετά (χθες δηλαδή) ο Ευρωβουλευτής της ΝΔ Σκυλακάκης αμφισβήτησε ευθέως και δημοσίως -για άλλους λόγους βέβαια αυτός και όχι από εθνική υποχρέωση- και ανάγκασε τον Σαμαρά να τον διαγράψει.

 Ο δε Κώστας έχει ακούσει, πριν από λίγες μόλις ημέρες, την σύζυγο του Βουλγαράκη -αυτού του ανδρός που είχε δηλώσει ότι "το νόμιμο (κι εννοούσε το νομιμοφανές) είναι και ηθικό", που μπορεί να ίσχυε αυτό αν βρισκόμαστε στην Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία της άμεσης νομοθέτησης και όχι στην σημερινή ολιγαρχία των πιστών στις κομματικές ηγεσίες πολιτευτών- να τον βρίζει και να τον χαρακτηρίζει δειλό που δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του και διαισθάνεται ότι μπορεί σύντομα η σχετική ερευνητική επιτροπή της Βουλής για το λεγόμενο σκάνδαλο Βατοπεδίου, να το καλέσει και να τον ερωτήσει για όσα έχουν ακουστεί για δική του εντολή για να γίνουν οι ανταλλαγές κλπ.

Ο Κώστας θέλει να μην απαντήσει αυτός αλλά το κόμμα. Ο Κώστας δεν θέλει να μειωθεί η μεγαλοπρέπεια του ηγέτη που προβάλλει και συντηρεί. Ο Κώστας θέλει το κόμμα να τον χρεωθεί και αυτός να είναι υπεράνω, ως εθνικό κεφάλαιο που ίσως -μακριά από μας- επιστρέψει κάποτε. Διότι ο κομματικός πληθυσμός τον λιβάνιζε ως εθνικό κεφάλαιο για την χώρα και . . . καταλληλότερο.

Ο Κώστας πράγματι βρίσκεται σε δύσκολη θέση και για αυτό έχει αυτή την έκφραση στο βλέμμα του. Παρόλη την παραγραφή των σκανδάλων, τα υπονοούμενα για την ευθύνη του ενοχλούν και δεν θέλει να εκτεθεί μόνος του.

Πιστεύω πάντως ότι ο Σαμαράς βρίσκεται σε ακόμα πιο δύσκολη θέση και για αυτό έχει παγωμένο χαμόγελο.

Υπάρχει αντικειμενικά ένα σοβαρό πρόβλημα στρατηγικής στη ΝΔ: το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (η συνένωση ας πούμε όλων των δεξιών κομμάτων στην Ευρωβουλή) είναι υπέρ μια πολιτικής εξασφάλισης των πιστωτών της Ελλάδος (ωραία, ας το πούμε μια πολιτική εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών για να ηχεί πιο εθνικοανεξαρτησιακά), αλλά αυτό με λίγη διαφορετική φρασεολογία, προς τα αριστερά ίσως, μπορεί οι ψηφοφόροι να το καταπιούν. Λίγο αντι-Μνημόνιο στην ρητορεία και τα συνθήματα και μπορεί στον δεύτερο γύρω να ψαρέψουν κάνα αριστερό ξέμπαρκο και πικραμένο.

Όμως έχει να ξεπεράσει και δεν ξέρει πως , και το μάδημα της μαργαρίτας των κομματικών στελεχών και πολιτευτών που προκαλεί αργά αλλά εμφατικά η Ντόρα αλλά και τα βαρίδια του παρελθόντος.

Κι αυτά τα δεύτερα, τα βάρη μιας πολιτικής που χρεοκόπησε, είναι χοντρά, είναι βαριά και δεν είναι εύκολο να ξεκόψει. Όπως δεν μπορεί να απαλλαγεί από τον Καραμανλή που όπως και στην φωτογραφία, σαν παρελθόν τον σφίγγει και δεν τον αφήνει να φύγει.