Δάσκαλος προς μαθητές: ο πατριωτισμός είναι στάση ζωής και όχι φανφάρες

Τα παρακάτω λόγια απηύθυνε ένας δάσκαλος στους 17χρονους  μαθητές του, στο 2ο ΕΠΑΛ Μενιδίου για την επέτειο της 25ης Μαρτίου - δυστυχώς δεν μου έστειλαν το όνομά του. Έτσι κι αλλιώς και σε αυτή την περίπτωση, ο δάσκαλος είναι το κείμενο του. Η μη αναφορά του ονόματος ίσως αναδεικνύει ακόμα πιο πολύ το κείμενο και την ουσία του. Νομίζω ότι το κείμενο αυτό έχει ξανακυκλοφορήσει διαδικτυακώς αλλά δεν χάνει την αξία του και για αυτό το παρουσιάζω.


Μπορεί να μην συμφωνώ με όλα όσα λέει ή με τον τρόπο που μερικές φορές τα λέει αλλά τα σχολεία άνοιξαν και δεν είναι ανάγκη να περιμένω το Μάρτη για να συζητήσουμε για τα θέματα της παιδείας και των αξιών όλων μας .κι όχι μόνο των μαθητών και παιδιών μας.

Σε μερικά σημεία του νομίζω ότι τα λόγια του δασκάλου αφορούν ειδικά εμάς τους ενήλικες.


Σε τούτες τις ημέρες που η πνευματική ένδεια μάς οδηγεί σε κούφιες κουβέντες για πατριωτισμούς και πατριδολατρείες, το κείμενο με τη ζωντάνια της γλώσσας του, παρά τα λίγα λάθη του και την πίκρα του, είναι ενδιαφέρον:




Σκέφτηκα να σου µιλήσω για τον Καραϊσκάκη, αλλά το μυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σου µιλήσω για το 21, αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.



Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο µακρινό, τόσο ξένο. Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα τι να λένε σε σένα; Σε εσένα που νοιάζεσαι να φύγεις, να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.



Θα σου µιλήσω λοιπόν προσωπικά.



Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού, σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια, θα σου µιλήσω σταράτα για να σου εκφράσω δυο σκέψεις µου.



Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις, οι μαθητές που δίδαξα φέτος στην συντριπτική τους πλειονότητα µε σεβάστηκαν αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήµατος.



Πολλοί όµως από τους υπόλοιπους μαθητές, δε µε σεβάστηκαν, µε προσέβαλαν κατ' επανάληψη. Με έργα, µε λόγια, µε ύβρεις, δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος που µε σόκαρε, που µε έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις.



Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο. Πως εκτός του γνωστικού ελλείμματος το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων.



Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική µας, των δασκάλων σας και των γονιών σας.



Δεν έχουµε κατορθώσει να σας δείξουµε πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση, πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεµίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, θα σας γεράσουν πρόωρα.



Αν όµως θέλετε µια συµβουλή από ένα δάσκαλο, σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη. Που έφτασε αγράµµατος μέχρι τα πενήντα σχεδόν, για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του οπλοθήκη. Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο και έµαθε πέντε κολλυβογράμματα, για να µας πει την ιστορία του βίου του, το παραµύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωµιών.



Αυτό το παράδειγµα είναι για σένα το πιο κατάλληλο,



Και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη να ακολουθήσεις το δρόµο που εκείνος έδειξε, το μονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόµο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.



Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από τον μπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς, αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαµε σαν μπέσα. Ήταν πάνω απ' όλα μπεσαλής.



Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς: Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα.


Να αναλαμβάνατε τις ευθύνες σας. Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον. Να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία.



Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου, του Νικηταρά. Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης. Συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους.



Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα. Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει από την κυβέρνηση µια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά, λέγοντας ψέματα, για να µην προσβάλει την πατρίδα του.



Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγµα του Νικηταρά.
Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα. Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόµο της αξιοπρέπειας. Να προσπαθήσετε τίμια και µε αγωνιστικότητα


Για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.



Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι, πως σας προτείνω µια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική, όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών, της εποχής στην οποία μεγαλώνετε.



Όµως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της. Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά
και µε επιτυχία τη σημαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.



Κι όταν βλέπω την εποχή µας να μαραζώνει  και να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας, μόνο σε εσάς ελπίζω,



Στην ειλικρινή σας διάθεση να αγωνιστείτε, να αντισταθείτε, να πολεμήσετε, να νικήσετε.



Μη µας απογοητεύσετε.