Ο γεννημένος το 1938 Αρχιεπίσκοπος, περίμενε υπομονετικά, ακουμπισμένος στην ποιμαντική ράβδο, να τελειώσει η μικρή θρησκευτική τελετή του αγιασμού του Ψηφιακού Χώρου της Χριστιανικής Βοιωτίας (ΨΧΧΒ για συντομία στην συνέχεια). Τις δύο φορές που συμμετείχε εμπράκτως, το πνευματικό του τέκνο, ο δικός μας σεβασμιότατος Γεώργιος, του έβαλε το μαρκούτσι στο στόμα, για να πει το τόσο αναγκαίο σε όλους μας ‘Ειρήνη πάσι’.
Ο έτερος -ότατος, ο Γεώργιος, ενθουσιώδης ως μαθητής που ξέρει το ποίημα και θέλει να κάνει τον δάσκαλό του χαρούμενο, ηγείτο της τελετής και συντόνιζε την ομάδα των ιερέων ως μαέστρος μεν αλλά με χαρούμενη παιδικότητα δε.
Ποτέ δεν κατάλαβα τους υπερθετικούς βαθμούς στις προσφωνήσεις των αρχιερέων. Ακόμα και σήμερα, μου θυμίζουν τις σχετικές προσφωνήσεις των υποτακτικών του προς τον Ιούλιο Καίσαρα, στις εικονογραφημένες ιστορίες του Αστερίξ. Ας είναι.