Το παλιό καλό καιρό της αστυφιλίας, οι μεσίτες διαφήμιζαν "οικόπεδα με φως, νερό, τηλέφωνο". Όποιος είχε αυτά τα τρία, εκείνη την χαρισάμενη εποχή της αντιπαροχής, ήταν ευτυχισμένος
- Φως, δηλαδή παροχή ηλεκτρικού ρεύματος από την ΔΕΗ
- Νερό, από την τοπική Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης για να ξεδιψά και να διατηρείται το επιθυμητό επίπεδο καθαριότητας
- Τηλέφωνο, από τον ΟΤΕ, για να επικοινωνεί
Σήμερα, θα προσθέταμε επιπλέον και
- Συγκοινωνία (αστική ή υπεραστική) ή τουλάχιστον δρόμους (αλλά χωρίς ληστρικά διόδια και λακκούβες)
- Σχολεία, παιδικούς σταθμούς, γήπεδα
- Φαρμακείο και Κέντρο Υγείας για τα θέματα της υγείας
- Τράπεζα για τις πληρωμές
Όπως βλέπετε, όλες αυτές οι υπηρεσίες υπάρχουν σήμερα στους οικισμούς του Δήμου μας. Άρα από οικιστική άποψη, ο κάτοικος ενός Δήμου σαν το δικό μας, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον κάτοικο των μεγάλων πόλεων. Άλλα μας λείπουν.
Για πολλά χρόνια όλες αυτές οι υπηρεσίες, παρέχονταν από επιχειρήσεις όπου το κράτος ήταν ο κύριος, ή καλύτερα, ο μοναδικός ιδιοκτήτης.
Η αντίληψη που κυριάρχησε στους πολίτες, ήταν ότι οι παροχές από τις επιχειρήσεις αυτές θα έπρεπε να είναι ελάχιστου κόστους, ίσως και κάτω από το πραγματικό παραγωγικό κόστος, "Να πληρώσει το κράτος", ήταν η μόνιμη επωδός όλων μας. Το ότι η ελαχιστοποίηση του κόστους επιφέρει και σαφή μείωση της ποιότητας, αυτό δεν το είπε κανείς τότε. Ούτε οι κρατικοί υπάλληλοι ούτε οι εκπρόσωποι των εργαζομένων. Όλοι τους επέπλευσαν για χρόνια σε μια θάλασσα συνθημάτων και λαϊκισμού.
Αυτή την αδράνεια αξιοποιούν τώρα όλοι εκείνοι που σπρώχνουν να περάσουν όλες αυτές οι επιχειρήσεις σε ιδιώτες επενδυτές, χωρίς αιδώ, χωρίς όρους.