Στο προηγούμενο κείμενο, για τις δύο κυρίες του κυβερνητικού κόμματος του νομού μας, οι φίλοι από γειτονικό δικτυότοπο, με σχόλιο τους, υπενθύμισαν ότι υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα για να ασχοληθούμε. Συμφωνώ απολύτως κι έτσι 'επανέρχομαι στην τάξη' και μοιράζομαι μαζί σας σκέψεις και ερωτήματα σε σχέση με εμάς και το περιβάλλον.
Το οικολογικό κίνημα (έτσι όπως εκφράζεται σε τοπικό επίπεδο από πολίτες με ευαισθησίες και όχι κατ’ ανάγκη με την πολιτική έκφρασή του ως κόμμα Πρασίνων, Οικολόγων, κλπ.) λέει κάτι που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο: είμαστε μέρος του φυσικού περιβάλλοντος και πρέπει να ζήσουμε μαζί του γιατί αλλιώς δεν θα ζήσουμε. Όλο και πιο συχνά παρατίθενται αριθμοί δυσοίωνοι για το μέλλον του ανθρώπου, εάν συνεχίσει να ζει έτσι όπως το κάνει σήμερα -κυρίως οι λεγόμενες αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες- αλλά ακόμα υπάρχει ριζωμένο εντός μας το απαίσιο σκουλήκι της ελπίδας και της επιπόλαιης αισιοδοξίας, ότι τελικά 'δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα ρε παιδί μου'.
Μάλλον για αυτό ακόμα οι αντιδράσεις μας σε επεμβάσεις που φαίνεται πως βλάπτουν το περιβάλλον στις περιοχές που ζούμε, είναι ελάχιστες. Εκφράζουμε τη συμπάθεια μας προς εκείνους τους ‘γραφικούς’ που ‘κινδυνολογούν’ για επενδύσεις που γίνονται χωρίς συνολικό αναπτυξιακό σχέδιο αλλά με σαφή ιδιοτελή σκοπό. Η συμπαράστασή μας εκφράζεται με μια καλή κουβέντα, έστω και με κάποιες επιφυλάξεις αλλά τελικά μάλλον θεωρούμε ότι είναι επαγγελματική τους ενασχόληση η διαμαρτυρία και όχι δική μας πολιτική υποχρέωση.