Είναι τώρα μερικές ημέρες που είσαι άνεργος. Σε φώναξαν στην Διεύθυνση, σου είπαν να υπογράψεις κάποιο χαρτί και σου έδωσαν κάποια λεφτά, ως αποζημίωση, και σαν ζαλισμένος έφυγες και σαν προδομένος αφού μέχρι τώρα ήσουν άψογος και πίστευες στην Εταιρεία αλλά τελικά αυτή δεν πίστεψε σε εσένα.
Οι άλλοι, οι τέως συνάδελφοί σου σε κοιτούσαν λυπημένοι καθώς έφευγες και τους χαμογελούσες θλιμμένος. Μερικοί είπαν ένα «τους μαλάκες, τι περιμένεις» ή ο πιο καυστικός σε χτύπησε στον ώμο και είπε «άντε και στα δικά μας».
Κάτι είχες καταλάβει, έτσι δεν είναι; Τον τελευταίο καιρό δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα. Σου είχε κάνει και δυό τρείς παρατηρήσεις ο προϊστάμενος για πράγματα που παλιά δεν τον ενδιέφεραν. Οι πωλήσεις είχαν πέσει, οι πελάτες λιγόστευαν κι όσοι έμεναν γκρίνιαζαν με το παραμικρό, κάποιες φήμες κυκλοφορούσαν για περικοπές. Στα άλλα τμήματα είχαν γίνει απολύσεις ήδη.
Και τι μπορούσες να κάνεις; Εσύ ένας υπάλληλος ήσουν και όσο μπορούσες κάλυπτες τις ανεπάρκειες της επιχείρησης. Σάμπως αποφάσιζες εσύ; Αλλά κι εσύ αν αποφάσιζες, τι θα μπορούσες να κάνεις; Η κρίση τα πήρε όλα σβάρνα.