Η απώλεια του μέτρου

Βλέπουμε και διαβάζουμε όσα γίνονται αυτές τις ημέρες στον μουσουλμανικό κόσμο με αφορμή την κυκλοφορία σκηνών από μια ταινία που δήθεν γυρίζεται για τη ζωή του Μωάμεθ. Η συγκεκριμένη κινηματογραφική ταινία είναι γελοία από κάθε άποψη κι όποιος είδε τις σκηνές που υπάρχουν στο γιουτιούμπ θα θυμήθηκε τις ταινίες του δικού μας Τζέημς Πάρις με τους Έλληνες να νικάνε τους Κομιτατζήδες ή και εκείνες με τον Γκουσγκούνη να σαλιώνει χυδαία κι άτσαλα το σελιλόιντ. Μια γελοία παραγωγή οπωσδήποτε που για λόγους που δεν γνωρίζω, πυροδότησε λυσσώδεις αντιδράσεις κι έκανε τον όχλο για αυτές τις σκηνές να δολοφονήσει τον Αμερικανό πρέσβη στη Βεγγάζη και να σκυλέψει το σώμα του (η παραπάνω φωτογραφία) κι ένα Πακιστανό υπουργό να επικηρύξει τους συντελεστές της ταινίας.

Πριν μερικά χρόνια κάτι αντίστοιχο είχε γίνει με μια Δανέζικη εφημερίδα που είχε επίσης δημοσιεύσει σκίτσα με τον Μωάμεθ κι ακόμα πιο παλιά ο Σαλμάν Ρουσντί για το βιβλίο του «Σατανικοί στίχοι» είχε αναγκαστεί να ζήσει κρυπτόμενος για πολλά χρόνια -=κι ίσως ακόμα να συνεχίζει να ζει έτσι- επειδή έτσι έκριναν οι Ιρανοί μουλάδες.

«Όλα αυτά καμία σχέση δεν έχουν με την δική μου Ελλάδα» λέω, αλλά μετά το ξανασκέφτομαι και βάζω ερωτηματικό στο τέλος.

Οι γύφτοι στο Πυρί

Έλαβα και δημοσιεύω, αλλά σχολιασμένο, το ακόλουθο ψήφισμα από τους κατοίκους του Πυριού, στη Θήβα. Τα σχόλια μου είναι με χαρακτήρες όπως αυτοί εδώ και είναι όσα θα τους έλεγα, εάν να ήμουν παρών στην συνέλευσή τους. Η ανακοίνωση των Πυριωτών με τους άλλους χαρακτήρες.

Με το παρακάτω υπογεγραμμένο από εμάς, τους κατοίκους του Πυρίου αλλά και κατοίκους από διάφορες περιοχές της Θήβας, δηλώνουμε την αγανάκτηση και την εξάντληση της υπομονής μας γύρω από την ανοχή διενέργειας εγκληματικών πράξεων, που διαπράττονται καθημερινά από τσιγγάνους, οι οποίοι διαβιούν στον καταυλισμό των τσιγγάνων στο Πυρί (θέση Καζί).

Η φύση της εγκληματικής πράξης επιβεβαιώνεται από την Αστυνομία και τον Εισαγγελέα. Υποθέτω ότι έχουν γίνει οι σχετικές μηνύσεις στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Την ανοχή στην διάπραξη των εγκληματικών πράξεων δεν την καταλαβαίνω και οι Πυριώτες έπρεπε να σκεφτούν τι γράφουν. Ανοχή στο έγκλημα θεωρείται συνενοχή! Εάν οι Πυριώτες γνωρίζουν τον παραβάτη οφείλουν να τον καταγγείλουν επωνύμως. Εάν οι αστυνομικοί ολιγωρούν ή αδιαφορούν οφείλουν οι Πυριώτες επίσης να τους καταγγείλουν αντίστοιχα.  Αλλιώς τέτοιες δηλώσεις είναι λόγια του αέρα και απλή προειδοποίηση προς διάπραξη του αδικήματος της αντιποίησης αρχής.

Δασκάλων Αγώνας Άγονος

Την Τετάρτη, 12 Σεπτεμβρίου 2012 ήμουν στο κέντρο της Αθήνας και παρακολουθούσα την πορεία της δασκάλων και των καθηγητών. Ως κρεμυδοπαραγωγός ήθελα να διδαχτώ από τον αγώνα των πρωτευουσιάνων. Ήταν περίπου χίλια έως δυό χιλιάδες άτομα. Στις ομιλίες τους οι συνδικαλιστές έξω από τα Προπύλαια είχαν ένα στόμφο λες και το ακροατήριο ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ομιλίες κόπι πέιστ από άλλες κινητοποιήσεις των τελευταίων δύο χρόνων.  Ο κόσμος άκουγε βαριεστημένος και μια αίσθηση καθήκοντος «αφού ήρθαμε ας το υπομείνουμε κι αυτό». Διότι οι Αριστεροί το έχουμε αυτό: όπου αγώνας και χαρά, εκείνοι πρώτοι! Αλλά καιρός είναι να αρχίσουμε να ρωτάμε το γιατί και το μετά. Θα επανέλθω όμως για αυτό πιο κάτω.

Μετά άρχισε η πορεία. Συμμετείχαν άνθρωποι με πορτοκαλί σημαίες της ΟΛΜΕ, διάφορες ομάδες από τις ΕΛΜΕ, οι τροτσκιστές όπως πάντα και στο τέλος –αυτό ήταν η για εμένα έκπληξη- ήταν καμιά εικοσαριά με σημαίες του . . . ΠΑΜΕ. Μπροστά πήγαινε η ντουντούκα και φώναζε συνθήματα με το γνωστό στιλ και από πίσω ο κόσμος ακολουθούσε συζητώντας για τα θέματα της δουλειάς, τις μεταθέσεις, τα παιδιά, «που πήγατε το καλοκαίρι». Αν έλειπαν τα πανό, θα ήταν μια κοινωνική εκδήλωση  μια συνάθροιση ιδιόμορφων περιπατητών. Διότι όλοι ήσαν με αθλητικά παπούτσια και σπορ ρούχα κατάλληλα για περπάτημα.  Στο μεταξύ η ντουντούκα φώναζε όλα τα πολιτικά συνθήματα της Αριστεράς! Είμαι βέβαιος ότι οι συνδικαλιστές δάσκαλοι και καθηγητές ήσαν περήφανοι για το επίτευγμα αυτό: ένας συνδικαλιστικός φορές να θέτει τόσο φωναχτά τόσο βαθειά πολιτικά αιτήματα! Τα δικά τους κομματικά συνθήματα!

Βία

Η βία δεν είναι κάτι καινούργιο στη κοινωνία μας. Πάντα υπήρχε και μάλλον θα συνεχίσει να υπάρχει και να εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως στο σπίτι, στο σχολείο, στο δρόμο, στο γήπεδο, στον εργασιακό χώρο –κυρίως εδώ. Για αυτό οι ψυχολόγοι, οι ψυχαναλυτές, οι κοινωνιολόγοι ίσως μπορούν να πουν περισσότερα. Η βία ανάμεσα σε παιδιά και νέους είναι επίσης υπαρκτή και για το θέμα αυτό θα μπορούσε να πει κανείς πολλά και για πολλές ώρες.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι η βία αλλά ο τρόπος που την αντιμετωπίζει ή την διαχειρίζεται η κοινωνία. Προφανώς σε περιόδους γενικής ηθικής και οικονομικής κατάπτωσης όπως αυτή που ζούμε, τα φαινόμενα αυτοδικίας, χειροδικίας, διαπληκτισμών, θα αυξάνονται και θα καταλαμβάνουν τον χώρο που αφήνει η αξιοπρέπεια που απομειώνεται.

Η καθημερινότητα του πολίτη είναι ένα γλέντι βίας που ασκείται πάνω του από τις εξουσίες κάθε λογής και ακριβώς σε αυτό «πατάνε» διάφοροι περιθωριακοί αλλά και οι φασίστες. Τους χρυσαλήτες κυρίως, δεν τους ενδιαφέρει να «εκπαιδεύσουν» τον πολίτη να αντιστέκεται στην κάθε εξουσία και να διεκδικεί μιαν άλλη που θα ελέγχεται από αυτόν, τον πολίτη. Δεν είναι αντι-εξουσιαστές οι άνθρωποι. Φασίστες είναι.  Οπαδοί του πιο αυταρχικού τρόπου διακυβέρνησης και της κυριαρχίας της μυστικής αστυνομίας και των χαφιέδων. Εκείνο που επιδιώκουν είναι να κάνουν τον πολίτη καταρχήν να αποδεχθεί τη βία –παρεχόμενη ως υπηρεσία από αυτούς ως μπράβους- ως τη μοναδική λύση στο άμεσο πρόβλημα του ή ως κάτι που ο καθένας θα έκανε ευχαρίστως αν μπορούσε να ξεπεράσει τους ενδοιασμούς που η εναπομείνασα αξιοπρέπεια του επιβάλλει. Μια ψευδανάγνωση του Νίτσε οδηγεί τους φασίστες σε βίαιες και ακραίες ενέργειες που ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν κάνει επειδή είναι αδύναμος, κακόμοιρος, διότι ακόμα σκέφτεται ενώ αυτοί, οι «ήρωες», οι υπεράνθρωποι του φιδέ, μπορούν να κάνουν.

Γύφτοι

Θα μιλήσω για τους γύφτους με αφορμή μια συζήτηση με φίλους πριν από λίγο καιρό, όταν είχαν γίνει τα γεγονότα στο Αγρίνιο. Ελπίζω να μην θελήσει κάποιος να με διορθώσει προς το πιο πολιτικώς κορέκτ τσιγγάνοι, αθίγγανοι ή ρομά. Στο χωριό γύφτους τους λέγαμε και δουλεύαμε μαζί τους. Τους λέγαμε γύφτους όπως και τους σιδεράδες και ποτέ κανείς δεν μας διόρθωσε. Αυτό το «ρομά» δεν το κατάλαβα ποτέ. Ελπίζω επίσης να μην θελήσουμε να διορθώσουμε την «Γυφτοπούλα» του Παπαδιαμάντη ή τον «Δωδεκάλογο του γύφτου», του Παλαμά. Δεν είναι οι όροι που δημιουργούν τον ρατσισμό συνήθως. Το ανάποδο συμβαίνει. Οι ανώριμες και φοβικές συνειδήσεις επιλέγουν όρους και τους νοηματοδοτούν κατά τους φόβους και τις ανασφάλειες τους.

Οι γύφτοι λοιπόν, έρχονταν στο χωριό συνήθως μόλις θερίζαμε το στάρι, τον Ιούνιο και στήνανε τα τσαντίρια στις καλαμιές, στα θερισμένα χωράφια δηλαδή,  έξω από το χωριό. Γυρίζανε οι γυναίκες στο χωριό και ζητιάνευαν κι εμείς, τα παιδιά, πηγαίναμε και τους κατασκοπεύαμε και ακούγαμε τις ακατάληπτη γλώσσα τους. Στις τρομακτικές παραδόσεις των γερόντων προς εμάς, τα παιδιά, μαζί με τους Εβραίους οι γύφτοι κλέβανε τα μικρά παιδιά, οπότε εμείς τους φοβόμασταν. Οι μανάδες μας όμως ήταν άνετες κι όταν οι γύφτισσες «διάβαζαν το χέρι τους», εκείνες αστειευόντουσαν μαζί τους και τις ρωτούσαν για τα ερωτικά τους. Ήταν διαφορετικοί από εμάς αλλά δεν τους κυνηγούσαμε, δεν έγιναν πογκρόμ ούτε και ξεσηκώθηκε το χωριό για να τους δείρει. Ακόμα και οι μικρές κλοπές που γίνονταν μάλλον από τους γύφτους, θεωρούνταν σχεδόν φυσιολογικές κι ως μια άρρητη μέθοδος αναδιανομής εισοδήματος υπέρ των γύφτων.