Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Το βάρος της ιστορικής μνήμης



Η πρόσφατη εκδήλωση του “Δημόφιλου” με τον κ. Τετριμίδα, επιβεβαίωσε το ότι το “βάρος” της ιστορικής μνήμης μπορούν να το “σηκώσουν” οι πολίτες μόνο όταν αντιμετωπίσουν τα δικά τους σύγχρονα “βάρη” πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά. Ο Δημόφιλος και οι 700 Θεσπιείς από το 480 π.Χ ό,τι και να κάνουν, όσο κι αν τρέξουν δεν μπορούν να καλύψουν τη δική μας έλλειψη αξιοπρέπειας και φιλομάθειας.

Για την ιστορία του μνημείου αλλά και το νόημα της θυσίας, θα ήθελα να υπενθυμίσω τα δύο κείμενά μου για το “μνημείο Κελέπη”, του Σεπτεμβρίου του 2010, για την κατασκευή του και για τα τότε εγκαίνια. Κατά τη γνώμη μου η ουσία του μνημείου αυτού, όπως φαίνεται και στο πρώτο μου κείμενο ξεπερνά τον τρόπο που όλοι μας το αντιμετωπίζουμε. Στην πραγματικότητα είναι ένα μνημείο του “άγνωστου κι αδικημένου από την επίσημη πολιτεία και την γνωστή Ιστορία στρατιώτη”, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Η πρωτοβουλία του κ. Τετριμίδα είναι αξιοθαύμαστη! Είναι κρίμα που δεν υπήρξε μεγαλύτερη ενεργή συμμετοχή σύγχρονων “Θεσπιέων” στην πορεία του. Κατά τη γνώμη μου όμως, η εντελώς διακριτική έως αδιάφορη είσοδος του κ. Τετριμίδα στο Ερημόκαστρο, η μικρή ομάδα των παιδιών που τον συνόδεψε αλλά κυρίως η τιμητική συνοδεία από “έγκριτους” ντόπιους παράγοντες καθώς και η φιέστα πέριξ του μνημείου Κελέπη, αντί να ενισχύσουν μάλλον γελοιοποίησαν την ωραία πρωτοβουλία του.

Στη συνέχεια, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις για τους “700 Θεσπιείς” και τη ιστορική συνέχεια.

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Η Ναόμι Κάμπελ στον ΣΥΡΙΖΑ

και όχι η άλλη, η Ναόμι Κλάιν που έγραψε το “Δόγμα του Σοκ”.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και νομομαθής, ακαδημαϊκός, εργατολόγος, Αλέξης Μητρόπουλος παρουσίασε πρόσφατα το βιβλίο του με τίτλο «Αριστερά και Ευρώπη - Η Κύπρος αλλάζει την ατζέντα». Εκεί μίλησε ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ, Αλέξης Τσίπρας. Το πλήρες κείμενο της ομιλίας του είναι εδώ από όπου και τα αποσπάσματα με την ορθογραφία τους, τα οποία θα σχολιάσω (με άλλη γραμματοσειρά).

Φίλες και φίλοι,
Θέλω να συγχαρώ τον Αλέξη Μητρόπουλο για την ακάματη προσπάθειά του να επικοινωνεί τις απόψεις του με τρόπο συγκροτημένο.

Η χρήση του ρήματος “επικοινωνώ” αντί του “ανακοινώνω”, “διατυπώνω”, “ενημερώνω”, “εκφράζω”, “παρουσιάζω”, είναι μια άμεση εισαγωγή από την αμερικάνικη γλώσσα των διαφημιστών. Προφανώς και ο λογογράφος του Τσίπρα είναι από τον ίδιο χώρο (διότι δε φαντάζομαι να νομίζετε και να πιστεύετε ότι ο ίδιος ο Τσίπρας γράφει αυτά που λέει;). Το ρήμα “επικοινωνώ” στη συγκεκριμένη χρήση του έχει μια επιθετικότητα σε σχέση με τα άλλα ρήματα που προανέφερα και τα οποία διατηρούν την ανεξαρτησία τους από τον αποδέκτη. Με το “να τους επικοινωνήσουμε τη πολιτική μας άποψη” ουσιαστικά δηλώνεται το να τους “επιβάλλουμε” τη δική μας άποψη στον εγκέφαλό τους. Ακριβώς όπως ο καλός διαφημιστής επιβάλλει πρότυπα κατανάλωσης και αντίστοιχης συμπεριφοράς στους καταναλωτές.

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Ανοιξιάτικα χαμόγελα



Έστειλα τις ευχές μου χθες στη Ντίνα για τη γιορτή της, κι αυτή μου έστειλε αντίδωρο τις έξυπνες παρατηρήσεις και  απαντήσεις σε διάφορες ευτράπελες καταστάσεις που ακολουθούν (με πλάγια γράμματα) και είναι μάλλον γραμμένες από γυναίκα.

Δηλαδή είναι μια άλλη συνέχεια κατά κάποιον τρόπο, των ανεκδότων του Αξελού και παρακαλώ αυτό να μη θεωρηθεί βλασφημία.

Με την ευκαιρία να θυμίσω ότι το χιούμορ είναι από τα βασικά στοιχεία που μας διαφοροποιεί από τις “έξυπνες” μηχανές -τουλάχιστον προς το παρόν

Από μικρός μαθαίνεις αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, παίρνεις lower, proficiency
αλλά όταν ταξιδεύεις στο εξωτερικό και είσαι στην τουαλέτα και σου χτυπούν την πόρτα φωνάζεις: “ΑΛΛΟΣ!”. . . σε βαριά ελληνικά !!!!



Ο μόνος λόγος που έχουμε σταθερά τηλέφωνα πια,είναι για να βρίσκουμε που
στο διάολο είναι το κινητό μας...

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Φιλοσοφικά ψιχία για τη ζωή που είναι ωραία!




Στο καφενείο εισέβαλε ο Γιώργης κι αφού έκατσε άρχισε φουριόζος να μιλάει:
-κάτι πρέπει να κάνουμε. Δεν είναι δυνατόν να καθόμαστε και να πίνουμε τσίπουρα. Όλα πάνε κατά διαόλου κι εμείς μένουμε παρατηρητές και σχολιαστές των γεγονότων. Αυτή η αφασία του κόσμου μου τη δίνει.
- ναι να κάνουμε, αλλά τι;

και μετά, η ερώτηση έμεινε χωρίς απάντηση και βούλιαξε στο τσίπουρο

Θα ήθελα να του πω όσα αναφέρω στη συνέχεια, αλλά εκείνη τη στιγμή άφησα τη σιωπή να μας ενώσει.

Σε πολλούς ευσυνείδητους ανθρώπους, όπως ο Γιώργης, σε καιρούς σαν και τούτους, όπου δοκιμάζονται άγρια όλες οι ανθρώπινες ιδιότητες, αυτό το ερώτημα “τι να κάνουμε;” γίνεται βασανιστικό. Δεν συμφιλιώνονται με την ιδέα ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα απολύτως ως άνθρωποι μονάδες! Τους επιβάλλεται παρόλα αυτά, ένα αίσθημα προσωπικής ευθύνης και αυτό νομίζω ότι είναι το πιο επικίνδυνο. Κι όμως πρέπει να συνειδητοποιήσουν και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι κι ότι αυτό δεν είναι κακό. Πίσω από τέτοιες ανησυχίες η αύρα της ματαιοδοξίας μπερδεύεται με εκείνη της ταπεινοφροσύνης και του αισθήματος αλληλεγγύης!

Ο Ελικώνας έχει κι άλλη μεριά!


Πολίτες Ερημοκαστραίοι, απόγονοι εξ αγχιστείας του ένδοξου Δημόφιλου και της αισθησιακής Φρύνης,

Εκτός από τη δική μας τη μεριά (Χαλίκι, Πουρνάρα, Κρύο Πηγάδι), ο Ελικώνας έχει και την άλλη μεριά που είναι εξίσου όμορφη. Δραμούτε λοιπόν καθώς 

ο Σύλλογος Χιονοδρόμων Ορειβατών Στειρίου σε συνεργασία με τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Στειρίου διοργανώνουν  πεζοπορία στον Ελικώνα, το βουνό των Μουσών την Κυριακή 26 Μαΐου 2013 και σας προσκαλούν να πάρετε μέρος.

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις



Για τον Λένιν, πολιτική είναι η τέχνη κι η επιστήμη για να παίρνεις την εξουσία. Για τον Αριστοτέλη πάλι, πολιτική είναι η επιστήμη του να διοικείς τη κοινωνία. Για τον Ανδρέα Παπανδρέου, μέγα μάστορα της πολιτικής χειραγώγησης, πολιτική ήταν η τέχνη του να χειρίζεσαι τα σύμβολα (όπως ο ΕΛΑΣ που από Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός, έγινε Ελληνική Αστυνομία, η Μελίνα, ο Μάρκος Βαφειάδης, ο Σαρτζετάκης κι ο Καραμανλής) και τις συγκυρίες (Τσοβόλα δώστα όλα).

Ο Λένιν κι ο Αριστοτέλης έμειναν ως βιβλιογραφικές παραπομπές ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου δημιούργησε σχολή που κυριαρχεί στη χώρα μας, σε όλους τους χώρους. Ακόμα κι όσοι δηλώνουν ότι τον απεχθάνονται διότι προξένησε πολλά κακά στον τόπο, καθόλου δεν απορρίπτουν τις πρακτικές του.

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Γράμμα από φίλο του ΣΥΡΙΖΑ




Ένας φίλος που είναι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ και πάντα ψήφιζε Αριστερά κόμματα, μου έστειλε το κείμενο αυτό που δημοσιεύω. Είναι κι αυτός πολυλογάς σαν κι εμένα και το δημοσιεύω, έτσι όπως το 'στειλε:

Μερικές φορές η ιστορία μας κλείνει το μάτι αλλά εμείς νομίζουμε ότι κάτι μπήκε στο μάτι της και τρέχουμε να της ρίξουμε νερό. Ανήμποροι και ηλίθιοι. Κι αυτό δεν έχει γίνει μια φορά στην ιστορία του λαού μας. Αντί να αδράξουμε την ευκαιρία εμείς μείναμε να μετράμε και να τραγουδάμε μάρτυρες αγωνιστές και θυσίες κυρίως νέων. Αντί να κάνουμε το βήμα προς τα μπρος, να ξαναμοιράσουμε δηλαδή τη τράπουλα, μένουμε ψιλικατζήδες της μίζερης ελπίδας των πολιτών. Πάμε τη κοπέλα στο σπίτι, μας καλεί να ανέβουμε για “καφέ” κι εμείς “καληνυχτάκηδες” κανονικοί, χαιρετάμε σεμνά και πάμε σπίτι να δούμε στο ιντερνέτ τις πολιτικές αδιέξοδες αναλύσεις μας!

Και μη μου πεις ότι κακώς καταφέρομαι ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά. Το κάνω διότι αυτοί με πονάνε. Διότι αυτή είναι η “πατρίδα” μου κι αυτή η “πατρίδα” είναι που με πληγώνει όσο ταξιδεύω εντός της και μαζί της. Διότι η Αριστερά που υποτίθεται ότι θα άνοιγε τις πύλες του μέλλοντος και εκεί θα έψελνε το "Λαός Ανέστη", δεν το κάνει κι αυτή η γαμημένη πόρτα μένει κλειστή κι εμείς περιμένουμε στα σκαλιά.

Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Η "παράδοση" και η παράδοση στη βλακεία



Το ιστολόγιο, το μπλογκ, ο δικτυότοπος, είναι σα να κάθεσαι σε τραπέζι στο καφενείο. Περιμένεις να έρθει κάποιος να πιάσεις κουβέντα. Αλλά όταν δε φαίνεται κανείς ή από τα άλλα τραπέζια δίπλα -τα άλλα μπλογκ δηλαδή- δεν ακούς κάτι που να σε κεντρίσει ως αλογόμυγα, ε, κάθεσαι και ρουφάς με λευκό νου εν υπνώσει, το τσίπουρο.
Θεωρητικώς θα έπρεπε η κοινωνία να “βράζει”, ο κόσμος να “ψάχνεται”, να αναρωτιέται φωναχτά για το τι διάολο θα γίνει αφού άκρη στο τούνελ δε φαίνεται. Αντ' αυτού, σιωπή και υποδόρια ψυχαναγκαστικά ψελλίσματα. Όλοι μας περιμένουμε κάποιον -ποιόν άραγε;- για να κάνει κάτι -τι άραγε;- και στο μεταξύ μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσδοκούμε κάποιαν Ανάσταση -για “επανάσταση” ούτε λόγος πια.
Οπότε τι να κάνω κι εγώ; Σιώπησα κι έβλεπα το ποτάμι να κυλάει. Εκτός από τις συνήθεις δουλειές της εποχής, αφιερώθηκα στο διάβασμα κάποιων βιβλίων για τα οποία θα επανέλθω σε άλλο σημείωμα.
Και να που προέκυψε μείζον θέμα για την παράδοση με αφορμή τα γεγονότα περί το κάψιμο του Ιούδα.
Παρακολουθώντας τον σχετικό διάλογο στο γειτονικό καλό ιστολόγιο -να τα εκατοστήσετε κιόλας ΘΕΣΠΙΑΚΟΙ συμπατριώτες- διαπίστωσα ακόμα μια φορά ότι δεν ξέρουμε να συζητάμε έστω και το θέμα αυτό. Ή μάλλον, δεν μας ενδιαφέρει η γνώμη του άλλου, εφόσον είναι διαφορετική από τη δική μας. Και η δική μας “γνώμη” είναι ένα ξέσπασμα μαγκιάς με το αζημίωτο, χαζών θρασύδειλων συμπολιτών μας. 

Διάφορα