Πριν λίγο καιρό, προσπάθησα να συζητήσω το γιατί κλείνουν οι επιχειρήσεις στην τρέχουσα συγκυρία. Η άποψη μου είναι ότι η λειτουργία των οικονομικών μονάδων έχει την «τεχνική» της διάσταση, όταν εξετάζουμε κάθε μία χωριστά, αλλά και την γενική κοινωνικοοικονομική και ότι απάντηση στο φαινόμενο του «κλεισίματος» των επιχειρήσεων δεν είναι εύκολο να δοθεί. Εύκολα αναπτύσσουμε θεωρίες για το γενικό οικονομικό σύστημα αλλά όταν ερχόμαστε σε συγκεκριμένη επιχείρηση οι θεωρίες αποδείχνονται ανεπαρκείς.
Χωρίς να είμαι ειδικός, αλλά κρίνοντας από την γεωργική «επιχειρηματική» -τρομάρα μου!- εμπειρία μου, νομίζω ότι η λειτουργία μιας επιχείρησης γίνεται με κανόνες και όχι με το «έτσι γουστάρω» του ιδιοκτήτη, ακόμα κι όταν στο ελλαδικό επιχειρηματικό γίγνεσθαι έτσι φαίνεται. Για αρκετούς από τους συμπολίτες μας, η λειτουργία μιας επιχείρησης έχει ως μοναδικό στόχο τον προσωπικό πλουτισμό του ιδιοκτήτη επιχειρηματία. Μάλιστα, ο πλουτισμός αυτός «δαιμονοποιείται» και θεωρείται συνώνυμος της ανομίας και της παρανομίας. Όχι ότι δεν υπάρχουν επιχειρηματίες – λαμόγια!
