Παρακολούθησα τον αγώνα των εργαζόμενων στην
Χαλυβουργία Ελλάδος, από την πρώτη στιγμή, διότι εκτίμησα ότι είναι μια
χαρακτηριστική περίπτωση για τις δυνατότητες και τον τρόπο δράσης του
συνδικαλιστικού κινήματος στην χώρα μας στην βιομηχανία, στην καρδιά της ούτως ειπείν ταξικής
πάλης. Το θέμα είναι αρκετά μεγάλο αλλά για εμένα τον κρεμμυδοπαραγωγό, μάλλον καιρός είναι να
κλείσει προς το παρόν εδώ.
Διαπιστώνω απλώς ότι όπως και στην πολιτική έτσι και
στον συνδικαλισμό, πορευόμαστε εγκλωβισμένοι στην εμπειρία του χθες. Μας λείπει
το θάρρος να δούμε τα πράγματα έτσι όπως είναι και επιμένουμε να τα εξετάζουμε
σύμφωνα με τα δεδομένα περασμένων καιρών, κολλημένοι σε αντιλήψεις και θεωρίες
που ίσως δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Αν δεν αλλάξουμε, η
πραγματικότητα θα μας εκδικηθεί. Κάτι σαν το ποδόσφαιρο που ο κανόνας λέει πως
αν χάσεις μια και δύο ευκαιρίες θα το φας το γκολ και θα μείνεις με την απορία
και το παράπονο πως ήσουν και ο καλύτερος στο αγώνα.
Όμως, ας πάμε πάλι στην συγκέντρωση αλληλεγγύης προς τους
απεργούς στην Ομόνοια, της 19ης Ιανουαρίου 2012 κι ας ακούσουμε τον
Πρόεδρο του σωματείου: