Ο αγώνας των απεργών στην Χαλυβουργία
Ελλάδος στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου είναι μεγάλος από πολλές απόψεις κι
ακόμα δεν έχει τελειώσει. Αλλά τελειώνουν ποτέ οι αγώνες; Όμως σε συνέχεια του
προηγούμενου σημειώματος, θα σχολιάσω σήμερα μέρος της πορείας αυτού του αγώνα
μήπως και καταλάβουμε όλοι μας κάτι παραπάνω. Θα χρησιμοποιήσω αυτούσια τμήματα
λόγων και δηλώσεων των πρωταγωνιστών έτσι όπως δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ,
την μόνη που κάλυψε με πληρότητα (αλλά με κάποιες εξαιρέσεις) την πορεία αυτού
του αγώνα.
Στην απεργιακή συγκέντρωση στις
19 Ιαν 12 ο πρόεδρος του σωματείου των απεργών εργαζομένων στην Χαλυβουργία
Ελλάδος, όπως είναι η επίσημη επωνυμία της επιχείρησης, είπε:
«από την πρώτη στιγμή βγάλαμε τον αγώνα μας έξω από την πύλη της "Χαλυβουργίας",
κάναμε τις αποφάσεις που παίρναμε υπόθεση όλης της εργατικής τάξης. Μέσα από
τις 8 συνελεύσεις που έχουμε κάνει καλέσαμε τους εργαζόμενους να μετατρέψουνε
και αυτοί τους χώρους τους σε "Χαλυβουργίες"», αλλά αυτό
είναι που απαιτούσε η στρατηγική του αγώνα τους; Μπορεί αυτό να είναι ο στρατηγικός
στόχος για την επιτυχία της προσπάθειας τους; Διότι είναι προφανές ότι οι συνθήκες
στο εργατικό κίνημα αλλά και στην κοινωνία, δεν ήταν αντίστοιχες με αυτό τον
πόθο τους κι αυτό το είχαν δει ήδη, όπως θα δούμε πιο κάτω.
