Μαθήματα αγώνα από τον Ασπρόπυργο (2)

Παρακολούθησα τον αγώνα των εργαζόμενων στην Χαλυβουργία Ελλάδος, από την πρώτη στιγμή, διότι εκτίμησα ότι είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση για τις δυνατότητες και τον τρόπο δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος στην χώρα μας στην βιομηχανία, στην καρδιά της ούτως ειπείν ταξικής πάλης. Το θέμα είναι αρκετά μεγάλο αλλά για εμένα τον κρεμμυδοπαραγωγό, μάλλον καιρός είναι να κλείσει προς το παρόν εδώ.

Διαπιστώνω απλώς ότι όπως και στην πολιτική έτσι και στον συνδικαλισμό, πορευόμαστε εγκλωβισμένοι στην εμπειρία του χθες. Μας λείπει το θάρρος να δούμε τα πράγματα έτσι όπως είναι και επιμένουμε να τα εξετάζουμε σύμφωνα με τα δεδομένα περασμένων καιρών, κολλημένοι σε αντιλήψεις και θεωρίες που ίσως δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Αν δεν αλλάξουμε, η πραγματικότητα θα μας εκδικηθεί. Κάτι σαν το ποδόσφαιρο που ο κανόνας λέει πως αν χάσεις μια και δύο ευκαιρίες θα το φας το γκολ και θα μείνεις με την απορία και το παράπονο πως ήσουν και ο καλύτερος στο αγώνα.

Όμως, ας πάμε πάλι στην συγκέντρωση αλληλεγγύης προς τους απεργούς στην Ομόνοια, της 19^ης Ιανουαρίου 2012 κι ας ακούσουμε τον Πρόεδρο του σωματείου:

Μαθήματα αγώνα από τον Ασπρόπυργο (1)

Ο αγώνας των απεργών στην Χαλυβουργία Ελλάδος στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου είναι μεγάλος από πολλές απόψεις κι ακόμα δεν έχει τελειώσει. Αλλά τελειώνουν ποτέ οι αγώνες; Όμως σε συνέχεια του προηγούμενου σημειώματος, θα σχολιάσω σήμερα μέρος της πορείας αυτού του αγώνα μήπως και καταλάβουμε όλοι μας κάτι παραπάνω. Θα χρησιμοποιήσω αυτούσια τμήματα λόγων και δηλώσεων των πρωταγωνιστών έτσι όπως δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, την μόνη που κάλυψε με πληρότητα (αλλά με κάποιες εξαιρέσεις) την πορεία αυτού του αγώνα.

Στην απεργιακή συγκέντρωση στις 19 Ιαν 12 ο πρόεδρος του σωματείου των απεργών εργαζομένων στην Χαλυβουργία Ελλάδος, όπως είναι η επίσημη επωνυμία της επιχείρησης, είπε:

«από την πρώτη στιγμή βγάλαμε τον αγώνα μας έξω από την πύλη της "Χαλυβουργίας", κάναμε τις αποφάσεις που παίρναμε υπόθεση όλης της εργατικής τάξης. Μέσα από τις 8 συνελεύσεις που έχουμε κάνει καλέσαμε τους εργαζόμενους να μετατρέψουνε και αυτοί τους χώρους τους σε "Χαλυβουργίες"», αλλά αυτό είναι που απαιτούσε η στρατηγική του αγώνα τους; Μπορεί αυτό να είναι ο στρατηγικός στόχος για την επιτυχία της προσπάθειας τους; Διότι είναι προφανές ότι οι συνθήκες στο εργατικό κίνημα αλλά και στην κοινωνία, δεν ήταν αντίστοιχες με αυτό τον πόθο τους κι αυτό το είχαν δει ήδη, όπως θα δούμε πιο κάτω.

Η σύγκρουση στην Ελληνική Χαλυβουργία κι εμείς

Πολλοί συγχωριανοί μας εργάζονται σε εργοστάσια στην περιοχή των Οινοφύτων ή στην Θίσβη, οπότε η «εργατική συνείδηση» είναι παρούσα στα καφενεία μας. Εμείς, οι αγρότες, είμαστε πιο «χύμα» στις κινητοποιήσεις μας συγκρινόμενοι με τους εργαζόμενους στις βιομηχανίες αλλά επειδή μπορούμε να κλείνουμε πιο αποτελεσματικά τους δρόμους, ακουγόμαστε καλύτερα.

Οι αγώνες των εργατών ξεχωρίζουν από τους δικούς μας διότι εκείνοι είναι  πιο πειθαρχημένοι και καλύτερα οργανωμένοι σε όλα τα επίπεδα, από το πρωτοβάθμιο εργοστασιακό σωματείο μέχρι την ΓΣΕΕ, για αυτό και κρατάνε πιο πολύ. Βέβαια με την δημιουργία του ΠΑΜΕ κάπως «έσπασε» αυτή η τυπική (που θα έπρεπε να είναι ουσιαστική) οργανωτική πειθαρχία αλλά το πάθος μένει.

Οι συγχωριανοί μου εργάτες, νομίζω ότι η τελευταία φορά που ήσαν συνδικαλισμένοι ήταν στην ένδοξη περίοδο των πάλαι ποτέ μεγάλων επιχειρήσεων  ΙΖΟΛΑ, Μιχαηλίδη, ΠΕΤΖΕΤΑΚΗ κ.α. Χωρίς να είμαι ειδικός, έχω την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια ο συνδικαλισμός στην περιοχή μας είναι σε κάμψη. Έχει ενδιαφέρον να συζητήσουμε το θέμα αυτό διότι ο συνδικαλισμός είναι στοιχείο κι ένδειξη μερικές φορές της πολιτικής συνείδησης των εργαζομένων και σε καιρούς κρίσης προφανώς κι ενδιαφέρει πάρα πολύ. Ενώ οι συνθήκες από πολλές απόψεις είναι πιο ευνοϊκές από την εποχή που εγώ τουλάχιστον μοίραζα προκηρύξεις σε εργοστασιακές πύλες για να «βοηθήσουμε το εργατικό κίνημα», παρόλα αυτά η συμμετοχή των εργατών στους αγώνες σήμερα είναι μικρή.

Η πιο σημαντική απεργία των τελευταίων δεκαετιών σχεδόν είναι αυτή στην επιχείρηση Ελληνική Χαλυβουργία, στον Ασπρόπυργο.