Θεσπιαί - Ερημόκαστρο - Θεσπιές - Αλίαρτος Θεσπιέων

«Βασίλειον της Ελλάδος» ήταν η επίσημη ονομασία της πατρίδας μας με την οποία αναγνωρίσθηκε ως ανεξάρτητο κράτος, σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830). Η επανάσταση που ξεκίνησε το 1821 για την δημιουργία του Ελληνικού Κράτους  «ολοκληρώθηκε» χάρη στον λεγόμενο «ξένο παράγοντα». Όσο κι αν έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την «εθνολεβέντικη» προσέγγιση που μας μαθαίνουν στο σχολείο, η απλή τραγική αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα τόσο κατά την διάρκεια του Εθνικού Αγώνα αλλά κυρίως μετά από τη δολοφονία του Καποδίστρια, το 1831, ήταν βουτηγμένη στον εμφύλιο πόλεμο. Φαίνεται ότι πάντα είχαμε ως «λαός» πρόβλημα με την κατανόηση των σημαντικών και των προτεραιοτήτων!

Στο μεταξύ, οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις ήταν προσηλωμένες στο το πώς θα εκμεταλλευτούν τον «μεγάλο Ασθενή» -έτσι χαρακτηριζόταν η τότε Οθωμανικά Αυτοκρατορία. Στα σχέδια τους ταίριαζε η δημιουργία ενός μικρού (ελεγχόμενου) Ελληνικού Κράτους. Βλέποντας λοιπόν το χάος και τον αλληλοσκοτωμό που βασίλευε στην Πελοπόννησο και την Ρούμελη (αυτή ήταν η Ελλάδα τότε) παρενέβησαν και αποφάσισαν να κάνουν την Ελλάδα . . . βασίλειο. Στη διάσκεψη του Λονδίνου λοιπόν στα 1832, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και η Ρωσία (οι μεγάλες δυνάμεις τότε) πρόσφεραν τον ελληνικό θρόνο στο 17 χρονών Βαυαρο πρίγκιπα Όθωνα του οίκου Βίτελσμπαχ της Βαυαρίας, ο οποίος έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας.

Προφανώς ο υπερήφανος Ελληνικός Λαός δεν ερωτήθηκε αλλά παρόλα αυτά υποδέχτηκε συγκινημένος και ενθουσιώδης τον ανήλικο βασιλιά στις 25 Ιανουαρίου 1833  στο Ναύπλιο. Μέχρι την ενηλικίωσή του, την εξουσία ασκούσε ένα τριμελές συμβούλιο αντιβασιλείας το οποίο απάρτιζαν εξέχοντες Βαυαροί κόμητες και αριστοκράτες.

Από τις πρώτες αποφάσεις του νέου κράτους ήταν να συστήσει Δήμους και Κοινότητες.

Έτσι στις 20 Απρ 1835 δημιουργήθηκε ο Δήμος Ερημοκάστρου στον οποίον ανήκαν οι ακόλουθοι οικισμοί:

Βουρ για εκλογές!

Μπήκαμε για τα καλά κι επίσημα στην προεκλογική περίοδο στο Δήμο μας.

Ο νυν Δήμαρχος ήδη ανακοίνωσε τον συνδυασμό του. Λεπτομέρειες μπορείτε να δείτε στα γειτονικά ιστολόγια όπως εδώ κι εδώ.  Το σκηνικό πάντως στην φωτογραφία, πίσω από τον Ντασιώτη δεν είναι και πολύ καλό: σα να παρουσιάζει έναν περιφερόμενο θίασο που σε λίγο θα βγει στην σκηνή πίσω του!  

Από το Ερημόκαστρο, βλέπω μικρή συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο, ένδειξη της απόλυτης παραίτησης και παρακμής μας. Σε επόμενη ανάρτηση θα σας παρουσιάσω μια μικρή ιστορική αναδρομή του Ερημοκάστρου οπότε και θα δούμε την πορεία του οικισμού μας τα τελευταία εκατό χρόνια κι ελπίζω να σκεφτούμε μερικά πράγματα.

Πίσω στον Ντασιώτη λοιπόν και στην παρουσίαση του συνδυασμού του.

Στο κείμενο της ομιλίας του με έκπληξη είσαι πολλά λάθη κι αυτό δεν είναι στα υπέρ του αφού κι ο ίδιος είναι καθηγητής αλλά κι έχει φιλολόγους στην ομάδα του. Επίσης θα προτιμούσα να λείπουν κάποιες αποστροφές παλαιοκομματικού ύφους όπως «Ο λόγος μας ήταν και παραμένει αληθινός, κάποιες φορές ίσως υπερβολικός, ποτέ όμως αλαζονικός.  Πολιτευτήκαμε σεμνά. Δεν είδαμε την θέση που μας δώσατε ως θέση εξουσίας, αλλά ως θέση προσφοράς». Αυτή η έκφραση ικανοποίησης γίνεται χωρίς λόγο ύποπτη και καθόλου δεν γίνεται αντιληπτή ως μετριοφροσύνη. Στο Ερημόκαστρο λέμε «άσε τους άλλους να μιλήσουν για σένα». Ας είναι.

Συγχώρεση σε Ιούδες και κανίβαλους

Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, όσα χρόνια τώρα θυμάμαι τον εαυτό μου, αισθάνομαι μια ήρεμη θλίψη. 

Υπάρχει μια ηρεμία στο χωριό, οι τόνοι από τις φωνές είναι χαμηλοί, σχεδόν συνωμοτικοί, εν μέσω αρωμάτων και πλησμονής ανοιξιάτικων χρωμάτων και κελαηδισμών. Είναι σαν όλοι και όλα κάτι να περιμένουν. 

Όλα αυτά τα χρόνια ωριμάζουν εντός μου μερικά ερωτήματα για τον βίο του Ιησού και ειδικά τις τελευταίες του ανθρώπινες στιγμές.

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί κανένας από όσους θεράπευσε δεν έμεινε κοντά του ή δεν επανήλθε στο ακροατήριο ως πειστήριο της Θείας Δύναμης του Θεανθρώπου. Ακόμα και ο Λάζαρος, αναστηθείς εκ του τάφου, χάνεται και μόνον μια από τις αδελφές του παρακολουθεί το Θείο Δράμα.

Το θεολογικό επιχείρημα ότι το κείμενο της Καινής Διαθήκης θέλει να υπογραμμίσει την Θεία Μοναξιά μπορώ να το αντιληφθώ ως ένα βαθμό διότι όπως πολύ αργότερα διάβασα ότι είπε κάποιος ποιητής  "στον Έρωτα και στον Θάνατο ο καθένας μας πορεύεται μόνος του".

Αλλά το μέγα ερώτημα είναι για τον ρόλο του Ιούδα και το νόημα της πράξης του. Τι πρόδωσε τελικά ο Ιούδας;

Πολιτική ελεημοσύνη σε αδιάφορους και χορτάτους

Κατά καιρούς μου στέλνουν μηνύματα όπως τούτο:

Καλημέρα ,Αν δεν αντιδράσουμε  είναι ικανοί να μας φάνε ζωντανούς. Ας μην τους το επιτρέψουμε.  Αν είμαστε λίγοι θα μας αγνοήσουν. Αν είμαστε πολλοί θα φοβηθούν. 

 Το συγκεκριμένο μού είχε έρθει και με καλούσε στην κινητοποίηση που έγινε στην Αθήνα στην διάρκεια της επίσκεψης της Μέρκελ. 

Θυμάμαι ότι παρόμοια μηνύματα – καλέσματα  είχα λάβει όταν γινόταν η συζήτηση για την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ κι έπρεπε να πάω στην Αθήνα στο Σύνταγμα, αλλά και για άλλες κινητοποιήσεις αλλού.

Το ερώτημα "γιατί δεν είμαστε ήδη πολλοί;" δεν μπορεί κάποιος πεφωτισμένος να το απαντήσει, οπότε βουρ στον αγώνα. 

Σε καιρούς σαν κι αυτούς με την ολοκληρωτική πίεση που ασκούν οι εξουσίες πάνω μας, τέτοια μηνύματα ασκούν πίεση στη συνείδησή μου. Πρέπει κάτι να κάνω, κάπως να αντιδράσω. Δεν μπορεί να παρακολουθώ απλώς τα γεγονότα. Αν δεν δείξω την διαφωνία μου με τις αποφάσεις τους, αυτοί θα πάρουν κι άλλες χειρότερες. Δεν έχουν έλεος.

Μερικές φορές την ίδια συνειδησιακή φόρτιση έχω με τους λογής ζητιάνους, ανάπηρους, με άρρωστα παιδιά, που μένουν σε άθλια σκοτεινά σπίτια και κρυώνουν διότι τους έκοψαν το ηλεκτρικό ρεύμα και δεν έχει τέλος η μιζέρια και η δυστυχία των ανθρώπων.

«Πρέπει να κάνεις κάτι» με γρατζουνά η μέσα μου φωνή.

Το κουρτινάκι που δεν τραβήχτηκε

Το Απρίλιο του 1945, ένας Γάλλος πολίτης, Εβραίος στο θρήσκευμα, που κατάφερε να επιβιώσει από το στρατόπεδο θανάτου όπου τον είχαν στείλει οι χιτλερικοί, διεκδίκησε το σπίτι του στο οποίο είχε κάνει κατάληψη ένας άλλος, κανονικός Γάλλος. Ο δεύτερος δεν τον άφηνε να μπει μέσα και δεν δεχόταν να φύγει από το σπίτι του άλλου, του Εβραίου. 

Έγινε φασαρία και σύντομα μαζεύτηκε κόσμος, Γάλλοι πολίτες, κι άρχισαν να φωνάζουν. Εκεί στο 4^ο διαμέρισμα του Παρισιού, ακούστηκε πρώτη φορά το σύνθημα «η Γαλλία στους Γάλλους» κι ακούστηκε πριν καλά καλά τελειώσει ο πόλεμος ενάντια στους ναζιστές (που τέλειωσε τον επόμενο μήνα) κι ενάντια σ’ έναν Εβραίο Γάλλο πολίτη.

να το πάρει το ποτάμι

Ο Γιώργος Σιακαντάρης γεννήθηκε στη Δόμβραινα Βοιωτίας το 1959 και τέλειωσε το Λύκειο (τότε εξατάξιο Γυμνάσιο) στο χωριό μας. Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας που πρέπει να υπήρξαν συμμαθητές του (εγώ πάντως δεν ήμουν. Τότε ήταν οργανωμένος στην ΚΝΕ. Μετά πήγε στην Βουλγαρία και σπούδασε Κοινωνιολογία όπου και έκανε το Διδακτορικό του. Επέστρεψε στην Ελλάδα και κάποια στιγμή βρέθηκε να είναι αναπληρωτής επιστημονικός διευθυντής του ΙΣΤΑΜΕ, του ιδεολογικού θινκ τανκ του ΠΑΣΟΚ, από όπου πρόσφατα παραιτήθηκε. Πριν από μερικές μέρες δήλωσε ότι υποστηρίζει την ΔΗΜΑΡ. Είναι τακτικός αρθρογράφος στην εφημερίδα "Τα Νέα" και είναι ακόμα μέλος της συντακτικής επιτροπής των περιοδικών "Μεταρρύθμιση" και "The Books' Journal".

Έχουν κυκλοφορήσει δύο βιβλία του από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ:

1. Ζαν-Ζακ Ρουσσώ: Ο φιλόσοφος της πεφωτισμένης δημοκρατίας το 2012

2. Οι μεγάλες απουσίες: Η ελληνική δημοκρατία σε άμυνα, το 2011

Έχω διαβάσει το δεύτερο βιβλίο του και το βρήκα ενδιαφέρον. Νομίζω ότι όταν οι απόψεις του Σιακαντάρη δεν χρωματίζονται από το χρώμα και δεν επηρεάζονται την οσμή του πολιτικού περιβάλλοντος, προκαλούν την αναζήτηση και την συζήτηση. Αν μπορούσα, θα οργάνωνα μια συζήτηση μαζί του εδώ στο χωριό.

Όπως έχετε καταλάβει παρακολουθώ το έργο του ένεκα της εξ αγχιστείας σχέσης που έχει με το χωριό μας. Μέσω της «ΜΕΤΑΡΥΘΜΙΣΗΣ» τον παρακολουθώ κι εγώ.

Μάλιστα σήμερα έχει εκεί ένα άρθρο του για την ΔΗΜΑΡ σήμερα το οποίο όμως δεν θα σχολιάσω

Προεκλογικά

Είμαστε σε προεκλογική περίοδο για δημοτικές περιφερειακές κι ευρω- εκλογές οπότε ας πω κι εγώ τη κουβέντα μου. Μακάρι να υπάρξει αντίλογος ή έστω μια κάποια ενθάρρυνση. Άλλωστε δεν μου αρέσει να βλέπω ως τελευταία καταχώρηση μια παραμορφωμένη χρυσαλήτικη φάτσα να κοσμεί τη σελίδα μου.

Για τις δημοτικές εκλογές μάλλον δεν πρόκειται να πω τίποτα αφού ό,τι είχα πει και γράψει τότε, πριν από τέσσερα χρόνια ισχύουν και τώρα. Ψάξτε στα παλιά κείμενα αν θέλετε.

Σε άλλους καιρούς θα μου έκανε εντύπωση που οι συζητήσεις και οι απόψεις που εκφράζονται είναι τόσο ρηχές. Έχω πειστεί ότι είναι σχεδόν αδύνατον να επικρατήσει η απλή λογική και ο ήρεμος διάλογος με επιχειρήματα.

Να, ας πούμε, στο χωριό μας. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Σιγή ασυρμάτου στο καφενείο.

Κάπου ο Τολστόι είχε γράψει –το γράφω όχι γιατί το είπε ο μέγας δημιουργός αλλά διότι μου φαίνεται απολύτως λογικό-  ότι υπάρχουν δύο πολιτικές. Η μία είναι η μεγάλη, εκείνην που ασκούν κι εκτελούν οι ηγέτες, οι βασιλιάδες και οι πολιτικοί και που για αυτήν γράφει η Ιστορία τις ιστορίες και τις αφηγήσεις της, που διδάσκονται τα παιδιά στο σχολείο. Η άλλη είναι εκείνη που εκτυλίσσεται στην καθημερινότητα, στο σπίτι και στο καφενείο και που για αυτή κάτι γράφεται κατά καιρούς στα λογοτεχνήματα. Οι δύο πολιτικές είναι εντελώς ασύμβατες συνήθως. Όταν όμως καταφέρουν να σμίξουν, όταν δηλαδή η κουβέντα του καφενείου σμίξει τους ανθρώπους και του κάνει πολίτες και τους σπρώξει στο προσκήνιο, τότε λέμε ότι «γράφεται Ιστορία».